ข้ามไปเนื้อหา

มาโรไนต์

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
มาโรไนต์
الموارنة
ܡܖ̈ܘܢܝܐ
ประชากรทั้งหมด
ป. 7–12 ล้าน[1][2][3][4][5][6]
ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ
 เลบานอน 1.4 ล้าน (2006)[7]
 บราซิล3–4 ล้าน (รวมถึงต้นตระกูล)[8]
 สหรัฐ1.2 ล้าน (รวมถึงต้นตระกูล)[8]
 อาร์เจนตินา750,000[9]
 เม็กซิโก167,190[9]
 ออสเตรเลีย161,370[9]
 แคนาดา96,100[9]
 ซีเรีย50,000–60,000[9]
 ฝรั่งเศส51,520[9]
 เวเนซุเอลา25,000[10]
 แอฟริกาใต้20,000[11]
 ไซปรัส13,170[9]
 อิสราเอล10,000[9]
 อียิปต์6,350[nb 1][9]
 ไนจีเรีย5,850[12]
 เยอรมนี5,400[10]
 สหราชอาณาจักร5,300[10]
 เบลเยียม3,400[10]
 โกตดิวัวร์2,250–3,000[12]
 อิตาลี2,500[10]
 สวีเดน2,470[10]
 สวิตเซอร์แลนด์2,000[10]
 จอร์แดน1,000–1,500[9]
เยรูซาเลม และ  ปาเลสไตน์504[9]
ภาษา
ภาษาแอราเมอิกเลบานอน (ภาษาแม่และในอดีต)[16][17]
ภาษาซีรีแอก (ในทางศาสนา)[18][19]
ศาสนา
คริสตจักรมาโรไนต์
กลุ่มชาติพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง
คริสต์ศาสนิกชนชาวเลบานอนอื่น ๆ[20]

มาโรไนต์ (อาหรับ: الموارنة, อักษรโรมัน: Al-Mawārinah; ซีรีแอก: ܡܖ̈ܘܢܝܐ, อักษรโรมัน: Marunoye) เป็นกลุ่มศาสนาชาติพันธุ์พื้นถิ่นเมดิเตอร์เรเนียนตะวันออกและภูมิภาคลิแวนต์ในเอเชียตะวันตก ปัจจุบันมีชุมชนขนาดใหญ่ตั้งอยู่ใกล้ภูเขาเลบานอนในประเทศเลบานอน[21] ชาวมาโรไนต์เป็นคริสต์ศาสนิกชนกลุ่มหนึ่งที่ใช้ภาษาซีรีแอกในทางศาสนา[22] นับถือคริสตจักรมาโรไนต์ ซึ่งเป็นคริสตจักรเฉพาะถิ่นแห่งหนึ่งของคาทอลิกตะวันออกที่ปกครองตนเอง แต่ร่วมเอกภาพสมบูรณ์กับพระสันตะปาปาและคริสตจักรโรมันคาทอลิก[23][24] มีประมุขคือ อัครบิดรมาโรไนต์แห่งแอนทิออก[25]

มาโรไนต์มาจากชื่อนักบุญมารอน นักบวชผู้บำเพ็ญพรตในเทือกเขาทอรัส ต่อมาผู้นับถือนักบุญมารอนอพยพจากถิ่นเดิมในแอนติออกมาที่ภูเขาเลบานอน และก่อตั้งคริสตจักรมาโรไนต์ขึ้น[26]

ศาสนาคริสต์ในเลบานอนมีประวัติศาสตร์ต่อเนื่องยาวนาน มีบันทึกช่วงต้นบ่งบอกถึงความเป็นไปได้ที่นักบุญเปโตรเป็นผู้ประกาศข่าวดีแก่ชาวฟินิเชียที่ขึ้นกับเขตอัครบิดรแอนติออก[27] นอกจากนี้นักบุญเปาโลได้เทศนาคริสต์ศาสนิกชนยุคแรกในไทร์และไซดอน[28] การเผยแผ่ศาสนาคริสต์ในเลบานอนเป็นไปอย่างเชื่องช้าเนื่องจากลัทธินอกศาสนามีอิทธิพลสูง โดยเฉพาะแถบภูเขาเลบานอน ต่อมาในคริสต์ศตวรรษที่ 5 นักบุญมารอนส่งอับราฮัมแห่งซีรัสมาเทศนาผู้คนในเลบานอนให้เปลี่ยนมานับถือศาสนาคริสต์ แม่น้ำอะโดนิส แม่น้ำสายหนึ่งที่มีต้นน้ำอยู่ที่ภูเขาเลบานอนถูกเปลี่ยนชื่อเป็นแม่น้ำอับราฮัมตามชื่ออับราฮัมนี้[29][30]

ชาวมาโรไนต์ยุคแรกเป็นชาวเซไมต์ที่กลายเป็นกรีก พูดภาษากรีกและภาษาซีรีแอก มีถิ่นฐานในซีเรียสมัยจักรวรรดิไบแซนไทน์[31] แต่จัดอยู่ในกลุ่มเดียวกับผู้พูดภาษากรีกในคอนสแตนติโนเปิลและแอนติออก[32] พวกเขาสามารถรักษาอิสรภาพไว้ได้หลังมุสลิมยึดครองลิแวนต์ รวมถึงการนับถือศาสนาและภาษาแอราเมอิกเลบานอน[33] จนถึงคริสต์ศตวรรษที่ 19[26] ชาวมาโรไนต์มักถูกจัดเป็นชาวเลบานอนที่มีพื้นเพเป็นมาโรไนต์ แต่บางส่วนต้องการเป็นชาวอาหรับที่นับถือศาสนาคริสต์[34] บางส่วนระบุว่าตนสืบเชื้อสายจากชาวฟินิเชีย ขณะที่บางส่วนอ้างว่าตนมีบรรพบุรุษเป็นชาวมัรไดต์ แต่นักประวัติศาสตร์และอัครมุขนายกคาทอลิกซีรีแอกแห่งดามัสกัสปฏิเสธข้อกล่าวอ้างนี้[35][36]

ชาวมาโรไนต์อพยพขนานใหญ่ไปยังทวีปอเมริกาช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 ทุพภิกขภัยระหว่างสงครามโลกครั้งที่หนึ่งคร่าชีวิตชาวมาโรไนต์หนึ่งในสามถึงครึ่งหนึ่งของประชากรทั้งหมด สงครามกลางเมืองภูเขาเลบานอน ค.ศ. 1860 และสงครามกลางเมืองเลบานอน (ค.ศ. 1975–1990) ยิ่งลดจำนวนประชากรมาโรไนต์ในลิแวนต์ อย่างไรก็ตามปัจจุบันชาวมาโรไนต์คิดเป็นหนึ่งในสี่ของประชากรเลบานอนทั้งหมด บางส่วนกระจายตัวในประเทศเพื่อนบ้าน และมีชุมชนชาวเลบานอนพลัดถิ่นในทวีปอเมริกา ยุโรป ออสเตรเลียและแอฟริกา

ชาวมาโรไนต์และชาวดรูซมีส่วนในการสร้างเลบานอนสมัยใหม่ช่วงปกครองโดยจักรวรรดิออตโตมันสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 18 ในเขตมุตาซาร์ริฟเมาต์เลบานอน ผ่านระบบสังคมและการปกครองที่เรียกว่า "ทวินิยมมาโรไนต์–ดรูซ"[37] ประธานาธิบดีเลบานอนทั้งหมด (ยกเว้นชาลส์ เดบบัสและเปโตร ทราด) เป็นชาวมาโรไนต์ ซึ่งเป็นไปตามกติกาสัญญาแห่งชาติ อันเป็นความตกลงไม่เป็นลายลักษณ์อักษรระหว่างชาวมาโรไนต์ ชาวมุสลิมซุนนี และชาวมุสลิมชีอะฮ์ในการร่วมกันบริหารประเทศ โดยประธานาธิบดีจะเป็นชาวมาโรไนต์ นายกรัฐมนตรีจะเป็นชาวมุสลิมซุนนี และประธานรัฐสภาจะเป็นชาวมุสลิมชีอะฮ์[38]

เชิงอรรถ

[แก้]

หมายเหตุ

[แก้]
  1. ↑ มีจำนวนมากกว่านี้ก่อนการอพยพและขับไล่จากอียิปต์ ค.ศ. 1956–1957

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Dagher, Carole (2000). Bring Down the Walls: Lebanon's Post-War Challenge. New York: Palgrave Macmillan. p. 9. doi:10.1057/9780230109193. ISBN 978-0-312-29336-9. [E]stimates vary between 16 million émigrés of Lebanese descent and 4 million. But they all agree on the fact that Christians amount to between 65 percent and 70 percent, among whom Maronites alone represent roughly 48 percent of this diaspora, and are thus the largest ‘Lebanese’ community abroad
  2. ↑ Gemayel, Boutros. "Archbishop of the Maronite Church in Cyprus". maronite-institute.org. The Maronite Research Institute. There are reportedly over seven million Maronites alone living in Brazil, the United States of America, South America, Canada, Africa, Europe and Australia.
  3. ↑ Moussa, Gracia (22 September 2014). "Maronites: the face of Christians in the Middle East". geopolitica.info. L’Associazione Geopolitica.info. The number of Maronites abroad is estimated to be 8 million.
  4. ↑ "The Maronite Church "A bridge between East and West"". cmc-terrasanta.org. Christian Media Center. 10 June 2016. There are more than 10 million Maronites around the world
  5. ↑ Bejjani, Elias (10 February 2008). "St. Maroun & His followers the Maronites". Canadian Lebanese Coordinating Council. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 May 2023. Every year, on the ninth of February, more than ten million Maronites from all over the world celebrates St. Maroun’s day.
  6. ↑ Hugi, Jacky (15 March 2013). "Aramaic Language Project in Israel Furthers Recognition of Maronites". al-monitor.com. Al-Monitor, LLC. There are 12 million Maronites in the world today.
  7. ↑ Burger, John (10 September 2020). "Christians in Lebanon: A short history of the Maronite Church". Aleteia. สืบค้นเมื่อ 12 September 2023.
  8. ↑ 8.0 8.1 Tu, Janet (17 November 2001). "Maronite Mass gets trial run at Shoreline parish". seattletimes.com. The Seattle Times. Today there are about 7 million Maronites worldwide, most of them in Brazil (with 3 million or 4 million) and the United States (with 1.2 million Maronites, and 83 Maronite churches).
  9. ↑ 9.00 9.01 9.02 9.03 9.04 9.05 9.06 9.07 9.08 9.09 9.10 "Current Maronite Dioceses". Catholic Hierarchy. David M. Cheney. 2023.
  10. ↑ 10.0 10.1 10.2 10.3 10.4 10.5 10.6 "Statistics". Maronite Heritage. Fr. Antonio Elfeghali. 9 February 2011.
  11. ↑ "The Struggle Of The Christian Lebanese For Land Ownership In South Africa". The Marionite Research Institute. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-05-12.
  12. ↑ 12.0 12.1 "Parishes". annunciation-eparchy. Maronite Eparchy – Africa. 2023.
  13. ↑ Educational Policies that Address Social Inequality: Country Report: Cyprus เก็บถาวร 2011-07-20 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, page 4.
  14. ↑ Judith Sudilovsky (2012-06-22). "Aramaic classes help Maronites in Israel understand their liturgies". Catholic News Service. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 July 2018. สืบค้นเมื่อ 2018-11-18.
  15. ↑ Daniella Cheslow, (2014-06-30) Maronite Christians struggle to define their identity in Israel, The World, Public Radio International. Retrieved 2018-11-18.
  16. ↑ Hitti, Philip (1957). Lebanon in History. India: Macmillan and Co Ltd. p. 336. Being largely mountaineers and still Syriac-speaking the Maronite community was evidently looked upon as a minority ethnic group rather than a separate denomination.
  17. ↑ Schulze, Kirsten E; Stokes, Martin; Campell, Colm (1996). Nationalism, Minorities and Diasporas: Identities and Rights in the Middle East. Magee College: Tauris Academic Studies. p. 162. ISBN 9781860640520. This identity was underlined by Christian resistance to adopting Arabic as the spoken language. Originally they had spoken Syriac but increasingly opted to use "Christian" languages such as Latin, Italian, and most importantly, French.
  18. ↑ Iskandar, Amine (27 February 2022). "About the origin of the Lebanese language (I)". syriacpress.com. Syriacpress. The Lebanese have never spoken Ktovonoyo, but it was and is the liturgical language of the Syriac Maronite Church. This language was taught in their schools until 1943 and it is the only language they wrote and the one they still sing in the form of hymns. It is the language taught in schools that defines the identity of the people and their land.
  19. ↑ Iskandar, Amine (26 November 2021). "Syriac Identity of Lebanon part 13: The Three Syriac Scripts". syriacpress.com. Syriacpress.
  20. ↑ Haber, Marc; Gauguier, Dominique; Youhanna, Sonia; Patterson, Nick; Moorjani, Priya; Botigué, Laura; Platt, Daniel; Matisoo-Smith, Elizabeth; Soria-Hernanz, David; Wells, R; Bertranpetit, Jaume; Tyler-Smith, Chris; Comas, David; Zalloua, Pierre (28 Feb 2013). "Genome-Wide Diversity in the Levant Reveals Recent Structuring by Culture". PLOS Genetics. 9 (2): e1003316. doi:10.1371/journal.pgen.1003316. PMC 3585000. PMID 23468648.
  21. ↑ Hagopian, Elaine C. (October 1989). "Maronite Hegemony to Maronite Militancy: The Creation and Disintegration of Lebanon". Third World Quarterly. Taylor & Francis, Ltd. 11 (4): 104. doi:10.1080/01436598908420194. JSTOR 3992333. สืบค้นเมื่อ 25 April 2022 – โดยทาง JSTOR.
  22. ↑
    • Fattouh, Emily Michelle (2018). "Adaptive Leadership and the Maronite Church". M.A. In Leadership Studies: Capstone Project Papers. Digital USD. The continuation of the presence of the Maronite Christian Church in the United States connects people to a larger ethnic community, and most importantly, helps preserve cultural, social, and religious traditions.
    • "Maronites - Minority Rights Group". minorityrights.org. Minority Rights Group International. 2021.
    • "Maronites, Christians of the Middle East". stgeorgesa.org. St. George Maronite Catholic Church. 2021. Maronites started their own churches wherever they settled in the United States, a sign of their attachment to their ethnic and religious identities.
    • Ghosn, Margaret; Engebretson, Kath (2010). "National Identity of a Group of Young Australian Maronite Adults" (PDF). crucibleonline.net. Crucible Journal. Their religious identity was part of an ethnic identification that was rigorously maintained as a result of the turmoil surrounding the history and current status of Maronites in Lebanon.
    • Demosthenous, Areti (2012). "The Maronites of Cyprus: From ethnicism to transnationalism". GAMER. I (1): 61–72. If we take as an example the Maronite community of Cyprus, it is considered as a minority by all international standards and they match perfectly the definition for national and ethnic minorities adopted by the United Nations and the Council of Europe.
    • Mavrides, Mario; Maranda, Michael (1999). "The Maronites of Cyprus: A Community in Crisis". Journal of Business & Society. 12 (1): 78–94. The Maronite ethnic identity is centred on their religion and on a historical sense of being a distinct group.
    • Labaki, Georges T. (2014). "The Maronite Church in the United States, 1854–2010". U.S. Catholic Historian. 32 (1): 71–85. doi:10.1353/cht.2014.0001. JSTOR 24584748. S2CID 153455080. Many petitioned the patriarch to assign Maronite priests to serve in the U.S., stressing the importance of preserving Maronite spirituality and traditions and the urgent need to convey faith, language, and ethnic traditions to the children of immigrants.
  23. ↑ Moubarak, Andre (2017). One Friday in Jerusalem. Jerusalem, Israel: Twin Tours & Travel Ltd. p. 213. ISBN 978-0-9992-4942-0.
  24. ↑ Malone, Joseph J. The Arab Lands of Western Asia, Prentice-Hall, 1973, Page 7
  25. ↑ "Maronite church". Britannica. สืบค้นเมื่อ July 18, 2024.
  26. ↑ 26.0 26.1 Mannheim, I (2001). Syria & Lebanon handbook: the travel guide. Footprint Travel Guides. pp. 652–563. ISBN 978-1-900949-90-3.
  27. ↑ Atiya, Aziz Suryal (1980). A History of Eastern Christianity. Kraus International Publications. ISBN 978-0-527-03703-1.
  28. ↑ Brown, John. A Dictionary of the Holy Bible. University of Lausanne. pp. 535/749.
  29. ↑ El-Hāyek, Elias (1990). Michael Gervers and Ramzi Jibran Bikhazi (บ.ก.). Conversion and Continuity: Indigenous Christian Communities in Islamic Lands. Pontifical Institute of Mediaeval Studies. pp. 408–409. ISBN 0-88844-809-0. ISSN 0228-8605.
  30. ↑ AbouZayd, Shafiq (1993). Iḥidayutha: A Study of the Life of Singleness in the Syrian Orient, from Ignatius of Antioch to Chalcedon 451 A.D. Oxford: Aram Society for Syro-Mesopotamian Studies. p. 304. ISBN 9780952077602.
  31. ↑ Dr. Amine Jules Iskandar (9 June 2020). "Syriac Identity of Lebanon – part 4: Why is Spoken Lebanese a Syriac Dialect?" (ภาษาEnglish). สืบค้นเมื่อ 16 November 2023.{{cite web}}: CS1 maint: unrecognized language (ลิงก์)
  32. ↑ "Lebanon in Crisis: Who Are the Maronites?". CNEWA (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 13 August 2020.
  33. ↑ Dr. Amine Jules Iskandar (27 February 2022). "About the origin of the Lebanese language (I)" (ภาษาEnglish). สืบค้นเมื่อ 16 November 2023. Surien (West Syriac from Canaan) The third form is also part of West Syriac but is located further west{{cite web}}: CS1 maint: unrecognized language (ลิงก์)
  34. ↑ Williams, Victoria R. (24 February 2020). Indigenous Peoples: An Encyclopedia of Culture, History, and Threats to Survival [4 Volumes]. Bloomsbury Publishing USA. p. 706. ISBN 9781440861185.
  35. ↑ Moosa, Matti (2005). The Maronites in history. Gorgias Press LLC. p. 192. ISBN 978-1-59333-182-5.
  36. ↑ SUERMANN, Harald (2002-07-01). "Maronite Historiography and Ideology". Journal of Eastern Christian Studies. 54 (3): 129–148. doi:10.2143/jecs.54.3.1071. ISSN 0009-5141.
  37. ↑ Deeb, Marius (2013). Syria, Iran, and Hezbollah: The Unholy Alliance and Its War on Lebanon. Hoover Press. ISBN 9780817916664. the Maronites and the Druze, who founded Lebanon in the early eighteenth century.
  38. ↑ Perry, Tom; Creidi, Imad (August 28, 2020). "From golden age to war and ruin: Lebanon in turmoil as it hits 100". Reuters. สืบค้นเมื่อ July 18, 2024.

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ มาโรไนต์
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=มาโรไนต์&oldid=11660464"