วิซายัส
 | ลิงก์ข้ามภาษาในบทความนี้ มีไว้ให้ผู้อ่านและผู้ร่วมแก้ไขบทความศึกษาเพิ่มเติมโดยสะดวก เนื่องจากวิกิพีเดียภาษาไทยยังไม่มีบทความดังกล่าว กระนั้น ควรรีบสร้างเป็นบทความโดยเร็วที่สุด |
| วิซายัส ชื่อท้องถิ่น: | |
|---|---|
 ที่ตั้งของหมู่เกาะวิซายัส (สีแดง) ในประเทศฟิลิปปินส์ | |
| |
| ที่ตั้ง | เอเชียตะวันออกเฉียงใต้
|
| กลุ่มเกาะ | ประเทศฟิลิปปินส์
|
| เกาะหลัก |
|
| จุดสูงสุด | ภูเขาไฟคันลาโอน |
| ฟิลิปปินส์ | |
| เขต | |
| เมืองใหญ่สุด | เซบูซิตี (922,611)
|
| จำนวนประชากร | 19,373,431 (ในปี ค.ศ. 2015)
|
| ชนพื้นเมือง | |
หมู่เกาะวิซายัส (อังกฤษ: Visayas, Visayan Islands;[1] วิซายัส: Kabisay-an; ตากาล็อก: Kabisayaan) เป็นหนึ่งในสามหมู่เกาะหลักของประเทศฟิลิปปินส์ ร่วมกับลูซอนและมินดาเนา ประกอบด้วยเกาะหลายแห่ง ซึ่งล้อมรอบด้วยทะเลวิซายัส แต่หมู่เกาะเหล่านั้นก็ถูกจัดให้อยู่ในพื้นที่ริมตะวันออกเฉียงเหนือของทะเลซูลู[2] ประชากรหลัก ๆ คือชาววิซายัส
เกาะหลักที่สำคัญ เช่น โบโฮล, เซบู, เลย์เต, เนโกรส, ปาไนย์ และซามาร์[5] ภูมิภาคนี้อาจรวมพื้นที่จังหวัดมัสบาเต, จังหวัดรอมบลอน และจังหวัดปาลาวันเข้าไปด้วย เนื่องจากประชากรส่วนใหญ่เป็นชาววิซายัส และใกล้ชิดกับภาษาวิซายัสมากกว่าภาษาหลักของเกาะลูซอน
ในหมู่เกาะวิซายัสมีเขตการปกครองหลัก 3 เขต ได้แก่ คันลูรังคาบีซายาอัน (ประชากร 7.1 ล้านคน), กิตนางคาบีซายาอัน (6.8 ล้านคน) และซีลางังคาบีซายาอัน (4.1 ล้านคน)[6]
ชื่อ[แก้]
วิซายัส ได้รับชื่อนี้มาจากอาณาจักรศรีวิชัย (สันสกฤต: श्रीविजय) ในคริสต์ศตวรรษที่ 17[7] ในภาษาสันสกฤต คำว่า ศรี (श्री) หมายถึง "โชคลาภ," "ความรุ่งเรือง," หรือ "ความสุข" ส่วนคำว่า วิชัย (วิชย) (विजय) หมายถึง "ชัยชนะ" หรือ "ความยอดเยี่ยม" นอกจากนี้ หมู่เกาะวิซายัสและซูลู ยังเคยเป็นดินแดนของอาณาจักรแห่งนี้อีกด้วย[8]
การแบ่งเขตการปกครอง[แก้]
วิซายัส แบ่งเป็น 3 เขตหลัก ได้แก่ คันลูรังคาบีซายาอัน, กิตนางคาบีซายาอัน และซีลางังคาบีซายาอัน ในแต่ละเขต จะมีผู้อำนวยการเขต ซึ่งได้รับการเลือกตั้งมาจากผู้ว่าราชการในแต่ละจังหวัดของเขตนั้น ๆ
วิซายัส มีทั้งหมด 16 จังหวัด แต่ละจังหวัดปกครองโดยผู้ว่าราชการจังหวัด ซึ่งมาจากการเลือกตั้ง และดำรงตำแหน่งได้มากที่สุด 3 สมัย สมัยละ 3 ปี
คันลูรังคาบีซายาอัน (เขตที่ 6)[แก้]
เขตคันลูรังคาบีซายาอันครอบคลุมพื้นที่เกาะปาไนย์ กีมารัส และครึ่งตะวันตกของเกาะเนโกรส ศูนย์กลางของเขตนี้คือ อีโลอีโล จังหวัดในเขตนี้ ประกอบด้วย
กิตนางคาบีซายาอัน (เขตที่ 7)[แก้]
เขตกิตนางคาบีซายาอันครอบคลุมพื้นที่เกาะเซบู ซีคีฮอร์ และโบโฮล และครึ่งตะวันออกของเกาะเนโกรส ศูนย์กลางคือ เซบู จังหวัดในเขตนี้ ได้แก่
ซีลางังคาบีซายาอัน (เขตที่ 8)[แก้]
เขตซีลางังคาบีซายาอันครอบคลุมพื้นที่เกาะเลย์เต, ซามาร์ และบีลีรัน ศูนย์กลางประจำเขตนี้คือ ตักโลบัน จังหวัดในเขตนี้ ได้แก่
- จังหวัดบีลีรัน
- จังหวัดเลเต
- จังหวัดตีโมกเลเต
- จังหวัดซีลางังซามาร์
- จังหวัดฮีลากังซามาร์
- จังหวัดซามาร์
เมืองหลักที่สำคัญ[แก้]
เซบู
– ประชากร 866,171 คน
อีโลอีโล
– ประชากร 424,619 คน
ลาปู-ลาปู
– ประชากร 350,467 คน
มันดาเว
– ประชากร 331,320 คน
ตักโลบัน
– ประชากร 221,174 คน
ตาลีไซ
– ประชากร 200,772 คน
ออร์โมก
– ประชากร 191,200 คน
ดูเพิ่ม[แก้]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "Visayan Islands" Merriam-Webster Dictionary. http://www.merriam-webster.com/concise/visayan%20islands
- ↑ C.Michael Hogan. 2011. Sulu Sea. Encyclopedia of Earth. Eds. P.Saundry & C.J.Cleveland. Washington DC
- ↑ "Executive Order No. 429". President of the Philippines. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2007-07-07. สืบค้นเมื่อ 2009-05-18. Unknown parameter
|deadurl=ignored (help) - ↑ "Administrative Order No. 129". President of the Philippines. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2009-07-13. สืบค้นเมื่อ 2009-05-18. Unknown parameter
|deadurl=ignored (help) - ↑ On May 23, 2005, Palawan and Puerto Princesa City were moved to Western Visayas by Executive Order No. 429.[3] However, on August 19, 2005, President Arroyo issued Administrative Order No. 129 to hold the earlier E.O. 429 in abeyance pending a review.[4] 2010, Palawan and the highly urbanized city of Puerto Princesa still remain a part of the MIMAROPA region.
- ↑ "PSA Makati ActiveStats - PSGC Interactive - List of Regions". [[:en:Philippine Statistics Authority|]]. June 30, 2015. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ October 27, 2008. สืบค้นเมื่อ September 18, 2015. Unknown parameter
|deadurl=ignored (help) - ↑ Jovito S. Abellana, "Bisaya Patronymesis Sri Visjaya" (Ms., Cebuano Studies Center, ca. 1960)
- ↑ Rasul, Jainal D. (2003). Agonies and Dreams: The Filipino Muslims and Other Minorities. Quezon City: CARE Minorities. pp. 77.
บรรณานุกรม[แก้]
- Scott, William Henry (1984). Prehispanic Source Materials for the study of Philippine History. New Day Publishers. ISBN 971-10-0226-4.CS1 maint: ref=harv (link)
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ 
