หยาง ช่างคุน

	หยาง ช่างคุน
อักษรจีนตัวย่อ	杨尚昆
อักษรจีนตัวเต็ม	楊尚昆
การถอดเสียง
ภาษาจีนกลางมาตรฐาน
ฮั่นยฺหวี่พินอิน	Yáng Shàngkūn
ภาษากวางตุ้งมาตรฐาน
ยฺหวิดเพ็ง	Joeng4 Soeng6-kwan1

หยาง ช่างคุน
หยาง ช่างคุน
	杨尚昆
	หยางในทศวรรษที่ 1960
ประธานาธิบดีสาธารณรัฐประชาชนจีน คนที่ 4
	ดำรงตำแหน่ง; 8 เมษายน ค.ศ. 1988 – 27 มีนาคม ค.ศ. 1993; (ข้อผิดพลาด: แม่แบบ:อายุปีและวัน รองรับเฉพาะปีพุทธศักราช หากใช้ปีคริสต์ศักราช กรุณาใช้ แม่แบบ:Age in years and days)
หัวหน้ารัฐบาล	หลี่ เผิง
รองประธานาธิบดี	หวัง เจิ้น
ผู้นำ	เติ้ง เสี่ยวผิง
ก่อนหน้า	หลี่ เซียนเนี่ยน
ถัดไป	เจียง เจ๋อหมิน
รองประธานคณะกรรมการการทหารส่วนกลาง
	ดำรงตำแหน่ง; แห่งประเทศ: ; 20 มิถุนายน ค.ศ. 1983 – 28 มีนาคม ค.ศ. 1993; (ข้อผิดพลาด: แม่แบบ:อายุปีและวัน รองรับเฉพาะปีพุทธศักราช หากใช้ปีคริสต์ศักราช กรุณาใช้ แม่แบบ:Age in years and days); แห่งพรรค: ; 12 กันยายน ค.ศ. 1982 – 19 ตุลาคม ค.ศ. 1992; (ข้อผิดพลาด: แม่แบบ:อายุปีและวัน รองรับเฉพาะปีพุทธศักราช หากใช้ปีคริสต์ศักราช กรุณาใช้ แม่แบบ:Age in years and days)
ประธาน	เติ้ง เสี่ยวผิง; เจียง เจ๋อหมิน
เลขาธิการคณะกรรมการการทหารส่วนกลางแห่งพรรคคอมมิวนิสต์จีน
	ดำรงตำแหน่ง; สิงหาคม ค.ศ. 1945 – พฤษจิกายน ค.ศ. 1956; (ข้อผิดพลาด: แม่แบบ:อายุปีและวัน รองรับเฉพาะปีพุทธศักราช หากใช้ปีคริสต์ศักราช กรุณาใช้ แม่แบบ:Age in years and days)
ถัดไป	หวง เค่อเฉิง
	ดำรงตำแหน่ง; กรกฎาคม ค.ศ. 1981 – พฤศจิกายน ค.ศ. 1989; (ข้อผิดพลาด: แม่แบบ:อายุปีและวัน รองรับเฉพาะปีพุทธศักราช หากใช้ปีคริสต์ศักราช กรุณาใช้ แม่แบบ:Age in years and days)
ก่อนหน้า	เกิ่ง เปียว
ถัดไป	หยาง ไป่ปิง
ผู้อำนวยการสำนักเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีน
	ดำรงตำแหน่ง; 24 ตุลาคม ค.ศ. 1945 – 10 พฤศจิกายน ค.ศ. 1965; (ข้อผิดพลาด: แม่แบบ:อายุปีและวัน รองรับเฉพาะปีพุทธศักราช หากใช้ปีคริสต์ศักราช กรุณาใช้ แม่แบบ:Age in years and days)
ประธาน	เหมา เจ๋อตง
ก่อนหน้า	หลี่ ฟู่ชุน
ถัดไป	วัง ตงซิง
สมาชิกสภาประชาชนแห่งชาติ
	ดำรงตำแหน่ง; 21 ธันวาคม ค.ศ. 1964 – 13 มกราคม ค.ศ. 1975; (ข้อผิดพลาด: แม่แบบ:อายุปีและวัน รองรับเฉพาะปีพุทธศักราช หากใช้ปีคริสต์ศักราช กรุณาใช้ แม่แบบ:Age in years and days)
เขตเลือกตั้ง	กองทัพปลดปล่อยประชาชน ทั้งเขต
	ดำรงตำแหน่ง; 25 มีนาคม ค.ศ. 1988 – 15 มีนาคม ค.ศ. 1993; (ข้อผิดพลาด: แม่แบบ:อายุปีและวัน รองรับเฉพาะปีพุทธศักราช หากใช้ปีคริสต์ศักราช กรุณาใช้ แม่แบบ:Age in years and days)
เขตเลือกตั้ง	เสฉวน ทั้งเขต
นายกเทศมนตรีกว่างโจว คนที่ 7
	ดำรงตำแหน่ง; มีนาคม ค.ศ. 1979 – กันยายน ค.ศ. 1981; (ข้อผิดพลาด: แม่แบบ:อายุปีและวัน รองรับเฉพาะปีพุทธศักราช หากใช้ปีคริสต์ศักราช กรุณาใช้ แม่แบบ:Age in years and days)
ก่อนหน้า	เจียว หลินอี้
ถัดไป	เหลียง หลิงกวง
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด	3 สิงหาคม ค.ศ. 1907; ถงหนาน, ฉงชิ่ง, มณฑลเสฉวน, จักรวรรดิชิง
เสียชีวิต	14 กันยายน ค.ศ. 1998 (91 ปี); ปักกิ่ง, สาธารณรัฐประชาชนจีน
เชื้อชาติ	จีน
พรรคการเมือง	พรรคคอมมิวนิสต์จีน (ตั้งแต่ปี 1926)
คู่สมรส	หลี่ ปั๋วจ้าว (สมรส 1929; 1985)
บุตร	3
ญาติ	หยาง ไป่ปิง
ศิษย์เก่า	มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้, มหาวิทยาลัยซุนยัตเซ็น มอสโก

หยาง ช่างคุน (จีน: 杨尚昆; พินอิน: Yáng Shàngkūn; 3 สิงหาคม ค.ศ. 1907^[1] – 14 กันยายน ค.ศ. 1998) เป็นผู้นำทางทหารและการเมืองของพรรคคอมมิวนิสต์จีน ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีสาธารณรัฐประชาชนจีนระหว่างปี ค.ศ. 1988 ถึง 1983 และเป็นหนึ่งในแปดผู้เฒ่า ซึ่งมีอำนาจควบคุมพรรคหลังจากการถึงแก่อสัญกรรมของเหมา เจ๋อตง^[2]

หยางเกิดในครอบครัวเจ้าของที่ดินฐานะร่ำรวย ศึกษาการเมืองที่มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ และศึกษาปรัชญาของลัทธิมากซ์ รวมถึงยุทธวิธีการปฏิวัติที่มหาวิทยาลัยซุนยัตเซ็น มอสโก ต่อมาเขาได้ดำรงตำแหน่งสูงสุดภายใต้การปกครองของทั้งเหมา เจ๋อตง และต่อมาคือเติ้ง เสี่ยวผิง โดยตั้งแต่ปี ค.ศ. 1945 ถึง 1965 เขาดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการสำนักงานทั่วไป และตั้งแต่ปี ค.ศ. 1945 ถึง 1956 เขาดำรงตำแหน่งเลขาธิการคณะกรรมการการทหารส่วนกลาง ในตำแหน่งเหล่านี้ หยางได้ทำหน้าที่ควบคุมดูแลกิจการประจำวันของรัฐบาลและพรรคทั้งในทางการเมืองและการทหาร โดยสะสมอำนาจทางราชการไว้เป็นจำนวนมากด้วยการควบคุมสิ่งต่าง ๆ เช่น การไหลเวียนของเอกสาร การเก็บรักษาบันทึก และการอนุมัติและจัดสรรงบประมาณ^[2] หยางถูกกวาดล้าง จับกุม และจำคุกในช่วงการปฏิวัติทางวัฒนธรรม เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ในเรือนจำเป็นเวลา 12 ปีก่อนจะกลับมาสร้างฐานะใหม่ในปี ค.ศ. 1978 และกลายเป็นพันธมิตรสำคัญของเติ้ง เสี่ยวผิง ดำรงตำแหน่งนายกเทศมนตรีกว่างโจว (ค.ศ. 1979–81) และกลับเข้าสู่คณะกรรมการการทหารส่วนกลางในตำแหน่งเลขาธิการและรองประธาน (ค.ศ. 1981–89) ก่อนจะก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งประธานาธิบดี^[2]

หยางเป็นหนึ่งในผู้สนับสนุนการปฏิรูปเศรษฐกิจจีนรายแรก ๆ โดยเขาได้ให้เหตุผลสนับสนุนการปฏิรูปดังกล่าวโดยอ้างถึงวลาดิมีร์ เลนินและนโยบายเศรษฐกิจใหม่ ถึงกระนั้น เขาก็คัดค้านการปฏิรูปการเมืองทุกรูปแบบอย่างแข็งขัน และแม้จะประสบความทุกข์ยากในช่วงการปฏิวัติทางวัฒนธรรม เขาก็ยังคงปกป้องภาพลักษณ์และผลงานของเหมาอย่างแข็งขันเช่นกัน หยางร่วมกับพลเอกหยาง ไป่ปิง น้องชายต่างมารดา สามารถควบคุมกองทัพปลดปล่อยประชาชนได้อย่างมีประสิทธิภาพตลอดช่วงทศวรรษที่ 1980 แลงต้นทศวรรษที่ 1990 ถึงแม้จะมีความลังเลในตอนแรก แต่ต่อมาเขาก็ได้มีบทบาทสำคัญในการปราบปรามการประท้วงที่จัตุรัสเทียนอันเหมินในปี ค.ศ. 1989 และยังเป็นผู้วางแผนและควบคุมปฏิบัติการเคลียร์พื้นที่จัตุรัสและถนนโดยรอบ การล่มสลายของหยางเกิดขึ้นในปีในปี ค.ศ. 1993 เมื่อความพยายามในการทำลายอำนาจของเจียง เจ๋อหมิน ผู้นำคนใหม่ และการรักษาอำนาจควบคุมกองทัพล้มเหลว ทำให้ถูกบังคับให้เกษียณอายุโดยกลุ่มผู้เฒ่าของพรรค รวมถึงเติ้งด้วย

ชีวิตช่วงต้น

หยางเกิดในครอบครัวเจ้าของที่ดิน^[3] ในหมู่บ้านชวงเจียง อำเภอถงหนาน ใกล้เมืองฉงชิ่ง มณฑลเสฉวน ศึกษาที่โรงเรียนฝึกหัดครูชั้นสูงเฉิงตูและโรงเรียนมัธยมศึกษาในสังกัดระหว่างปี ค.ศ. 1920–25 ก่อนจะเดินทางกลับไปยังฉงชิ่ง พี่ชายของเขาคือหยาง หยินกง^[4] เป็นหนึ่งในสมาชิกผู้ก่อตั้งคณะกรรมการบริหารพรรคคอมมิวนิสต์จีนในมณฑลเสฉวน และมีอิทธิพลต่อแนวคิดทางอุดมการณ์ของหยาง ช่างคุน ภายหลังจากเข้าร่วมสันนิบาตเยาวชนคอมมิวนิสต์ในปี ค.ศ. 1925 และพรรคคอมมิวนิสต์จีนในปี ค.ศ. 1926 เขาได้เข้าศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ และได้ศึกษาในสาขาวิชาการเมือง^[5] ในช่วงปลายปี ค.ศ. 1927 หยางได้เดินทางไปยังสหภาพโซเวียตและเข้าศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยซุนยัตเซ็น มอสโก ซึ่งเป็นสถานที่ที่เขาได้ศึกษาเกี่ยวกับทฤษฎีลัทธิมากซ์ รวมถึงหลักการและวิธีการในการจัดองค์กรและระดมพลทางการเมือง^[2]^[3]

หยางเป็นสมาชิกกลุ่มนักศึกษาชาวจีนที่ศึกษาอยู่ในมอสโก และได้เดินทางกลับมายังประเทศจีนเพื่อเข้ามามีบทบาทสำคัญในการนำพรรคคอมมิวนิสต์จีน ซึ่งต่อมาจะเป็นที่รู้จักกันในนาม 28 บอลเชวิค^[5] องค์การคอมมิวนิสต์สากลได้ส่งหยางกลับมายังประเทศจีน เพื่อให้ความช่วยเหลือและสนับสนุนผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์จีนที่สนับสนุนองค์การฯ คนอื่น ๆ อาทิ ปั๋ว กู่ หวัง หมิง และจาง กั๋วเทา แต่หยางและกลุ่ม 28 บอลเชวิครวมถึงเย่ เจี้ยนอิง หวัง เจี้ยเสียง และจาง เหวินเทียนกลับให้การสนับสนุนเหมา เจ๋อตงแทน หลังจากการเดินทางกลับจากมอสโกในปี ค.ศ. 1931 หยางได้เริ่มต้นอาชีพทหารในกองทัพแดงจีน โดยดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการฝ่ายการเมืองของกองทัพแดงที่ 1 และได้ย้ายไปปฏิบัติงานในพื้นที่รบต่าง ๆ ภายใต้การบัญชาการของจู เต๋อและโจว เอินไหล ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1934 เขาได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งผู้ตรวจการทางการเมืองของกองทัพแดงที่ 3 ซึ่งมีเผิง เต๋อหวยเป็นผู้บัญชาการ^[6]

สงครามจีน–ญี่ปุ่นครั้งที่สอง และสงครามกลางเมืองจีน

ในช่วงสงครามจีน–ญี่ปุ่นครั้งที่สอง หยางดำรงตำแหน่งรองเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีนภาคเหนือ และได้ร่วมทำงานกับหลิว เช่าฉีในพื้นที่ที่ถูกญี่ปุ่นยึดครอง ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1939 หยางได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งเลขาธิการสำนักงานภาคเหนือของจีน และทำงานร่วมกับจู เต๋อและเผิง เต๋อหวยในการประสานงานปฏิบัติการทางทหารของกองทัพลู่ที่แปด รวมถึงการรุกร้อยกรมทหาร ในปี ค.ศ. 1941 หยางได้เดินทางกลับมายังเหยียนอานและทำงานเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของเหมา ในปี ค.ศ. 1945 เขาได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการสำนักงานใหญ่ของพรรค พร้อมกันนั้นยังดำรงตำแหน่งเลขาธิการคณะกรรมการการทหารส่วนกลาง โดยมีเหมาเป็นประธานคณะกรรมการฯ ในตำแหน่งเหล่านี้ เขามีหน้าที่รับผิดชอบการบริหารงานด้านการทหารและการเมืองประจำวันของพรรคเป็นส่วนใหญ่ และปฏิบัติหน้าที่ดังกล่าวได้เป็นอย่างดี^[2]

ในช่วงสงครามกลางเมืองจีน หยางดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการ "กองกำลังรักษาความปลอดภัยกลาง" มีหน้าที่ปกป้องศูนย์กลางของพรรค และในฐานะผู้อำนวยการสำนักงานใหญ่และเลขาธิการคณะกรรมการการทหารส่วนกลาง หยางมีบทบาทสำคัญในการนำพาพรรคคอมมิวนิสต์จีนไปสู่ชัยชนะในที่สุด และการก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีนในปี ค.ศ. 1949^[3]

สาธารณรัฐประชาชน

ภายหลังการก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีนในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1949 จนถึงการปฏิวัติทางวัฒนธรรมในปี ค.ศ. 1966 หยางเป็นหนึ่งในผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์จีนเพียงไม่กี่คนที่ได้ทำงานใกล้ชิดกับเหมา เจ๋อตงที่จงหนานไห่เป็นประจำ ในฐานะผู้อำนวยการสำนักงานใหญ่และเลขาธิการคณะกรรมการการทหารส่วนกลาง เขาทำหน้าที่ควบคุมดูแลงานประจำวันของกิจกรรมพรรคและกิจการทหารเป็นส่วนใหญ่^[3] ในช่วงก่อนการปฏิวัติทางวัฒนธรรม หยางถูกระบุว่าเป็นผู้สนับสนุนหลิว เช่าฉีและเติ้ง เสี่ยวผิง และถูกขับออกจากพรรคในฐานะผู้ต่อต้านการปฏิวัติ^[7] หลังถูกขับออกจากพรรคและปลดจากทุกตำแหน่ง หยางได้ถูกกลุ่มยุวชนแดงกดขี่ข่มเหง โดยถูกกล่าวหาว่าได้ลักลอบติดตั้งอุปกรณ์ดักฟังเพื่อสอดแนมเหมา ซึ่งเป็นข้อกล่าวหาเดียวกับที่เติ้งถูกกล่าวหาเช่นกัน

หยางถูกคุมขังอยู่ในเรือนจำจนกระทั่งเหมาถึงแก่อสัญกรรมและเติ้งขึ้นสู่อำนาจในปี ค.ศ. 1978 ภายหลังจากที่เติ้งสามารถควบคุมกองทัพได้แล้ว เขาได้เรียกตัวหยางกลับมา และแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งนายพล พร้อมมอบภารกิจให้หยางดำเนินการปฏิรูปกองทัพของจีน ซึ่งเติ้งมองว่ามีขนาดใหญ่เกินความจำเป็นและมีส่วนเกี่ยวข้องกับกิจกรรมที่ไม่ใช่ทางทหารมากเกินไป เติ้งเลื่อนตำแหน่งให้หยางเป็นรองประธานคณะกรรมการการทหารส่วนกลางเพื่อมอบอำนาจให้หยางดำเนินการปฏิรูปเหล่านี้ให้สำเร็จ (โดยเติ้งดำรงตำแหน่งประธาน) ในปี ค.ศ. 1982 หยางได้รับแต่งตั้งให้เป็นสมาชิกเต็มตัวของคณะกรมการเมือง^[8]

หยางมีความสัมพันธ์อันใกล้ชิดกับเติ้งและมีวิสัยทัศน์ด้านเศรษฐกิจระยะยาวสอดคล้องกับเติ้งหลายประการ แต่เขามีความกระตือรือร้นน้อยกว่าในการผลักดันนโยบายการปฏิรูปการเมืองที่ผู้นำระดับสูงคนอื่น ๆ ซึ่งได้รับความไว้วางใจจากเติ้ง อาทิ หู เย่าปัง จ้าว จื่อหยาง ว่าน หลี่ และหู ฉี่ลี่ได้ส่งเสริม หยางได้ให้เหตุผลสนับสนุนการปฏิรูปเศรษฐกิจโดยอ้างถึงวลาดิมีร์ เลนิน และนโยบายเศรษฐกิจใหม่ (New Economic Policy) พร้อมเน้นย้ำว่าพรรคคอมมิวนิสต์ควรยังคงมีอำนาจควบคุมเศรษฐกิจโดยรวม แม้แต่ในธุรกิจเอกชน ผ่านระบบคณะกรรมาธิการพรรคในทุกองค์กร เขายังคงปกป้องเหมาในฐานะผู้นำที่ยิ่งใหญ่และมีประวัติศาสตร์มาโดยตลอด แม้ว่าตัวเขาเองจะต้องทนทุกข์ทรมานจากน้ำมือของกลุ่มลัทธิเหมาหัวรุนแรงก็ตาม

ในช่วงต้นทศวรรษที่ 1980 หยางได้ให้การสนับสนุนอย่างชัดแจ้งต่อความพยายามของแฮริสัน ซอลส์เบอรี นักประวัติศาสตร์ชาวต่างชาติผู้ศึกษาประวัติศาสตร์จีนในการรวบรวมเรื่องราวของการเดินทัพทางไกล โดยการจัดให้มีการสัมภาษณ์ผู้เข้าร่วมการเดินทัพที่ยังมีชีวิตอยู่อย่างละเอียด หนังสือที่ได้จากการรวบรวมข้อมูลนี้คือ Long March: The Untold Story ได้รับการยกย่องจากนักวิชาการจีนว่าเป็นการสังเคราะห์ข้อมูลเชิงปากจากแหล่งปฐมภูมิได้อย่างดีเยี่ยม ภายในประเทศจีน ทหารผ่านศึกชาวจีนจำนวนมากได้ตั้งคำถามว่าเหตุใดจึงต้องรอให้ชาวต่างชาติเป็นผู้ผลิตหนังสือเล่มนี้ขึ้นมา^[9]

ประธานาธิบดี

ในปี ค.ศ. 1988 หยางได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีสาธารณรัฐประชาชนจีนแทนที่หลี่ เซียนเนี่ยน ทำให้หยางเป็นประธานาธิบดีเพียงคนเดียวที่ไม่ได้เป็นสมาชิกของคณะกรรมธิการสามัญประจำกรมการเมือง ภายใต้จารีตของรัฐธรรมนูญฉบับปี ค.ศ. 1982 บทบาทของประธานาธิบดีส่วนใหญ่เป็นเชิงสัญลักษณ์^[8] โดยอำนาจบริหารอย่างเป็นทางการนั้นเป็นของของเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์และนายกรัฐมนตรี ในทางปฏิบัติ ผู้นำพรรคและประเทศยังคงให้ความสำคัญและเคารพต่อผู้นำสูงสุด เติ้ง เสี่ยวผิง อย่างไรก็ตาม เติ้งไม่ได้มีอำนาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาด เนื่องจากเขายังคงต้องประนีประนอมในเรื่องนโยบายบางประการกับผู้อาวุโสของพรรคคนอื่น ๆ เช่น เฉิน ยฺหวิน และหลี่ เซียนเนี่ยน

บทบาทของหยางในระหว่างการประท้วงที่จัตุรัสเทียนอันเหมินในปี ค.ศ. 1989 ได้ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างพื้นฐานทางการเมืองของจีน ในเบื้องต้น หยางแสดงความเห็นใจต่อนักศึกษาและเข้าข้างจ้าว จื่อหยาง เลขาธิการพรรค ในการสนับสนุนนักศึกษา ในฐานะรองประธานและเลขาธิการคณะกรรมการการทหารส่วนกลาง เขายังได้กล่าวชื่นชมท่าทีของจ้าวโดยระบุว่า "แนวคิดของจ้าวในการสงบขบวนการนักศึกษาโดยอาศัยหลักประชาธิปไตยและกฎหมายนั้นน่าจะเป็นแนวทางที่เหมาะสมและสามารถนำไปสู่ผลลัพธ์ที่ดีได้ในสถานการณ์ปัจจุบัน" จุดยืนของจ้าวถูกคัดค้านจากหลี่ เผิง นายกรัฐมนตรี และหลี่ เซียนเนี่ยน ผู้อาวุโสของพรรค ซึ่งทั้งสองต้องการให้ใช้กำลังปราบปรามการประท้วงของนักศึกษา และได้เข้าร่วมการชิงอำนาจภายในพรรคกับจ้าวเพื่อโน้มน้าวให้ผู้นำระดับสูงคนอื่น ๆ เห็นพ้องกับจุดยืนพวกเขา^{[ต้องการอ้างอิง]}

เมื่อฝ่ายหัวรุนแรงได้เปรียบ หยางก็ได้เปลี่ยนจุดยืนและสนับสนุนการใช้กำลังปราบปรามการประท้วงของนักศึกษา ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1989 หยางได้ปรากฏตัวทางโทรทัศน์ของจีน โดยกล่าวประณามการประท้วงของนักศึกษาว่าเป็น "อนาธิปไตย" และปกป้องการประกาศใช้กฎอัยการศึกในหลายพื้นที่ของกรุงปักกิ่งที่ได้รับผลกระทบจากการประท้วง ต่อมาหยางได้ระดมกำลังและวางแผนปราบปรามผู้ประท้วง ซึ่งเป็นปฏิบัติการที่ส่งผลให้ผู้ประท้วงหลายร้อยคนเสียชีวิตในวันที่ 4 มิถุนายนและวันต่อ ๆ มา^[8] หลานชายของหยางคือ หยาง เจี้ยนหฺวา เป็นผู้บัญชาการกองทัพกลุ่มที่ 27 ซึ่งถูกส่งเข้ามาในกรุงปักกิ่งจากมณฑลเหอเป่ย์เพื่อปราบปรามผู้ประท้วง

ตลอดทศวรรษที่ 1980 และต้นทศวรรษที่ 1990 หยางมีอิทธิพลอย่างมากต่อกองทัพปลดปล่อยประชาชน หยาง และหยาง ไป่ปิง น้องชายต่างมารดาของเขา ได้สั่งกวาดล้างเจ้าหน้าที่กองทัพทุกนายที่ไม่สนับสนุนการปราบปรามนักศึกษาอย่างรุนแรงของรัฐบาล ต่อมาหยางได้เริ่มดำเนินการอย่างเป็นระบบเพื่อแต่งตั้งผู้สนับสนุนของตนเข้าสู่ตำแหน่งระดับสูงในกองทัพให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นได้ ทำให้ความไม่พอใจในหมู่ผู้นำทหารรุ่นเก่าคนอื่น ๆ ที่กล่าวหาว่าหยางพยายามครอบงำกองทัพ และอาจท้าทายอำนาจของเติ้งโดยการสร้าง "กลุ่มตระกูลหยาง" ขึ้นมา เมื่อหยางแสดงการต่อต้านการขึ้นสู่อำนาจของเจียง เจ๋อหมิน ซึ่งเดิมดำรงตำแหน่งเลขาธิการพรรคประจำนครเซี่ยงไฮ้ และถูกเติ้งส่งเสริมให้สืบทอดตำแหน่งผู้นำสูงสุด ผู้อาวุโสในพรรครวมถึงเติ้งเองก็ได้บังคับให้หยางเกษียณอายุในปี ค.ศ. 1993 พร้อมกับสมาชิกครอบครัวบางส่วน^[7]

ชีวิตช่วงหลัง

รายงานของวิทยุเสียงอเมริกา ก่อนที่หยางจะถึงแก่อสัญกรรมในปี ค.ศ. 1998 ระบุว่าเขาได้บอกกับแพทย์ทหารเจี่ยง เยี่ยนหย่ง ว่าการปราบปรามประชาชนในวันที่ 4 มิถุนายนถือเป็นความผิดพลาดร้ายแรงที่สุดที่หลี่ เผิง และพรรคคอมมิวนิสต์ได้กระทำในประวัติศาสตร์ของพรรค ซึ่งหยางเชื่อว่าตนไม่สามารถแก้ไขความผิดพลาดดังกล่าวได้ แต่เชื่อมั่นว่าในที่สุดแล้วมันจะได้รับการแก้ไข^[10]

หยางถึงแก่อสัญกรรมในวันที่ 14 กันยายน ค.ศ. 1998 ขณะมีอายุได้ 91 ปี ในคำประกาศไว้อาลัยอย่างเป็นทางการได้กล่าวถึงเขาว่าเป็น "นักปฏิวัติชนชั้นกรรมาชีพผู้ยิ่งใหญ่ รัฐบุรุษ นักยุทธศาสตร์การทหาร มาร์กซิสต์ผู้เคร่งครัด ผู้นำที่โดดเด่นของพรรค ประเทศ และกองทัพประชาชน" ในปี ค.ศ. 2001 อัฐืหยางและภรรยาได้ถูกนำไปบรรจุไว้ที่สุสานที่ตั้งชื่อตามเขาในเขตถงหนาน เมืองฉงชิ่ง^[7]^[11]

ชีวิตส่วนตัว

ในปี ค.ศ. 1929 เขาได้สมรสกับนางหลี่ ปั๋วจ้าว ซึ่งเป็นสตรีผู้เข้าร่วมการเดินทัพทางไกลร่วมกับหยาง ทั้งสองมีบุตรชายด้วยกันสามคน^[12]

ดูเพิ่ม

การเมืองจีน

อ้างอิง

↑ "族谱帮大忙，确定杨尚昆诞辰日为8月3日--中国共产党新闻--中国共产党新闻-人民网". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 March 2016. สืบค้นเมื่อ 21 May 2017.
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 ^2.3 ^2.4 Yang Shangkun (Yang Shang-kun) (1907-1998) in China at war: an Encyclopedia, edited by Xiaobing Li, pp. 512–514, ABC-CLIO, 2012.
↑ ^3.0 ^3.1 ^3.2 ^3.3 Eckholm 1
↑ "Obituary: Yang Shangkun". The Independent. 15 September 1998. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 May 2022.
↑ ^5.0 ^5.1 Xinhua
↑ Domes 113
↑ ^7.0 ^7.1 ^7.2 Eckholm 1–2
↑ ^8.0 ^8.1 ^8.2 Eckholm 2
↑ Teiwes 93–94
↑ (Chinese) 镇压六四主将、党内斗争牺牲品杨白冰病逝 Voice of America 2013-01-17
↑ "看完杨尚昆墓，再看看华国锋陵园，同样雄伟壮观，意义却各不相同". The Paper. 2020-08-28. สืบค้นเมื่อ 2023-12-11.
↑ "李伯钊（1911—1985）". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 September 2017. สืบค้นเมื่อ 15 September 2017.

[1] "族谱帮大忙，确定杨尚昆诞辰日为8月3日--中国共产党新闻--中国共产党新闻-人民网". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 March 2016. สืบค้นเมื่อ 21 May 2017.

[bio-2] 2.0 ^2.1 ^2.2 ^2.3 ^2.4 Yang Shangkun (Yang Shang-kun) (1907-1998) in China at war: an Encyclopedia, edited by Xiaobing Li, pp. 512–514, ABC-CLIO, 2012.

[Eckholm1-3] 3.0 ^3.1 ^3.2 ^3.3 Eckholm 1

[4] "Obituary: Yang Shangkun". The Independent. 15 September 1998. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 May 2022.

[Xinhua1-5] 5.0 ^5.1 Xinhua

[6] Domes 113

[Eckholm12-7] 7.0 ^7.1 ^7.2 Eckholm 1–2

[Eckholm_2-8] 8.0 ^8.1 ^8.2 Eckholm 2

[9] Teiwes 93–94

[10] (Chinese) 镇压六四主将、党内斗争牺牲品杨白冰病逝 Voice of America 2013-01-17

[11] "看完杨尚昆墓，再看看华国锋陵园，同样雄伟壮观，意义却各不相同". The Paper. 2020-08-28. สืบค้นเมื่อ 2023-12-11.

[12] "李伯钊（1911—1985）". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 September 2017. สืบค้นเมื่อ 15 September 2017.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

ด ค ก ประมุขแห่งรัฐสาธารณรัฐประชาชนจีน
แผนรวมชาติ (ค.ศ. 1949–1954)	ประธานรัฐบาลประชาชนกลาง เหมา เจ๋อตง
รัฐธรรมนูญ 1954 (ค.ศ. 1954–1975)	ประธาน เหมา เจ๋อตง หลิว เช่าฉี ซ่ง ชิงหลิง และ ต่ง ไป้อู่ (รักษาการ)
รัฐธรรมนูญ 1975 และ 1978 (ค.ศ. 1975–1982)	ประธานคณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาประชาชน จูเต๋อ ซ่ง ชิ่งหลิง (รักษาการ) เย่ เจี้ยนอิง
รัฐธรรมนูญ 1982 (ค.ศ. 1982–ปัจจุบัน)	ประธานาธิบดี หลี่ เซียนเนี่ยน หยาง ช่างคุน เจียง เจ๋อหมิน หู จิ่นเทา สี จิ้นผิง
รายชื่อประธานาธิบดีสาธารณรัฐประชาชนจีน