ข้ามไปเนื้อหา

อี้ผู่

พิกัด: 31°18′54.90″N 120°36′17.00″E / 31.3152500°N 120.6047222°E / 31.3152500; 120.6047222
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
Classical Gardens of Suzhou *
  แหล่งมรดกโลกโดยยูเนสโก
Ming Dynasty Pavilion
ประเทศ China
ภูมิภาค **Asia-Pacific
ประเภทCultural
เกณฑ์พิจารณาi, ii, iii, iv, v
อ้างอิง813
ประวัติการขึ้นทะเบียน
ขึ้นทะเบียน1997 (คณะกรรมการสมัยที่ 21st)
เพิ่มเติม2000
* ชื่อตามที่ได้ขึ้นทะเบียนในบัญชีแหล่งมรดกโลก
** ภูมิภาคที่จัดแบ่งโดยยูเนสโก

อี้ผู่ (อังกฤษ: Garden of Cultivation; จีน: 艺圃; พินอิน: Yì Pǔ; แปลตามตัวอักษร "สวนแห่งการเพาะปลูก") ตั้งอยู่ที่เลขที่ 5 ตรอกเหวินหยา (文衙弄5号) ในเมืองซูโจว มณฑลเจียงซู ประเทศจีน เป็นตัวอย่างของสวนโบราณเมืองซูโจวในสมัยราชวงศ์หมิงที่ได้รับการดูแลรักษาอย่างดีที่สุด และได้รับการบันทึกให้เป็นมรดกโลกโดยองค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ (ยูเนสโก, UNESCO)

"สวนนี้ไม่เป็นที่รู้จักมากนักจนเมื่อได้ขึ้นทะเบียนเป็นแหล่งมรดกโลกของสหประชาชาติ ทั้งนี้ เพราะความเป็นมาอันพิเศษของสวน" (Due to its special history, this Garden was virtually unknown before it was listed as a UN World Cultural Heritage site.)"[1]

ประวัติศาสตร์

[แก้]

อี้ผู่สร้างขึ้นเมื่อปี ค.ศ. 1541 โดย ยฺเหวียน จู่เกิง (袁祖庚, 1519-1590)[2] ซึ่งในขณะนั้นเรียกสวนแห่งนี้ว่า "โถงแห่งปิติสุข (Hall of Delights)" ต่อมาในปี ค.ศ.1620 เหวิน เจิ้นเฮิง (文震亨, 1574-1638) "จิตรกรผู้มีชื่อเสียงโด่งดังในประวัติศาสตร์จีน และทำหน้าที่เอัครมหาเสนาบดีในปลายรัชสมัยราชวงศ์หมิง (a celebrated master painter in China's history, and [who] served as the prime minister in the late Ming Dynasty)"[2] ผู้เป็นหลานชายของเหวิน เจิงหมิง (文徵明, 1470–1559) ผู้ออกแบบสวนจัวเจิ้ง ได้ซื้อสวนนี้ต่อมา เหวินเจิ้นเฮิงเป็นนักออกแแบบสวนที่มีชื่อเสียงด้วยเช่นกัน เขาจึงได้ปรับปรุงอี้ผู่ขึ้นใหม่ และเปลี่ยนชื่อสวนเป็น "สวนสมุนไพร" ตามลักษณะสวนใหม่ที่ประกอบไปด้วยพีชสมุนไพรจำนวนมาก

ปี ค.ศ. 1659 เจียง ไฉ (Jiang Cai) "นักวิชากรและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศในช่วงปลายราชวงศ์หมิง ผู้ประท้วงต่อต้านการทุจริตคอรัปชั่นด้วยการเนรเทศตัวเอง (a respected scholar and minister of Foreign Affairs during the late Ming Dynasty, who protested against corruption by exiling himself)"[2] ได้ซื้อและปรับปรุงสวนใหม่อีกครั้ง และเปลี่ยนชื่อสวนเป็น "ตำหนักเขาจิ้งถิง (Jingting Mountain Villa)" (敬亭山) เจียงไฉได้เพิ่มเติมต้นมะเดื่อจำนวนหนึ่งเข้าไปในสวนของเขาด้วย บุตรชายของเจียงไฉ คือ เจียง ซี่อเจี๋ย (Jiang Shijie) รับมรดกตกทอดสวนแห่งนี้มาจากบิดาและเปลี่ยนชื่อสวนให้เป็น "สวนแห่งการเพาะปลูก (Cultivation Garden) หรือ อี้ผู่ " หลังจากที่ได้สร้างโบสถ์ (chapel) ของกวนอิม ในปี ค.ศ.1839 อี้ผู่ถูกโอนย้ายให้อยู่ในความดูแลของสำนักงานบริษัทชี่เซี่ยง (Qixiang Office of the Saint and Silk company) ในปี ค.ศ. 2000 การบันทึกให้เป็นมรดกโลกโดยองค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ[3]

อี้ผู่ได้รับการยอมรับและมีชื่อเสียงในสมัยราชวงศ์ชิง เนื่องจาก "เจ้าของสวนเดิมทั้งสามท่านเป็นบัณฑิตผู้เจริญ (all three owners...were scholars known for their integrity)"[2] หวัง ว่าน (Wang Wan) ได้บันทึกไว้ว่า "กำแพงที่โอบล้อมสวนก่อให้เกิดความสงบสันโดษดูคล้ายวิลล่าพักผ่อนในชนบท กิ่งของต้นไม้หนักอึ้งด้วยผลที่ย้อยอยู่เหนือหลังคา สระน้ำถูกประดับแต่งด้วยสีเขียวของจอกแหนและสีแดงของกอบัว (enclosing walls keep the worldly uproars outside; seclusion makes the inside of the house resemble a country villa; branches of date trees are heavy with fruit over the house; the pond surface is decorated with green duckweed and red lotus.)"[4]

การออกแบบ

[แก้]

ด้วยพื้นที่สวนขนาด 3,967 ตารางเมตร (m2) จึงแบ่งพื้นที่เป็นส่วนตะวันออกซึ่งประกอบด้วยอาคารที่พักอาศัย และส่วนตะวันตกซึ่งเป็นสวน[3] ภายในสวนมีศาลา (pavilions) ทั้งหมด 13 หลัง แผ่นจารึก (tablets) 17 แผ่น เสาหินสลัก (stelae) 8 แท่ง[5]

สวนตะวันตกประกอบด้วยศาลาหลายหลังรอบสระบัว สวนหิน และสวนขนาดเล็กที่เรียกว่า สวนหญ้าหวาน (Garden of Sweet Grasses) โครงสร้างสวนทอดยาวจากเหนือสู่ใต้โดยมีองค์ประกอบหลักสามส่วน คือ หินประดับ สระน้ำ และหมู่อาคาร ลักษณะการตกแต่งและจัดวางนี้ถูกใช้กับสวนเรือนหวนซิ่วซานซวง (Mountain Villa with Embraced Beauty) ในเมืองซูโจวด้วยเช่นกัน ซึ่งภาพรวมการออกแบบก่อให้เกิดความรู้สึกอันเรียบง่ายของสวนโบราณ สระบัวขนาด 700 ตารางเมตร รูปทรงสี่เหลี่ยมหากมีปลายทางน้ำทั้งสองด้านทำให้เกิดภาพเสมือนไม่มีที่สิ้นสุด[4] ทางน้ำทั้งสองมีสะพานชมปลา (Fish Viewing Bridge) และสะพานถ่ายทอดความงาม (Ferrying Beauty Bridge) พาดผ่าน โดยสะพานแรกเป็นสะพานขนาดสามขั้นตั้งอยู่ติดกับศาลาลูกปลา ส่วนสะพานที่สองสร้างจากหินธรรมชาติตั้งอยู่บริเวณส่วนทางเข้าสวนหญ้าหวาน สวนหญ้าหวานเป็นสวนที่ย่อขนาดมาจากสวนหลักซึ่งประกอบด้วยบ้านหญ้าหวาน (Sweet Grass House) และสระอาบน้ำนกนางนวล (Bathing Gull Pond) พร้อมสวนหินขนาดเล็ก พื้นที่ส่วนนี้เป็นสวนสมุนไพรหญ้าหวานที่สร้างขึ้นโดยเหวิน เจิ่นเฮิง ด้วยหลัการออกแบบที่ว่า "เพิ่อให้ผู้พักอาศัยละความกังวล พักฟิ้นจากความเหนื่อยล้า จนไม่ประสงค์จะจากไป (to leave residents free from worries, make tenants unwilling to leave, and enable visitors to throw off their tiredness)"[4] เป็นการออกแบบสวนตามแบบฉบับสวนในสมัยราชวงศ์หมิงจากทั้งองค์ประกอบในการจัดวางและความเรียบง่ายในการออกแบบ[4]

ดูเพิ่ม

[แก้]

Notes

[แก้]

แม่แบบ:Contains Chinese text

  1. Li Zongwei, The Classical Gardens of Suzhou, Shanghai Press and Publishing Development Company, 2006, p. 175
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 Li Zongwei, p. 179
  3. 3.0 3.1 UNESCO, 2003
  4. 4.0 4.1 4.2 4.3 4.4 4.5 4.6 4.7 Yuan, 2004
  5. Suzhou, 2009

อ้างอิง

[แก้]
  • Suzhou Mingcheng Information Port Co., LTD. "The Garden of Cultivation". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2004-07-02. สืบค้นเมื่อ 2009-03-01.{{cite web}}: CS1 maint: postscript (ลิงก์)

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]

แม่แบบ:Classical Gardens of Suzhou

31°18′54.90″N 120°36′17.00″E / 31.3152500°N 120.6047222°E / 31.3152500; 120.6047222