หวัง ฉงหยาง

เฮ้งเตงเอี้ยง

เฮ้งเตงเอี้ยง (จีนตัวย่อ: 王重阳; จีนตัวเต็ม: 王重陽; พินอิน: Wáng Chóngyáng) เกิดในช่วง ค.ศ. 1113 - 1170 ในปลายสมัยราชวงศ์ซ่งเหนือ ซึ่งถือเป็นหนึ่งในช่วงกลียุคของจีน เนื่องจากการราชสำนักจิน (กิม) ยกกำลังบุกราชสำนักซ่งจนต้องถอยร่นลงมาตั้งหลักที่นครหลินอัน (หางโจว)

ข้อมูลทางประวัติศาสตร์

เฮ้งเตงเอี้ยง หรือ หวังชงหยาง มีชื่อเดิมว่า หวังจงฟู่ (จีน: 王中孚) เขาเกิดในครอบครัวมีอันจะกินครอบครัวหนึ่ง ด้วยเหตุนี้เขาจึงมีโอกาสได้รับการศึกษาศิลปศาสตร์ทุกแขนงอย่างเต็มที่ เมื่อโตเป็นหนุ่มใหญ่หวังจงฟู่ก็มีความต้องการก่อตั้งกลุ่มต่อต้านทัพจิน (ชนเผ่าหนี่เจิน) ขึ้น แต่ในปี ค.ศ.1159 เมื่อหวังจงฟู่อายุได้ 49 ปี ก็ได้มีโอกาสพบกับเซียนสองคนในโรงเตี้ยมแห่งหนึ่ง คือ จงหลี่ฉวน และ หลูตงปินจึงหันมาบวชเป็นนักพรตในลัทธิเต๋าแทน และมีฉายาในทางธรรมว่า ฉงหยางจื่อ（重阳子）นับแต่นั้นเป็นต้นมา

ตัวละครในนิยาย

เฮ้งเตงเอี้ยงเป็นหนึ่งตัวละครในนิยายกำลังภายในของกิมย้ง เรื่องมังกรหยก แต่ไม่ได้มีชีวิตอยู่ตามช่วงเวลาในท้องเรื่อง แต่ได้รับการอ้างถึงในเนื้อเรื่องหลายครั้ง

เฮ้งเตงเอี้ยงเป็นปรมาจารย์ผู้ก่อตั้งนิกายช้วนจินก่า มีฉายาว่า เทพมัชฉิม และเป็นอันดับหนึ่งของห้ายอดฝีมือแห่งยุคที่ชนะการประลองถกกระบี่เขาหัวซานครั้งแรก ซึ่งได้ครองคัมภีร์เก้าอิมจินเอ็ง แต่ไม่ปรารถนาที่จะฝึกยอดวิชา เพียงแต่ต้องการไม่ให้ยุทธภพต้องวุ่นวาย จึงเก็บรักษาคัมภีร์ยุทธไว้ใต้เบาะ

เฮ้งเตงเอี้ยงเดิมมีชื่อว่า เฮ้ง เตี่ยง เขาเป็นศิษย์ผู้พี่ของเฒ่าทารกจิวแป๊ะทงโดยมีอาจารย์ คือนักพรต หลี ต้ง ปิน เฮ้งเตงเอี้ยงมีศิษย์เจ็ดคน หรือเจ็ดนักพรตช้วนจิน เฮ้งเตงเอี้ยงเป็นคนมีเมตตา ฉลาดหลักแหลม คิดค้นวิชามากมาย เช่น พลังธาตุธรรมชาติ เพลงกระบี่ช้วนจินและค่ายกลเจ็ดดาวที่เหล่านักพรตทั้งเจ็ดเคยใช้รับมือกับมารบูรพาอึ้งเอี๊ยะซือ เฮ้งเตงเอี้ยงทราบดีว่าตนเองเป็นโรคร้ายรู้ตัวว่ามีชีวิตได้อีกไม่นาน จึงเดินทางไปต้าหลี่เพื่อถ่ายทอดวิชาพลังธาตุธรรมชาติที่เป็นดาวข่มวิชาลมปราณคางคกของพิษประจิม แต่เนื่องจากชื่อเสียงของเฮ้วเตงเอี้ยงและราชันย์ทักษิณต้วนตี่เฮงอยู่ในระดับเดียวกัน ดังนั้นเพื่อไม่ให้เป็นการน่าเกลียดจึงเสนอเป็นการแลกเปลี่ยนศึกษาวรยุทธ์กับราชันย์ทักษิณต้วนตี่เฮง โดยได้รับการแนะนำวิชาดรรชนีเอกสุริยันจากราชันย์ทักษิณต้วนตี่เฮง และถ่ายทอดวิชาพลังธาตุธรรมชาติให้ราชันย์ทักษิณต้วนตี่เฮง

เฮ้งเตงเอี้ยงเป็นเจ้าของสุสานโบราณแต่ภายหลังได้ยกให้ ลิ้มเซียวเอ็ง ซึ่งต่อมาลิ้มเซียวเอ็ง ก็เป็นผู้ก่อตั้งสำนักสุสานโบราณ ซึ่งเป็นอาจารย์ยายของลี้มกโช้ว และเซียวเล้งนึ่ง ซึ่ง เฮ้งเตงเอี้ยง กับ ลิ้มเซียวเอ็ง รักใคร่ชอบพอกันแต่มิอาจได้อยู่ร่วมกัน