ชุดตัวอักษรอังกฤษ

ชุดตัวอักษรอังกฤษ;
	แพนแกรมภาษาอังกฤษซึ่งแสดงอักษรทุกตัวในบริบทเดียว ใช้แบบตัวพิมพ์แดกซ์เรกิวลาร์
ชนิด	อักษรสระ-พยัญชนะ
ช่วงยุค	ประมาณ ค.ศ. 1500 ถึงปัจจุบัน
ภาษาพูด	อังกฤษ; อังกฤษ (ภาษาเขียน);
อักษรที่เกี่ยวข้อง
ระบบแม่	(การเขียนดั้งเดิม) ไฮเออโรกลีฟอียิปต์ ไซนายดั้งเดิม ฟินิเชีย กรีก อิตาลีเก่า ละติน ชุดตัวอักษรอังกฤษ; ; ; ; ; ; ;
ระบบลูก	ชุดตัวอักษรละตินพื้นฐานไอเอสโอ; ชุดตัวหนังสือพยางค์เชโรกี (บางส่วน); ชุดตัวอักษรสกอต; ชุดตัวอักษรโอเซจ; ระบบการเขียนแซนิช; อักขรวิธีอีกจำนวนมากที่ใช้อักษรละติน;
ISO 15924
ISO 15924	Latn (215), Latin
ยูนิโคด
ยูนิโคดแฝง	Latin
ช่วงยูนิโคด	U+0000 to U+007E Basic Latin and punctuation
	บทความนี้ประกอบด้วยสัญกรณ์การออกเสียงในสัทอักษรสากล (IPA) สำหรับคำแนะนำเบื้องต้นเกี่ยวกับสัญลักษณ์ IPA โปรดดู วิธีใช้:สัทอักษรสากล สำหรับความแตกต่างระหว่าง [ ], / / และ ⟨ ⟩ ดูที่ สัทอักษรสากล § วงเล็บเหลี่ยมและทับ

ชุดตัวอักษรอังกฤษสมัยใหม่คือชุดตัวอักษรละตินที่ประกอบด้วยตัวอักษร 26 ตัว แต่ละตัวมีรูปแบบตัวนำ (upper case) และตัวตาม (lower case) ชุดตัวอักษรอังกฤษมีต้นกำเนิดมาจากอักษรละตินในราวคริสต์ศตวรรษที่ 7 นับแต่นั้นมามีการเพิ่มหรือลดตัวอักษรที่ทำให้ชุดตัวอักษรอังกฤษสมัยใหม่ในปัจจุบันมีตัวอักษร 26 ตัว (และในที่สุดก็กลายเป็นชุดตัวอักษรละตินพื้นฐานไอเอสโอ)

A a
B b
C c
D d
E e
F f
G g
H h
I i
J j
K k
L l
M m
N n
O o
P p
Q q
R r
S s
T t
U u
V v
W w
X x
Y y
Z z

รูปร่างที่แน่นอนของตัวอักษรที่เรียงพิมพ์จะแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับแบบตัวพิมพ์ (และแบบอักษร) และรูปร่างของตัวอักษรที่เขียนด้วยลายมืออาจแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญจากรูปแบบตัวพิมพ์มาตรฐาน (และระหว่างปัจเจกบุคคล) โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขียนในลักษณะตัวเขียน (cursive)

ภาษาเขียนของภาษาอังกฤษมีทวิอักษร (digraph) และพหุอักษร (multigraph) อยู่จำนวนหนึ่ง และเป็นภาษายุโรปสมัยใหม่ภาษาหลักเพียงภาษาเดียวที่ไม่ต้องใช้เครื่องหมายเสริมสัทอักษรในคำที่ไม่ใช่คำยืมจากภาษาอื่น บางครั้งอาจพบการใช้ไดเอริซิสเพื่อบ่งว่ารูปสระที่เรียงกันสองตัวนั้นออกเสียงแยกกัน (เช่นในคำ coöperation /kəʊˌɒpəˈreɪʃən/)^{[nb 1]}^[1] และยิ่งน้อยครั้งที่จะพบการใช้เกรฟแอกเซนต์เพื่อบ่งว่าเสียงสระที่ตามปกติไม่ออกเสียง ในกรณีนั้นจะออกเสียงด้วย (เช่นในคำ learnèd /ˈlɜːnɪd/)

สัทวิทยา

ในภาษาอังกฤษ ตัวอักษร A, E, I, O และ U ถือเป็นอักษรสระ ตัวอักษรตัวอื่นๆ ถือเป็นตัวอักษรแทนเสียงพยัญชนะ

ตัวอักษร Y บางครั้งใช้แทนพยัญชนะ (เช่นคำว่า young /jʌŋ/) และบางครั้งก็สามารถใช้แทนสระได้ด้วย (เช่น คำว่า myth /mɪθ/)^[2]

ตัวอักษร W ในการใช้แทนพยัญชนะ (เช่น คำว่า well /wel/) เรามักไม่ค่อยพบการใช้อักษร W แทนเสียงสระในภาษาอังกฤษบ่อยนัก ตัวอย่างคำที่ใช้แทนเสียงสระ เช่น คำว่า cwm /kʊm/ ที่เป็นคำยืมมาจากภาษาเวลส์^[2]

หมายเหตุและอ้างอิง

หมายเหตุ

↑ บทความต่อไปนี้มีตัวอย่างการใช้ไดเอริซิสในคำ coöperate, ซิดิลลาในคำ façades และเซอร์คัมเฟลกซ์ในคำ crêpe: Grafton, Anthony (2006-10-23), "The Nutty Professors: The History of Academic Dharisma", The New Yorker (Books section), สืบค้นเมื่อ 2019-06-17.

อ้างอิง

บทความภาษานี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

[1] บทความต่อไปนี้มีตัวอย่างการใช้ไดเอริซิสในคำ coöperate, ซิดิลลาในคำ façades และเซอร์คัมเฟลกซ์ในคำ crêpe: Grafton, Anthony (2006-10-23), "The Nutty Professors: The History of Academic Dharisma", The New Yorker (Books section), สืบค้นเมื่อ 2019-06-17.

[2] "The New Yorker's Odd Mark—The Diaeresis"

[:0-3] 2.0 ^2.1 "26 ตัวอักษรภาษาอังกฤษ และการอ่าน" bestkru.com

[nb 1]

[1]

[2]