สาธารณรัฐเท็กซัส

สาธารณรัฐเท็กซัส Republic of Texas (อังกฤษ) República de Texas (สเปน)
ค.ศ. 1836–1846
ธงชาติ (1839-1846) ตราแผ่นดิน
เมืองหลวง	วอชิงตัน-ออน-เดอะ-แบรซัส 1836 (ชั่วคราว) แฮร์ริสเบิร์ก 1836 (ชั่วคราว) แกลวิสตัน 1836 (ชั่วคราว) วิลาสโก 1836 (ชั่วคราว) โคลัมเบีย 1836-37 ฮิวสตัน 1837-39 ออสติน 1839-46
ภาษาทั่วไป	อังกฤษและสเปน (โดยพฤตินัย) ฝรั่งเศส, เยอรมัน และภาษาอเมริกันอินเดียนในบางท้องที่
การปกครอง	สาธารณรัฐ
ประธานาธิบดี1
• 1836-1838	แซม ฮิวสตัน
• 1838-1841	มิราโบ บี. ลามาร์
• 1841-1844	แซม ฮิวสตัน
• 1844-1846	แอนสัน โจนส์
รองประธานาธิบดี1
• 1836-1838	มิราโบ บี. ลามาร์
• 1838-1841	เดวิด จี. เบอร์เน็ต
• 1841-1844	เอ็ดเวิร์ด เบิร์ลสัน
• 1844-1845	เคนเนท แอล. แอนเดอร์สัน
ประวัติศาสตร์
• เป็นเอกราชจากเม็กซิโก	2 มี.ค. ค.ศ. 1836
• ถูกผนวกดินแดนโดยสหรัฐ	29 ธ.ค. 1845
• สิ้นสุดการถ่ายโอนอำนาจ	19 ก.พ. 1846
พื้นที่
1840	1,007,935 ตารางกิโลเมตร (389,166 ตารางไมล์)
ประชากร
• 1840	70000
สกุลเงิน	เท็กซัสดอลลาร์ ($)
ก่อนหน้า ถัดไป โกอาวีลาอีเตคัส เท็กซัส
ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของ	สหรัฐอเมริกา
1ช่วงระหว่างกาล (16 มีนาคม - 22 ตุลาคม ค.ศ. 1836) : ประธานาธิบดี: เดวิด จี. เบอร์เน็ต, รองประธานาธิบดี: ลอเรนโซ เด ซาวาลา

สาธารณรัฐเท็กซัส (อังกฤษ: Republic of Texas) หรือ สาธารณรัฐเตฆัส (สเปน: República de Texas) คือรัฐเอกราชในทวีปอเมริกาเหนือที่ดำรงอยู่ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1836 ถึง 1846 โดยมีชายแดนติดอยู่กับสหรัฐอเมริกาและเม็กซิโก

สาธารณรัฐเท็กซัสสถาปนาตนเองเป็นสาธารณรัฐโดยแยกดินแดนออกมาจากเม็กซิโกในเหตุการณ์ปฏิวัติเท็กซัส โดยอ้างสิทธิ์ในดินแดนที่มีขอบเขตครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมดของรัฐเท็กซัส รวมไปถึงบางส่วนของรัฐนิวเม็กซิโก, โอคลาโฮมา, แคนซัส, โคโลราโด และไวโอมิงของสหรัฐอเมริกาในปัจจุบัน โดยยึดตามสนธิสัญญาวิลาสโกระหว่างสาธารณรัฐเท็กซัสที่เพิ่งตั้งขึ้นมาใหม่กับเม็กซิโก พรมแดนทางตะวันออกกับสหรัฐอเมริกาถูกกำหนดโดยสนธิสัญญาแอดัมส์-โอนิสที่ทำขึ้นระหว่างสหรัฐอเมริกากับสเปนในปี ค.ศ. 1819 ส่วนพรมแดนทางตอนใต้และทางตะวันตกซึ่งติดกับเม็กซิโกนั้นตกเป็นข้อพิพาทระหว่างสองประเทศตลอดระยะเวลาที่สาธารณรัฐดำรงอยู่ โดยเท็กซัสใช้สองฝั่งของแม่น้ำรีโอแกรนด์เป็นตัวขีดเส้นแบ่งพรมแดน ในขณะที่เม็กซิโกใช้แม่น้ำนูเอซิสในการปักปันเขตแดน ซึ่งข้อพิพาทดังกล่าวกลายเป็นเหตุชนวนสงครามเม็กซิโก-อเมริกา หลังจากการผนวกเท็กซัสเข้ามาเป็นรัฐในสหรัฐอเมริกา

ประวัติศาสตร์

การสถาปนารัฐ

สาธารณรัฐเท็กซัสสถาปนาตนเองขึ้นมาจากรัฐโกอาวีลาและเตฆัส (Coahuila y Tejas) ของเม็กซิโกจากเหตุการณ์การปฏิวัติเท็กซัส ในขณะนั้นเม็กซิโกกำลังอยู่ในความสับสนอลหม่านขณะที่ผู้นำของประเทศในแต่ละสมัยพยายามที่จะกำหนดรูปแบบการปกครองที่เหมาะสมที่สุดสำหรับประเทศ ในปี ค.ศ. 1835 เมื่อประธานาธิบดีอันโตนิโอ โลเปซ เด ซานตา อานา ล้มเลิกรัฐธรรมนูญแห่งปี 1824 ทำให้เขามีอำนาจมหาศาลในการควบคุมรัฐบาล ชาวอาณานิคมในเท็กซัสจึงเกิดความกังวลต่อสถานการณ์ดังกล่าวและเริ่มก่อตั้งคณะกรรมการเพื่อการตอบโต้และความปลอดภัย โดยมีคณะกรรมการกลางในแซนฟิลิปดิออสตินเป็นผู้ประสานการทำงาน ขณะที่ในเม็กซิโกชั้นใน ก็มีการต่อต้านนโยบายรวมอำนาจใหม่นี้ ในหลาย ๆ รัฐเช่นกัน การปฏิวัติเท็กซัสเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการในวันที่ 2 ตุลาคม ค.ศ. 1835 ในยุทธการกอนซาเลส แม้ว่าเริ่มแรกนั้นชาวเท็กซัสจะต่อสู้เพื่อให้กลับมาใช้รัฐธรรมนูญแห่งปี 1824 อีกครั้ง แต่ต่อมาในปี 1836 เป้าหมายของสงครามก็เปลี่ยนไป โดยได้มีการประกาศเอกราชที่การชุมนุมแห่งปี 1836 ในวันที่ 2 มีนาคม ค.ศ. 1836 และสถานปนาตนเองเป็นสาธารณรัฐเท็กซัสอย่างเป็นทางการ

1836-1845

การประชุมรัฐสภาครั้งแรกของสาธารณรัฐเท็กซัสเริ่มขึ้นในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1836 ที่เมืองโคลัมเบีย (ปัจจุบันคือเวสต์โคลัมเบีย) สตีเฟน เอฟ. ออสติน หรือที่เป็นรู้จักในนามว่า บิดาแห่งเท็กซัส ถึงแก่อนิจกรรมในวันที่ 27 ธันวาคม ค.ศ. 1836 หลังจากดำรงตำแหน่งเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศเป็นเวลาสองเดือนให้กับสาธารณรัฐใหม่

ในปี ค.ศ. 1836 มีเมืองห้าแห่งด้วยกันที่ทำหน้าที่เป็นเมืองหลวงชั่วคราวให้กับเท็กซัส ได้แก่เมืองวอชิงตัน-ออน-เดอะ-แบรซัส, แฮร์ริสเบิร์ก, แกลวิสตัน, วิลาสโก และโคลัมเบีย ก่อนที่ประธานาธิบดีแซม ฮิวสตันจะย้ายเมืองหลวงไปที่เมืองฮิวสตันในปี 1837 เมืองหลวงถูกย้ายไปที่เมืองสร้างใหม่ที่ชื่อว่าออสตินในปี 1839 โดยประธานาธิบดีคนต่อมา มิราโบ บี. ลามาร์ ธงชาติผืนแรกของสาธารณรัฐเท็กซัสคือ “ธงเบอร์เน็ต” (Burnet Flag) มีลักษณะเป็นธงผืนน้ำเงินที่มีดาวทองอยู่ตรงกลาง ตามมาด้วยการประกาศใช้อย่างเป็นทางการของธงดาวเดียว (Lone Star Flag) ที่ยังเป็นธงประจำรัฐเท็กซัสมาจนถึงทุกวันนี้

การเมืองภายในสาธารณรัฐมาจากความขัดแย้งระหว่างคนสองกลุ่ม ได้แก่พรรคชาตินิยม นำโดยลามาร์ ซึ่งต้องการให้สาธารณรัฐเท็กซัสดำรงอยู่เป็นรัฐเอกราชต่อไป และสนับสนุนให้มีการขับไล่ชนพื้นเมืองอเมริกันออกจากดินแดน รวมถึงขยายอาณาเขตของเท็กซัสไปยังทิศตะวันตกจนถึงมหาสมุทรแปซิฟิก ในขณะที่ฝั่งตรงข้ามของคนกลุ่มแรก นำโดยฮิวสตัน สนับสนุนให้เท็กซัสผนวกดินแดนเข้ากับสหรัฐอเมริกา และอยู่ร่วมกับชนพื้นเมืองอเมริกันอย่างสันติ รัฐสภาเท็กซัสในขณะนั้นขัดแย้งกันถึงขนาดที่มีการผ่านมติเพื่ออ้างสิทธิ์ในดินแดนแคลิฟอร์เนียเป็นครั้งที่สอง หลังจากที่ครั้งแรกถูกคัดค้านให้ตกไปโดยอำนาจของประธานาธิบดีฮิวสตัน ด้วยคะแนนเสียงเกินสองในสามจนทำให้อำนาจในการยับยั้งของประธานาธิบดีเป็นโมฆะ จนกระทั่งมีการเลือกตั้งประธานาธิบดีในปี ค.ศ. 1844 ซึ่งผลการลงคะแนนแสดงให้เห็นว่ากลุ่มคะแนนเสียงแบ่งออกเป็นสองกลุ่มตามภูมิภาคอย่างเห็นได้ชัด โดยภูมิภาคตะวันตกที่เป็นดินแดนใหม่ในเท็กซัสสนับสนุนผู้สมัครพรรคชาตินิยม เอ็ดเวิร์ด เบิร์ลสัน ในขณะที่เขตปลูกฝ้าย โดยเฉพาะทางฝั่งตะวันออกของแม่น้ำทรินิตี สนับสนุนแอนสัน โจนส์

เผ่าโคแมนชีเป็นชนเผ่าอเมริกันพื้นเมืองหลักที่ต่อต้านการปกครองของสาธารณรัฐเท็กซัส ในปลายทศวรรษที่ 1830 แซม ฮิวสตันได้ทำการเจรจาสงบศึกกับชนเผ่าโคแมนชี แต่เมื่อลามาร์ขึ้นมาดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีต่อจากฮิวสตันในปี 1838 เขาก็พลิกนโยบายกลายเป็นการต่อกรกับชนเผ่าอินเดียน และเริ่มสงครามฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวโคแมนชี ด้วยการรุกรานโคแมนชีเรีย ดินแดนของชาวโคแมนชี ทำให้เผ่าโคแมนชีตอบโต้เท็กซัสด้วยการบุกโจมตีในที่ต่าง ๆ หลังจากที่การเจรจาสงบศึกในปี 1840 จบลงด้วยการสังหารหมู่ผู้นำโคแมนชี 34 คนในซานอันโตนีโอ ชาวโคแมนชีก็เปิดฉากการโจมตีครั้งใหญ่ลึกเข้าไปในดินแดนเท็กซัส เป็นที่รู้จักในนามว่า การบุกโจมตีครั้งใหญ่แห่งปี 1840 ภายใต้การบังคับบัญชาของพอตซานาควาฮิป (ฉายาบัฟฟาโลฮัมป์ หรือหลังกระบือ) นักรบเผ่าโคแมนชีประมาณ 500-700 นาย บุกผ่านห้วยเขาแห่งแม่น้ำกัวดาลูป ทำการสังหารประชาชนและปล้นสะดมไปตลอดทางจนถึงชายฝั่งของอ่าวเม็กซิโก ที่ซึ่งพวกเขาทำการเผาเมืองวิกตอเรียและลินน์วิลล์ เมื่อฮิวสตันได้เป็นประธานาธิบดีอีกครั้งในปี 1841 ทั้งฝ่ายเท็กซัสและโคแมนชีต่างก็หมดกำลังจากสงคราม จึงทำให้เจรจาสงบศึกในที่สุด

แม้ว่าเท็กซัสจะเป็นรัฐที่ปกครองตนเอง แต่เม็กซิโกปฏิเสธที่จะยอมรับเท็กซัสเป็นรัฐเอกราช ในวันที่ 5 มีนาคม ค.ศ. 1842 กองกำลังเม็กซิโกกว่า 500 นาย นำโดยราฟาเอล บัสเกซ ทำการรุกรานเท็กซัสเป็นครั้งแรกตั้งแต่มีการปฏิวัติมา พวกเขาร่นถอยกลับไปยังแม่น้ำรีโอแกรนด์หลังจากเข้ายึดครองแซนแอนโทนีโอเป็นเวลาสั้น ๆ ในเวลาต่อมาทหารเม็กซิโกอีก 1,400 นาย นำโดยนายพลรับจ้างชาวฝรั่งเศส อาดรีย็อง โวล เปิดฉากโจมตีเป็นครั้งที่สองและเข้ายึดเมืองแซนแอนโทนีโอได้อีกครั้งในวันที่ 11 กันยายน ปี 1842 ทหารอาสาสมัครเท็กซัสจึงทำการตอบโต้ในยุทธการที่ซาลาโดครีก แต่ต้องตกเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ต่อทหารเม็กซิโกและชาวเผ่าเชอโรคีที่อาศัยอยู่ในเท็กซัสในวันที่ 18 กันยายนในเหตุการณ์ที่เรียกว่า การสังหารหมู่ดอว์สัน แต่ในเวลาต่อมากองทัพเม็กซิโกก็ถอนทัพออกจากเมืองแซนแอนโทนีโอกลับไปยังเม็กซิโก

หนึ่งในผลกระทบที่เกิดจากการรุกรานเท็กซัสของเม็กซิโกคือความขัดแย้งที่เพิ่มมากขึ้นระหว่างกลุ่มพรรคการเมือง ซึ่งรวมไปถึงเหตุการณ์หนึ่งที่เรียกว่า สงครามจดหมายเหตุเท็กซัส โดยเหตุเริ่มมาจากการที่ประธานาธิบดีแซม ฮิวสตันสั่งให้ย้ายจดหมายเหตุออกจากออสตินเพื่อปกป้องคลังจดหมายเหตุแห่งชาติของเท็กซัส โดยมีนัยยะเพื่อเริ่มดำเนินการย้ายเมืองหลวงจากออสตินไปยังฮิวสตัน แต่ประชาชนและทหารอาสาสมัครของเมืองออสตินได้ใช้กำลังบังคับให้คลังจดหมายเหตุกลับมาที่ออสตินเหมือนเดิม เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้ประธานาธิบดีฮิวสตันถูกตำหนิโดยรัฐสภาเท็กซัส และเสริมสร้างความมั่นคงในสถานะความเป็นเมืองหลวงของออสตินจนมาถึงทุกวันนี้

นอกจากนี้ยังมีความวุ่นวายภายในประเทศ โดยเกิดสงครามที่ดินระหว่างเทศมณฑลแฮร์ริสันกับเทศมณฑลเชลบีในภูมิภาคตะวันออกของเท็กซัส ซึ่งเป็นข้อพิพาทระหว่างเขตที่มีระยะเวลายืนยาวถึง 5 ปี ตั้งแต่ปี 1839 จนถึง 1844 โดยมีผู้เกี่ยวข้องได้แก่เทศมณฑลแนคะโดชิส, แซนออกัสติน และเทศมณฑลอื่น ๆ ทางภาคตะวันออก ในที่สุดนายอำเภอของเทศมณฑลแฮร์ริสัน จอห์น เจ. เคนเนดี กับผู้พิพากษาเขต โจเซฟ ยู. ฟิลด์ส ก็ช่วยยุติข้อพิพาทโดยการเข้าร่วมกับฝ่ายรักษากฎหมายบ้านเมือง โดยในความขัดแย้งนี้ ประธานาธิบดีฮิวสตันจำเป็นจะต้องใช้ทหารอาสาสมัครถึง 500 นายเพื่อช่วยในการยุติข้อพิพาท

การปกครอง

แซม ฮิวสตันและสตีเฟน เอฟ. ออสติน ตราไปรษณียากรที่ออกมาในปี 1936 เพื่อฉลองวันคล้ายวันสถาปนาสาธารณรัฐเท็กซัสครบรอบ 100 ปี

หลังจากได้รับอิสรภาพ ในเดือนกันยายน ปี 1836 ชาวเท็กซัสก็จัดการเลือกตั้งลงคะแนนเพื่อเลือกสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรและวุฒิสมาชิกเข้าสู่รัฐสภา ประกอบไปด้วยวุฒิสมาชิกจำนวน 14 คนและสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจำนวน 29 คน รัฐธรรมนูญฉบับแรกนั้นอนุญาตให้ประธานาธิบดีแห่งสาธารณรัฐเท็กซัสดำรงตำแหน่งแค่สองปีเท่านั้น แต่ต่อมาได้เพิ่มวาระเป็นสามปีให้กับประธานาธิบดีในสมัยต่อๆ มา

การประชุมรัฐสภาสาธารณรัฐเท็กซัสครั้งแรกเริ่มขึ้นในเดือนตุลาคม 1836 ที่เมืองโคลัมเบีย (เวสต์โคลัมเบียในปัจจุบัน) สตีเฟน เอฟ. ออสติน ผู้ได้รับสมญานาม “บิดาแห่งเท็กซัส” ถึงแก่อนิจกรรมเมื่อวันที่ 27 ธันวาคม ค.ศ. 1836 หลังจากดำรงตำแหน่งเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศให้สาธารณรัฐใหม่ได้เพียงแค่สองเดือน เนื่องจากในช่วงสถาปนารัฐ เกิดสงครามต่อสู้เพื่ออิสรภาพอยู่ จึงมีการกำหนดให้เมืองห้าแห่งมีหน้าที่เป็นเมืองหลวงชั่วคราวของเท็กซัสในปี 1836 ได้แก่เมืองวอชิงตัน-ออน-เดอะ-แบรซัส, แฮร์ริสเบิร์ก, แกลวิสตัน, วิลาสโก และโคลัมเบีย ต่อมาได้มีการย้ายเมืองหลวงไปที่ฮิวสตัน ซึ่งเป็นเมืองสร้างใหม่ ในปี 1837 ในปี 1839 เมืองหลวงถูกย้ายอีกครั้งไปยังนิคมเล็กๆ บริเวณชายแดนเลียบแม่น้ำโคลาราโด ที่เรียกว่าวอเตอร์ลู ซึ่งได้มีการผังเมืองใหม่ที่เมืองดังกล่าว และทำการเปลี่ยนชื่อเสียใหม่เป็นเมืองหลวงชื่อว่าออสติน

ระบบศาลยุติธรรมมาจากการแต่งตั้งโดยรัฐสภา ซึ่งรวมไปถึงศาลฎีกาอันประกอบไปด้วยผู้พิพากษาสูงสุดที่มาจากการแต่งตั้งโดยประธานาธิบดี กับผู้ช่วยผู้พิพากษาสูงสุดอีกสี่คน ซึ่งมาจากการลงคะแนนของทั้งสภาบนและสภาล่าง โดยมีวาระดำรงตำแหน่งเป็นเวลาสี่ปีและสามารถได้รับการคัดเลือกอีกครั้งได้ ผู้ช่วยผู้พิพากษาสูงสุดแต่ละท่านยังเป็นผู้รับผิดชอบเขตศาลแต่ละแห่งจากสี่แห่ง ฮิวสตันเสนอชื่อเจมส์ คอลลินสเวิร์ธให้เป็นผู้พิพากษาสูงสุดคนแรก ในส่วนของระบบศาลในแต่ละเทศมณฑลประกอบไปด้วยผู้พิพากษาหนึ่งคนและผู้ช่วยผู้พิพากษาอีกสองคน ซึ่งมาจากการเลือกตั้งของคณะผู้พิพากษาศาลแขวงในเทศมณฑลนั้นๆ นอกจากนี้แต่ละเทศมณฑลยังมีนายอำเภอหนึ่งนาย เจ้าหน้าที่ชันสูตรพลิกศพหนึ่งนาย ผู้พิพากษาศาลแขวง และเจ้าหน้าที่ตำรวจ เจ้าหน้าที่ประจำเทศมณฑลมีวาระการทำงานสองปี รัฐสภาจัดแบ่งเทศมณฑลออกเป็น 23 เขต โดยขอบเขตของแต่ละท้องที่มักจะตรงกับเขตของเทศบาลที่มีอยู่แล้ว

ในปี 1839 เท็กซัสกลายเป็นชาติแรกในโลกที่ประกาศใช้ข้อกำหนดการยกเว้นเคหสถาน ซึ่งกำหนดไว้ว่า สถานที่อยู่หลักของประชาชนไม่สามารถถูกยึดโดยเจ้าหนี้ได้

เขตแดน

เริ่มแรก ผู้นำของเท็กซัสตั้งใจที่จะขยายแนวพรมแดนของประเทศไปจนถึงมหาสมุทรแปซิฟิก ในสุดท้ายแล้วตัดสินใจที่จะอ้างสิทธิ์พรมแดนที่แม่น้ำริโอแกรนด์ ซึ่งรวมพื้นที่ส่วนใหญ่ของนิวเม็กซิโกเข้าไปด้วย แต่ในความเป็นจริงแล้ว เท็กซัสไม่เคยมีอำนาจปกครองในดินแดนดังกล่าวเลย นอกจากนี้ ผู้นำเท็กซัสยังมีความคิดที่จะสร้างรางรถไฟไปยังอ่าวแคลิฟอร์เนียเพื่อทำการค้ากับชาวอินเดียตะวันออก, ชาวเปรูและชาวชิลี หลังจากที่สงบศึกกับเม็กซิโกแล้ว ขณะที่ทำการเจรจาหาความเป็นไปได้ที่จะผนวกเท็กซัสเข้ามาในสหรัฐอเมริกา ในช่วงปลายปี 1836 รัฐบาลเท็กซัสได้มอบคำสั่งให้รัฐมนตรีวาร์ตันในวอชิงตันซึ่งระบุไว้ว่า ถ้าประเด็นเรื่องพรมแดนกลายเป็นปัญหา เท็กซัสยินยอมที่จะถอยร่นเขตแดนที่อ้างสิทธิ์ไว้กลับมาที่สันปันน้ำระหว่างแม่น้ำนูเอซิสกับแม่น้ำริโอแกรนด์ และไม่อ้างสิทธิ์ปกครองดินแดนนิวเม็กซิโกอีกต่อไป

ความสัมพันธ์ทางการทูต

ในวันที่ 3 มีนาคม ค.ศ. 1837 ประธานาธิบดีสหรัฐ แอนดรูว์ แจ็คสันได้แต่งตั้งให้อัลซี ลาบอนช์ เป็นอุปทูตประจำสาธารณรัฐเท็กซัส ซึ่งถือเป็นการรับรองอย่างเป็นทางการว่าเท็กซัสเป็นสาธารณรัฐที่เป็นเอกราช ประเทศฝรั่งเศสรับรองเท็กซัสอย่างเป็นทางการในวันที่ 25 กันยายน ค.ศ. 1839 โดยแต่งตั้งให้อัลพอนซ์ ดูบัว ดี ซาลินยี ดำรงตำแหน่งเป็นอุปทูต สถานอัครราชทูตฝรั่งเศส (French Legation) ถูกสร้างขึ้นในปี 1841 และในปัจจุบันก็ยังคงตั้งอยู่ในออสตินในฐานะสิ่งก่อสร้างแบบมีโครงสร้างที่เก่าแก่ที่สุดในเมือง ในทางกลับกัน สถานทูตสาธารณรัฐเท็กซัสถูกสร้างขึ้นในกรุงปารีส ซึ่งปัจจุบันได้กลายไปเป็นโรงแรมโฮเทลดีวองเดิม ตั้งอยู่ในข้างๆ กับจตุรัสพลาสวองเดิม ในท้องถิ่นการปกครองที่สองของปารีส

สาธารณรัฐเท็กซัสยังได้รับการรับรองทางการทูตจากประเทศเบลเยียม, เนเธอร์แลนด์ และสาธารณรัฐยูกาตัง สหราชอาณาจักรไม่รับรองเท็กซัสอย่างเป็นทางการเนื่องด้วยสัมพันธไมตรีอันดีที่มีต่อเม็กซิโก แต่ยอมรับสินค้าของเท็กซัสเข้าสู่ท่าเรือของบริเตนโดยเป็นไปตามเงื่อนไขที่ตนกำหนด อาคารสถานทูตสาธารณรัฐเท็กซัสยังคงตั้งอยู่ในกรุงลอนดอน โดยตั้งอยู่ตรงข้ามกับประตูพระราชวังเซนต์เจมส์ ปัจจุบันอาคารดังกล่าวได้กลายเป็นที่ตั้งของร้านขายหมวก แต่ยังคงมีป้ายแผ่นเหล็กระบุไว้ว่าเป็นสถานทูตเท็กซัส อีกทั้งยังมีภัตตาคารชื่อว่า Texas Embassy (สถานทูตเท็กซัส) ตั้งอยู่ใกล้เคียง

ประธานาธิบดีและรองประธานาธิบดี

ประธานาธิบดีและรองประธานาธิบดีแห่งสาธารณรัฐเท็กซัส
ประธานาธิบดี		รองประธานาธิบดี	เริ่มต้นวาระ	สิ้นสุดวาระ
เดวิด จี. เบอร์เน็ต (ระหว่างกาล)		ลอเรนโซ เด ซาวาลา (ระหว่างกาล)	16 มีนาคม 1836 ได้รับการแต่งตั้งโดยคณะผู้แทน ในการชุมนุมแห่งปี 1836	22 ตุลาคม 1836
แซม ฮิวสตัน		มิราโบ บี. ลามาร์	22 ตุลาคม 1836	10 ธันวาคม 1838
มิราโบ บี. ลามาร์		เดวิด จี. เบอร์เน็ต	10 ธันวาคม 1838	13 ธันวาคม 1841
แซม ฮิวสตัน (สมัยที่สอง)		เอ็ดเวิร์ด เบิร์ลสัน	13 ธันวาคม 1841	9 ธันวาคม 1844
แอนสัน โจนส์		เคนเน็ธ แอล. แอนเดอร์สัน	9 ธันวาคม 1844	19 กุมภาพันธ์ 1846 แอนเดอร์สันถึงแก่อนิจกรรม ขณะยังดำรงตำแหน่งในวันที่ 3 กรกฎาคม 1845

ความเป็นรัฐในสหรัฐ

ในวันที่ 28 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1845 รัฐสภาสหรัฐ ผ่านกฎหมายที่อนุญาตให้สหรัฐอเมริกาสามารถผนวกสาธารณรัฐเท็กซัสเข้าไปเป็นรัฐ ในวันที่ 1 มีนาคม ประธานาธิบดีสหรัฐ จอห์น ไทเลอร์ลงนามรับรองกฎหมาย โดยกฎหมายบัญญัติวันผนวกไว้เป็นวันที่ 29 ธันวาคมของปีเดียวกัน เมื่อเห็นว่าสหรัฐ กำลังจะดำเนินการผนวกเท็กซัสเข้าไปเป็นรัฐ ชาร์ลส เอลเลียตและอัลพอนซ์ ดี ซาลินยี อัครราชทูตแห่งเท็กซัสของบริเตนและฝรั่งเศสตามลำดับ จึงถูกรัฐบาลส่งไปยังกรุงเม็กซิโกซิตีเพื่อพบกับรัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศของเม็กซิโก ทั้งสองประเทศได้ลงนามใน “รัฐบัญญัติทางการทูต” โดยเม็กซิโกเสนอที่จะรับรองเท็กซัสเป็นรัฐเอกราช โดยพรมแดนจะถูกกำหนดภายใต้การไกล่เกลี่ยของบริเตนและฝรั่งเศส ประธานาธิบดีเท็กซัส แอนสัน โจนส์ยื่นของเสนอของทั้งสหรัฐ และเม็กซิโกไปยังการชุมนุมของผู้ที่ได้รับการคัดเลือกเป็นพิเศษ ณ กรุงออสติน โดยข้อเสนอของสหรัฐ ได้รับการสนองรับโดยมีเสียงค้านเพียงหนึ่งเสียง ในขณะที่ข้อเสนอของเม็กซิโกไม่ได้รับการพิจารณาให้ลงคะแนน ตามกฤษฎีกาที่ ปธน. โจนส์ออกมาก่อนหน้านี้ ข้อเสนอที่ได้รับการสนองรับมากที่สุด จึงเข้าสู่กระบวนการลงคะแนนระดับชาติ

แสตมป์ฉลองครบรอบ 100 ปีแห่งความเป็นรัฐของเท็กซัสออกใน ค.ศ. 1945

ข้อเสนอแบ่งแยกขอบเขตระหว่างภูมิภาคเหนือและตะวันตกของเท็กซัสใน ค.ศ. 1850

ในวันที่ 13 ตุลาคม ค.ศ. 1845 ผู้ลงคะแนนส่วนมากในเท็กซัสเห็นชอบกับข้อเสนอของสหรัฐ อีกทั้งยังเห็นชอบกับร่างรัฐธรรมนูญที่สนับสนุนระบบทาส และสนับสนุนให้ผู้ย้ายถิ่นนำทาสมายังเท็กซัสด้วย รัฐธรรมนูญดังกล่าวได้รับการสนองรับโดยรัฐสภาสหรัฐ ในเวลาต่อมา ทำให้เท็กซัสกลายเป็นรัฐของสหรัฐ ในวันเดียวกับที่วันที่มีบังคับใช้กฎหมายผนวกเท็กซัส (ซึ่งทำให้เท็กซัสมีสถานะเป็นรัฐในทันที โดยไม่ต้องมีสถานะเป็นอาณาเขตมาก่อน) หนึ่งในแรงจูงใจที่ทำให้เกิดการผนวกขึ้นมาจากการที่รัฐบาลเท็กซัสก่อหนี้ไว้มหาศาลซึ่งรัฐบาลสหรัฐ ตกลงที่จะรับไว้หลังจากที่ผนวกแล้ว โดยหนึ่งในข้อตกลงในข้อตกลงประนีประนอมแห่งปี 1850 ระบุไว้ว่าเพื่อแลกกับการรับรองการจ่ายหนี้จำนวน 10 ล้านดอลลาร์สหรัฐ เท็กซัสจะยุติการอ้างสิทธิ์ในดินแดนที่เป็นส่วนหนึ่งของรัฐโคโลราโด, แคนซัส, โอคลาโฮมา, นิวเม็กซิโก และไวโอมิงในปัจจุบัน อันเป็นดินแดนที่เท็กซัสไม่เคยควบคุมและเป็นดินแดนที่รัฐบาลกลางยึดมาจากเมกซิโกในช่วงต้นของสงครามเม็กซิโก-อเมริกาโดยมีอำนาจปกครองเหนือดินแดนดังกล่าวโดยตรง

ข้อตกลงของการผนวกเคยเป็นประเด็นให้ถกเถียงกันในด้านเนื้อหาสาระทางประวัติศาสตร์ แต่ในปัจจุบันเหลือเพียงความเชื่อเดียวที่เล่าว่าในข้อตกลงมีบทบัญญัติหนึ่งที่ระบุไว้อย่างชัดเจนว่าเท็กซัสมีสิทธิ์ที่จะแบ่งแยกจากสหรัฐ แต่ก็มีการถกเถียงกันว่าทุกรัฐล้วนมีสิทธิ์นี้อยู่แล้วโดยนัย แม้ว่าศาลสูงสุดแห่งสหรัฐอเมริกาจะตัดสินคดีระหว่างรัฐเท็กซัสกับไวท์ในปี 1869 โดยตัดสินว่าไม่มีรัฐใดมีสิทธิ์ที่จะแบ่งแยกออกจากสหรัฐ เพียงฝ่ายเดียว อย่างไรก็ตาม ข้อตกลงมีบทบัญญัติอยู่สองข้อที่ทำให้เท็กซัสมีสิทธิ์แตกต่างจากรัฐอื่น ข้อหนึ่งระบุว่ารัฐเท็กซัสมีสิทธิ์เห็นชอบหรือไม่เห็นชอบที่จะสถาปนารัฐใหม่ขึ้นมาอีกสี่รัฐโดยแบ่งอาณาเขตตามพื้นที่ของเท็กซัส (โดยรัฐใหม่ที่อยู่เหนือแนวประนีประนอมมิสซูรีจะมีสถานะเป็นรัฐอิสระ) ข้อตกลงไม่ได้เพิ่มข้อยกเว้นพิเศษที่อยู่นอกเหนือจากบทบัญญัติในรัฐธรรมนูญสหรัฐว่าด้วยความเป็นรัฐ สิทธิ์ที่จากสถาปนารัฐใหม่ไม่ได้ถูกสงวนไว้ให้เท็กซัสอย่างที่เป็นที่กล่าวกัน ข้อสองระบุว่าเท็กซัสไม่ต้องจำนนพื้นที่ให้กับรัฐบาลกลาง แม้ว่าเท็กซัสจะจำนนพื้นที่ที่อ้างสิทธิ์ครอบครองแต่ไม่ได้ครอบครองจริงให้กับรัฐบาลกลางก็ตาม แต่พื้นที่ที่เท็กซัสมีอาณาเขตอยู่จริงก็ไม่ได้ถูกจำนนให้กับรัฐบาลกลางแต่อย่างใด ดังนั้น พื้นที่ที่รัฐบาลกลางครอบครองในรัฐเท็กซัสนั้นถือว่าถูกซื้อมา ซึ่งหมายความว่ารัฐบาลแห่งรัฐมีสิทธิ์เหนือแหล่งน้ำมันสำรอง ซึ่งในเวลาต่อมาถูกนำมาใช้เพื่อเป็นทุนสนับสนุนระบบการศึกษาในระดับมหาวิทยาลัยของรัฐ ผ่านกองทุนมหาวิทยาลัยถาวร นอกจากนี้ รัฐเท็กซัสยังควบคุมแหล่งน้ำมันสำรองนอกชายฝั่งเป็นระยะ 3 โยชน์ทะเล (9 ไมล์ทะเล หรือ 16.668 กม.) ต่างจากรัฐอื่นๆ ที่มีสิทธิ์ครอบครองออกจากฝั่งไปแค่ 3 ไมล์ทะเล (5.56 กม.) มีความเชื่อผิดๆ ว่าเท็กซัสเป็นรัฐเดียวที่เป็นเอกราชก่อนที่จะมาเป็นรัฐในสหรัฐ นี่ไม่ใช่ความจริงเนื่องจากก่อนที่จะรวมกันเป็นสหรัฐ อาณานิคมผู้ก่อตั้งทั้ง 13 อาณานิคมต่างก็เคยเป็นรัฐเอกราชมาก่อนที่จะกลายมาเป็นรัฐในสหรัฐ ในปี 1778 นอกจากนี้สาธารณรัฐเวอร์มอนต์ก็ถูกสถาปนาเป็นรัฐเอกราชในปี 1777 และมีรัฐบาลเป็นของตนเองเรื่อยมาจนกระทั่งเข้าร่วมกับสหรัฐ ในปี 1791 ส่วนฮาวายก็เคยเป็นรัฐที่มีเอกราชทางการเมืองมาก่อนที่จะเข้าร่วมกับสหรัฐ โดยเป็นถิ่นฐานของชนพื้นเมืองมาแต่โบราณ จนกระทั่งสถาปนาเป็นราชอาณาจักร, สาธารณรัฐ และดินแดนของสหรัฐ ตามลำดับ ก่อนที่จะได้รับความเป็นรัฐฯ ในปี 1959

อ้างอิง

• Huson, Hobart (1974), Captain Phillip Dimmitt's Commandancy of Goliad, 1835-1836: An Episode of the Mexican Federalist War in Texas, Usually Referred to as the Texian Revolution, Austin, TX: Von Boeckmann-Jones Co
• Hämäläinen, Pekka (2008), The Comanche Empire, Yale University Press, ISBN 978-0-300-12654-9
• Lack, Paul D. (1992), The Texas Revolutionary Experience: A Political and Social History 1835-1836, Texas A&M University Press, ISBN 0-89096-497-1
• Fehrenbach, T. R. (7 April 2000), Lone Star: a history of Texas and the Texans (Updated ed.), Da Capo Press. ISBN 0306809427, 9780306809422.
• Republic of Texas Historical Resources
• Hosted by Portal to Texas History:
  • Texas: the Rise, Progress, and Prospects of the Republic of Texas, Vol. 1, published 1841
  • Texas: the Rise, Progress, and Prospects of the Republic of Texas, Vol. 2, published 1841
  • Laws of the Republic, 1836-1838 from Gammel's Laws of Texas, Vol. I.
  • Laws of the Republic, 1838-1845 from Gammel's Laws of Texas, Vol. II.
• The Avalon Project at Yale Law School: Texas - From Independence to Annexation
• Early Settlers and Indian Fighters of Southwest Texas by Andrew Jackson Sowell 1900