ข้ามไปเนื้อหา

การถอดเป็นอักษรโรมันแบบไปรษณีย์จีน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
การถอดเป็นอักษรโรมันแบบไปรษณีย์
郵政式拼音；邮政式拼音
ชนิด ระบบการถอดเป็นอักษรโรมันสำหรับ
ช่วงยุค
ค.ศ. 1892–2002
ภาษาพูดจีน
 บทความนี้ประกอบด้วยสัญกรณ์การออกเสียงในสัทอักษรสากล (IPA) สำหรับคำแนะนำเบื้องต้นเกี่ยวกับสัญลักษณ์ IPA โปรดดู วิธีใช้:สัทอักษรสากล สำหรับความแตกต่างระหว่าง [ ], / / และ ⟨ ⟩ ดูที่ สัทอักษรสากล § วงเล็บเหลี่ยมและทับ
การถอดเป็นอักษรโรมันแบบไปรษณีย์จีน
แผนที่ประเทศจีนพร้อมถอดรูปอักษรโรมัน ตีพิมพ์ใน ค.ศ. 1947
อักษรจีนตัวเต็ม郵政式拼音
อักษรจีนตัวย่อ邮政式拼音
ความหมายตามตัวอักษรระบบการถอดเป็นอักษรโรมันแบบไปรษณีย์

การถอดเป็นอักษรโรมันแบบไปรษณีย์ (อังกฤษ: Postal romanization)[1] เป็นระบบทับศัพท์ชื่อสถานที่ในประเทศจีนที่พัฒนาโดยหน่วยงานไปรษณีย์ในช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 ถึงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 สำหรับหลายเมือง อักษรโรมันแบบไปรษณีย์เป็นรูปแบบที่ใช้ในการเขียนชื่อเมืองในภาษาอังกฤษมากที่สุดในคริสต์ทศวรรษ 1890 จนถึงคริสต์ทศวรรษ 1980 ที่มีการแทนที่อักษรโรมันแบบไปรษณีย์ด้วยพินอิน แต่ยังคงมีการใช้งานในไต้หวันจนถึง ค.ศ. 2002

ใน ค.ศ. 1892 เฮอร์เบิร์ต ไจลส์สร้างระบบการถอดเป็นอักษรโรมันที่มีชื่อว่าชุดตัวหนังสือพยางค์หนานจิง ที่ทำการไปรษณีย์ศุลกากรทางทะเลจักรวรรดิ (Imperial Maritime Customs Post Office) จะยกเลิกไปรษณียากรพร้อมประทับตราที่ระบุเมืองต้นทางเป็นอักษรละติน ส่วนใหญ่แปลงเป็นอักษรโรมันด้วยระบบของไจลส์ ต่อมาใน ค.ศ. 1896 ไปรษณีย์ศุลกากรถูกควบรวมเข้ากับบริการไปรษณีย์อื่น ๆ และเปลี่ยนชื่อเป็นไปรษณีย์จักรวรรดิจีน (Chinese Imperial Post) ในฐานะหน่วยงานระดับชาติ ไปรษณีย์จักรวรรดิจึงเป็นผู้มีอำนาจในเรื่องชื่อสถานที่ของจีน[2]

เมื่อระบบเวด-ไจลส์เริ่มมีการใช้งานแพร่หลาย บางคนโต้แย้งว่าหน่วยงานไปรษณีย์ควรใช้งานระบบนี้ แนวคิดนี้ถูกปัดตกไปในการประชุมที่จัดขึ้นที่เซี่ยงไฮ้ใน ค.ศ. 1906 โดยทางการประชุมนำชุดตัวหนังสือพยางค์หนานจิงมาใช้งานอย่างเป็นทางการแทน[3] การตัดสินครั้งนี้อนุญาตให้หน่วยงานไปรษณีย์ยังคงใช้ระบบการถอดเป็นอักษรโรมันหลายแบบทีมีการใช้งานมาก่อนหน้านี้ การถอดเป็นอักษรโรมันแบบเวด–ไจลส์อิงจากสำเนียงปักกิ่งที่เป็นรูปสะกดมาตรฐานตั้งแต่คริสต์ทศวรรษ 1850 การใช้ชุดตัวหนังสือพยางค์หนานจิงไม่ได้เสนอแนะว่าหน่วยงานไปรษณีย์ถือว่ารูปสะกดแบบหนานจิงเป็นรูปมาตรฐาน แต่เป็นความพยายามที่จะรองรับรูปสะกดภาษาจีนกลางที่หลากหลายด้วยระบบการถอดเป็นอักษรโรมันเพียงระบบเดียว

ตารางเปรียบเทียบ[แก้]

อักษรจีน D'Anville (1790)[4] ไปรษณีย์ เวด–ไจลส์[5] พินอิน[6]
1907[a] 1919,[7] 1947[b]
北京 Peking
  • Peking
  • Pehking
 Peking (1919) Pei-ching Běijīng
北平 — Peiping (1947) Pei-pʻing Běipíng
成都 Tching-tou-fou Ch'êngtu Chengtu Ch’êng-tu Chéngdū
重慶；重庆 Tchong-kin-fou Ch'ungk'ing Chungking Ch’ung-ch’ing Chóngqìng
廣東；广东 Quang-tong Kwangtung Kwangtung Kuang-tung Guǎngdōng
廣州；广州
  • Quang-tcheou
  • Canton
 Kwangchow
  • Canton
  • Kwangchow
 Kuang-chou Guǎngzhōu
桂林 Quei-li-ng-fou Kweilin Kuei-lin Guìlín
杭州 Hang-tcheou Hangchow Hang-chou Hángzhōu
江蘇；江苏 Kiang-nan Kiangsu Chiang-su Jiāngsū
濟南；济南 Tci-nan-fou Tsinan Chi-nan Jǐnán
南京 Nan-king Nanking Nan-ching Nánjīng
青島；青岛 — Ts'ingtao Tsingtao Ch’ing-tao Qīngdǎo
四川 Se-tchuen Szechw'an Szechwan Ssu-ch’uan Sìchuān
蘇州；苏州 Sou-tcheou-fou
  • Soochow
  • Suchow
 Soochow Su-chou Sūzhōu
天津 Tien-king-oei T'ientsin Tientsin T’ien-chin Tiānjīn
廈門；厦门
  • Hia-men
  • Emoui
 Hsiamên Amoy Hsia-mên Xiàmén
西安 Si-ngan-fou Singan
  • Sianfu
  • Sian
 Hsi-an Xī'ān

รูปสะกด "Amoy" อิงตามการอ่านชื่อเมืองเซี่ยเหมินจากภาษาฮกเกี้ยนสำเนียงจางโจวว่า 廈門; Ēe-mûi ซึ่งในอดีตมีส่วนในการจัดตั้งสำเนียงอามอยแห่งฮกเกี้ยนในเซี่ยเหมิน รูปสะกด "Peking" นำมาจากแผนที่ของ d'Anville ซึ่งมาจากตำราก่อนหน้า เช่น De Bello Tartarico Historia (1654) และ Novus Atlas Sinensis (1655) ของมาร์ติโน มาร์ตินี เยซูอิตชาวอิตาลี ส่วนชุดตัวหนังสือพยางค์หนานจิง ชื่อนครนี้เขียนเป็น Pehking[8] อักขรวิธี oo ใน "Soochow" ที่เขียนไม่ตามกฎ เพื่อแยกนครนี้จากซูโจวในมณฑลเจียงซูตอนเหนือ[9] การถอดเป็นอักษรโรมันแบบไปรษณีย์อื่น ๆ อิงจาก "ภาษาจีนกลางตอนใต้" สำเนียงราชสำนักในอดีตที่อิงจากสำเนียงหนานจิง ซึ่งใช้เป็นภาษากลางราชสำนักในสมัยราชวงศ์หมิงตอนปลายถึงราชวงศ์ชิงตอนต้น รูปสะกดพินอินอิงจากภาษาจีนมาตรฐานที่มีฐานจากสำเนียงปักกิ่งที่ใช้ในระบบการศึกษาจีน

หลังก๊กมินตั๋งขึ้นมามีอำนาจใน ค.ศ. 1927 จึงย้ายเมืองหลวงจากปักกิ่ง ('เมืองหลวงทางเหนือ') ไปยังหนานจิง ('เมืองหลวงทางใต้') ปักกิ่งจึงถูกเปลี่ยนชื่อเป็น "Peiping" ('สันติภาพทางเหนือ')[10]

ประวัติ[แก้]

หมายเหตุ[แก้]

  1. ↑ Richard, Louis, Kennelly, M, L. Richard's Comprehensive geography of the Chinese empire and dependencies Shanghai: Tusewei press, 1908, pp. 590 and ff. Cites the Government Red Book of April 1907.
  2. ↑ 1947 Chinese Republic, Outer Mongolia," 1947. p. 6. This map uses postal romanization, but with some misspellings.

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ Postal Romanization. Taipei: Directorate General of Posts. 1961. OCLC 81619222.
  2. ↑ Harris (2009), p. 96.
  3. ↑ Harris (2009), p. 101.
  4. ↑ Anville, Jean Baptiste Bourguignon, Atlas général de la Chine, de la Tartarie chinoise, et du Tibet : pour servir aux différentes descriptions et histoires de cet empire (1790). This is an expanded edition of an atlas first published in 1737.
  5. ↑ "Mongolia and China", Pergamon World Atlas, Pergamon Press, Ltd, 1967).
  6. ↑ "China.," United States. Central Intelligence Agency, 1969.
  7. ↑ Jacot-Guillarmod (1919).
  8. ↑ Richard, p. 618.
  9. ↑ Richard, p. 625.
  10. ↑ Harris, Lane J. (2009). "A "Lasting Boon to All": A Note on the Postal Romanization of Place Names, 1896–1949". Twentieth-Century China. 34 (1): 96–109. doi:10.1353/tcc.0.0007. S2CID 68653154.

บรรณานุกรม[แก้]

  • China Postal Working Map 大清郵政公署備用輿圖, Shanghai: Oriental Press, 1903.
  • China Postal Album: Showing the Postal Establishments and Postal Routes in Each Province (1st ed.), Shanghai: Directorate General of Posts, 1907.
  • Jacot-Guillarmod, Charles, บ.ก. (1919), China Postal Album: Showing the Postal Establishments and Postal Routes in Each Province (2nd ed.), Beijing: Directorate General of Posts.
  • Postal Atlas of China 中華郵政輿圖, Nanjing: Directorate General of Posts, 1933.
  • China Postal Atlas 中華民國郵政輿圖, Nanjing: Directorate General of Posts, 1936.
  • Playfair, G.M.H. (1910), The Cities and Towns of China: A Geographical Dictionary (2nd ed.), Shanghai: Kelly & Walsh.
  • Stanford, Edward (1917), Complete Atlas of China (2nd ed.), London: China Inland Mission.
  • Stoneman, Elvyn A.; และคณะ, บ.ก. (July 1979), Gazetteer of the People's Republic of China, Washington, DC: United States Board on Geographic Names.
  • "邮政式拼音 Postal-Style Spelling", 中国大百科全书 (ภาษาจีน), Beijing: Encyclopedia of China Publishing House, 1998.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=การถอดเป็นอักษรโรมันแบบไปรษณีย์จีน&oldid=11561204"