ราชอาณาจักรมารวาร
รัฐโชธปุระ (1818–1947 CE) ราชอาณาจักรมารวาร (1226–1581; 1583–1818 CE) | |
|---|---|
| 1226–1581 CE 1583–1947 CE | |
 ธงชาติ
 ตราแผ่นดิน
| |
 แผนที่รัฐโชธปุระนราชกิจจานุเบกษาอินเดีย | |
| สถานะ |
|
| เมืองหลวง | ปาลี (1243-1395) มานเทาร์ (1395-1459) Jodhpur |
| ภาษาทั่วไป | มารวารี ฮินดี |
| ศาสนา | ฮินดู |
| มหาราชา | |
• 1226–1273 CE | Rao Siha (แรก) |
• 1947–1949 CE | หันวันต์ สิงห์ (ท้าย) |
| ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของ | รัฐราชสถาน ประเทศอินเดีย |
รัฐโชธปุระ (อักษรโรมัน: Jodhpur) หรือชื่อโบราณว่า ราชอาณาจักรมารวาร (อักษรโรมัน: Marwar) เป็นราชอาณาจักรเอกราชในภูมิภาคมารวารในปี 1226 ถึง 1818 และกลายมาเป็นรัฐมหาราชาภายใต้ปกครองอังกฤษในปี 1818 ถึง 1947 กระทั่งอินเดียได้รับเอกราช รัฐตั้งขึ้นที่นครปาลีโดยราว สีหะ (Rao Siha) ซึ่งเข้าใจว่าเป็นขุนนางที่อพยพมาจากราชวงศ์คาหฑวาละ ในปี 1243 และในปี 1395 ได้ย้ายราชธานีไปยังมานเทาร์โดยราว จุนทะ (Rao Chunda) และในปี 1459 ได้ย้ายราชธานีอีกครั้งไปยังโชธปุระโดยราว โชธะ
ราชอาณาจักรดำรงเอกราชไว้ได้กระทั่งถูกหนวกเข้ากับจักรวรรดิโมกุลในปี 1581 หลังการเสียชีวิตของจันทรเสน รฐูร รัฐอยู่ภายใต้ปกครองโดยตรงของโมกุลจนถึงสมัยของอุทัย สิงห์ ซึ่งได้ฟื้นฟูราชบัลลังก์ขึ้นมาอละได้รับนาม ราชา ในปี 1583 ในสมัยปลายศตวรรษที่ 17 รัฐอยู่ภายใต้ปกครองโดยตรงของเอารังเซบ ส่วนราชวงศ์ของรฐูรได้รับการฟื้นฟูขึ้นใหม่และมีสถานะกึ่งเอกราช ทุรคทาส รฐูร ได้นำทัพรบมารวารชนะและเป็นเอกราชจากโมกุลหลังการรบยาวนาา 31 ปี ต่อมาในสมัยปลายศตวรรษที่ 18 ถึงต้นศตวรรษที่ 19 รัฐกลายมาเป็นรัฐบรรณาการของราชวงศ์มราฐาศินทิยา และ โหลการ ด้วยค่าบรรณาการที่ต้องส่งให้ชาวมราฐาสูงมาก ประกอบกับสงครามระหว่างขุนนางภายใน รัฐเมรวารมีคลังร่อยหรอจนเมื่อังกฤษเข้ามาตั้งอาณานิคม รัฐเมรวารจึงต้องขอความช่วยเหลือด้านการเงินจากอังกฤษ
อังกฤษไม่มีบทบาทในกิจการของรัฐจนถึง 6 มกราคม 1818 มาน สิงห์ ได้ลงนามเป็นผลให้รัฐมารวารมีความร่วมมือช่วยเหลือเกื้อกูลกับอังกฤษและกลายเป็นรัฐมหาราชา ในการกบฏใหญ่ปี 1857 บรรดาขุนนางราชปุตที่ปาลี ภายใต้ฐากูร กุศล สิงห์ นำการกบฏต่อราชาตัขตะ สิงห์ และต่ออังกฤษ กระนั้นก็พ่ายให้กับกองทัพของอังกฤษ[1] กองทัพของรัฐโชธปุระยังคงเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพอังกฤษในการรบตามที่ต่าง ๆ โดยการรบครั้งสำคัญได้แก่การยุทธ์ที่ไฮฟา ปี 1918 ที่ซึ่งพลม้าถือทวน (lancers) ของโชธปุระ และไมสูรุ ร่วมรบกับอังกฤษและเอาชนะกองทัพของชาวเติร์กกับเยอรมันได้สำเร็จ และการรบที่สุเอซ, กาซา, หับเขาจอร์แดน, อาบูเตลลูล และเมกิดโด
หลังอินเดียได้เอกราชในปี 1947 ราชาหันวันต์ สิงห์ ซึ่งเป็นมหาราชาสุดท้ายแห่งโชธปุระ ลังเลว่าจะลงนามถ่ายโอนสิทธิ์ปกครองให้แก่อินเดียหรือปากีสถาน ราชาได้รับข้อเสนอในการเข้าถึงท่าสำคัญจากอาลี จินนาห์ หากเข้าร่วมกับปากีสถาน แต่ท้ายที่สุดก็เข้าร่วมกับอินเดียเนื่องจากการโน้มน้าวของสรทาร วัลลภบาอี ปเฏล และ ลอร์ดเมาต์บัตเตน[2][3]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Political Awakening and Indian Freedom Movement with Special Reference to Rajasthan pg 28–35
- ↑ How did Maharaja of Jodhpur get convinced to be part of Independent India instead of Pakistan?
- ↑ Ramachandra Guha, India after Gandhi: The History of the World's Largest Democracy. HarperCollins, 2007