ผู้ใช้:Jakkawan77/กระบะทราย
นี่คือหน้าทดลองเขียนของ Jakkawan77 หน้าทดลองเขียนเป็นหน้าย่อยของหน้าผู้ใช้ ซึ่งผู้ใช้มีไว้ทดลองเขียนหรือไว้พัฒนาหน้าต่าง ๆ แต่นี่ไม่ใช่หน้าบทความสารานุกรม ทดลองเขียนได้ที่นี่ หน้าทดลองเขียนอื่น ๆ: หน้าทดลองเขียนหลัก |
การปกครองท้องถิ่นประเทศฟิลิปปินส์
[แก้]ประวัติศาสตร์ของประเทศฟิลิปปินส์
[แก้]สาธารณรัฐฟิลิปปินส์(อังกฤษ:Philippines)เป็นประเทศหมู่เกาะเขตร้อน ในทวีปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ประกอบด้วยเกาะต่างๆประมาณ 7,000 เกาะ มีพื้นดินประมาณ 300,000 ตารางกิโลเมตร หมู่เกาฟิลิปปินส์มีความหลากหลายทั้งในทางธรรมชาติและวัฒนธรรม มีชนเผ่ากลุ่มน้อย 63 กลุ่ม ศาสนาที่สำคัญในประเทศคือ ศาสนาคริตส์โรมันคาทอลิก[1]
วิวัฒนาการของการปกครองท้องถิ่น
[แก้]ภูมิหลังทางประวัติศาสตร์ ฟิลิปปินส์มีชนเผ่าต่างๆหลายกลุ่ม โดยมีหมู่บ้านเรียกว่าบารังไกย์ (ฺBarangay)ประกอดด้วยครอบครัวประมาณ 50 ครอบครัวขึ้นไปรวมตัวกัน ปกครองโดยผู้ที่ได้รับเลือกมาอย่างไม่เป็นทางการให้เป็นหัวหน้าหมู่บ้าน อาจจะมาจากความแข็งแรง ฉลาดและเก่ง แต่ล่ะหมู่บ้านจะอยู่ตามลำพังต่างคนต่างอยู่ จะรวมตัวกันก็ต่อเมื่อมีภัยคุกคามจากภายนอก หรือรวมตัวทำการค้า เช่น มลายู อินโดนิเชีย ในช่วงถูกปกครองโดยสเปน ได้จัดตั้งการปกครองท้องถิ่นขึ้น คือ จัดตั้งจังหวัด เมือง และเทศบาล โดยมีการกระจายอำนาจไปให้หน่วยการปกครอดังกล่าว แต่ก็มีวัตถุประสงค์เพื่อเก็บภาษีเป็นสำคัญ เมื่อสเปนหมดอำนาจ สหรัฐอเมริกาได้อ้างสิทธิการปกครองแทนสเปนอยู่ประมาณ 50 ปี ระหว่างนั้นได้ใช้ระบบการปกครองท้องถิ่นแบบอเมริกัน แต่ก็ไม่ได้ให้อำนาจที่แท้จริงกับคนพื้นเมือง ความสนใจยังอยู่ที่การเมืองระดับชาติเป็นหลัก[2] เมื่อได้รับเอกราช การเมืองการปกครองยังเน้นในระดับประเทศ การปกครองส่วนท้องถิ่นยังไม่ได้รับการพัฒนาเท่าที่ควร ในช่วงปี 1972-1986 ถึงแม้ว่าเป็นช่วงถูกปกครองโดยเผด็จการและมีแนวโน้มรวมอำนาจมากขึ้นก็ตาม มีการส่งเสริมให้รัฐบาลท้องถิ่นมีอำนาจในการปกครองตนเองมากขึ้น รัฐบาลเผด็จการของประธานาธิบดีมากอสยังออกกฎหมายปฏิรูปโครงสร้างกาารปกครองท้องถิ่นซึ่งสะท้อนการกระจายอำนาจให้ท้องถิ่น ซึ่งในปี 1975 กำหนกให้รวมเมือง 4 เมืองและ 13 เทศบาลในนครหลวงเรียกว่า มหานครมะนิลา และมีเมืองมินดาเนาทางตอนใต้เป็นเขตการเมืองอีกที่หนึ่ง โดยให้ทั้งสองมีรัฐบาลเป็นของตัวเอง การกระจายอำนาจได้สร้างความเข้มแข็งให้แกท้องถื่นในระยะหลัง ส่วนหนึ่งเกิดจากความช่วยเหลือจากหน่วยงานหรือองค์กรต่างชาติ เช่น หน่วยงานความช่วยเหลือของประเทศสหรัฐอเมริกา[3] ปัจจุบันสหรัฐอเมริกาได้เข้ามาตั้งฐานทัพในฟิลิปปินส์บนเนื้อที่ 200,000 เฮกตาร์[4]
การกระจายอำนาจให้แก่ท้องถิ่น
[แก้]การกระจายอำนาจเริ่มขึ้นในปีค.ศ. 1984 และมีการประมวลกฎหมายปกครองท้องถิ่น เมื่อปีค.ศ. 1991 และมีการบังคับใช้ในปีค.ศ. 1992 ประมวลกฎหมายนี้แบ่งเป็นสี่ภาคคือ ภาคทั่วไป ภาค การเงิน ภาคองค์กรปกครองท้องถิ่น และภาคข้อกำหนดสุดท้าย ประมวลกฎหมายนี้เน้นการกระจายอำนาจไป ให้ท้องถิ่น แนวทางการกระจายอำนาจสู่ท้องถิ่นของประเทศฟิลิปปินส์แบ่งเป็นสองกระแสหลักคือ การ กระจายหน้าที่ และ การกระจายอำนาจ กระแสแรก คือรัฐบาลกระจายบริการ บางอย่างให้กับส่วนท้องถิ่น ได้ดำเนินการบริการ พื้นฐานมากขึ้น จากเดิมหน่วยงานส่วนกลางเป็นผู้รับผิดชอบ เช่น การสาธารณสุข การ ก่อสร้างซ่อมบำรุงถนน กระแสที่สอง คือการกระจายอำนาจให้กับท้องถิ่นในบางเรื่อง เช่น การบริหารการเงิน การคลัง การบริหาร การมีส่วนร่วมของประชาชน บริหารงานส่วนบุคคล
[5]รัฐบาลกลางให้อำนาจบางส่วนท้องถิ่น หรือเขตที่จัดตั้งการปกครองพิเศษ นโยบายต้องไม่ขัดแย้งกับ รัฐบาลกลางมีลักษณะเป็นประเทศเดี่ยว สองระบบ[6] ประเทศเดียวสองระบบคือ เมื่อรัฐบาลอนุมัติแล้วต้องมีกรอบของกฎหมาย เพื่อที่จะนำร่างกฏหมายหลักที่ไม่ใช่ในการปกครอง โดยจะต้องไม่ขัดกับ รัฐธรรมนูญและกฎหมายหลักของประเทศ การจัดตั้งเขตปกครองพิเศษก็เผื่อให้เขตนั้นมีความเป็นอิสระ มีความคล่องตัวในการบริหารงาน มีการเลือกผู้บริหาร เลือกสภาผู้แทนของตัวเอง สรุปก็คือ ในการปกครองตนเองสามารถจัดระบบบริหารนิติบัญญัติและศาลได้ แล้วยังมีเสรีภาพตามกฎหมายหลักที่ผ่านสภาของประเทศ สาเหตุที่เกิดประเทศเดียวสองระบบก็คือ 1. เขตนั้นมีความเจริญในด้านกายภาพที่ตั้งเป็นจุดยุทธศาสตร์ ในการค้าต้องการพัฒนาเขตของตัวเองให้มีความเจริญ โดยมีอิสระในการเก็บภาษี และอิสระในบริหารเมือง 2. เกิดปัญหาระหว่างเชื้อชาติขึ้นในเขตนั้น อย่างในกรณีของประเทศฟิลิปปินส์ ที่อยู่ในจังหวัดมินดาเนา ชาวมินดาเนา ส่วนหนึ่งเป็นมุสลิม ชาวเน้นการเดาต้องการปกครองตนเองโดยเชื้อชาติของเขาเอง ต้องการพัฒนาความเป็นอยู่โดยมีอิสระในการปกครองตัวเอง[7] การกระจายอำนาจจะให้ท้องถิ่นในฟิลิปปินส์มีมาตั้งแต่ ค.ศ. 1989 และมีการปกครองท้องถิ่นใหม่และได้มีการออกกฎหมายปกครองท้องถิ่น ในปี ค.ศ. 1991 ได้มีการแบ่งอำนาจการกระจายจากส่วนกลางไปยังส่วนท้องถิ่น[8]
โครงสร้างการปกครองท้องถิ่น
[แก้]ประเทศฟิลิปปินส์เป็นรัฐเดี่ยว มีลักษณะการปกครองท้องถิ่นที่มีมลรัฐเป็นหน่วยปกครองที่อยู่ระหว่างรัฐบาลกลางกับรัฐบาลท้องถิ่น แต่มีข้อยกเว้นเกี่ยวกับเขตปกครองตนเองในมินดาเนามุสลิม ซึ่งประกอบด้วย 4 จังหวัด ได้มารวมตัวกันเพื่อต่อรองกับรัฐบาลจนได้รับการตอบสนองปัญหาเฉพาะด้านสังคมและวัฒนธรรมในพื้นที่ดังกล่าว และเขตนครหลวงแห่งชาติ หรือ เขตมหานครมนิลา เพื่อส่งเสริมการประสานงานกัน ให้มีประสิทธิภาพในการบริการในเขตนครหลวง มีระดับของการปกครองท้องถิ่น คือ ระดับจังหวัด ระดับเมืองเทศบาล และ ระดับหมู่บ้าน[9] ตามรัฐธรรมนูญของฟิลิปปินส์รัฐบาลท้องถิ่น "จะได้รับเอกราชในท้องถิ่น" และในกรณีที่ประธานาธิบดีฟิลิปปินส์ทำหน้าที่ "การกำกับดูแลทั่วไป" สภาคองเกรสตราพระราชบัญญัติรหัสรัฐบาลท้องถิ่นของประเทศฟิลิปปินส์ในปีพ. ศ. 2534 เพื่อกำหนดโครงสร้างการบริหารราชการส่วนท้องถิ่นที่มีการตอบสนองและมีความรับผิดชอบมากขึ้นผ่านระบบการกระจายอำนาจด้วยกลไกการเรียกคืนความคิดริเริ่มและการลงประชามติที่มีประสิทธิภาพจัดสรรหน่วยงานปกครองส่วนท้องถิ่นต่างๆ ความรับผิดชอบและทรัพยากรและกำหนดคุณสมบัติการเลือกตั้งการแต่งตั้งและการถอดถอนระยะเวลาเงินเดือนอำนาจและหน้าที่และหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นและเรื่องอื่น ๆ ทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับองค์กรและการดำเนินงานของหน่วยงานท้องถิ่น[10]
บทบาทหน้าที่ขององค์ปกครองส่วนท้องถิ่น
[แก้]ในปีค.ศ. 1983 มีการออกประมวลกฎหมายการปกครองท้องถิ่นฉบับแรกโดยกำหนดบทบาทหน้าที่และขอบเขตความรับผิดชอบขององค์กรปกครองท้องถิ่นรวมถึงการจำกัดอำนาจของรัฐบาลกลางในการอนุมัติการโยกย้ายพนักงานท้องถิ่นและดำเนินการของท้องถิ่น ในทัศนะของผู้บริหารท้องถิ่นและนักวิชาการของท้องถิ่นประเทศฟิลิปปินยังมีบทบาทหน้าที่ตามหน้าที่เรื่องที่เป็นของท้องถิ่นจริงๆเป็นต้นว่าการเก็บภาษีท้องถิ่น การเก็บและกำจัดขยะมูลฝอย การก่อสร้างและดูแลโรงฆ่าสัตว์ ตลาด สนามเด็กเล่น สถานศึกษา สถานที่ราชการในท้องถิ่นและหน้าที่อื่นๆ แต่อย่างไรก็ตามถึงแม้จะมีความพยายามที่จะส่งเสริมการปกครองตนเองของท้องถิ่นและได้มีการดำเนินการกระจายอำนาจดังกล่าว แต่ในความเป็นจริงสิ่งที่เกิดขึ้นกับการกระจายอำนาจในสมัยประธานาธิบดีมาร์กอสเป็นเพียงการกระจายอำนาจทางการบริหารไม่ใช่การกระจายอำนาจทางการเมือง[11]
ความสัมพันธ์ระหว่างรัฐบาลกลางกับรัฐบาลท้องถิ่น
[แก้]ประธานาธิบดีจะกำกับดูแลหน่วยการปกครองท้องถิ่นโดยทั่วไปเพื่อให้เป็นที่แน่ใจว่าการทำงานต่างๆของหน่วยงานการปกครองท้องถิ่นอยู่ในขอบเขตและอำนาจที่กำหนดไว้ให้ ด้วยประธานาธิบดีจะมีอำนาจโดยตรงในการกำกับดูแลจังหวัด เมืองในชุมชนหนาแน่นและเมืองที่เป็นอิสระและขณะเดียวกันก็จะกำกับดูแลเมืองทั่วไปและเทศบาลผ่านทางจังหวัดและจะกำกับบารังไกผ่านทางเมืองและเทศบาล หน่วยงานและสำนักงานของรัฐบาลกางที่มีการจัดทำโครงการต่างๆในท้องถิ่นต้องประสานงานกับหน่วยการปกครองท้องถิ่นที่เกี่ยวข้องเพื่อให้ดำเนินโครงการต่างๆเรานั้นได้ เช่น หน้าที่ของหน่วยงานรัฐบาลในการรักษาสมดุลของสิ่งแวดล้อมที่เกิดขึ้นจากการปฎิบัติหน้าที่ตามโครงสร้างในท้องถิ่นหน่วยงานของรัฐจะปรึกษาหารือกับหน่วยการปกครองส่วนท้องถิ่น[12]
การสนับสนุนจากรัฐบาลกลาง
[แก้]ในการบริหารส่วนท้องถิ่นจะมีเทศบาลที่คอยจะติดต่อกับประชาชนในพื้นที่โดยให้ทั้งความเป็นธรรมและบริการที่ดีแก่ประชาชนจนถึงขั้นสนิทสนม เพราะงานของรัฐบาลกลางที่จะเชื่อมต่อกับประชาชนส่วนใหญ่จะผ่านเทศบาลเป็นตัวกลาง เช่น การขออนุญาตประกอบธุรกิจต่างๆเสียภาษี[13]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ ศ.ดรใปรัชญา เวสารัชช์, การปกครองท้องถิ่นประเทศฟิลิปปินส์, บริษัท แอล เอส เพรส จำกัด, พิมพ์ปี2542, หน้า 2
- ↑ ศ.ดรใปรัชญา เวสารัชช์, การปกครองท้องถิ่นประเทศฟิลิปปินส์, บริษัท แอล เอส เพรส จำกัด, พิมพ์ปี2542, หน้า 3
- ↑ ศ.ดรใปรัชญา เวสารัชช์, การปกครองท้องถิ่นประเทศฟิลิปปินส์, บริษัท แอล เอส เพรส จำกัด, พิมพ์ปี2542, หน้า 3-6
- ↑ สีดา สอนศรี, การเมืองในฟิลิปปินส์ 1987, โครงการตำราวิทยาศาสตร์อุตสาหกรรม, พิมพ์ปี2531, หน้า54
- ↑ ศ.ดร.ปรัชญา เวสารัชช์, การปกครองท้องถิ่นของประเทศฟิลิปปินส์ (ปีที่พิมพ์ 2542 บริษัท แอล เอส เพรส จำกัด กรุงเทพมหานคร) หน้าที่ 8
- ↑ ศราวุฒิ อารีย์,โมโรมุสลิมและเขตปกครองตนเอง : ประสบการณ์จากฟิลิปปินส์ (1), http://www.deepsouthwatch.org/node/292, (สืบค้นวันที่ 22/11/2559)หน้าที่ 1 บรรทัดที่ 6-16
- ↑ ศราวุฒิ อารีย์,โมโรมุสลิมและเขตปกครองตนเอง : ประสบการณ์จากฟิลิปปินส์ (1), http://www.deepsouthwatch.org/node/292, (สืบค้นวันที่ 22/11/2559 )หน้าที่ 2 บรรทัดที่ 1-27
- ↑ สีดา สอนศรี, คู่มือประเทศฟิลิปปินส์, (บริษัท กรีน พริ้น จำกัด กรุงเทพมหานคร ) หน้าที่ 106
- ↑ ศ.ดร.ปรัชญา เวสารัชช์, การปกครองท้องถิ่นของประเทศฟิลิปปินส์ (ปีที่พิมพ์ 2542 บริษัท แอล เอส เพรส จำกัด กรุงเทพมหานคร) หน้า 13
- ↑ วิกิเพียเดีย สารานุกรมเสรี. (2554). Local government in the Philippines. ค้นเมื่อ 20 เมษายน 2560, จาก https://en.wikipedia.org/wiki/Local_government_in_the_Philippines
- ↑ ณัฐธิดา บุญธรรม. ระบบการปกครองท้องถิ่นประเทศสมาชิกประชาคมอาเชียน:สาธารณรัฐฟิลิปปินส์. http://kpi2.kpi.ac.th/kpith/pdf/ผลงาน/หนังสือเผยแพร่/AEC/ฟิลิปปิน. (สืบค้นเมื่อ 20 เมษายน 2560)หน้าที่ 34 บรรทัดที่ 10-23
- ↑ ณัฐธิดา บุญธรรม. ระบบการปกครองท้องถิ่นประเทศสมาชิกประชาคมอาเชียน:สาธารณรัฐฟิลิปปินส์. http://kpi2.kpi.ac.th/kpith/pdf/ผลงาน/หนังสือเผยแพร่/AEC/ฟิลิปปิน. (สืบค้นเมื่อ 20 เมษายน 2560)หน้าที่ 82 บรรทัดที่ 1-17 และ หน้า 83 บรรทัดที่ 9-13
- ↑ เศวต โกมลภูติ, สาธารณรัฐฟิลิปปินส์ (ปีที่พิมพ์ 2515) หน้าที่ 67