สนามกีฬาหลักเกอโลราบุงการ์โน

สนามกีฬาหลักเกอโลราบุงการ์โน
	GBK, SUGBK, Stadion Utama, Stadion Senayan
	สนามกีฬาหลักเกอโลราบุงการ์โนในเวลากลางคืน ค.ศ. 2020
ชื่อเดิม	สนามกีฬาหลักเซอนายัน; (จนถึง 24 กันยายน ค.ศ. 1962); สนามกีฬาหลักเกอโลราเซอนายัน (ค.ศ. 1969 – 17 มกราคม ค.ศ. 2001)
ที่ตั้ง	เกอโลรา ตานะฮ์อาบัง จาการ์ตาตอนกลาง ประเทศอินโดนีเซีย
ขนส่งมวลชน	อิซโตรามันดีรี; เกอโลราบุงการ์โน; เซอนายัน เจซีซี;
เจ้าของ	รัฐบาลอินโดนีเซีย; (ผ่านรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ)
ผู้ดำเนินการ	ศูนย์จัดการศูนย์เกอโลราบุงการ์โน
ที่นั่งพิเศษ	4
ความจุ	77,193 ที่นั่ง; ประวัติที่นั่ง 110,000 (1962–2007); 88,306 (2007–2016); 77,193 (2018–ปัจจุบัน);
สถิติผู้ชม	150,000; เปอร์ซิบบันดุง ปะทะ พีเอสเอ็มเอส เมดัน; (23 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1985)[ไม่แน่ใจ – พูดคุย]
ขนาดสนาม	105 โดย 68 เมตร (344 โดย 223 ฟุต)
พื้นผิว	Zeon Zoysia
การก่อสร้าง
ลงเสาเข็ม	8 กุมภาพันธ์ 1960; 64 ปีก่อน (ทั้งอาคาร)
เปิดใช้สนาม	21 กรกฎาคม 1962; 62 ปีก่อน
ปรับปรุง	2016–2018
ปิด	2016–2018
เปิดใหม่	14 มกราคม 2018; 6 ปีก่อน
งบประมาณในการก่อสร้าง	12,500,000 ดอลลาร์สหรัฐ (ค.ศ. 1958, ทั้งอาคาร); 769.69 พันล้านรูปียะฮ์ (ค.ศ. 2016–2018)
สถาปนิก	เฟรเดริค ซีลาบัน
การใช้งาน
	ฟุตบอลทีมชาติอินโดนีเซีย; (บางนัด); เปอร์ซีจาจาการ์ตา; (2008–2016, 2018–2020, 2021–ปัจจุบัน)
เว็บไซต์
	GBK.id/stadion-utama/

6°13′6.88″S 106°48′9.04″E / 6.2185778°S 106.8025111°E / -6.2185778; 106.8025111

สนามกีฬาหลักเกอโลราบุงการ์โน (อินโดนีเซีย: Stadion Utama Gelora Bung Karno) เป็นสนามกีฬาอเนกประสงค์แห่งหนึ่ง ตั้งอยู่ในศูนย์กีฬาเกอโลราบุงการ์โนในเขตหมู่บ้านเกอโลรา ตำบลตานะฮ์อาบัง ใจกลางกรุงจาการ์ตา ประเทศอินโดนีเซีย สนามกีฬาแห่งนี้ตั้งชื่อตามซูการ์โนหรือ "บุงการ์โน" ประธานาธิบดีคนแรกของอินโดนีเซีย^[8] ส่วนมากใช้ในการแข่งขันฟุตบอล โดยมีความจุอยู่ที่ประมาณ 77,193 ที่นั่ง

ชื่อ

แม้ว่าสนามกีฬาแห่งนี้จะเป็นที่รู้จักในชื่อ สนามกีฬาเกอโลราบุงการ์โน (Stadion Gelora Bung Karno) หรือ สนามกีฬาเกเบกา (Stadion GBK) แต่ก็มีชื่อทางการว่า สนามกีฬาหลักเกอโลราบุงการ์โน เนื่องจากในศูนย์กีฬาเกอโลราบุงการ์โนยังมีสนามกีฬาอื่น ๆ อีก เช่น สนามกีฬาเทนนิส เป็นต้น ในยุคระเบียบใหม่ของอินโดนีเซีย ศูนย์กีฬาเกอโลราบุงการ์โนถูกเปลี่ยนชื่อเป็น "ศูนย์กีฬาเกอโลราเซอนายัน" (Gelanggang Olahraga Gelora Senayan) ส่วนสนามกีฬาหลักของศูนย์ฯ ถูกเปลี่ยนชื่อเป็น สนามกีฬาหลักเกอโลราเซอนายัน (Stadion Utama Gelora Senayan) เมื่อ ค.ศ. 1969 ตามนโยบายเลิกทำให้เป็นซูการ์โน (de-Soekarnoisasi) ของประธานาธิบดีซูฮาร์โตในขณะนั้น หลังจากซูฮาร์โตหมดอำนาจ ศูนย์กีฬาและสนามกีฬาหลักก็ถูกเปลี่ยนชื่อกลับตามเดิมโดยประธานาธิบดีอับดูร์ระฮ์มัน วาฮิด ตามกฤษฎีกาประธานาธิบดีฉบับหนึ่งซึ่งมีผลบังคับตั้งแต่วันที่ 17 มกราคม ค.ศ. 2001

ประวัติ

การก่อสร้างเริ่มต้นขึ้นเมื่อวันที่ 8 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1960 และเสร็จในวันที่ 21 กรกฎาคม ค.ศ. 1962^[9] โดยการก่อสร้างได้รับเงินสนันบสนุนจากการกู้เงินมาจากสหภาพโซเวียตในบางส่วน โดยเมื่อสนามสร้างเสร็จ สามารถจุผู้ชมได้มากถึง 108,000 คน แต่ในปัจจุบันก็เหลือเพียง 88,083 คน จากการปรับปรุงเพื่อการแข่งขันเอเชียนคัพ 2007^[10] โดยสนามจะแบ่งเป็น 24 ส่วน กับ 12 ทางเข้า เพื่อเข้าไปในพื้นที่ส่วนบนและส่วนล่าง โดยคุณสมบัติพิเศษของสนามนี้คือการก่อสร้างหลังคาเหล็กขนาดใหญ่เป็นวงแหวนรอบสนาม โดยเรียกว่า "เตอมูเกอลัง" (แปลว่า แหวนที่บรรจบติดกัน) นอกจากการที่ไม่ให้ผู้ชมต้องนั่งชมตากแดดที่ร้อนแล้ว วัตถุประสงค์อีกอย่างหนึ่งก็คือ การที่ทำให้สนามนี้ดูยิ่งใหญ่อีกด้วย^[11]