การรถไฟฟ้าขนส่งมวลชน (สิงคโปร์)

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ไปยังการนำทาง ไปยังการค้นหา
การรถไฟฟ้าขนส่งมวลชน (เอ็มอาร์ที)
Exit of Toa Payoh MRT station
Exit of Nicoll Highway MRT station
Exterior of Jurong East MRT station
Platform of Expo MRT station
Platform of Kovan MRT station
ข้อมูลทั่วไป
ชื่อพื้นเมืองSistem Pengangkutan Gerak Cepat  (มลายู)
新加坡地铁系统 (จีน)
சிங்கப்பூர் துரிதக் கடவு ரயில் (ทมิฬ)
เจ้าขององค์การขนส่งทางบก
ที่ตั้งสิงคโปร์
ประเภทระบบขนส่งมวลชนเร็ว
จำนวนสาย9 (ให้บริการ 6, กำลังก่อสร้าง 1, กำลังวางแผน 1 และกำลังศึกษา 1), ไม่นับรวมรางเบา
จำนวนสถานี187 (ให้บริการ 122, กำลังก่อสร้างและโครงการมากกว่า 63, ในอนาคต 2), ไม่นับรวมรางเบา
ผู้โดยสารต่อวัน3.4 ล้านคน (2019), ไม่นับรวมรางเบา[1]
ผู้โดยสารต่อปี1.2 พันล้านคน (2019), ไม่นับรวมรางเบา
เว็บไซต์
การให้บริการ
เริ่มดำเนินงาน7 พฤศจิกายน 1987; 33 ปีก่อน (1987-11-07)
ผู้ดำเนินงานเอสบีเอสเทรนส์ (เอสบีเอสคอร์ปอเรชัน)
เอสบีเอสแทรนสิต (คอมฟอร์ตเดลโกรคอร์ปอเรชัน)
ลักษณะทางวิ่งแยกจากพื้นดินอย่างสมบูรณ์
จำนวนขบวน488 ขบวน (กำลังสั่งซื้อ 197, ปลดประจำการ 106)
ความยาวขบวน3,[note 1] 4,[note 2] 6[note 3] หรือ 8[note 4] cars
ระยะห่าง2–3 นาที (ชั่วโมงเร่งด่วน)
5 นาที (ชั่วโมงปกติ)[2]
ข้อมูลทางเทคนิค
ระยะทาง203 km (126 mi)
รางกว้าง1,435 mm (4 ft 8 1⁄2 in) สแตนดาร์ดเกจ
รัศมีความโค้ง400–500 m (1,312.34–1,640.42 ft) (สายหลัก),
190 m (623.36 ft) (ศูนย์ซ่อมบำรุง)[3]
การจ่ายไฟฟ้ากระแสตรง 750 โวลต์ ผ่านรางที่สาม[note 5]
กระแสตรง 1500 โวลต์ ผ่านสายเหนือหัว[note 6]
ความเร็วสูงสุด78 km/h (48 mph)[note 7]
80 km/h (50 mph)[note 8]
90 km/h (56 mph)[note 9]
แผนที่โครงข่ายรถไฟฟ้า

Singapore MRT Network.svg

การรถไฟฟ้าขนส่งมวลชน (เอ็มอาร์ที) เป็นระบบขนส่งมวลชนเร็วรางหนักซึ่งถือเป็นโครงข่ายรถไฟหลักในประเทศสิงคโปร์ โดยมีแนวเส้นทางผ่านตลอดเกือบทุกพื้นที่ของเกาะหลัก ยกเว้นเขตป่าและพื้นที่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเกาะ[note 10] เส้นทางช่วงแรกเปิดให้บริการเมื่อวันที่ 7 พฤศจิกายน ค.ศ. 1987 และโครงข่ายก็ขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็วตามเป้าหมายการพัฒนาระบบรางให้เป็นระบบขนส่งมวลชนหลักของประเทศ โดยในปี 2019 รถไฟฟ้ามีจำนวนผู้โดยสารรายวัน 3.384 ล้านคน[note 11] ในขณะที่รถโดยสารประจำทางมีจำนวนผู้โดยสารรายวัน 4.099 ล้านคน[1]

โครงสร้างพื้นฐานของเอ็มอาร์ทีสร้าง ดำเนินการและบริหารจัดการด้วยความร่วมมือกับนิวเรลไฟแนนซิงเฟรมเวิร์ก (NRFF) ผู้ดำเนินการก่อสร้างเส้นทางและครอบครองทรัพย์สินคือองค์การขนส่งทางบก (LTA) ซึ่งจัดสรรให้เอ็สเอ็มอาร์ทีและเอสบีเอสแทรนสิตเป็นผู้ให้บริการ โดยทั้งสองหน่วยนี้ยังทำหน้าที่บำรุงเส้นทางรถไฟฟ้า ให้บริการรถโดยสารประจำทางและแท็กซี่ และส่งเสริมให้ระบบขนส่งมวลชนรวมกันเป็นหนึ่งเดียว

ณ เดือนมกราคม ค.ศ. 2020 โครงข่ายรถไฟฟ้ามีระยะทางรวม 203 กิโลเมตร (126 ไมล์) ใช้รางมาตรฐาน มีสถานีรถไฟฟ้าที่เปิดให้บริการทั้งสิ้น 122 สถานีบน 6 เส้นทางบนโครงข่ายแบบวงกลม-รัศมี โครงข่ายมีแผนขยายเส้นทางให้มีระยะทางถึง 400 กิโลเมตร (250 ไมล์) ภายใน ค.ศ. 2040 ซึ่งแผนงานประกอบด้วยการก่อสร้างส่วนต่อขยายของ 6 เส้นทางเดิมและการก่อสร้างอีก 3 เส้นทางใหม่[4] นอกจากนี้ โครงข่ายยังได้รับการเติมเต็มจากระบบรถไฟฟ้ารางเบา (LRT) ซึ่งวิ่งในย่านชานเมืองอย่างบูกิตปันจัง เซงกัง และปังกอล โดยจะเชื่อมต่อกับรถไฟฟ้าเอ็มอาร์ทีผ่านการเคหะของสภาเคหะและการพัฒนา[5] ทั้งนี้ เมื่อรวมทั้งโครงข่ายเอ็มอาร์ทีและรางเบาแล้ว จะมีระยะทางรวม 231.6 กิโลเมตร (143.9 ไมล์) และมีจำนวนสถานีที่ให้บริการ 159 สถานี[note 12]

เอ็มอาร์ทีเป็นระบบรถไฟฟ้าขนส่งมวลชนที่เก่าแก่ มีผู้โดยสารมาใช้บริการ มีค่าใช้จ่าย และครอบคลุมพื้นที่ตามระยะทางมากที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้[note 13] เอ็มอาร์ทีมีค่าใช้จ่ายในการก่อสร้างโครงสร้างพื้นฐาน การจัดหาขบวนรถไฟฟ้า และการขยายสัญญาที่ดินทั้งสิ้น 100 พันล้านดอลลาร์สิงคโปร์ (75 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ)[6][7][8][note 14] เอ็มอาร์ทียังมีความโดดเด่นในการเป็นโครงข่ายรถไฟฟ้าอัตโนมัติและไร้คนขับที่ยาวที่สุดในโลก เช่นเดียวกับโครงข่ายที่มีอุโมงค์รถไฟฟ้าที่ยาวและลึกที่สุดแห่งหนึ่งโลก[9][10] นอกจากนี้ สถานีรถไฟใต้ดินซึ่งถือเป็นส่วนใหญ่ของโครงข่าย ถูกออกแบบให้มีบังเกอร์และที่กำบังจากการโจมตีทางอากาศ ซึ่งทนต่อการทิ้งระเบิดจากอากาศและการโจมตีด้วยสารเคมี

ประวัติ[แก้]

การวางแผนและการเริ่มต้น[แก้]

จุดเริ่มต้นของการรถไฟฟ้าขนส่งมวลชนมาจากแนวคิดของนักวางแผนเมืองในปี 1967 ที่ได้พูดถึงความต้องการระบบขนส่งทางรางในเขตเมืองภายในปี 1992[11][12][13] อย่างไรก็ตาม รัฐบาลกลับมีความคิดเห็นตรงกันข้าม โดยรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง ดร. Goh Keng Swee และรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการค้าและอุตสาหกรรม ดร. Tony Tan ได้พักโครงการเนื่องด้วยเหตุผลด้านงบประมาณและความกังวลเกี่ยวกับความอิ่มตัวของงานอุตสาหกรรม[14] ดร. Goh อนุมัติระบบรถโดยสารประจำทางที่เสนอโดยผู้เชี่ยวชาญจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดซึ่งเสนอว่ารถโดยสารประจำทางใช้งบประมาณเพียงร้อยละ 50 เมื่อกับระบบรถไฟฟ้า ความคิดเห็นได้แบ่งออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งหนึ่งเห็นว่าควรมีการลงทุนสูงเพื่อให้ได้มาซึ่งคุณภาพชีวิตที่ดี ในขณะที่อีกฝั่งเห็นว่ารถโดยสารประจำทางจะมีประสิทธิภาพมากกว่า รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการสื่อสาร Ong Teng Cheong ได้สรุปว่าระบบรถโดยสารประจำทางนั้นไม่เพียงพอต่อความต้องการของประชาชน อีกทั้งยังต้องแย่งพื้นที่ถนนในประเทศด้วย อีกทั้ง Ong ยังเป็นสถาปนิกและนักวางแผนเมือง เขาได้ใช้ความพยายามและการอุทิศตนในการอยู่เบื้องหลังการก่อสร้างระบบรถไฟฟ้านี้[15][16]

เริ่มก่อสร้าง[แก้]

โครงสร้างพื้นฐานของรถไฟฟ้าขนส่งมวลชนก่อสร้าง ดำเนินการและจัดการภายใต้กรอบงานที่เรียกว่านิวเรลไฟแนนซิงเฟรมเวิร์ก (NRFF) และมีองค์การขนส่งทางบก คณะกรรมการตามกฎหมายของรัฐบาลสิงคโปร์ เป็นผู้ดำเนินการก่อสร้างและเป็นเจ้าของที่ดิน[17]

การเปิดให้บริการในระยะต่าง ๆ (1987–1990)

โครงข่ายวางแผนที่จะก่อสร้างและเปิดให้บริการเป็นระยะ ๆ โดยให้ความสำคัญกับสองเส้นทางหลักที่เปรียบเสมือนเส้นเลือดใหญ่ของประเทศ สายเหนือ-ใต้มีความสำคัญที่สุดเพราะเส้นทางผ่านพื้นที่ใจกลางเมืองซึ่งมีความต้องการระบบขนส่งสาธารณะสูง บริษัทรถไฟฟ้าขนส่งมวลชน (Mass Rapid Transit Corporation; MRTC) หรือภายหลังเปลี่ยนชื่อเป็นเอสเอ็มอาร์ทีคอร์ปอเรชัน ก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 14 ตุลาคม ค.ศ. 1983 และเข้ามาเป็นผู้รับผิดชอบแทนที่องค์การรถไฟฟ้าขนส่งมวลชน[15][18] วันที่ 7 พฤศจิกายน ค.ศ. 1987 เส้นทางช่วงแรกของสายเหนือ-ใต้ซึ่งมี 5 สถานีบนระยะทาง 6 กิโลเมตร ได้เปิดให้บริการ และภายในหนึ่งปี ได้เปิดสถานีใหม่เพิ่มอีก 20 สถานี และในปลายปี 1988 ได้เปิดให้บริการเส้นทางจากสถานี Yishun ไปยังสถานีเล้กไซด์ ซึ่งเชื่อมต่อระหว่างภาคกลางกับจูรง เส้นทางที่ให้บริการถูกแบ่งออกเป็นสายเหนือ-ใต้และสายตะวันออก-ตะวันตก หลังจากที่เปิดให้บริการสถานีฝั่งตะวันออก (ปลายทางสถานี Tanah Merah) ของสายตะวันออก-ตะวันตก[19][20][21] และในปลายปี 1990 ได้เปิดใช้งานสายแยกซึ่งเชื่อมไปยัง Choa Chu Kang และการเปิดให้บริการสถานี Boon Lay เมื่อวันที่ 6 กรกฎาคม ค.ศ. 1990 ทำให้การเปิดใช้งานในระยะแรกเสร็จสมบูรณ์ก่อนกำหนดถึงสองปี[22][23]

ส่วนต่อขยาย[แก้]

สถานีแคนเบอร์ราเป็นสถานีในอนาคตที่เปิดใช้งานภายหลังบนสายเหนือ-ใต้

การรถไฟฟ้าขนส่งมวลชนได้เปิดให้บริการส่วนต่อขยายเรื่อยมา วันที่ 10 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1996 ส่วนต่อขยายสายเหนือ-ใต้ซึ่งใช้งบประมาณ 1.2 พันล้านดอลลาร์สิงคโปร์และเชื่อมต่อกับวูดแลนด์ ก่อสร้างเสร็จสมบูรณ์ ทำให้เส้นทางสายแยกรวมเข้ากับสายเหนือ-ใต้และสามารถเชื่อมต่อสถานี Yishun กับสถานี Choa Chu Kang เข้าด้วยกัน[24] ต่อมาได้มีแนวคิดที่จะทำให้ระบบขนส่งทางรางนำพาผู้คนเข้าสู่ที่พักอาศัยได้โดยตรง จึงก่อให้เกิดระบบรถไฟฟ้ารางเบาซึ่งเชื่อมต่อกับระบบรถไฟฟ้าขนส่งมวลชน[24][25] วันที่ 6 พฤศจิกายน ค.ศ. 1999 รถไฟฟ้ารางเบาขบวนแรกบนสายบูกิตปันจังได้ออกวิ่งให้บริการ[26] ต่อมาในวันที่ 10 มกราคม ค.ศ. 2001 ได้เปิดใช้งานสถานีเอ็กซ์โป[27] และในวันที่ 8 กุมภาพันธ์ปีถัดมา ได้เปิดใช้งานสถานีท่าอากาศยานจางี[28] นอกจากนี้ ยังมีการเปิดใช้งานสถานีในอนาคตซึ่งก่อสร้างบนเส้นทางที่เปิดให้บริการแล้วอย่างสถานีโดเวอร์ เปิดใช้งานเมื่อวันที่ 18 ตุลาคม ค.ศ. 2001[29]

สายเหนือ-ตะวันออก ซึ่งเป็นสายแรกที่ให้บริการโดยเอสบีเอสแทรนสิต เปิดให้บริการเมื่อวันที่ 20 มิถุนายน ค.ศ. 2003 เป็นหนึ่งในรถไฟฟ้ารางหนักระบบอัตโนมัติสายแรก ๆ ของโลก[30][31] วันที่ 15 มกราคม ค.ศ. 2006 ซึ่งเป็นช่วงที่เปิดให้บริการสายนี้มาแล้วสองปีครึ่ง[32] ได้มีการเปิดใช้งานสถานี Buangkok[33][34] ตามด้วยสถานี Woodleigh ซึ่งเปิดใช้งานในภายหลังอีกระยะใหญ่ ๆ เมื่อวันที่ 20 มิถุนาน ค.ศ. 2011[35] ส่วนต่อขยาย Boon Lay ของสายตะวันออก-ตะวันตก ซึ่งประกอบด้วยสถานีไพโอเนียร์และสถานี Joo Koon ได้เปิดใช้งานเมื่อวันที่ 28 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2009[36][37]

โครงข่ายและโครงสร้างพื้นฐาน[แก้]

แผนที่โครงข่ายรถไฟฟ้าขนส่งมวลชนและรถไฟฟ้ารางเบาในสิงคโปร์ (แผนที่ฉบับทางการสามารถดูได้ที่ เว็บไซต์ขององค์การขนส่งทางบก)
เส้นทางและสี วันที่เปิดให้บริการ ส่วนต่อขยาย สถานี จำนวนสถานี ระยะทาง (กม.) ศูนย์ซ่อมบำรุง กระแสไฟฟ้า ผู้ดำเนินการ ศูนย์กลางควบคุม
สายเหนือ-ใต้ 7 พฤศจิกายน ค.ศ. 1987 ค.ศ. 2019 จูรงตะวันออก มารีนาเซาท์เพียร์ 26[38] 44.7 ศูนย์ซ่อมบำรุงบิสฮัน
ศูนย์ซ่อมบำรุงอูลูปันดัน
ศูนย์ซ่อมบำรุงจางี
ศูนย์ซ่อมบำรุงตูอัส
East Coast Integrated Depot (อนาคต) 		กระแสตรง 750 โวลต์

รางที่สาม

SMRT Trains ศาลากลาง

สำนักงานใหญ่

สายตะวันออก-ตะวันตก 12 ธันวาคม ค.ศ. 1987 ค.ศ. 2017 ปาซีร์อิส
ท่าอากาศยานจางี 		จูกูน
ตานะห์เมระห์ 		31[39] 49.7[39]
สายวงกลม 28 พฤษภาคม ค.ศ. 2009 ค.ศ. 2025 โดบีเคาต์
มารีนาเบย์ 		ฮาร์เบอร์ฟรอนต์ 30[40]† 35.4[40] ศูนย์ซ่อมบำรุงกิมจูอัน ศูนย์ซ่อมบำรุงกิมจูอัน
† excluding Bukit Brown, which is not operational.
รวม (เส้นทางเดินรถโดย SMRT Trains): 87 129.8[40]
สายเหนือ-ตะวันออก 20 มิถุนายน ค.ศ. 2003 ค.ศ. 2030 ฮาร์เบอร์ฟรอนต์ ปุงกัล 16[41] 20[41] ศูนย์ซ่อมบำรุงเซ็งกัง 1500 โวลต์

เหนือหัว

SBS Transit ศูนย์ซ่อมบำรุงเซ็งกัง
สายดาวน์ทาวน์ 22 ธันวาคม ค.ศ. 2013 ค.ศ. 2017 บูกิส บูกิตปันจัง 18[42] 20.9[42] ศูนย์ซ่อมบำรุงกิมจูอัน
Tai Seng Facility Building
ศูนย์ซ่อมบำรุงกาลีบาตู
East Coast Integrated Depot (อนาคต) 		กระแสตรง 750 โวลต์

รางที่สาม

ศูนย์ซ่อมบำรุงกิมจูอัน
รวม (เส้นทางเดินรถโดย SBS Transit): 34 40.9
รวมทั้งหมด: 102[note 15] 170.7

ดูเพิ่ม[แก้]

เชิงอรรถ[แก้]

หมายเหตุ[แก้]

  1. ↑ สายวงกลมและสายดาวน์ทาวน์
  2. ↑ สายทอมสัน-อีสต์โคสต์ และสายจูรงรีเจียน
  3. ↑ สายเหนือ–ใต้, สายตะวันออก–ตะวันตก และสายเหนือ–ตะวันออก
  4. ↑ สายครอสไอแลนด์
  5. ↑ สายเหนือ–ใต้, สายตะวันออก–ตะวันตก, สายวงกลม, สายดาวน์ทาวน์, สายทอมสัน-อีสต์โคสต์, สายจูรงรีเจียน
  6. ↑ สายเหนือ–ตะวันออก, สายครอสไอแลนด์
  7. ↑ สายวงกลม
  8. ↑ สายเหนือ–ใต้, สายตะวันออก–ตะวันตก, สายดาวน์ทาวน์
  9. ↑ สายเหนือ–ตะวันออก, สายทอมสัน-อีสต์โคสต์
  10. ↑ Singapore's heavy rail network is composed of three distinct systems. Two of the three are rapid transit networks, chiefly a) the MRT system, which falls entirely within the city-state and forms the core of the network, and b) the two-station cross-border Johor Bahru–Singapore rapid transit system, linked to the mainline MRT and due to commence operations in end-2026.

    The other system is the currently-operational cross-border intercity service from Singapore's Woodlands Train Checkpoint to Malaysia.
  11. ↑ Excluding ridership figures for the Light Rail Transit (LRT).
  12. ↑ Excluding privatised light rail and people mover systems that operate outside of the purview of the state and are thus not part of the mainline public transportation network, like the Sentosa Express and the Changi Airport Skytrain.
  13. ↑ Although the MRT opened 3 years after the Manila Light Rail Transit System in the Philippines, the latter opened as a light rail system and operated as one for several years before gradually transitioning to a rapid transit system. In this respect, Singapore's MRT is the first operational rapid transit system in Southeast Asia.
  14. ↑ NSEWL: >S$13.68 billion
    NEL: S$4.8 billion
    CCL: >S$15.67 billion
    DTL: S$20.73 billion
    TEL: >S$25.0 billion
    JRL (partial): S$3.759 billion
    CRL1 (partial): S$1.94 billion
    Rolling stock: S$6.04 billion
    Multi-use depots and facilities: S$5.05 billion
  15. ↑ Excluding duplicating interchange stations.

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ 1.0 1.1 "Bus, train ridership rises to new high". The Straits Times. 13 February 2020. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 13 February 2020. สืบค้นเมื่อ 13 February 2020.
  2. ↑ "Rail Network". Land Transport Authority. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 November 2019. สืบค้นเมื่อ 27 December 2019.
  3. ↑ "CIVIL DESIGN CRITERIA FOR ROAD AND RAIL TRANSIT SYSTEMS" (PDF). LTA Engineering Group. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 29 August 2017. สืบค้นเมื่อ 22 January 2020.
  4. ↑ Toh, Ting Wei. "New Sungei Kadut MRT station linking North-South and Downtown lines could shorten trips by 30 mins". The Straits Times. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 25 May 2019. สืบค้นเมื่อ 25 May 2019.
  5. ↑ Land Transport Authority, Singapore 1996, p. 8.
  6. ↑ "Comparing Singapore's newest and oldest MRT lines". สืบค้นเมื่อ 14 January 2020.
  7. ↑ "Expect longer waiting times during initial phase of Thomson-East Coast Line: LTA". เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 12 January 2020. สืบค้นเมื่อ 14 January 2020.
  8. ↑ "Oral Reply by Minister for Transport Khaw Boon Wan to Parliamentary Question on Government Subsidies for Operating Costs for the Thomson-East Coast Line". เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 15 January 2020. สืบค้นเมื่อ 15 January 2020.
  9. ↑ "Réseau express métropolitain". CDPQ Infra (ภาษาอังกฤษ). 11 July 2017. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 9 February 2018. สืบค้นเมื่อ 9 February 2018.
  10. ↑ Briginshaw, David. "Automated metros set to reach 2200km by 2025" (ภาษาอังกฤษ). เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 15 April 2018. สืบค้นเมื่อ 10 February 2018.
  11. ↑ Seah C. M. (1981). Southeast Asian Affairs. Singapore: Institute of Southeast Asian Studies. p. 293.
  12. ↑ Sharp 2005, p. 66
  13. ↑ Fwa Tien Fang (4 September 2004). Sustainable Urban Transportation Planning and Development — Issues and Challenges for Singapore (รายงาน). Department of Civil Engineering, National University of Singapore. 
  14. ↑ Mai Yun, Wong (17 December 1981). "Foolish to build MRT now: Tony Tan". The Straits Times. สืบค้นเมื่อ 24 July 2020.
  15. ↑ 15.0 15.1 "1982 – The Year Work Began". Land Transport Authority. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 29 September 2013. สืบค้นเมื่อ 16 November 2013.
  16. ↑ Lee Siew Hoon; Chandra Mohan. "In Memoriam — Ong Teng Cheong: A Profile". Channel NewsAsia. Singapore. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 23 February 2002. สืบค้นเมื่อ 26 November 2007. Unknown parameter |name-list-style= ignored (help)
  17. ↑ "New Rail Financing Framework". เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 14 January 2020. สืบค้นเมื่อ 14 January 2020.
  18. ↑ Annual report 1984. Singapore: Mass Rapid Transit Corporation. 1084. p. 5.
  19. ↑ "MRT eastern line to start operating on Nov 18". The Business Times. 4 August 1989.
  20. ↑ "On right track". The Straits Times. 4 November 1989.
  21. ↑ Dhaliwal, Rav (5 November 1986). "MRT Trains to Pasir Ris from Dec 16". The Straits Times.
  22. ↑ Mass Rapid Transit Corporation, Singapore 1988, p. 10.
  23. ↑ Sharp 2005, p. 109.
  24. ↑ 24.0 24.1 Lim Seng Tiong (11 February 1996). "Bukit Panjang to get S'pore's first light rail train". The Straits Times. Singapore. p. 1.
  25. ↑ Sharp 2005, p. 122.
  26. ↑ Karamjit Kaur (26 July 1999). "Bukit Panjang LRT to begin operating on Nov 6". The Straits Times. Singapore. p. 3.
  27. ↑ "Opening of the Expo MRT Station". MOT. 10 January 2001. สืบค้นเมื่อ 1 August 2019.
  28. ↑ Karamjit Kaur (9 February 2002). "Next stop: Changi Airport; New MRT station at airport opens. With wider fare gates and a futuristic design, it promises to be a hit with commuters". The Straits Times (retrieved from NLB). เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 30 August 2019. สืบค้นเมื่อ 30 August 2019.
  29. ↑ "Dover Station Is Open!". LTA. 23 October 2001. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 11 August 2003. สืบค้นเมื่อ 6 September 2019.
  30. ↑ "Speech By Deputy Prime Minister Mr Lee Hsien Loong At The Official Opening Of The North East Line And Sengkang LRT System on 28 August 2003". www.mot.gov.sg (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 25 April 2020.
  31. ↑ "Speech By Mr Khaw Boon Wan At The Launch Of The North East Line Art In Transit Programme On 6 June 2003". www.mot.gov.sg (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 25 April 2020.
  32. ↑ "All aboard at 'white elephant' station". The Straits Times. 16 January 2006. p. 3. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 22 August 2017. สืบค้นเมื่อ 24 August 2017.
  33. ↑ Hasnita A Majid (28 August 2005). "Residents bring up 'white elephant' Buangkok MRT during minister's visit". Channel NewsAsia / SafeTrolley. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 2 May 2013. สืบค้นเมื่อ 22 April 2007.
  34. ↑ Yvonne Cheong (12 November 2005). "Grassroots leaders plan celebration for Buangkok MRT station opening". Channel NewsAsia. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2 February 2008.
  35. ↑ "SBS Transit Opens Woodleigh and Damai Stations". sbstransit.com.sg. SBS Transit. 8 March 2011. เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 7 July 2017. สืบค้นเมื่อ 12 December 2017. Woodleigh, the last unopened station along the North East Line, will begin revenue service on Monday, 20 June 2011...
  36. ↑ Yeo Ghim Lay; Goh Yi Han (28 February 2009). "Boon for Boon Lay". The Straits Times. Singapore. p. 32.
  37. ↑ Cheryl Lim (21 February 2009). "Boon Lay MRT extension offers shorter journey times". Channel NewsAsia. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 24 July 2012.
  38. ↑ "North-South Line". Land Transport Authority. 19 August 2014. สืบค้นเมื่อ 22 November 2014.
  39. ↑ 39.0 39.1 "East-West Line". Land Transport Authority. 29 January 2014. สืบค้นเมื่อ 22 November 2014.
  40. ↑ 40.0 40.1 40.2 "Our Business". SMRT Corporation. สืบค้นเมื่อ 24 April 2015.
  41. ↑ 41.0 41.1 "Overview – North East Line". SBS Transit. สืบค้นเมื่อ 23 June 2014.
  42. ↑ 42.0 42.1 "Projects – Downtown Line – Stages". Land Transport Authority. 17 December 2013. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2014-07-03. สืบค้นเมื่อ 23 June 2014.
  • Sock, Y.P. and Walder, Jay H. (1999). Singapore's Public Transport.CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  • Sharp, Ilsa (2005). The Journey — Singapore's Land Transport Story. SNP:Editions. ISBN 981-248-101-X.
  • Land Transport Authority, Singapore (2 January 1996). A World Class Land Transport System — White Paper presented to Parliament. ISBN 9971-88-488-7.
  • Mass Rapid Transit Corporation, Singapore (1993). Stored Value — A Decade of the MRTC. ISBN 981-00-5034-8.
  • Mass Rapid Transit Corporation, Singapore (1988). The MRT Story. ISBN 981-00-0251-3.
  • Singapore MRT Limited (1987). MRT Guide Book. ISBN 981-00-0150-9.
  • Mass Rapid Transit Corporation (MRTC) and Institution of Engineers Singapore (IES) (1987). Mass Rapid Transit System : Proceedings of the Singapore Mass Rapid Transit Conference, Singapore 6–9 April 1987. ISBN 9971-84-636-5.

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

คอมมอนส์ มีภาพและสื่อเกี่ยวกับ:
ระบบขนส่งมวลชนสิงคโปร์
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=การรถไฟฟ้าขนส่งมวลชน_(สิงคโปร์)&oldid=9401910"