เศรษฐศาสตร์พฤติกรรม

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ไปยังการนำทาง ไปยังการค้นหา
เศรษฐศาสตร์
  • ประวัติศาสตร์และการจำแนก
  • แนวคิดและระเบียบวิธี
สาขาย่อย

เศรษฐศาสตร์พฤติกรรม[1] (อังกฤษ: Behavioral economics) และสาขาที่เกี่ยวข้องกันคือ การเงินพฤติกรรม (อังกฤษ: behavioral finance) เป็นสาขาวิชาการที่ศึกษา[2]

  • ผลขององค์ประกอบต่าง ๆ ทางจิตวิทยา ทางสังคม ทางประชาน และทางอารมณ์ ต่อการตัดสินใจทางเศรษฐกิจ ของทั้งระดับบุคคลและสถาบัน
  • และผลที่เกิดขึ้นจากองค์ต่าง ๆ เหล่านั้นต่อราคาตลาด ผลกำไร และการจัดสรรทรัพยากรทางเศรษฐกิจ

เศรษฐศาสตร์พฤติกรรมพุ่งความสนใจไปที่การตัดสินใจด้วยเหตุผลที่มีความจำกัด ขององค์กรและบุคคล แบบจำลองพฤติกรรมที่ใช้ในสาขาจะรวมความรู้ความเข้าใจจากสาขาวิชาการต่าง ๆ รวมทั้งจิตวิทยา ประสาทวิทยาศาสตร์ และเศรษฐศาสตร์จุลภาค[3][4] บางครั้งจะมีการกล่าวถึงเศรษฐศาสตร์พฤติกรรมว่า เป็นทางเลือกของ neoclassical economics สิ่งที่เศรษฐศาสตร์พฤติกรรมศึกษารวมทั้งการตัดสินใจทางตลาด และกลไกที่ขับเคลื่อนการเลือกผลิตโภคภัณฑ์เพื่อมหาชน (public choice) การใช้คำว่า "เศรษฐศาสตร์พฤติกรรม" ในเอกสารวิชาการในประเทศสหรัฐอเมริกาได้เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา[5] ส่วนบทความ "Prospect Theory: An Analysis of Decision under Risk (ทฤษฎีความคาดหวัง: การวิเคราะห์การตัดสินใจภายใต้ความเสี่ยง)" (ค.ศ. 1979) ของคาฮ์นะมันและทเวอร์สกี้[6] เป็น "บทความตั้งต้นของสาขาเศรษฐศาสตร์พฤติกรรม"[7]

มีประเด็นทางการศึกษาหลัก ๆ 3 อย่าง คือ[8]

  • ฮิวริสติกที่ใช้ในการประเมินและการตัดสินใจ คือ เรามักจะทำการตัดสินใจโดยใช้กฎที่ง่าย ๆ ซึ่งไม่ใช่วิธีการคิดโดยเหตุผลที่สมบูรณ์
  • Framing คือ เรื่องราวต่าง ๆ (anecdote) และการเหมารวม (stereotype) แบบต่าง ๆ ซึ่งเราใช้เป็นตัวกรองทางอารมณ์เพื่อทำความเข้าใจและตอบสนองต่อเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น
  • วิกลภาพทางตลาด (Market anomaly) รวมทั้งความผิดปกติของกลไกของราคาที่มีผลต่ออุปสงค์และอุปทาน และการตัดสินใจที่ไม่เป็นไปตามเหตุผล

นักวิชาการที่สำคัญ[แก้]

เศรษฐศาสตร์[แก้]

จิตวิทยา[แก้]

การเงิน[แก้]

ดูเพิ่ม[แก้]

เชิงอรรถและอ้างอิง[แก้]

  1. ↑ เว็บไซท์ใช้ชื่อสาขาวิชาเป็น "เศรษฐศาสตร์พฤติกรรม" รักอำนวยกิจ, ปังปอนด์; ผลพิรุฬห์, พิริยะ. ""ความตาย" ในแนวคิดทาง "เศรษฐศาสตร์พฤติกรรม"". สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล. Archived from the original on 2014-04-07. สืบค้นเมื่อ 2015-03-20.
  2. ↑ Lin, Tom C. W. (2012-04-16). "A Behavioral Framework for Securities Risk". Seattle Law Review. 325.
  3. ↑ "Search of behavioural economics". The New Palgrave Dictionary of Economics Online.
  4. ↑ Minton, Elizabeth A; Khale, Lynn R. (2014). Belief Systems, Religion, and Behavioral Economics. New York: Business Expert Press LLC. ISBN 978-1-60649-704-3.
  5. ↑ "Behavioral economics » in U.S. (antitrust) scholarly papers". le concurrentialiste - Chroniques de droit économique. 2014-04-23. สืบค้นเมื่อ 2014-03-20.
  6. ↑ Kahneman & Tversky 1979.
  7. ↑ Shafir & LeBoeuf 2002.
  8. ↑ Shefrin 2002
  9. ↑ "Uri Gneezy". UC Sandiego School of Management. สืบค้นเมื่อ 2015-04-07.
  10. ↑ Bernheim, Douglas; Rangel, Antonio (2008). "Behavioural public economics". The New Palgrave Journal of Economics (2).
  11. ↑ "Predictably Irrational". Dan Ariely. Archived from the original on 2008-03-13. สืบค้นเมื่อ 2008-04-25.

แหล่งข้อมูลอื่น ๆ[แก้]

  • Ainslie, G. (1975). "Specious Reward: A Behavioral /Theory of Impulsiveness and Impulse Control". Psychological Bulletin. 82 (4): 463–496. doi:10.1037/h0076860. PMID 1099599.
  • Barberis, N.; Shleifer, A.; Vishny, R. (1998). "A Model of Investor Sentiment". Journal of Financial Economics. 49 (3): 307–343. doi:10.1016/S0304-405X(98)00027-0. Archived from the original on 2008-04-20. สืบค้นเมื่อ 2008-04-25.
  • Becker, Gary S., Gary S. (1968). "Crime and Punishment: An Economic Approach". The Journal of Political Economy. 76 (2): 169–217. doi:10.1086/259394.
  • Benartzi, Shlomo; Thaler, Richard H. (1995). "Myopic Loss Aversion and the Equity Premium Puzzle". The Quarterly Journal of Economics. The MIT Press. 110 (1): 73–92. doi:10.2307/2118511. JSTOR 2118511.
  • Cunningham, Lawrence A. (2002). "Behavioral Finance and Investor Governance". Washington & Lee Law Review. 59: 767. doi:10.2139/ssrn.255778. ISSN 1942-6658.
  • Diamond, Peter A., and Hannu Vartiainen, ed. (2007). Behavioral Economics and its Applications. Description and preview.
  • Daniel, K.; Hirshleifer, D.; Subrahmanyam, A. (1998). "Investor Psychology and Security Market Under- and Overreactions". Journal of Finance. 53 (6): 1839–1885. doi:10.1111/0022-1082.00077.
  • Garai Laszlo. Identity Economics - An Alternative Economic Psychology. 1990-2006.
  • E McGaughey, 'Behavioural Economics and Labour Law' (2014) SSRN
  • Hens, Thorsten; Bachmann, Kremena (2008). Behavioural Finance for Private Banking. Wiley Finance Series. ISBN 0-470-77999-3.
  • Hogarth, R. M.; Reder, M. W. (1987). Rational Choice: The Contrast between Economics and Psychology. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 0-226-34857-1.
  • Kahneman, Daniel; Tversky, Amos (1979). "Prospect Theory: An Analysis of Decision under Risk". Econometrica. The Econometric Society. 47 (2): 263–291. doi:10.2307/1914185. JSTOR 1914185.
  • Kahneman, Daniel (2003). Well-being: the foundations of hedonic psychology. Russell Sage Foundation. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help)
  • Kirkpatrick, Charles D. (2007). Technical Analysis: The Complete Resource for Financial Market Technicians. Upper Saddle River, NJ: Financial Times Press. ISBN 0-13-153113-1. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help)
  • Kuran, Timur (1995). Private Truths, Public Lies: The Social Consequences of Preference Falsification, Harvard University Press. Description and chapter-preview links.
  • Luce, R Duncan (2000). Utility of Gains and Losses: Measurement-theoretical and Experimental Approaches. Mahwah, New Jersey: Lawrence Erlbaum Publishers. ISBN 0-8058-3460-5.
  • The New Palgrave Dictionary of Economics (2008), 2nd Edition. Abstract links:
Augier, Mie. Simon, Herbert A. (1916-2001).
Bernheim, B. Douglas; Rangel, Antonio. Behavioral public economics.
Bloomfield, Robert. Behavioral finance.
Simon, Herbert A. Rationality, bounded.
  • Mullainathan, S.; Thaler, R. H. (2001). "Behavioral Economics". International Encyclopedia of the Social & Behavioral Sciences. pp. 1094-1100. Abstract.
  • Plott, Charles R. and Vernon L. Smith, ed. (2008). Handbook of Experimental Economics Results, v. 1, Elsevier. Chapter-preview links.
  • Rabin, Matthew (1998). "Psychology and Economics" (PDF). Journal of Economic Literature. 36 (1): 11–46.
  • Shafir, Eldar; LeBoeuf, Robyn A. (2002). "Rationality". Annual Review of Psychology. 53 (1): 491–517. doi:10.1146/annurev.psych.53.100901.135213. ISSN 0066-4308.
  • Schelling, Thomas C. (2006 [1978]). Micromotives and Macrobehavior, Norton. Description, preview.
  • Shleifer, Andrei (1999). Inefficient Markets: An Introduction to Behavioral Finance. New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-829228-7.
  • Simon, Herbert A. (1987). "Behavioral Economics". The New Palgrave: A Dictionary of Economics. 1. pp. 221–24.
  • Thaler, Richard H.; Mullainathan, Sendhil (2008). "Behavioral Economics". In David R. Henderson (ed.). Concise Encyclopedia of Economics (2nd ed.). Indianapolis: Library of Economics and Liberty. ISBN 978-0865976658. OCLC 237794267.
เว็บไซต์
Money Coin Icon.svg บทความเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์ การเงิน ธุรกิจ หรือ การค้านี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยเพิ่มข้อมูล
ดึงข้อมูลจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=เศรษฐศาสตร์พฤติกรรม&oldid=5993555"