ข้ามไปเนื้อหา

มุฮัมมัด อับดุฮ์

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
มุฮัมมัด อับดุฮ์
แกรนด์มุฟตีแห่งอียิปต์[1][2]
ดำรงตำแหน่ง
ค.ศ. 1899 – 1905[3]
ส่วนบุคคล
เกิดค.ศ. 1849[4]
ชุบรอคีต อียิปต์ จักรวรรดิออตโตมัน
มรณภาพ11 กรกฎาคม ค.ศ. 1905 (56 ปี)
อะเล็กซานเดรีย, อียิปต์ จักรวรรดิออตโตมัน
สาเหตุการเสียชีวิตRenal cell carcinoma
ศาสนาอิสลาม
สัญชาติอียิปต์
ภูมิภาคตะวันออกกลาง
นิกายซุนนี
ขบวนการนวยุคนิยมอิสลาม[5][6][7][8][9]
อุดมการณ์รวมกลุ่มอิสลาม[5][10][11]
ลัทธิศูฟีใหม่[12][13][14]
ลัทธิอิสลาม[15][16]
ต่อต้านจักรวรรดินิยม[5][17]
แนวคิดโดดเด่นฟื้นฟูอิสลาม
นวยุคนิยมอิสลาม
อุดมการณ์รวมกลุ่มอิสลาม
ปฏิรูปการศึกษา
ผลงานโดดเด่นริซาละตุตเตาะฮีต (อาหรับ: رسالة التوحيد; "เทววิทยาแห่งเอกภาพ")[19]
สำนักศึกษามหาวิทยาลัยอัลอัซฮัร[19]
โรงเรียนอิสลามชาษิลี[18]
อาชีพนักวิชาการอิสลาม, นักกฎหมายอิสลาม และนักเทววิทยา[19]
ตำแหน่งชั้นสูง
ได้รับอิทธิจาก
มีอิทธิพลต่อ

มุฮัมมัด อับดุฮ์ (อาหรับ: محمد عبده; ค.ศ. 1849 – 11 กรกฎาคม ค.ศ. 1905) เป็นนักวิชาการอิสลามชาวอียิปต์[19] และแกรนด์มุฟตีแห่งอียิปต์[29][30][31] เขาเป็นตัวตั้งตัวตีในอันนะฮ์เฎาะฮ์อาหรับและนวยุคนิยมอิสลามในช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 ถึงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20[5][29]

ในวัยเด็กเขาเป็นคนที่สนใจเรียนทางด้านศาสนามาก สามารถท่องจำอัลกุรอ่านได้ทั้งเล่ม ต่อมาใน พ.ศ. 2405 เขาได้ไปเข้าเรียนในโรงเรียนของมัสยิดอะห์มะดีที่มีชื่อเสียงในเมืองตันญา เขาได้รับการศึกษาตามขนบเดิม แต่มีปัญหากับการเรียนจึงกลับไปประกอบอาชีพที่บ้านเดิมและแต่งงานเมื่อ พ.ศ. 2408 ต่อมา เขาได้ไปศึกษาลัทธิซูฟีที่แคว้นบุฮัมเราะห์ และใน พ.ศ. 2409 ได้ไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยอัล-อัซฮัร ที่กรุงไคโร และศึกษาอยู่ที่นั่นจนถึง พ.ศ. 2420 ใน พ.ศ. 2521 เขาได้เป็นครูสอนประวัติศาสตร์ที่สำนักวิทยาศาสตร์ของวิทยาลัยฝึกหัดครูไคโร

ต่อมา อับดุฮ์ได้เป็นบรรณาธิการของหนังสือพิมพ์อัล-มิศริยะฮ์ และได้เลื่อนเป็นหัวหน้ากองบรรณาธิการในที่สุด ซึ่งทำให้เขามีโอกาสเผยแพร่ความคิดผ่านทางหนังสือพิมพ์ ต่อมา เขาเข้าสมทบในพรรคชาตินิยมและเข้าร่วมในการกบฏอูราบีใน พ.ศ. 2522[32] ใน พ.ศ. 2425 เขาออกจากอียิปต์ไปยังอังกฤษ และต่อมาได้ไปยังเบรุต เพื่อจัดตั้งระบบการศึกษาแบบอิสลามที่นั่น และใน พ.ศ. 2427 เขาเดินทางไปสมทบกันจามาล อุดดีน อัล-อัฟกานีที่ปารีสเพื่อกู้อิสรภาพให้อียิปต์ ในปารีส เขาได้ร่วมมือกับอัลอัฟกานีในการจัดตั้งสมาคมลับชื่อ ญะมีอะตุล-อุรวะฮ์ อัล-วุษกอ มีวัตถุประสงค์เพื่อรวมมุสลิมเข้าด้วยกัน และได้เริ่มขบวนการปฏิรูปที่ส่งผลต่อแนวคิดของนักอิสลามรุ่นหลัง ในระหว่างนี้เขาได้แปลงานของอัลอัฟกานีจากภาษาเปอร์เซียเป็นภาษาอาหรับ

เขากลับมาเป็นครูในเบรุตเมื่อ พ.ศ. 2428[4] เขาได้กลับไปเป็นครูสอนที่สำนักวิทยาศาสตร์ในอียิปต์เมื่อ พ.ศ. 2431 และได้เป็นที่ปรึกษาของศาลอุทธรณ์ในกรุงไคโรเมื่อ พ.ศ. 2433 และได้เลื่อนเป็นผู้พิพากษาใหญ่ในอียิปต์เมื่อ พ.ศ. 2442 และดำรงตำแหน่งนี้จนเสียชีวิตเมื่อ 11 กรกฎาคม พ.ศ. 2448 ที่เมืองอเล็กซานเดรีย ประเทศอียิปต์ ซึ่งเขาได้ปฏิรูปการทำงานของศาลและการบริหารหน่วยวะกัฟในระหว่างนี้ด้วย

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Richard Netton, Ian (2008). "'Abduh, Muhammad (1849–1905)". Encyclopedia of Islamic Civilisation and Religion. Abingdon, Oxon: Routledge. p. 6. ISBN 978-0-7007-1588-6. .. [Abduh became] a member of the Council of al-Azhar in 1895 and Chief Mufti (Legal Official) in 1899.
  2. ↑ E. Campo, Juan (2009). Encyclopedia of Islam. New York: Facts On File. pp. 5–6. ISBN 978-0-8160-5454-1.
  3. ↑ Bosworth, C.E.; van Donzel, E.; Heinrichs, W.P.; Pellat, CH. (1993). "Muhammad 'Abduh". The Encyclopedia of Islam: New Edition Vol. VII. Leiden, The Netherlands: Brill. p. 418-419. ISBN 90-04-09419-9. .. in 1899 he attained the highest clerical post in Egypt, that of state mufti, an office he held till his death.
  4. ↑ 4.0 4.1 Kerr, Malcolm H. (2010). "'Abduh Muhammad". ใน Hoiberg, Dale H. (บ.ก.). Encyclopædia Britannica. Vol. I: A-ak Bayes (15th ed.). Chicago, IL: Encyclopædia Britannica Inc. pp. 20–21. ISBN 978-1-59339-837-8.
  5. ↑ 5.0 5.1 5.2 5.3 Roshwald, Aviel (2013). "Part II. The Emergence of Nationalism: Politics and Power – Nationalism in the Middle East, 1876–1945". ใน Breuilly, John (บ.ก.). The Oxford Handbook of the History of Nationalism. Oxford and New York: Oxford University Press. pp. 220–241. doi:10.1093/oxfordhb/9780199209194.013.0011. ISBN 9780191750304.
  6. ↑ "On Salafi Islam Dr. Yasir Qadhi". Muslim Matters. 22 April 2014. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 December 2014. สืบค้นเมื่อ 14 August 2017.
  7. ↑ Kurzman, Charles, ed. Modernist Islam, 1840-1940: a sourcebook. Oxford University Press, USA, 2002.
  8. ↑ Amir, Ahmad N., Abdi O. Shuriye, and Ahmad F. Ismail. "Muhammad Abduh's contributions to modernity." Asian Journal of Management Sciences and Education 1.1 (2012): 163-175.
  9. ↑ Sedgwick, Mark. Muhammad Abduh. Simon and Schuster, 2014.
  10. ↑ Bentlage, Eggert, Martin Krämer, Reichmuth, Björn, Marion, Hans, Stefan (2017). Religious Dynamics under the Impact of Imperialism and Colonialism. Koninklijke Brill NV, Leiden, The Netherlands: Brill Publishers. p. 253. ISBN 978-90-04-32511-1. ..the spirit of Pan-Islamism, i.e. the thoughts of Muḥammad ʿAbduh (1849–1905) and Jamāl al-Dīn al-Afghāni (1838–1897), can be felt in Islam{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  11. ↑ Aydin, Cemil (2017). The idea of the Muslim world: A Global Intellectual History. United States of America: Harvard University Press. pp. 62, 231. ISBN 9780674050372. In 1884 the first pan-Islamic magazine, al-Urwat al-Wuthqa, was published in Paris by Jamal ad-Din al-Afghani and Muhammad Abduh.
  12. ↑ Scharbrodt, Oliver (2007). "The Salafiyya and Sufsm: Muhammad 'Abduh and his Risalat al-Waridat (Treatise on Mystical Inspirations)". Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London. Cambridge University Press. 70 (1): 89–115. doi:10.1017/S0041977X07000031. JSTOR 40378895. S2CID 170641656 – โดยทาง JSTOR. The Sufism one encounters in figures such as Afghanı and Abduh is not anti-modern, backwards and obscurantist but was, on the contrary, the driving force in facilitating their intellectual engagement with the values of Western modernity.
  13. ↑ Sedgwick, Mark (2013). "Chapter 1: The Student". Makers of the Muslim World: Muhammad Abduh. One World Publications. pp. 6–7. ISBN 978-1851684328. According to his autobiography, Muhammad Abduh continued on the Sufi path as a student at the Azhar, though he makes no mention of any other Sufis, save for his uncle. Unlike most other Sufis, Muhammad Abduh was evidently following an individual path...
  14. ↑ Adams, Charles (1968). Islam and Modernism in Egypt: A Study of the Modern Reform Movement Inaugurated by Muhammad 'Abduh. Russell & Russell. pp. 25, 32. ..with this experience there began a new period in the life of Muhammad 'Abduh. His interest in Şūfism, aroused by Shaikh Darwish, gradually increased until it became the dominant influence in his life. During this second period, the shaikh retained his position as guide and mentor to the young student he retained his sympathy for Sufism throughout his life
  15. ↑ Sedgwick, Mark (2013). Muhammad Abduh: Makers of the Muslim World. One World. p. 56. ISBN 978-1851684328. ..in 1884, Afghani and Abduh invented what would now be called radical Islamist journalism...
  16. ↑ A. Dudoignon, Hisao, Yasushi, Stéphane, Komatsu, Kosugi; Gen, Kasuya (2017). "Chapter 3: The Manarists and Modernism". The Influence of Al-Manar on Islamism in Turkey. Abingdon, Oxon: Routledge: Taylor & Francis Group. p. 56. ISBN 978-0-415-36835-3. Jamal al-Din al-Afghani (1838–1897), Muhammad Abduh (1849–1905), and Rashid Rida (1865–1935), were the ideological roots of Islamism (Islamcılık in Turkish) in the Ottoman Empire during this period.{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  17. ↑ Aydin, Cemil (2017). The idea of the Muslim world: A Global Intellectual History. United States of America: Harvard University Press. p. 63. ISBN 9780674050372. In spite of his anti-imperialism, Abduh returned to Egypt...
  18. ↑ Scharbrodt, Oliver (2007). "The Salafiyya and Sufsm: Muhammad 'Abduh and his Risalat al-Waridat (Treatise on Mystical Inspirations)". Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London. Cambridge University Press. 70 (1): 89–115. doi:10.1017/S0041977X07000031. JSTOR 40378895. S2CID 170641656 – โดยทาง JSTOR. He was a member of the Shadhiliyya Order, the same Sufi brotherhood to which his great-uncle Shaykh Darwı¯sh had belonged
  19. ↑ 19.0 19.1 19.2 19.3 19.4 19.5 Büssow, Johann (2016). "Muḥammad ʿAbduh: The Theology of Unity (Egypt, 1898)". ใน Bentlage, Björn; Eggert, Marion; Krämer, Hans-Martin; Reichmuth, Stefan (บ.ก.). Religious Dynamics under the Impact of Imperialism and Colonialism. Numen Book Series. Vol. 154. Leiden and Boston: Brill Publishers. pp. 141–159. doi:10.1163/9789004329003_013. ISBN 978-90-04-32511-1. สืบค้นเมื่อ 25 October 2020.
  20. ↑ Sedgwick, Mark (2013). "Chapter 1: The Student". Makers of the Muslim World: Muhammad Abduh. One World Publications. p. 11. ISBN 978-1851684328.
  21. ↑ Scharbrodt, Oliver (2007). "The Salafiyya and Sufsm: Muhammad 'Abduh and his Risalat al-Waridat (Treatise on Mystical Inspirations)". Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London. Cambridge University Press. 70 (1): 90, 98–100. doi:10.1017/S0041977X07000031. JSTOR 40378895. S2CID 170641656 – โดยทาง JSTOR.
  22. ↑ L. Esposito, John (2003). The Oxford Dictionary of Islam. New York: Oxford University Press. p. 196. ISBN 0195125584. Modern thinkers such as Muhammad Abduh used al-Maturidi's methods to reinterpret traditions.
  23. ↑ Syeda Saiyidain Hameed (2014), Maulana Azad, Islam and the Indian National Movement, Oxford, pp. 17, 36, ISBN 9780199450466
  24. ↑ Gumus, M. Siddik (2017). Islam's Reformers. Istanbul, Turkey: Hakikat Kitabevi Publications. p. 183. Sayyid Qutb [...] announced his admiration for Ibn Taimiyya and Muhammad ’Abduh in almost all his books.
  25. ↑ Hussein Abdul-Raof (2012), Theological Approaches to Qur'anic Exegesis: A Practical Comparative-contrastive Analysis, Routledge, p. 3, ISBN 9780415449588
  26. ↑ Yakubovych, Mykhaylo. "A Cultural Significance of the Modern Islamic Exegetics for the Theory of Religious Tolerance." Int'l Stud. J. 9 (2012): 79.
  27. ↑ Yahaya, Amiratul Munirah. "REFORM THOUGHTS IN TAFSIR AL-MARAGHI BY SHAYKH AHMAD MUSTAFA AL-MARAGHI." Online Journal of Research in Islamic Studies 1.2 (2017): 63-76.
  28. ↑ Warren, David H. Debating the Renewal of Islamic Jurisprudence (Tajdīd al-Fiqh) Yusuf al-Qaradawi, his Interlocutors, and the Articulation, Transmission and Reconstruction of the Fiqh Tradition in the Qatar-Context. The University of Manchester (United Kingdom), 2015.
  29. ↑ 29.0 29.1 von Kügelgen, Anke (2007). "ʿAbduh, Muḥammad". ใน Fleet, Kate; Krämer, Gudrun; Matringe, Denis; Nawas, John; Rowson, Everett K. (บ.ก.). Encyclopaedia of Islam, THREE. Vol. 3. Leiden and Boston: Brill Publishers. doi:10.1163/1573-3912_ei3_COM_0103. ISBN 9789004161641. ISSN 1873-9830.
  30. ↑ Richard Netton, Ian (2008). "'Abduh, Muhammad (1849–1905)". Encyclopedia of Islamic Civilisation and Religion. Abingdon, Oxon: Routledge. p. 6. ISBN 978-0-7007-1588-6. .. [Abduh became] a member of the Council of al-Azhar in 1895 and Chief Mufti (Legal Official) in 1899.
  31. ↑ E. Campo, Juan (2009). Encyclopedia of Islam. New York: Facts On File, Inc. pp. 5–6. ISBN 978-0-8160-5454-1.
  32. ↑ Kügelgen, Anke von. "ʿAbduh, Muḥammad." Encyclopaedia of Islam, THREE. Edited by: Gudrun Krämer, Denis Matringe, John Nawas and Everett Rowson. Brill, 2009. Brill Online. Syracuse University. 23 April 2009 <http://www.brillonline.nl.libezproxy2.syr.edu/subscriber/entry?entry=ei3_COM-0103.>

ข้อมูล

[แก้]

อ่านเพิ่ม

[แก้]

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ มุฮัมมัด อับดุฮ์
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=มุฮัมมัด_อับดุฮ์&oldid=11874420"