ผู้ใช้:Timekeepertmk/ทดลองเขียน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
นักรบชาวนาอูรูระหว่างสงครามกลางเมืองนาอูรูประมาณปี 1880

ชาวไมโครนีเซียและชาวพอลินีเซียเป็นกลุ่มแรกที่เข้ามาตั้งถิ่นในนาอูรูอย่างน้อย 3,000 ปีที่แล้ว[1] ตามธรรมเนียมแล้ว สามารถแบ่งผู้คนในนาอูรูได้เป็น 12 เผ่า ซึ่งแทนด้วยดาว 12 แฉกที่ปรากฏบนธงชาตินาอูรู[2] ประเพณีเดิมของชาวนาอูรูจะสืบตระกูลผ่านทางมารดา ชาวนาอูรูมีความชำนาญในการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ: พวกเขาจะจับปลาอีบีจา นำปลาเหล่านั้นมาปรับตัวให้ชินกับสภาพแวดล้อมน้ำจืด และเลี้ยงดูปลาเหล่านี้ในลากูนบัวดา เพื่อเป็นแหล่งอาหารที่วางใจได้ นอกจากนี้มีพืชท้องถิ่นอื่นที่เป็นส่วนประกอบอาหารของพวกเขา เช่น มะพร้าวและเตยทะเล เป็นต้น[3][4] ชื่อ "นาอูรู" อาจมีที่มาจากศัพท์คำว่า Anáoero ในภาษานาอูรู อันมีความหมายว่าฉันไปชายหาด[5]

จอห์น เฟิร์น กัปตันเรือชาวอังกฤษเป็นชาวตะวันตกคนแรกที่รายงานการพบเห็นนาอูรูในปี 1798 ระหว่างอยู่บนเรือค้าขายของเขา ฮันเตอร์ (300 ตัน) พร้อมทั้งเรียกเกาะแห่งนี้ว่า "เกาะรื่นรมย์" (Pleasant Island) เนื่องจากรูปลักษณ์ที่น่าดึงดูดของเกาะ[6][7] นับตั้งแต่ปี 1826 เป็นอย่างน้อย ชาวนาอูรูมีการติดกับชาวตะวันตกจากเรือล่าวาฬและเรือค้าขาย ซึ่งพวกเขาร้องขออาหารและน้ำดื่มจากชาวเกาะ [8] นักล่าวาฬคนสุดท้ายช่วงยุคสมัยแห่งการเดินเรือมาเยือนที่นี่ในปี 1904[9]

ในช่วงเวลานี้ ชาวเรือผู้ละทิ้งหน้าที่จากเรือยุโรปเริ่มดำรงชีวิตอยู่บนเกาะ ชาวเกาะค้าอาหารเพื่อแลกกับไวน์ปาล์มและอาวุธปืน[10] ซึ่งมีการนำอาวุธปืนเหล่านี้มาใช้ในช่วงสงครามกลางเมืองนาอูรูที่มีระยะเวลานาน 10 ปี โดยเริ่มต้นตั้งแต่ปี 1878[11]

หลังจากที่บรรลุข้อตกลงกับสหราชอาณาจักร เยอรมนีจึงผนวกนาอูรูในปี 1888 และนำดินแดนแห่งนี้เข้ารวมกับหมู่เกาะมาร์แชลล์ในอารักขาของเยอรมนี ด้วยจุดประสงค์ทางด้านการบริหารจัดการ[12][13] การมาถึงของเยอรมนีนำไปสู่การจบสิ้นของสงครามกลางเมือง และสถาปนากษัตริย์ให้เป็นผู้ปกครองเกาะ กษัตริย์ที่เป็นที่รู้จักมากที่สุดคือพระเจ้าโอเวอีดา มิชชันนารีคริสต์ศาสนาจากหมู่เกาะกิลเบิร์ตเข้ามาในปี 1888[14][15]

ผู้ตั้งถิ่นฐานชาวเยอรมันเรียกเกาะแห่งนี้ว่า "นาโวโด" หรือ "โอนาเวโร"[16] เยอรมนีปกครองนาอูรูเป็นระยะเวลาเกือบ 3 ทศวรรษ โรแบร์ท รัช พ่อค้าชาวเยอรมันที่แต่งงานกับหญิงชาวนาอูรูเป็นผู้บริหารคนแรก ซึ่งได้รับการแต่งตั้งในปี 1890[14]

อัลเบิร์ต ฟูลเลอร์ เอลลิส นักสำรวจแร่ค้นพบฟอสเฟตในนาอูรูเมื่อปี 1900[13][7] บริษัทฟอสเฟตแปซิฟิกเริ่มใช้ประโยชน์จากแหล่งแร่สำรอง ตามข้อตกลงกับเยอรมนีในปี 1906 และส่งออกได้ในปี 1907[6][17] ในปี 1914 เมื่อเกิดสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง กองกำลังออสเตรเลียเข้ายึดครองนาอูรู ในปี 1919 ฝ่ายสัมพันธมิตรได้ตกลงกันให้พระมหากษัตริย์สหราชอาณาจักรควรเป็นผู้บริหารจัดการภายใต้ข้อตกลงดินแดนในอาณัติของสันนิบาตชาติ มีการร่างข้อตกลงนาอูรูในปี 1919 ระหว่างรัฐบาลของสหราชอาณาจักร ออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ เพื่อบริหารจัดการเกาะและการสกัดแร่ฟอสเฟตโดยคณะกรรมาธิการฟอสเฟตบริติช (British Phosphate Commission, BPC) ซึ่งเป็นหน่วยงานระหว่างรัฐบาล[12][18] และได้ร่างเงื่อนไขของการอาณัติโดยสันนิบาติชาติในปี 1920[12][19]

นาอูรูต้องเผชิญกับการระบาดของไข้หวัดใหญ่ในปี 1920 ซึ่งมีอัตราการเสียชีวิตถึงร้อยละ 18 ของประชากรชาวนาอูรู[20]

ในปี 1923 สันนิบาติชาติได้มอบหมายให้ออสเตรเลียเป็นผู้ดูแลนาอูรู โดยมีสหราชอาณาจักรและนิวซีแลนด์เป็นผู้ดูแลร่วม[21] ในวันที่ 6 และ 7 ธันวาคม 1940 เรือสินค้าติดอาวุธ Komet และ Orion ได้จมเรือสินค้า 5 ลำบริเวณนาอูรู จากนั้น Komet ได้ยินปืนใหญ่สร้างความเสียหายให้กับพื้นที่เหมืองแร่ฟอสเฟต คลังเก็บน้ำมันและสะพานขนส่งสินค้า (shiploading cantilever)[22][23]

กองทัพอากาศสหรัฐทิ้งระเบิดใส่สนามบินของญี่ปุ่นในนาอูรู, 1943[24]

กองกำลังจักรวรรดิญี่ปุ่นเข้ายึดครองนาอูรูเมื่อวันที่ 25 สิงหาคม 1942[23] ญี่ปุ่นได้สร้างสนามบินซึ่งถูกทิ้งระเบิดเป็นครั้งแรกในวันที่ 25 มีนาคม 1943 เพื่อไม่ให้มีการลำเลียงอาหารเข้ามายังนาอูรู ญี่ปุ่นเนรเทศชาวนาอูรูจำนวน 1,200 คนให้ไปเป็นแรงงานที่หมู่เกาะชุก[24] ซึ่งอยู่ในการยึดครองของญี่ปุ่นเช่นกัน As part of the Allied strategy of island hopping from the Pacific islands towards the main islands of Japan, Nauru was bypassed and left to "wither on the vine". Nauru was finally liberated on 13 September 1945, when commander Hisayaki Soeda surrendered the island to the Australian Army and the Royal Australian Navy.[25] The surrender was accepted by Brigadier J. R. Stevenson, who represented Lieutenant General Vernon Sturdee, the commander of the First Australian Army, aboard the warship HMAS Diamantina.[26][27] Arrangements were made to repatriate from Chuuk the 737 Nauruans who survived Japanese captivity there. They were returned to Nauru by the BPC ship Trienza in January 1946.[28]

In 1947, a trusteeship was established by the United Nations, with Australia, New Zealand, and the United Kingdom as trustees.[29][30] Under those arrangements, the UK, Australia, and New Zealand were a joint administering authority. The Nauru Island Agreement provided for the first administrator to be appointed by Australia for five years, leaving subsequent appointments to be decided by the three governments.[12][19] However, in practice, administrative power was exercised by Australia alone.[12][19]

In 1948, Chinese guano mining workers went on strike over pay and conditions. The Administrator for Nauru, Eddie Ward, imposed a state of emergency with Native Police and armed volunteers of locals and Australian officials being mobilised. This force, using sub-machine guns and other firearms, opened fire on the Chinese workers killing two and wounding sixteen. Around 50 of the workers were arrested and two of these were bayoneted to death while in custody. The trooper who bayoneted the prisoners was charged but later acquitted on grounds that the wounds were "accidentally received."[31][32] The governments of the Soviet Union and China made official complaints against Australia at the United Nations over this incident.[33]

In 1964, it was proposed to relocate the population of Nauru to Curtis Island off the coast of Queensland, Australia. By that time, Nauru had been extensively mined for phosphate by companies from Australia, Britain and New Zealand damaging the landscape so much that it was thought the island would be uninhabitable by the 1990s. Rehabilitating the island was seen as financially impossible. In 1962, Australian Prime Minister, Robert Menzies, said that the three countries involved in the mining had an obligation to provide a solution for the Nauruan people, and proposed finding a new island for them. In 1963, the Australian Government proposed to acquire all the land on Curtis Island (which was considerably larger than Nauru) and then offer the Nauruans freehold title over the island and that the Nauruans would become Australian citizens.[34][35] The cost of resettling the Nauruans on Curtis Island was estimated to be แม่แบบ:Australian pound, which included housing and infrastructure and the establishment of pastoral, agricultural, and fishing industries.[36] However, the Nauruan people did not wish to become Australian citizens and wanted to be given sovereignty over Curtis Island to establish themselves as an independent nation, which Australia would not agree to.[37] Nauru rejected the proposal to move to Curtis Island, instead choosing to become an independent nation operating their mines in Nauru.[38]

Nauru became self-governing in January 1966, and following a two-year constitutional convention, it became independent in 1968 under founding president Hammer DeRoburt.[39] In 1967, the people of Nauru purchased the assets of the British Phosphate Commissioners, and in June 1970 control passed to the locally owned Nauru Phosphate Corporation (NPC).[17] Income from the mines made Nauruans among the richest people in the world.[40][41] In 1989, Nauru took legal action against Australia in the International Court of Justice over Australia's administration of the island, in particular, Australia's failure to remedy the environmental damage caused by phosphate mining. Certain Phosphate Lands: Nauru v. Australia led to an out-of-court settlement to rehabilitate the mined-out areas of Nauru.[29][42]

  1. ↑ Nauru Department of Economic Development and Environment (2003). "First National Report to the United Nations Convention to Combat Desertification" (PDF). United Nations. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 22 July 2011. สืบค้นเมื่อ 25 June 2012.
  2. ↑ Whyte, Brendan (2007). "On Cartographic Vexillology". Cartographica. 42 (3): 251–262. doi:10.3138/carto.42.3.251.
  3. ↑ Pollock, Nancy J (1995). "5: Social Fattening Patterns in the Pacific—the Positive Side of Obesity. A Nauru Case Study". ใน De Garine, I (บ.ก.). Social Aspects of Obesity. Routledge. pp. 87–111.
  4. ↑ Spennemann, Dirk HR (January 2002). "Traditional milkfish aquaculture in Nauru". Aquaculture International. 10 (6): 551–562. doi:10.1023/A:1023900601000.
  5. ↑ West, Barbara A (2010). "Nauruans: nationality". Encyclopedia of the Peoples of Asia and Oceania. Infobase Publishing. pp. 578–580. ISBN 978-1-4381-1913-7.
  6. ↑ 6.0 6.1 Maslyn Williams & Barrie Macdonald (1985). The Phosphateers. Melbourne University Press. p. 11. ISBN 0-522-84302-6.
  7. ↑ 7.0 7.1 Ellis, Albert F. (1935). Ocean Island and Nauru; Their Story. Sydney, Australia: Angus and Robertson, limited. p. 29. OCLC 3444055.
  8. ↑ Langdon, Robert (1984), Where the whalers went: an index to the Pacific ports and islands visited by American whalers (and some other ships) in the 19th century, Canberra, Pacific Manuscripts Bureau, p.180. ISBN 086784471X
  9. ↑ Langdon, p.182
  10. ↑ Marshall, Mac; Marshall, Leslie B (January 1976). "Holy and Unholy Spirits: The Effects of Missionization on Alcohol Use in Eastern Micronesia". Journal of Pacific History. 11 (3): 135–166. doi:10.1080/00223347608572299.
  11. ↑ Reyes, Ramon E. Jr (1996). "Nauru v. Australia". New York Law School Journal of International and Comparative Law. 16 (1–2). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 February 2017. สืบค้นเมื่อ 14 April 2019.
  12. ↑ 12.0 12.1 12.2 12.3 12.4 "Commonwealth and Colonial Law" by Kenneth Roberts-Wray, London, Stevens, 1966. p. 884
  13. ↑ 13.0 13.1 Firth, Stewart (January 1978). "German Labour Policy in Nauru and Angaur, 1906–1914". The Journal of Pacific History. 13 (1): 36–52. doi:10.1080/00223347808572337.
  14. ↑ 14.0 14.1 Hill, Robert A, บ.ก. (1986). "2: Progress Comes to Nauru". The Marcus Garvey and Universal Negro Improvement Association Papers. Vol. 5. University of California Press. ISBN 978-0-520-05817-0.
  15. ↑ Ellis, AF (1935). Ocean Island and Nauru – their story. Angus and Robertson Limited. pp. 29–39.
  16. ↑ Hartleben, A (1895). Deutsche Rundschau für Geographie und Statistik. p. 429.
  17. ↑ 17.0 17.1 Manner, HI; Thaman, RR; Hassall, DC (May 1985). "Plant succession after phosphate mining on Nauru". Australian Geographer. 16 (3): 185–195. doi:10.1080/00049188508702872.
  18. ↑ Gowdy, John M; McDaniel, Carl N (May 1999). "The Physical Destruction of Nauru". Land Economics. 75 (2): 333–338. doi:10.2307/3147015. JSTOR 3147015.
  19. ↑ 19.0 19.1 19.2 Cmd. 1202
  20. ↑ Shlomowitz, R (November 1990). "Differential mortality of Asians and Pacific Islanders in the Pacific labour trade". Journal of the Australian Population Association. 7 (2): 116–127. doi:10.1007/bf03029360 (inactive 2020-04-29). PMID 12343016.{{cite journal}}: CS1 maint: DOI inactive as of เมษายน 2020 (ลิงก์)
  21. ↑ Hudson, WJ (April 1965). "Australia's experience as a mandatory power". Australian Outlook. 19 (1): 35–46. doi:10.1080/10357716508444191.
  22. ↑ Waters, SD (2008). German raiders in the Pacific (3rd ed.). Merriam Press. p. 39. ISBN 978-1-4357-5760-8.
  23. ↑ 23.0 23.1 Bogart, Charles H (November 2008). "Death off Nauru" (PDF). CDSG Newsletter: 8–9. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 12 October 2013. สืบค้นเมื่อ 16 June 2012.
  24. ↑ 24.0 24.1 Haden, JD (2000). "Nauru: a middle ground in World War II". Pacific Magazine. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 February 2012. สืบค้นเมื่อ 16 June 2012.
  25. ↑ Takizawa, Akira; Alsleben, Allan (1999–2000). "Japanese garrisons on the by-passed Pacific Islands 1944–1945". Forgotten Campaign: The Dutch East Indies Campaign 1941–1942. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 January 2016.
  26. ↑ The Times, 14 September 1945
  27. ↑ "Nauru Occupied by Australians; Jap Garrison and Natives Starving". The Argus. 15 September 1945. สืบค้นเมื่อ 30 December 2010.
  28. ↑ Garrett, J (1996). Island Exiles. Australian Broadcasting Corporation. pp. 176–181. ISBN 0-7333-0485-0.
  29. ↑ 29.0 29.1 Highet, K; Kahale, H (1993). "Certain Phosphate Lands in Nauru". American Journal of International Law. 87 (2): 282–288. doi:10.2307/2203821. JSTOR 2203821. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 May 2011. สืบค้นเมื่อ 11 October 2008.
  30. ↑ Cmd. 7290
  31. ↑ "NAURU RIOT". Townsville Daily Bulletin. Queensland, Australia. 2 July 1949. p. 1. สืบค้นเมื่อ 17 February 2020 – โดยทาง Trove.
  32. ↑ "Chinese Lose Nauru and Manus Cases", Pacific Islands Monthly, [Sydney: Pacific Publications (Vol. XIX, No. 6 ( Jan. 1, 1949)), 1949, nla.obj-330063007, สืบค้นเมื่อ 17 February 2020 – โดยทาง Trove
  33. ↑ "Nauru, New Guinea". The Courier-mail. Queensland, Australia. 5 October 1949. p. 4. สืบค้นเมื่อ 17 February 2020 – โดยทาง Trove.
  34. ↑ "Island Purchase For Nauruans". The Canberra Times. Vol. 38 no. 10, 840. Australian Capital Territory, Australia. 6 May 1964. p. 5. สืบค้นเมื่อ 1 April 2019 – โดยทาง National Library of Australia.
  35. ↑ "Nauruans Likely To Settle Curtis Island". The Canberra Times. Vol. 37 no. 10, 549. Australian Capital Territory, Australia. 30 May 1963. p. 9. สืบค้นเมื่อ 1 April 2019 – โดยทาง National Library of Australia.
  36. ↑ McAdam, Jane (15 August 2016). "How the entire nation of Nauru almost moved to Queensland". The Conversation. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 April 2019. สืบค้นเมื่อ 1 April 2019.
  37. ↑ "Lack of Sovereignty 'Disappoints' Nauruans". The Canberra Times. Vol. 37 no. 10, 554. Australian Capital Territory, Australia. 5 June 1963. p. 45. สืบค้นเมื่อ 1 April 2019 – โดยทาง National Library of Australia.
  38. ↑ "Nauru not to take Curtis Is". The Canberra Times. Vol. 38 no. 10, 930. Australian Capital Territory, Australia. 21 August 1964. p. 3. สืบค้นเมื่อ 1 April 2019 – โดยทาง National Library of Australia.
  39. ↑ Davidson, JW (January 1968). "The Republic of Nauru". The Journal of Pacific History. 3 (1): 145–150. doi:10.1080/00223346808572131.
  40. ↑ Squires, Nick (15 March 2008). "Nauru seeks to regain lost fortunes". BBC News Online. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 March 2008. สืบค้นเมื่อ 16 March 2008.
  41. ↑ Watanabe, Anna (16 September 2018). "From economic haven to refugee 'hell'". Kyodo News. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 September 2018. สืบค้นเมื่อ 17 September 2018.
  42. ↑ Case Concerning Certain Phosphate Lands in Nauru (Nauru v. Australia) Application: Memorial of Nauru. ICJ Pleadings, Oral Arguments, Documents. United Nations, International Court of Justice. January 2004. ISBN 978-92-1-070936-1.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ผู้ใช้:Timekeepertmk/ทดลองเขียน&oldid=11310797"