แหล่งแซนาดู

แหล่งแซนาดู *
แหล่งมรดกโลกโดยยูเนสโก
แหล่งแซนาดู
ประเทศ	จีน
ประเภท	มรดกทางวัฒนธรรม
เกณฑ์พิจารณา	(ii) (iii) (iv) (vi)
ประวัติการขึ้นทะเบียน
ขึ้นทะเบียน	2555 (คณะกรรมการสมัยที่ 36)
* ชื่อตามที่ได้ขึ้นทะเบียนในบัญชีแหล่งมรดกโลก ** ภูมิภาคที่จัดแบ่งโดยยูเนสโก

ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของกำแพงเมืองจีน แหล่งโบราณคดีแซนาดูล้อมรอบด้วยซากเมืองหลวงตามตำนานของกุบไลข่าน ออกแบบโดยที่ปรึกษาชาวจีนของผู้ปกครองชาวมองโกล ชื่อ ลิว บิงซง (Liu Bingzhdong) ในปี ค.ศ.๑๒๕๖/ พ.ศ. ๑๗๙๙ บนพื้นที่มากกว่า ๒๕,๐๐๐ เฮกเตอร์ แหล่งแสดงให้เห็นถึงความพยายามที่เป็นเอกลักษณ์ด้วยการผสมผสานวัฒนธรรมของชาวมองโกลเร่ร่อนกับชาวจีนฮั่นเข้าด้วยกัน สถานที่นี้เป็นฐานที่มั่นจากที่ซึ่งกุบไลข่านสถาปนาราชวงศ์หยวนซึ่งปกครองจีนอยู่กว่าร้อยปี ขยายอาณาเขตข้ามทวีปเอเชียออกไป การถกเถียงในข้อศาสนาซึ่งเกิดขึ้นที่นี่ มีผลทำให้เกิดการแผ่กระจายพระพุทธศาสนาแบบทิเบตไปสู่เอเชียตะวันออกเฉียงเหนืออันเป็นวัฒนธรรมและประเพณีความเชื่อทางศาสนาหนึ่งที่ยังคงถือปฏิบัติอยู่จนทุกวันนี้ ตัวแหล่งได้รับการวางผังตามแบบอย่างความเชื่อเรื่องฮวงจุ้ยจีนซึ่งสัมพันธ์กับภูเขาและแม่น้ำ ร่องรอยของเมืองยังคงเหลือให้เห็น รวมทั้งวัดวาอาราม พระราชวัง สุสาน กระโจมพักแรมของชนเผ่าเร่ร่อน และคลองส่งน้ำไต้ฝานหยานควบคู่ไปกับทางน้ำอื่น ๆ

มรดกโลก

แหล่งแซนาดูได้รับลงทะเบียนเป็นมรดกโลกในการประชุมคณะกรรมการมรดกโลกสมัยสามัญครั้งที่ 36เมื่อปี 2555ที่เซนต์ปีเตอร์เบิร์ก ประเทศรัสเซียด้วยข้อกำหนดและหลักเกณฑ์ในการพิจารณา ดังต่อไปนี้

• (ii) - เป็นสิ่งที่มีอิทธิพลยิ่ง ผลักดันให้เกิดการพัฒนาสืบต่อมาในด้านการออกแบบทางสถาปัตยกรรม อนุสรณ์สถาน ประติมากรรม สวน และภูมิทัศน์ ตลอดจนการพัฒนาศิลปกรรมที่เกี่ยวข้อง หรือการพัฒนาการตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ ซึ่งได้เกิดขึ้นในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง หรือบนพื้นที่ใด ๆ ของโลกซึ่งทรงไว้ซึ่งวัฒนธรรม
• (iii) - เป็นสิ่งที่ยืนยันถึงหลักฐานของวัฒนธรรมหรืออารยธรรมที่ปรากฏให้เห็นอยู่ในปัจจุบันหรือว่าที่สาบสูญไปแล้ว
• (iv) - เป็นตัวอย่างอันโดดเด่นของประเภทของสิ่งก่อสร้างอันเป็นตัวแทนของการพัฒนา ทางด้านวัฒนธรรม สังคม ศิลปกรรม วิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี อุตสาหกรรม ในประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติ
• (vi) - มีความคิดหรือความเชื่อที่เกี่ยวข้องโดยตรงกับเหตุการณ์ หรือมีความโดดเด่นยิ่งในประวัติศาสตร์

อ้างอิง

[1]