ตะโดเมงสอ
| ตะโดเมงสอ သတိုးမင်းစော | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 พระรูปของพระองค์ ณ วัดพระมหามัยมุนี, อมรปุระ | |||||
| พระมหาอุปราชา เจ้าผู้ครองนครชเวดองและดีแบยี่น | |||||
| ครองราชย์ | 13 กรกฎาคม ค.ศ. 1783 – 9 เมษายน ค.ศ. 1808[1] | ||||
| ถัดไป | พระเจ้าจักกายแมง | ||||
| ประสูติ | 15 มิถุนายน ค.ศ. 1762 ชเวโบ | ||||
| สวรรคต | 9 เมษายน ค.ศ. 1808 (45 ปี) อมรปุระ | ||||
| คู่อภิเษก | มีนเจ | ||||
| |||||
| พระบุตร | 32 พระโอรส, 26 พระธิดา รวมถึง พระเจ้าจักกายแมง พระเจ้าแสรกแมง | ||||
| ราชวงศ์ | โก้นบอง | ||||
| พระบิดา | พระเจ้าปดุง | ||||
| พระมารดา | เมลุนธู | ||||
ตะโดเมงสอ (พม่า: သတိုးမင်းစော, ออกเสียง: [ðədó mɪ́ɰ̃sɔ́]; 15 มิถุนายน 1762 – 9 เมษายน 1808) เป็นพระมหาอุปราชาพม่าตั้งแต่ ค.ศ. 1783 ถึง 1808 ระหว่างรัชสมัยพระเจ้าปดุงผู้เป็นพระบิดา และเป็นพระราชบิดาของกษัตริย์ราชวงศ์โก้นบองถึง 2 พระองค์ คือ พระเจ้าจักกายแมง และ พระเจ้าแสรกแมง เดิมทรงเป็นเจ้าผู้ครองนครชเวดองและดาบายิน ตะโดเมงสอเป็นที่รู้จักกันดีที่สุดในการพิชิตอาระกันใน ค.ศ. 1784–1785 และอัญเชิญพระมหามัยมุนีจากมเยาะอูไปยังอมรปุระ[2] พระองค์ยังประสบความสำเร็จในการป้องกันตะนาวศรีและบริเวณชายฝั่งจากสงครามกับสยามใน ค.ศ. 1792 และทรงฟื้นฟูนาฏศิลป์พม่าในช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 18 โดยนำกลุ่มศิลปินวัยหนุ่มสาวเข้ามาฝึกฝน
ตะโดเมงสอทิวงคตเมื่อพระชนมายุ 45 พรรษา พระราชโอรสของพระองค์หรือเจ้าผู้ครองนครซะไกง์จึงได้เป็นพระมหาอุปราชาสืบแทน กษัตริย์ราชวงศ์โก้นบองทุกพระองค์หลังจากรัชสมัยของพระเจ้าปดุงล้วนสืบเชื้อสายมาจากพระองค์ทั้งสิ้น
พงศาวลี
[แก้]| พงศาวลีของตะโดเมงสอ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
อ้างอิง
[แก้]บรรณานุกรม
[แก้]- Brandon, James R (1967). Theatre in Southeast Asia. Harvard College. ISBN 0-674-87587-7.
- Buyers, Christopher. "The Konbaung Dynasty Genealogy". royalark.net. สืบค้นเมื่อ 26 September 2009.
- Harvey, G. E. (1925). History of Burma: From the Earliest Times to 10 March 1824. London: Frank Cass & Co. Ltd.
- Phayre, Lt. Gen. Sir Arthur P. (1883). History of Burma (1967 ed.). London: Susil Gupta.
- Myint-U, Thant (2001). The Making of Modern Burma. Cambridge University Press. ISBN 9780521799140.
- Myint-U, Thant (2006). The River of Lost Footsteps—Histories of Burma. Farrar, Straus and Giroux. ISBN 978-0-374-16342-6.