ข้ามไปเนื้อหา

การลงประชามติว่าด้วยสมาชิกภาพสหภาพยุโรปของสหราชอาณาจักร พ.ศ. 2559

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
บทความนี้เกี่ยวกับเหตุการณ์ สำหรับผลลัพธ์ประชามติ ดูที่ การออกจากสหภาพยุโรปของสหราชอาณาจักร
การลงประชามติว่าด้วยสมาชิกภาพในสหภาพยุโรปของสหราชอาณาจักร
สหราชอาณาจักรควรจะยังคงเป็นสมาชิกของสหภาพยุโรปหรือถอนตัวจากสหภาพยุโรป ?[1]
บัตรลงคะแนนในวันออกเสียงประชามติ
ผลลัพธ์
ผล
คะแนน %
ถอนตัว 17,410,742 51.89%
คงอยู่ 16,141,241 48.11%
คะแนนสมบูรณ์ 33,551,983 99.92%
คะแนนไม่สมบูรณ์หรือคะแนนเปล่า 26,033 0.08%
คะแนนทั้งหมด 33,578,016 100.00%
ผู้ลงทะเบียนใช้สิทธิ/ผู้ออกมาใช้สิทธิ 46,501,241 72.21%
ผลคะแนนแบ่งตามcounty

การลงประชามติว่าด้วยสมาชิกภาพในสหภาพยุโรปของสหราชอาณาจักร หรือรู้จักกันในสหราชอาณาจักรว่า การลงประชามติอียู (EU referendum) คือการลงประชามติที่กำหนดจัดขึ้นในวันที่ 23 มิถุนายน พ.ศ. 2559[2][3] โดยมีการเป็นสมาชิกสหภาพยุโรปเป็นหัวข้อของแนวคิดในสหราชอาณาจักรตั้งแต่ประเทศได้เข้าร่วมกับประชาคมเศรษฐกิจยุโรป ตั้งแต่ พ.ศ. 2516

ตามที่พรรคอนุรักษนิยมแถลงการณ์การส่งร่างกฎหมายให้คณะกรรมาธิการพิจารณากฎหมายพื้นฐาน สำหรับการลงประชามติซึ่งได้รับการรับรองโดยรัฐสภาแห่งสหราชอาณาจักรตามกฎการลงประชามติสหภาพยุโรป พ.ศ. 2558 โดยเป็นครั้งที่สองที่ผู้มีสิทธิ์เลือกตั้งชาวอังกฤษถูกร้องขอให้ลงคะแนนเสียงในเรื่องการเป็นสมาชิกของบริเตน โดยการลงประชามติครั้งแรกถูกจัดขึ้นในปี พ.ศ. 2518 โดยผลในครั้งนั้นคือมีผลคะแนนให้เป็นสมาชิกต่อไป 67%[4]

การลงคะแนน เขตลงคะแนนและการนับคะแนน

[แก้]
สิบสองพื้นที่ของสหราชอาณาจักรจะถูกใช้ในการรวมผลการลงคะแนนท้องถิ่น

การลงคะแนนจะถูกดำเนินการในตั้งแต่เวลา 07:00 BST จนถึงเวลา 22:00 BST (06:00 BST ถึง 21:00 BST ในยิบรอลตาร์) หรือตรงกับเวลา 13:00 น. ถึง 04:00 น. ตามเวลาในประเทศไทย มีหน่วยลงคะแนน 41,000 หน่วย ทั่วทั้ง 382 เขตลงคะแนน ซึ่งแต่ละหน่วยลงคะแนนจำกัดผู้ลงคะแนนสูงสุด 2,500 คน[5]

ประเทศ เขตนับและเขตลงคะแนน
สหราชอาณาจักร สหราชอาณาจักร ประกาศออกเสียงประชามติ;
12 ภูมิภาคการนับ;
382 เขตลงคะแนน
รัฐสมาชิก เขตนับและเขตลงคะแนน
อังกฤษ อังกฤษ 9 ภูมิภาคการนับ;
326 เขตลงคะแนน
ไอร์แลนด์เหนือ ไอร์แลนด์เหนือ National count และหนึ่งเขตลงคะแนน
18 ท้องถิ่น
สกอตแลนด์ สก็อตแลนด์ National count;
32 เขตลงคะแนน
เวลส์ เวลส์ National count;
22 เขตลงคะแนน
ดินแดนโพ้นทะเลของสหราชอาณาจักร เขตลงคะแนน
ยิบรอลตาร์ ยิบรอลตาร์ หนึ่งเขตลงคะแนน
(ภูมิภาคการนับ: ภาคตะวันตกเฉียงใต้ของอังกฤษ)

ผลการลงประชามติ

[แก้]

ในฐานะประธานคณะกรรมการการเลือกตั้งของสหราชอาณาจักร เจนนี วัตสัน จึงเป็นประธานเจ้าหน้าที่นับคะแนน (Chief Counting Officer) ผู้ซึ่งจะทำหน้าที่ประกาศผลคะแนนสุดท้ายของการลงประชามติ (รวมทั้ง 12 ภูมิภาคการนับจากทั้งสหราชอาณาจักรและยิบรอลตาร์) ในเมืองแมนเชสเตอร์ วันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2559[5]

การลงประชามติว่าด้วยสมาชิกภาพในสหภาพยุโรปของสหราชอาณาจักร พ.ศ. 2559
ทางเลือก คะแนนเสียง %
Referendum failed ไม่เห็นชอบ 17,410,742 51.9%
เห็นชอบ 16,141,241 48.1%
บัตรดี 33,551,983 99.92%
บัตรเสียหรือไม่ลงคะแนน 26,033 0.08%
คะแนนเสียงทั้งหมด 33,578,016 100.00%
อัตราการลงคะแนน 72.2%
จำนวนผู้มีสิทธิ์ลงคะแนน 46,501,241
แหล่งอ้างอิง: [6][7]
แถบผลคะแนนจากการลงประชามติ
ถอนตัว :
51.9 (17,410,742) 		คงอยู่ :
48.1 (16,141,241)
▲

ผลคะแนนตามภูมิภาค

[แก้]
  ถอนตัว
  คงอยู่
ภูมิภาค จำนวนผู้ไปใช้
สิทธิออกเสียง 		คะแนนเสียง สัดส่วนคะแนนเสียง
คงอยู่ ถอนตัว คงอยู่ ถอนตัว
  อังกฤษ (และยิบรอลตาร์) 73.0% 13,266,996 15,188,406 46.62% 53.38%
  อีสต์มิดแลนส์ 74.2% 1,033,036 1,475,479 41.18% 58.82%
  ภาคตะวันออกของอังกฤษ 75.7% 1,448,616 1,880,367 43.52% 56.48%
  ลอนดอน 69.7% 2,263,519 1,513,232 59.93% 40.07%
  ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอังกฤษ 69.3% 562,595 778,103 41.96% 58.04%
  ภาคตะวันตกเฉียงเหนือของอังกฤษ 70% 1,699,020 1,966,925 46.35% 53.65%
  ภาคตะวันออกเฉียงใต้ของอังกฤษ 76.8% 2,391,718 2,567,965 48.22% 51.78%
  ภาคตะวันตกเฉียงใต้ของอังกฤษและยิบรอลตาร์ 76.7% 1,503,019 1,669,711 47.37% 52.63%
  เวสต์มิดแลนส์ 72% 1,207,175 1,755,687 40.74% 59.26%
  ยอร์กเชอร์และฮัมเบอร์ 70.7% 1,158,298 1,580,937 42.29% 57.71%
  ไอร์แลนด์เหนือ 62.7% 440,707 349,442 55.78% 44.22%
  สกอตแลนด์ 67.2% 1,661,191 1,018,322 62.00% 38.00%
  เวลส์ 71.7% 772,347 854,572 47.47% 52.53%

การตอบสนอง

[แก้]

เอกราชของสกอตแลนด์

[แก้]

เมื่อวันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2559 รัฐบาลสกอตแลนด์ ได้ออกแถลงการณ์ว่าได้มีการเตรียมการที่มี "แนวโน้มสูง" ที่จะมีการทำการลงประชามติครั้งที่สอง ในเอกราชจากสหราชอาณาจักร[8] มุขมนตรีสกอตแลนด์ นิโคลา สเตอร์เจียน กล่าวว่า "เห็นได้อย่างชัดเจน ว่าประชาชนชาวสกอตแลนด์มองอนาคตของพวกเขา เป็นส่วนหนึ่งของสหภาพยุโรป" และสกอตแลนด์มี "คำพูดเด็ดขาด" ด้วย "ความแข็งแกร่งที่ชัดเจน" ในการลงคะแนนให้คงอยู่ในสหภาพยุโรป[9] ขณะที่อเล็กซ์ ซัลมอนด์ อดีตมุขมนตรีกล่าวว่าการลงคะแนนครั้งนี้ "มีนัยสำคัญและการเปลี่ยนแปลงความคิด" ในจุดยืนของสก็อตแลนด์ภายในสหราชอาณาจักร[10]

โทนี แบลร์ กล่าวว่าเขาคิดว่าสกอตแลนด์จะถอนตัวจากสหราชอาณาจักร ถ้าสหราชอาณาจักรถอนตัวจากสหภาพยุโรป[11]

แมนเฟรด เวเบอร์ ผู้นำกลุ่มพรรคประชาชนยุโรป และพันธมิตรสำคัญของอังเกลา แมร์เคิล กล่าวว่าสกอตแลนด์ต้องการการต้อนรับที่จะคงอยู่เป็นสมาชิกของสหภาพยุโรป[12]

การสร้างเอกภาพไอร์แลนด์

[แก้]

การลงประชามติในเอกราชได้รับการสนับสนุนโดยพรรคซีนน์ไฟน์ของไอร์แลนด์เหนือ[13] มาร์ติน แมกกินเนสส์ รองมุขมนตรีไอร์แลนด์เหนือ เรียกร้องการลงประชามติบนเอกภาพของไอริช ตามที่สหราชอาณาจักรลงคะแนนเพื่อถอนตัวจากสหภาพยุโรป[14]

การพิพาทเหนือยิบรอลตาร์ของสเปน–สหราชอาณาจักร

[แก้]

โคเซ-การ์ซีอา มาร์กาโย อี มาร์ฟิล รัฐมนตรีว่าการกระทรวงต่างประเทศของสเปนกล่าวว่า "มันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่สมบูรณ์ของภาพรวมที่เปิดขึ้นความเป็นไปได้ใหม่ในยิบรอลตาร์ ซึ่งไม่ได้เห็นมานานมากแล้ว ฉันหวังว่าวิธีการการร่วมอำนาจอธิปไตยจะชัดเจนยิ่งขึ้น ธงชาติสเปนบนเดอะร็อก (ยิบรอลตาร์) จะเป็นไปได้มากกว่าแต่ก่อน"[15]

อย่างไรก็ตาม เฟเบียน ปิการ์โด มุขมนตรีของยิบรอลตาร์เมินเฉยต่อความคิดเห็นของการ์ซีอา มาร์กาโยทันที โดยระบุว่า "จะไม่มีการพูดคุย รวมทั้งการพูดคุยเกี่ยวกับการพูดคุยใด ๆ ที่เกี่ยวกับอำนาจอธิปไตยของยิบรอลตาร์" และขอให้พลเมืองยิบรอลตาร์ "ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นต่อเสียงรบกวนเหล่านั้น"[16]

สถานะของลอนดอน

[แก้]

ลอนดอนลงคะแนนให้คงอยู่ในสหภาพยุโรป และนิโคลา สเตอร์เจียน มุขมนตรีของสก็อตแลนด์ กล่าวว่าเธอได้พูดคุยกับซาดิค ข่าน นายกเทศมนตรีเมืองลอนดอน เกี่ยวกับความเป็นไปได้ของการคงอยู่ในสหภาพยุโรปและกล่าวว่าเขาได้แบ่งปันความยุติธรรมนั้นสำหรับลอนดอน คำร้องให้ข่านประกาศให้ลอนดอนเป็นเอกราชจากสหราชอาณาจักร ได้รับลายเซ็นนับหมื่น[17][18][19][20][21][22]

ผู้สนับสนุนเอกราชของลอนดอนอ้างว่าจำนวนประชากรของลอนดอน วัฒนธรรม และค่าความแตกต่างจากส่วนที่เหลือของอังกฤษ และนั่นควรให้เป็นนครรัฐ คล้ายสิงคโปร์ ขณะที่ยังคงอยู่เป็นสมาชิกของสหภาพยุโรป[23][24][25][26][27]

สเปนเซอร์ลิเวอร์มอร์ บารอนลิเวอร์มอร์ กล่าวว่าเอกราชของลอนดอน "ควรถึงจุดมุ่งหมาย" ด้วยเหตุผลที่นครรัฐลอนดอนจะมีจีดีพีเป็นสองเท่าของสิงคโปร์[28]

ผู้นำทางการเมือง

[แก้]

เมื่อวันที่ 24 มิถุนายน เดวิด แคเมอรอน ผู้นำพรรคอนุรักษนิยมและนายกรัฐมนตรี ได้ประกาศลาออกจากตำแหน่งในเดือนตุลาคม แม้ว่าฝ่ายสนับสนุนพรรคอนุรักษนิยมทั้งสองข้างของการโต้วาทีการลงประชามติ กระตุ้นให้เขาอยู่ในตำแหน่งต่อไป อย่างไรก็ตามไนเจล เฟเรจ ผู้นำพรรคชาตินิยม เรียกร้องให้แคเมอรอนออกจากตำแหน่ง "ในทันที"[29]

เจเรมี คอร์บิน ผู้นำพรรคแรงงาน ต้องเผชิญกับคำวิจารณ์ที่เพิ่มขึ้นจากภายในพรรค ซึ่งมีการสนับสนุนให้คงอยู่ภายในสหภาพยุโรปสำหรับการรณรงค์พูร์แคมเปญ[30] และมีสองสมาชิกพรรคแรงงานลงคะแนนไม่ไว้วางใจคอร์บินในวันที่ 24 มิถุนายน[31]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ แปลจากต้นฉบับ: Should the United Kingdom remain a member of the European Union or leave the European Union?
  2. ↑ "European Union Referendum Act 2015". legislation.gov.uk. สืบค้นเมื่อ 14 May 2016.
  3. ↑ Rowena Mason; Nicholas Watt; Ian Traynor; Jennifer Rankin (20 February 2016). "EU referendum to take place on 23 June, David Cameron confirms". The Guardian. สืบค้นเมื่อ 2 February 2016.
  4. ↑ Adrian Williamson, The Case for Brexit: Lessons from the 1960s and 1970s, History and Policy (2015).
  5. ↑ 5.0 5.1 European Referendum Act 2015 Section 11.
  6. ↑ "EU Referendum Results - BBC News". BBC News.
  7. ↑ "EU Referendum Results". election.news.sky.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-06-24. สืบค้นเมื่อ 2016-06-24.
  8. ↑ "'Brexit' Triggers New Bid for Scottish Independence".
  9. ↑ Dickie, Mure (24 June 2016). "Scots' backing for Remain raises threat of union's demise" – โดยทาง Financial Times.
  10. ↑ Carrell, Severin (24 June 2016). "Nicola Sturgeon prepares for second Scottish independence poll".
  11. ↑ "Tony Blair: 'Brexit will lead to Scottish independence' - BBC News".
  12. ↑ Membership, FT. "Fast FT".
  13. ↑ "Brexit after EU referendum: UK to leave EU and David Cameron quits".
  14. ↑ "EU referendum result: Sinn Fein's Martin McGuinness calls for border poll on united Ireland after Brexit". The Independent. 24 June 2016.
  15. ↑ "Spain to seek co-sovereignty on Gibraltar after Brexit". Reuters. 24 June 2016. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-11-28. สืบค้นเมื่อ 2016-06-24.
  16. ↑ "Gibraltar stands defiant against Spain after Brexit vote". The Local. 24 June 2016. สืบค้นเมื่อ 24 June 2016.
  17. ↑ "Petition for London independence signed by thousands after Brexit vote".
  18. ↑ "Second Scotland Referendum 'Highly Likely'". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-06-24. สืบค้นเมื่อ 2016-06-24.
  19. ↑ Hedges-Stocks, Zoah. "Londoners call for independence from UK". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-06-25. สืบค้นเมื่อ 2016-06-24.
  20. ↑ "It's time for London to leave the UK". 24 June 2016.
  21. ↑ "Thousands call on Sadiq Khan to declare London's independence". 24 June 2016.
  22. ↑ "'Londependence' petition calls for London to join the EU on its own". 24 June 2016.
  23. ↑ "Londoners want their own independence after Brexit result".
  24. ↑ Metro.co.uk, Nicole Morley for (24 June 2016). "70,000 sign petition for London to become independent and rejoin the EU".
  25. ↑ "One expert argues that following Brexit, London needs to take back control".
  26. ↑ Sullivan, Conor (24 June 2016). "Londoners dismayed at UK's European divorce" – โดยทาง Financial Times.
  27. ↑ "Petition organiser could stage 'Londependence' rally after Brexit vote". 24 June 2016.
  28. ↑ "London Independence Goes Beyond A Twitter Joke With Politicians Seriously Discussing It". 24 June 2016.
  29. ↑ "Brexit: David Cameron to quit after UK votes to leave EU". BBC New. 24 June 2015. สืบค้นเมื่อ 24 June 2016.
  30. ↑ "Labour 'Out' Votes Heap Pressure On Corbyn". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-06-27. สืบค้นเมื่อ 2016-06-24.
  31. ↑ http://www.bbc.com/news/live/uk-politics-36570120 at 13:00
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=การลงประชามติว่าด้วยสมาชิกภาพสหภาพยุโรปของสหราชอาณาจักร_พ.ศ._2559&oldid=11769664"