เต็มเวลา
การทำงานเต็มเวลา (อังกฤษ: full-time) เป็นการที่ลูกจ้างทำงานเต็มครบตามจำนวนชั่วโมงที่กำหนดโดยนายจ้าง การจ้างงานเต็มเวลามักมากับสวัสดิการที่ไม่มีในการจ้างงานแบบ part-time จ้างงานแบบชั่วคราว จ้างงานแบบยืดหยุ่น สวัสดิการเหล่านี้ได้แก่ วันลาพักร้อน วันลาป่วย และประกันสุขภาพ งานที่ทำเต็มเวลาถือเป็นอาชีพ และมักจะมีชั่วโมงทำงานต่อสัปดาห์มากกว่างาน part-time
นิยามของคำว่า เต็มเวลา แตกต่างกันสำหรับแต่ละนายจ้าง และกะงานที่ลูกจ้างทำ สัปดาห์ทำงาน "มาตรฐาน" ทั่วไปประกอบไปด้วย 5 วัน โดยทำงานวันละ 8 ชั่วโมง รวมทั้งสิ้นเป็น 40 ชั่วโมง ในขณะที่สัปดาห์ทำงานที่มี 4 วัน มักจะทำงานวันละ 10 ชั่วโมง ในขณะที่งานกะละ 12 ชั่วโมง เพียงสามวันต่อสัปดาห์ (36 ชั่วโมง) มักนับเป็นงานเต็มเวลา เพื่อชดเชยกับความเหนื่อยหล้าจากการทำงานติดต่อกันเป็นเวลานาน
นิยามตามประเทศ[แก้]
ในแต่ละประเทศการทำงานเต็มเวลาในหนึ่งสัปดาห์มีจำนวนชั่วโมงทำงานต่างกัน
- ออสเตรเลีย: ราว 35–40 ชั่วโมง[1]
- เดนมาร์ก: 37 ชั่วโมง
- ฝรั่งเศส: 35 ชั่วโมง (บังคับโดยรัฐบาล) [2]
- เยอรมนี: 35–40 ชั่วโมง
- ไอซ์แลนด์: 40 ชั่วโมง
- สหราชอาณาจักร: ประมาณ 40 ชั่วโมง (ไม่นิยามเป็นทางการ)
- สหรัฐอเมริกา: โดยทั่วไป 32–40 ชั่วโมง
- อิสราเอล: 43 ชั่วโมง
ลูกจ้างที่ทำงานเกินกว่าเวลาที่กำหนดไว้ ถือว่าเป็นการทำงานล่วงเวลา และจะได้ค่าแรงล่วงเวลาเพิ่ม (แต่มิได้เพิ่มฐานเงินเดือน)
ความหมายเชิงวิชาการ[แก้]
“เต็มเวลา” ในบริบทของการศึกษา หมายถึง ปริมาณวิชาเรียนเต็มที่ที่นักเรียน นิสิต นักศึกษา (โดยเฉพาะในสถาบันอุดมศึกษา) ต้องลงทะเบียนในแต่ละภาคการศึกษา โดยทั่วไปแล้วอยู่ 12 credit hour หรือมากกว่า (เทียบเท่ากับเวลาเรียนฟังบรรยาย 12 ชั่วโมงต่อสัปดาห์) "ชั่วโมงปฏิบัติการ" อาจนับเพียงครึ่งหรือหนึ่งในสามของ credit hour ในหลายประเทศ เช่น สหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร และออสเตรเลีย นักเรียนต่างชาติ ต้องเป็นผู้เรียนเต็มเวลาเพื่อรักษาสถานภาพวีซ่านักเรียน[3]
ดูเพิ่ม[แก้]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-01-17. สืบค้นเมื่อ 2012-03-29.
- ↑ Official governmental site on the 35-hour workweek
- ↑ "Student Visas". United States Department of State. Bureau of Consular Affairs. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-04-01. สืบค้นเมื่อ 7 April 2011.
