ผักกาดหัว
| ผักกาดหัว | |
|---|---|
| |
| ผักกาดหัว (สีขาว) | |
| การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์ | |
| อาณาจักร: | Plantae |
| ไม่ได้จัดลำดับ: | Angiosperms |
| ไม่ได้จัดลำดับ: | Eudicots |
| ไม่ได้จัดลำดับ: | Rosids |
| อันดับ: | Brassicales |
| วงศ์: | Brassicaceae |
| สกุล: | Raphanus |
| สปีชีส์: | R. sativus |
| สปีชีส์ย่อย: | R. sativus subsp. longipinnatus[1] |
| Trinomial name | |
| Raphanus sativus subsp. longipinnatus L. | |
ผักกาดหัว (ชื่อวิทยาศาสตร์: Raphanus sativus subsp. longipinnatus) หรือชื่ออื่น ๆ เช่น หัวผักกาด, หัวไช้เท้า (จีนตัวย่อ: 菜头; จีนตัวเต็ม: 菜頭; พินอิน: cài tóu เพ็งอิม: cai3 tao5) หรือ หัวไชเท้า เป็นสปีชีส์ย่อยของ ผักกาดหัวสีแดง (R. sativus) [1] ในอาหารญี่ปุ่นหัวไช้เท้าดิบมาขูดฝอยลงในซีอิ๊วและซอสต่าง ๆ ใช้เป็นน้ำจิ้ม ใส่ในต้มเค็ม และนิยมต้มปลาหมึกสดกับผักกาดหัวเพื่อช่วยให้เนื้อปลาหมึกนุ่มน่ารับประทาน[2] ชาวจีนนำมาดองแล้วตากแห้งเป็นหัวไช้โป๊ ใช้กินกับข้าวต้ม แกงจืดหรือผัดไข่ หัวผักกาดขาวสดในอาหารจีนใช้ใส่ในแกงจืด ขนมหัวผักกาด ในอาหารไทยใช้ทำแกงจืด แกงส้ม ในอาหารกัมพูชาใช้เป็นผักสด กินกับน้ำพริกปลาร้าผัด ในอาหารพม่านำไปทำส้มตำ ดองแล้วนำมายำ ในอาหารเกาหลีใช้ทำกิมจิ ในอาหารเวียดนามใช้ซอยใส่ในน้ำจิ้มต่าง ๆ ใส่ในต้มจืด ต้มเค็ม[3]
ชาวจีนโบราณนำผักกาดหัวมาใช้รักษาโรคหัดในเด็ก[2]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.0 1.1 Mish, Frederick C., Editor in Chief. “Daikon.” Webster’s Ninth New Collegiate Dictionary. 9th ed. Springfield, MA: Merriam-Webster Inc., 1985. ISBN 0-87779-508-8, ISBN 0-87779-509-6 (indexed), and ISBN 0-87779-510-X (deluxe).
- ↑ 2.0 2.1 หน้า 22 เกษตร, ผักกาดหัว. "เรื่องน่ารู้". เดลินิวส์ฉบับที่ 24,448: วันจันทร์ที่ 19 กันยายน พ.ศ. 2559 แรม 3 ค่ำ เดือน 10 ปีวอก
- ↑ นิดดา หงส์วิวัฒน์. หัวผักกาดขาว. ครัว. ปีที่ 20 ฉบับที่ 240 มิถุนายน 2557