ปนีร
 | |
| ชื่ออื่น | ปานีร์, ชานะ, เชนะ |
|---|---|
| ประเภท | ชีส |
| แหล่งกำเนิด | เอเชียใต้และตะวันออกกลาง |
| ภูมิภาค | เอเชียใต้และตะวันออกกลาง |
| ส่วนผสมหลัก | นมที่ต้มจนตกตะกอน |
| ข้อมูลอื่น | เป็นอาหารที่อุดมด้วยโปรตีนจากนม |
ปนีร (ปัญจาบ: ਪਨੀਰ; ฮินดีและเนปาล: पनीर; อาร์มีเนีย: Պանիր; อูรดู: پنير; เคิร์ด: پەنییر; เปอร์เซีย: پنير; ตุรกี: peynir) หรือที่นิยมสะกดเป็น ปานีร์ เป็นชีสสดชนิดหนึ่งที่เป็นที่นิยมแพร่หลายในอินเดียภาคเหนือและภาคตะวันออก โดยในอินเดียภาคเหนือเรียกเชนะ
คำว่าปนีรมีต้นกำเนิดมาจากภาษาเปอร์เซีย[1] คำในภาษาตุรกี peynir, คำในภาษาเปอร์เซีย panir, คำในภาษาอาเซอร์ไบจาน panir, และคำในภาษาอาร์เมเนีย panir (պանիր) ล้วนมาจากคำว่า "paneer" ซึ่งหมายถึงเนยชนิดหนึ่ง จุดกำเนิดของปานีร์ยังเป็นที่โต้เถียง ทั้งอินเดียในยุคพระเวท ชาวอัฟกัน ชาวอิหร่าน ชาวเบงกอล และชาวอินเดียเชื้อสายโปรตุเกส[2]
การเตรียม
[แก้]| คุณค่าทางโภชนาการต่อ 183 g | |
|---|---|
| พลังงาน | 182 กิโลจูล (43 กิโลแคลอรี) |
10 g | |
| น้ำตาล | 10 g |
2 g | |
7 g | |
| วิตามิน | |
| วิตามินเอ | (6%) 44 μg |
| แร่ธาตุ | |
| แคลเซียม | (23%) 230 มก. |
| เหล็ก | (0%) 0 มก. |
| โซเดียม | (6%) 87 มก. |
| ประมาณร้อยละคร่าว ๆ โดยใช้การแนะนำของสหรัฐสำหรับผู้ใหญ่ แหล่งที่มา: nutritiondata.com | |
ปานีร์เตรียมโดยการเติมอาหารที่เป็นกรด เช่น น้ำมะนาว น้ำส้มสายชู กรดซิตริกหรือโยเกิร์ต[3] ลงในนมที่ร้อนเพื่อแยกเคิร์ดออกจากหางนม ส่วนที่เป็นเคิร์ดจะนำมากดน้ำออก นำมาแช่ในน้ำเย็น 2–3 ชั่วโมง การเตรียมปานีร์มีรายละเอียดอื่นๆต่างกันไปตามท้องถิ่น ในเนปาล จะนำส่วนที่เป็นเคิร์ดมาห่อผ้าแล้วทับด้วยของแข็งเช่น หิน แล้วตัดเป็นก้อนลูกเต๋าเพื่อใช้ใส่ในแกง ในอาหารเบงกอลและอาหารอินเดียตะวันออกอื่นๆ เคิร์ดจะถูกนวดด้วยมือจนมีลักษณะคล้ายแป้งโดเรียก ছানা sana ใน ภาษาอัสสัม, ছানা chhana ใน ภาษาเบงกอล หรือ ଛେନା chhena ใน ภาษาโอริยา และ ภาษาไมถิลี ในบริเวณต่อไปนี้ sana/chhana/chhena ถูกแยกออกจาก โปนีร์ ซึ่งเป็นชีสที่มีลักษณะกึ่งแข็งมีรสเค็ม มีเกลือปริมาณสูง
อาหาร
[แก้]ปานีร์เป็นเนยชนิดที่ใช้ทำอาหารได้หลากหลายทั้งในอินเดียและปากีสถาน รวมทั้งในเนปาลและบังกลาเทศ บางครั้งหุ้มด้วยแป้งโด ทอดแล้วกินกับผักโขมหรือถั่ว ปานีร์ที่เรียก chhana นำไปปั้นเป็นก้อนกลมแล้วต้มในน้ำเชื่อม
อ้างอิง
[แก้]- ↑ The Indian Historical Quarterly, Volume 2, Issues 1-2. Ramanand Vidya Bhawan. 1985. p. 236.
- ↑ Timothy G. Roufs and Kathleen Smyth Roufs (2014). Sweet Treats around the World: An Encyclopedia of Food and Culture. ABC-CLIO. p. 168. ISBN 9781610692212.
{{cite book}}: CS1 maint: uses authors parameter (ลิงก์) - ↑ Adiraja Dasa. The Hare Krishna book of Vegetarian Cooking. Bhaktivedanta Book Trust, 1989, ISBN 0-902677-07-1