ดุสิต โสภิตชา

ดุสิต โสภิตชา เป็นอดีตสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจังหวัดอุบลราชธานี 5 สมัย เป็นนักการเมืองที่เคยต้องโทษจำคุกในความผิดต่อตำแหน่งหน้าที่สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร

ประวัติ

ดุสิต เกิดเมื่อวันที่ 28 พฤษภาคม พ.ศ. 2488 จบการศึกษา พุทธศาสตรบัณฑิค จากมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย และปริญญาโท ทางรัฐศาสตร์ จากประเทศอินเดีย

ดุสิต เข้าสู่งานการเมืองโดยการลงสมัครรับเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจังหวัดอุบลราชธานี ในการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรไทยเป็นการทั่วไป พ.ศ. 2522 สังกัดพรรคเสรีธรรม และได้รับเลือกตั้งเป็น ส.ส.สมัยแรก

ต่อมาได้รับเลือกตั้งอีก 4 สมัยต่อเนื่อง คือ ในการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรไทยเป็นการทั่วไป พ.ศ. 2529 และการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรไทยเป็นการทั่วไป พ.ศ. 2531 ในนามพรรคกิจประชาคม ซึ่งต่อมาได้ยุบพรรคไปรวมกับพรรครวมไทย และเปลี่ยนชื่อเป็นพรรคเอกภาพ

ในการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรไทยเป็นการทั่วไป มีนาคม พ.ศ. 2535 และการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรไทยเป็นการทั่วไป กันยายน พ.ศ. 2535 ในนามพรรคกิจสังคม

ภายหลังจากพ้นโทษจำคุก เขากลับสู่สนามการเมืองอีกครั้งในการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรไทยเป็นการทั่วไป พ.ศ. 2554 เขาลงสมัครรับเลือกตั้งในนามพรรคประชาสันติ แต่ไม่ได้รับเลือกตั้ง และการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรไทยเป็นการทั่วไป พ.ศ. 2557 สังกัดพรรคประชาธิปไตยใหม่

ดุสิต มีบทบาทในทางพระพุทธศาสนาของไทย อาทิ การเรียกร้องให้รับรองพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติในรัฐธรรมนูญ การเขียนหนังสือทำไมรัฐธรรมนูญไม่บัญญัติรับรองให้พระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ ในปี 2545 และการเขียนบทความทางหนังสือพิมพ์ "“สงฆ์เคลื่อนไหวตั้งสังฆราช 2 องค์”

คดีความ

ดุสิต ได้รับฉายาว่า "ส.ส.จอมแฉ" เขาต้องโทษในคดีกรรโชกทรัพย์ บริษัททิปโก้ แอสฟัลท์ จำกัด โดยถูกจับเมื่อวันที่ 28 ธันวาคม พ.ศ. 2533 ถูกฟ้องในความผิดต่อตำแหน่งหน้าที่ในการยุติธรรม และข้อหากรรโชกทรัพย์ โดยคำฟ้องอัยการระบุว่า เขาเรียกรับเงินจำนวน 2 ล้านบาท และรถยนต์กระบะ 1 คัน จากนายประสิทธิ์ ทรัพย์สาคร เจ้าของบริษัท ทิปโก้ แอสฟัลท์ จำกัด โดยขู่ว่าหากไม่ยินยอมจะนำเรื่องการทุจริตเกี่ยวกับการซื้อขายยางมะตอยของบริษัททิปโก้ไปอภิปรายเปิดโปงในสภาผู้แทนราษฎร ต่อมาเขาได้รับการปล่อยตัวในปี พ.ศ. 2547

เครื่องราชอิสริยาภรณ์

• พ.ศ. 2538 – เครื่องราชอิสริยาภรณ์อันมีเกียรติยศยิ่งมงกุฎไทย ชั้นสูงสุด มหาวชิรมงกุฎ (ม.ว.ม.)
• พ.ศ. 2535 – เครื่องราชอิสริยาภรณ์อันเป็นที่เชิดชูยิ่งช้างเผือก ชั้นที่ 1 ประถมาภรณ์ช้างเผือก (ป.ช.)