ผลต่างระหว่างรุ่นของ "พอเมอเรเนียน"

เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม

ในบรรทัด

รุ่นแก้ไขเมื่อ 18:13, 26 เมษายน 2564

พอเมอเรเนียน หรือที่ชาวไทยเรียกกันว่า ปอมเมอเรเนี่ยน (อังกฤษ: Pomeranian) หรือที่บางครั้งเรียกสั้น ๆ ว่า ปอม (Pom) เป็นสุนัขที่อยู่ในตระกูลสปิตซ์ ชื่อของพันธุ์นี้มาจากพอเมอเรเนียซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของประเทศโปแลนด์และประเทศเยอรมนีตะวันออกเฉียงใต้

ต้นตระกูล

พอเมอเรเนียนมีต้นตระกูลมาจากสุนัขลากเลื่อนของประเทศไอซ์แลนด์และบริเวณตอนเหนือของทวีปยุโรป ซึ่งในที่สุดก็ใด้ถูกนำเข้ามาในยุโรป ณ พอเมอเรเนียซึ่งบริเวณด้านเหนือถูกล้อมรอบด้วยทะเลบอลติกและบ่อยครั้งอยู่ภายใต้การควบคุมของเคลต์, สลาฟ, ประเทศโปแลนด์, ประเทศสวีเดน, ประเทศเดนมาร์ก และปรัสเซีย พื้นที่ส่วนนี้ขยายจากตะวันตกของเกาะรือเกิน (Rügen) ไปจนถึงแม่น้ำวิสตูลา (Vistula) ซึ่งที่นั่นพอเมอเรเนียนได้เป็นทั้งสัตว์เลี้ยงและสุนัขใช้งาน ชื่อ Pomore หรือ Pommern แปลว่า "บนทะเล" ได้ถูกตั้งขึ้นประมาณช่วงสมัยของชาร์เลอมาน

ประวัติ

ผู้ผสมพันธุ์สุนัขในพอเมอเรเนียได้พัฒนาขนและผสมพันธุ์สุนัขเหล่านี้ให้เหมาะสำหรับการดำรงชีวิตในเมืองแต่ก็ยังหนักกว่า 20 ปอนด์ตอนที่มาถึงประเทศอังกฤษ

ผู้ผสมพันธุ์ชาวอังกฤษหลังจากผ่านการลองผิดลองถูกและใช้ทฤษฎีของเกรเกอร์ เมนเดลได้รับชื่อเสียงในการลดขนาดของสุนัขลง และพัฒนาให้มีหลายสีขึ้น ขนาดที่เล็กของพอเมอเรเนียนในปัจจุบันนี้มาจากการเลือกเฟ้นสายพันธุ์แต่สายพันธุ์นั้นก็ยังคงนิสัยอดทนและขนหนาอย่างสุนัขในเขตหนาว

Queen Charlotte เป็นคนแรกที่นำพอเมอเรเนียนเข้ามาสู่คนชั้นสูงของอังกฤษ อย่างไรก็ตาม พอเมอเรเนียนได้รับความโด่งดังอย่างสากลเมื่อพระราชนัดดาของพระนาง สมเด็จพระบรมราชินีนาถวิกตอเรียแห่งสหราชอาณาจักร ได้เสด็จกลับมาจากพักร้อนในฟลอเรนซ์ ประเทศอิตาลี กับพอเมอเรเนียนชื่อ Marco

(ข้อควรสังเกตว่าสายพันธุ์พอเมอเรเนียนที่มีอยู่ในสมัยนี้ไม่ได้เกิดขึ้นจนกระทั่งศตวรรษที่ 19 สุนัขของ พระราชินีชาร์ลอตต์ และ สมเด็จพระบรมราชินีนาถวิกตอเรียแห่งสหราชอาณาจักร นั้นล้วนแต่มีขนาดที่ใหญ่กว่ามากและเป็นสายพันธุ์สปิตซ์แบบยุโรปหรืออาจจะเป็น เยอรมันสปิตซ์ (German Spitz) ไม่ก็โวลปิโนอิตาลี (Volpino Italiano) ที่ไม่ต่างจากผู้ที่เลี้ยงพอเมอเรเนียนในสมัยก่อนศตวรรษที่ 19)

พันธุ์ที่ใกล้เคียงที่สุดของพอเมอเรเนียนคือ เอลก์ฮาวนด์นอร์เวย์ (Norwegian Elkhound), Samoyed, Schipperke และตระกูลสปิตซ์ทั้งหมด

รูปร่างหน้าตา

น้ำหนักเฉลี่ย 3-7 ปอนด์ (1.4-3.2 กิโลกรัม) อ้างอิงจากมาตรฐาน AKC พอเมอเรเนียนเป็นสายพันธุ์ที่เล็กที่สุดของแถบเหนือ

ศีรษะของพอเมอเรเนียนมีลักษณะเป็นลิ่มทำให้มันดูคล้ายกับสุนัขจิ้งจอก หูเล็กและชี้ขึ้น หางของมันเป็นลักษณะพิเศษของสายพันธุ์และต้องพลิกกลับขึ้นไปบนหลังและแบนสูง

พอเมอเรเนียนมีชื่อเสียงที่ขนของมัน มันมีขนสองชั้น ชั้นข้างใต้แล้วชั้นบน; ชั้นแรกจะหนานุ่มและฟูฟ่อง ส่วนชั้นที่สองจะยาวตรงและหยาบ ชั้นข้างใต้จะผลัดขนปีละครั้งสำหรับตัวผู้โดย และตัวเมียที่สมบูรณ์ในระหว่างการผสมพันธุ์, ออกลูก และช่วงที่มันเครียด

ตามมาตรฐานของ AKC พอเมอเรเนียนนั้นมีสิบสามสีหรือสีที่ผสมกันได้แก่ black, black & tan, blue, blue & tan, chocolate, chocolate & tan, cream, cream sable, orange, orange sable, red, red sable และ sable สุนัขที่มีตั้งแต่สองสีขึ้นไป( โดยทั่วไปจะมีสีขาวและสีอื่น) จะเรียกว่า "Parti-Color" และ AKC ก็ยังนับอีกนับอีกห้าสีอย่างไม่เป็นทางการโดยมีสี Beaver, brindle, chocolate sable, white และ wolf sable

มาตรฐานของสายพันธุ์เป็นที่มาของ Cobby (สุนัขที่มีความลงตัว) สุนัขเหล่านี้จะมีความสั้นหรือยาวเท่ากันความสูงของมัน ลองนึกภาพวงกลมในสี่เหลี่ยมจัตุรัส พอเมอเรเนียนเหล่านี้จะมีสัดส่วนที่สอดคล้องและลงตัว ตัวอย่างเช่น พอเมอเรเนียนตัวเล็กบอบบางแต่หัวใหญ่จะดูไม่ลงตัวเพราะหัวจะไม่สอดคล้องกับตัว พอเมอเรเนียนที่มีความสมดุลจะมีขาที่เข้าสัดส่วนกับตัว ไม่สั้นจนทำให้ดูเงอะงะ หรือยาวจนทำให้ดูเหมือนเดินบนเสาค้ำ

มาตรฐานนี้ยังสื่อไปให้เห็นซึ่งการแสดงออกถึงความแสนรู้ แสดงให้เห็นว่าพอเมอเรเนียนนั้นมีลักษณะนิสัยที่ตื่นตัวและประพฤติตัวอย่างเหมาะสม ลักษณะนิสัยที่ตื่นตัวของพอเมอเรเนียนทำให้มันเป็นสุดยอดของสุนัขเฝ้าบ้าน

อุปนิสัย

พอเมอเรเนียนเป็นสุนัขที่คล่องแคล่วและเฉลียวฉลาดมาก กล้าหาญและซื่อสัตย์ต่อเพื่อนของมัน พอเมอเรเนียนอาจจะมีการตอบสนองที่ไม่ค่อยดีกับเด็ก ๆ และเนื่องจากที่มันมีขนาดเล็กมันอาจถูกเด็ก ๆ ข่มเหงได้

พอเมอเรเนียนสามารถถูกฝึกให้เป็นสุนัขเฝ้าเวรยามโดยการเตื่อนให้รู้ถึงผู้บุกรุกด้วยเสียงเห่าที่ดังและแหลม โชคไม่ดีที่สุนัขเหล่านี้ขาดการฝึกจึงกลายเป็นที่เลื่องลือเรื่องการเห่าอย่างไม่มีเหตุผลและต่อเนื่อง ด้วยเหตุผลนี้สุนัขเหล่านี้จึงสามารถเป็นเพื่อนที่สร้างความเครียดให้แก่ผู้ที่ไม่ชินกันธรรมชาติของเสียงของมัน

พอเมอเรเนียนสามารถปรับตัวอย่างง่ายดายให้เข้ากับชีวิตในเมืองและเป็นสุนัขที่ดีเยี่ยมสำหรับชนบทด้วยสัญชาตญาณนักล่าที่ดีที่มันได้รับมาจากบรรพบุรุษของมันเอง (ขอบอกเลยนะว่าหมาปอมนั้นน่ารักมาก ระวังจะโดนตกล่ะ อิอิ)

สุขภาพ

พอเมอเรเนียนโดยทั่วไปจะแข็งแรง ทรหด และมีสายพันธุ์ที่อายุยืน — พอเมอเรเนียนมักจะมีอายุตั้งแต่ 12 ถึง 14 ปีโดยประมาณ

ปัญหาที่มักพบบ่อยในพอเมอเรเนียนคือ Luxating patella เช่นเดียวกับ Legg-Calvé-Perthes syndrome และ Hip dysplasia สามารถเกิดขึ้นได้แต่จะพบน้อยกว่าในสายพันธุ์เล็ก Patent ductus arteriosus (โรคหัวใจ) และ Tracheal collapse ได้กลายเป็นปัญหาสำคัญสำหรับพอเมอเรเนียน ตาแห้ง, ท่อน้ำตาผิดปกติและโรคต้อซึ่งสามารถเกิดขึ้นในวัยเล็กและบ่อยครั้งที่ทำให้ตาบอด โรคผิวหนังเกิดขึ้นค่อนข้างบ่อยโดยเฉพาะการแพ้ (ซึ่งบ่อยครั้งนำไปสู่โรคผิวหนังอักเสบอย่างรุนแรง) และ Follicular dysplasia ปัญหาอื่น ๆ ที่มักเกิดเป็นประจำรวมไปถึง Hypothyroidism, Epilepsy และ Hypoglycemia ในบางโอกาส Hydrocephalus สามารถเกิดขึ้นในพอเมอเรเนียนตอนยังเล็ก ๆ พอเมอเรเนียนเหมือนกับสายพันธุ์ทอยอื่น ๆ คือจะมีแนวโน้มที่มีฟันไม่ดีและการจามเข้าอย่างต่อเนื่องที่ไม่เป็นอันตราย

โรคภัยไข้เจ็บกับหมาปอมเมอเรเนียน

โรคลูกสะบ้าเคลื่อน สำหรับโรคนี้หมาปอม มักจะเป็นเป็นกันอย่างฮอตและฮิต ซึ่งพวกมันจะมีอาการบาดเจ็บที่เข่า จนทำให้พวกมันต้องยกขา ถ้าไม่เป็นอะไรมากการรักษาก็คงจะง่ายและแค่กินยาเท่านั้น แต่ถ้ามีอาการเป็นมาก็อาจจะต้องผ่าตัด
โรคหลอดลมตับ มักจะเป็นโรคหลอดลมตับ ซึ่งพวกมันจะมีอาการไอแห้ง ๆ เสียงดัง เพราะฉะนั้น ผู้เลี้ยงไม่ควรปล่อยให้พวกมันอ้วนจนเกินไป และพยายามอย่าให้พวกมันอยู่ในอากาศร้อนและชื้นจนเกินไปจะดีที่สุด
โรคขนร่วง มักจะพบเจอกับโรคขนร่วงกันเป็นจำนวนมาก เพราะฉะนั้น ถ้าหากผู้เลี้ยงดูพบเจอก็ควรที่จะรีบพาสุนัขไปพบสัตวแพทย์โดยเร็ว
โรคหนังตาม้วนเข้า ถ้าหากเป็นโรคนี้ อาจถึงขั้นต้องรักษาด้วยการผ่าตัด

เคล็ดลับการทำความสะอาด

การดูแลขนของพอเมอเรเนียนคล้ายกับพันธุ์ปักกิ่ง การแปรงขนทุกวันหรืออาทิตย์ละสองครั้งเป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อที่จะให้ขนที่หนาและสวยไม่พันกัน ขนของพอเมอเรเนียนต้องการการเล็มบ้างแค่ครั้งคราว การหวีนั้นไม่ค่อยจำเป็นและในบางครั้งไม่จำเป็นเลย การดูแลหูและเล็บเป็นประจำเป็นสิ่งที่แนะนำรวมกับการอาบน้ำในช่วงกลางฤดู อย่างไรก็ตาม ไม่ควรอาบน้ำให้พอเมอเรเนียนบ่อยมากเกินไปเพราะการอาบน้ำบ่อยจะทำให้หนังและขนเสียหาย เพราะน้ำมันที่จำเป็นถูกล้างออกไป พอเมอเรเนียนมีปัญหาเกี่ยวกับฟัน ดังนั้นจึงแนะนำให้แปรงฟันให้อย่างน้อยสัปดาห์ละครั้ง โดยจริง ๆ แล้วควรจะแปรงทุกวัน