เขตกิตนางคาบีซายาอัน
เขตกิตนางคาบีซายาอัน Region VII | |
|---|---|
 | |
 แผนที่ของประเทศฟิลิปปินส์แสดงที่ตั้งของเขตกิตนางคาบีซายาอัน | |
| ประเทศ |  ฟิลิปปินส์ |
| หมู่เกาะ | วิซายัส |
| ศูนย์กลางการบริหารเขต | เซบูซิตี |
| พื้นที่ | |
| • ทั้งหมด | 15,895.66 ตร.กม. (6,137.35 ตร.ไมล์) |
| ประชากร (ค.ศ. 2015[1]) | |
| • ทั้งหมด | 7,396,898 คน |
| • ความหนาแน่น | 470 คน/ตร.กม. (1,200 คน/ตร.ไมล์) |
| เขตเวลา | UTC+8 (PST) |
| จังหวัด | |
| เมือง | |
| เทศบาล | 97 |
| บารังไกย์ | 2,446 |
| ผู้แทนราษฎร | 11 |
| ภาษา | |
เขตกิตนางคาบีซายาอัน (เซบัวโน: Tunga-tungang Kabisay-an; ฟิลิปีโน: Gitnang Kabisayaan) หรือ เขตที่ 7 เป็นเขตหนึ่งของประเทศฟิลิปปินส์ ประกอบด้วย 4 จังหวัด (จังหวัดโบโฮล, จังหวัดเซบู, จังหวัดซีลางังเนโกรส และจังหวัดซีคีฮอร์) และ 3 นครที่มีประชากรสูง (เซบูซิตี, ลาปู-ลาปู และมันดาอูเว) เกาะที่สำคัญได้แก่ เซบู, โบฮอล, ซีคีฮอร์ และเนโกรส ศูนย์กลางของเขตนี้คือ เซบูซิตี เขตนี้มีเนื้อที่ประมาณ 15,895.66 ตารางกิโลเมตร และมีประชากร 7,396,898 คน ถือว่าเป็นเขตที่มีประชากรมากสุดอันดับที่ 2 ของหมู่เกาะวิซายัส
ในวันที่ 29 พฤษภาคม ค.ศ. 2015 เขตนี้เสียจังหวัดซีลางังเนโกรสให้แก่เขตหมู่เกาะเนกรอส อย่างไรก็ดี จังหวัดนี้ได้กลับสู่เขตกิตนางคาบีซายาอัน เมื่อวันที่ 9 สิงหาคม ค.ศ. 2017
ภูมิศาสตร์[แก้]
เขตกิตนางคาบีซายาอัน ประกอบด้วยเกาะจังหวัดใหญ่ 2 เกาะ คือ เซบู และโบโฮล นอกจากนี้ยังมีเกาะเล็กอย่างซีคีฮอร์ และซีกตะวันออกของเกาะเนโกรส เขตนี้ยังรวมไปถึงช่องแคบเซบูและช่องแคบตานอนอีกด้วย เขตนี้ติดต่อกับทะเลวิซายันทางทิศเหนือ, ติดกับเขตคันลูรังคาบีซายาอันทางทิศตะวันตก, ติดกับทะเลโบโฮลทางทิศใต้ และติดกับทะเลคาโมเตสกับเกาะเลเตทางทิศตะวันออก
เขตการปกครอง[แก้]
ประกอบด้วย 4 จังหวัด และ 3 นครอิสระ
| จังหวัด หรือ นครที่มีประชากรสูง |
เมืองหลัก | ประชากร (ค.ศ. 2015)[2] | เนื้อที่[3] | ความหนาแน่น | นคร | เทศบาล | บารังไกย์ | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ตร.กม. | ตร.ไมล์ | /ตร.กม. | /ตร.ไมล์ | |||||||||
| จังหวัดโบโฮล | ตักบีลารัน | 1,313,560 | 4,820.95 | 1,861.38 | 270 | 700 | 1 | 47 | 1,109 | |||
| จังหวัดเซบู | เซบูซิตี | 2,938,982 | 4,943.72 | 1,908.78 | 590 | 1,500 | 6 | 44 | 1,066 | |||
| จังหวัดซีลางังเนโกรส | ดูมากูเวเต | 1,354,995 | 5,385.53 | 2,079.36 | 250 | 650 | 6 | 19 | 557 | |||
| จังหวัดซีคีฮอร์ | ซีคีฮอร์ | 95,984 | 337.49 | 130.31 | 280 | 730 | 0 | 6 | 134 | |||
| เซบูซิตี | † | — | 922,611 | 315.00 | 121.62 | 2,900 | 7,500 | — | — | 80 | ||
| ลาปู-ลาปู | † | — | 408,112 | 58.10 | 22.43 | 7,000 | 18,000 | — | — | 30 | ||
| มันดาอูเว | † | — | 362,654 | 25.18 | 9.72 | 14,400 | 37,000 | — | — | 27 | ||
| ทั้งหมด | 7,396,898 | 15,885.97 | 6,133.61 | 470 | 1,200 | 10 | 116 | 3,003 | ||||
|
† หมายถึง นครที่มีประชากรสูง โดยจะเป็นเอกเทศจากจังหวัดเซบู | ||||||||||||
การขนส่ง[แก้]
ท่าเรือที่สำคัญได้แก่ เซบู, ตักบีลารัน, ลาเรนา, ซิบูลัน และดูมากูเวเต
ส่วนทางอากาศยาน มีท่าอากาศยานนานาชาติมักตันเซบู ตั้งอยู่ที่เมืองลาปูลาปู เป็นท่าอากาศยานที่มีผู้โดยสารหนาแน่นอันดับที่ 2 ของประเทศ (รองจากท่าอากาศยานนานาชาตินินอย อากีโน) และเป็นเพียง 1 ใน 3 แห่งบนหมู่เกาะวิซายัส ที่ให้บริการเที่ยวบินระหว่างประเทศ (อีกสองแห่ง ได้แก่ ท่าอากาศยานนานาชาติคาลีโบ และท่าอากาศยานนานาชาติอีโลอีโล) ท่าอากาศยานมักตันเซบูยังเป็นฐานการบินหลักของเซบูแปซิฟิกและฟิลิปปินส์แอร์ไลน์ ที่มีจุดหมายปลายทางทั้งในและนอกประเทศ[4]
ท่าอากาศยานอื่น ๆ ได้แก่ ท่าอากาศยานตักบีลารัน และท่าอากาศยานซีบูลัน
ระเบียงภาพ[แก้]
แผนที่แบบรัฐกิจ
นครเซบูซิตี
]]
ท่าเรือข้ามฟาก เซบู-หมู่เกาะเนโกรส
อ้างอิง[แก้]
- ↑ ข้อมูลประชากร
- ↑
Census of Population (2015). "Region VII (Central Visayas)". Total Population by Province, City, Municipality and Barangay. PSA. สืบค้นเมื่อ 20 มิถุนายน 2559. Check date values in:
|accessdate=(help) - ↑ "PSGC Interactive; List of Provinces". Philippine Statistics Authority. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 21 January 2013. สืบค้นเมื่อ 4 April 2016. Unknown parameter
|deadurl=ignored (help) - ↑ "Mactan Cebu International Airport - Cebu Pacific - Philippines". Mactan-cebuairport.com.ph. สืบค้นเมื่อ 2013-04-22.
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ เขตกิตนางคาบีซายาอัน
Central Visayas คู่มือการท่องเที่ยวจากวิกิเดินทาง (อังกฤษ)
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ 
