สโมสรฟุตบอลลิเวอร์พูลในฤดูกาล 1989–90
| ฤดูกาล 1989–90 | ||||
|---|---|---|---|---|
| ผู้จัดการทีม | เคนนี แดลกลีช | |||
| ดิวิชัน 1 | แชมป์ | |||
| ผู้ทำประตูสูงสุด | ลีก: จอห์น บานส์ (22) ทั้งหมด: จอห์น บานส์ (28) | |||
| ผู้เข้าชมในบ้านเฉลี่ย | 36,690 คน | |||
| ||||
| ||||
สโมสรฟุตบอลลิเวอร์พูลในฤดูกาล 1989–90 เป็นฤดูกาลที่ 98 ของลิเวอร์พูล และเป็นปีที่ 28 ติดต่อกันบนลีกสูงสุด
ลิเวอร์พูลจบฤดูกาลในฐานะแชมป์ลีกเป็นสมัยที่ 18 แต่พลาดการคว้าดับเบิ้ลแชมป์ด้วยการตกรอบรองชนะเลิศเอฟเอ คัพเป็นฤดูกาลที่ 3 ติดต่อกัน ครั้งนี้พ่ายแพ้ต่อคริสตัลพาเลซ 3-4 ซึ่งพวกเขาเอาชนะ 9-0 ในลีกเมื่อต้นฤดูกาล ในตอนจบฤดูกาลพวกเขาจบโดยทิ้งรองแชมป์อย่างแอสตันวิลลา 9 คะแนน โดยต้องเผชิญกับความท้าทายที่หนักหน่วงจากวิลลามาเกือบทั้งฤดูกาลและในช่วงต้นฤดูกาลจากคู่แข่งสำคัญอย่างเอฟเวอร์ตัน[1] นี่คือแชมป์สุดท้ายของลิเวอร์พูลจนถึงฤดูกาล 2019–20
ฤดูใบไม้ร่วงปี ค.ศ. 1989 จอห์น อัลดริดจ์ ถูกขายไปเรอัลโซซิเอดัด อัลดริดจ์เสียตำแหน่งกองหน้าตัวจริงให้กับเอียน รัช ซึ่งซื้อกลับมาจากยูเวนตุสเมื่อปีก่อนหลังจากมีฤดูกาลที่ไม่มีความสุขในอิตาลี จิม เบกลิน กองหลังที่มีอาการบาดเจ็บรบกวนย้ายไปร่วมทีมลีดส์ยูไนเต็ด ก่อนเริ่มฤดูกาล โดยตำแหน่งปราการหลังถูกแทนที่ด้วยการเข้ามาของเกล็นน์ ไฮเซ่น ดาวเตะชาวสวีเดน
ฤดูกาล[แก้]
สิงหาคม[แก้]
ในฐานะแชมป์เอฟเอคัพ ลิเวอร์พูลได้เล่นแชริตีชีลด์ โดยเผชิญหน้ากับแชมป์ลีกฤดูกาลที่แล้วอย่างอาร์เซนอล ในการแข่งขันนัดสุดท้ายของฤดูกาลที่แล้ว เมื่ออาร์เซนอลคว้าแชมป์ที่แอนฟิลด์ในสถานการณ์ที่น่าทึ่งเมื่อทั้งสองสโมสรมีแต้มและผลต่างประตูได้เสียเท่ากันจากประตูชัยของ ไมเคิ่ล โธมัส ลิเวอร์พูลล้างแค้นได้สำเร็จด้วยการเอาชนะ 1–0 จากประตูชัยของปีเตอร์ เบียร์ดสลีย์ ในลีกพวกเขาเริ่มต้นด้วยชัยชนะเหนือแมนเชสเตอร์ซิตี 3–1 ตามด้วยการเสมอกับลูตันทาวน์และแอสตันวิลลา เดือนนี้จบลงด้วยการเดินทางไปสเปนเล่นนัดกระชับมิตรกับเรอัลมาดริดใน Trofeo Santiago Bernabeu ผลจบลงลิเวอร์พูลแพ้ 0–2
เดือนสิงหาคมจบลงด้วยลิเวอร์พูลอยู่อันดับ 5 ของตาราง โดยมีเชลซีที่เพิ่งเลื่อนชั้นขึ้นมาเป็นจ่าฝูง มิลล์วอลล์ (อยู่บนลีกสูงสุดเป็นฤดูกาลที่ 2 เท่านั้น) เป็นรองจ่าฝูง เอฟเวอร์ตันคู่แข่งสำคัญอยู่อันดับ 3 และคอเวนทรีซิตีอยู่อันดับ 4[2]
กันยายน[แก้]
กันยายนเริ่มต้นด้วยเกมเยือน 3 นัดติดต่อกัน ชนะดาร์บีเคาน์ตี 3–0 ตามด้วยถล่มคริสตัลพาเลซ 9–0 ผู้เล่นที่แตกต่างกัน 8 คนทำประตูได้ในนัดนี้ และเป็นนัดสุดท้ายของจอห์น อัลดริดจ์กับสโมสร อัลดริดจ์ซึ่งกำลังจะย้ายไปร่วมทีมเรอัลโซซิเอดัด ลุกจากม้านั่งสำรองเพื่อเปลี่ยนลงมายิงจุดโทษ และโยนรองเท้าและชุดของเขาให้เดอะค็อปเมื่อจบการแข่งขัน อัลดริดจ์ยังคงเป็นกองหน้าตัวจริงในฤดูกาล 1988–89 หลังจากที่รัชกลับมาจากยูเวนตุส ไม่ว่าจะเล่นกองหน้า 3 คนร่วมกับรัชและเบียร์ดสลีย์หรือเล่นคู่กับเบียร์ดสลีย์ในแผนกองหน้า 2 คนจาก 14 นัดในลีกที่รัชสภาพร่างกายไม่สมบูรณ์ แต่สำหรับฤดูกาล 1989–90 ดัลกลิชตัดสินใจใช้แผนกองหน้า 2 คนคือรัชและเบียร์ดสลีย์ และอัลดริดจ์รู้ดีว่าการออกจากแอนฟิลด์จะเป็นโอกาสที่ดีที่สุดของเขาในการลงเล่นในทีมชุดใหญ่
หลังจากเปิดบ้านเสมอกับนอริชซิตี 0–0 และชนะวีแกนแอทเลติก 5–2 ในลีกคัพเลกแรก ก่อนเกมเมอร์ซีย์ไซด์ดาร์บีนัดแรกของฤดูกาล เช่นเดียวกับนัดชิงชนะเลิศเอฟเอ คัพ ฤดูกาลที่แล้ว และในเกมดาร์บีหลายครั้งก่อนหน้านี้ เอียน รัช เป็นผู้ยิง 2 ประตู บวกกับจอห์น บานส์ 1 ประตู ในเกมที่หงส์แดงบุกชนะทอฟฟี่สีน้ำเงิน 3–1 ที่กูดิสันพาร์ก เมื่อวันเสาร์ที่ 23 กันยายน
ตุลาคม[แก้]
นัดแรกในเดือนตุลาคมคือการพบกับวีแกนในเลกที่สองของลีกคัพซึ่งยังคงเล่นที่แอนฟิลด์ (เนื่องจากสนามของวีแกนเล่นไม่ได้) ลิเวอร์พูลชนะ 3–0 โดยสตีฟ สตอนตันที่ลงมาเป็นตัวสำรองทำแฮตทริก รวมผล 2 นัด ลิเวอร์พูลชนะ 8–2 ย้อนกลับไปในลีก ลิเวอร์พูลแพ้วิมเบิลดัน 1–2 ที่พลาวเลน ก่อนที่เซาแทมป์ตันจะทุบหงส์แดง 4–1 ที่เดอะเดลล์ ความทุกข์ยากของลิเวอร์พูลดำเนินต่อไปในอีก 4 วันต่อมาเมื่ออาร์เซนอลจบเส้นทางในลีกคัพของลิเวอร์พูลด้วยสกอร์ 1–0 ที่อาร์เซนอลสเตเดียม เส้นทางในลีกเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งด้วยการชนะทอตนัมฮอตสเปอร์ 1–0 ซึ่งทำให้ลิเวอร์พูลทวงตำแหน่งจ่าฝูงดิวิชัน 1 กลับคืนมาจากเอฟเวอร์ตัน ซึ่งดูเหมือนจะกลับมาเป็นสโมสรชั้นนำอีกครั้ง ภายใต้การคุมทีมของโคลิน ฮาร์วีย์ ตั้งแต่การออกจากสโมสรของฮาวเวิร์ด เคนดัลล์ ซึ่งเคนดัลล์เป็นผู้จัดการทีมชุดแชมป์ลีก 2 สมัยล่าสุดคือฤดูกาล 1984–85 และ 1986–87 หลังจากเดือนกันยายนที่น่าผิดหวัง แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดเริ่มดีขึ้นโดยมีแต้มตามหลังลิเวอร์พูลเพียง 7 คะแนน (แม้ว่าจะอยู่อันดับ 10) อย่างไรก็ตาม ความท้าทายจากมิลวอลล์และคอเวนทรีดูเหมือนจะจบลงเนื่องจากทั้งสองสโมสรฟอร์มตกลงไป[3]
พฤศจิกายน[แก้]
พฤศจิกายนเป็นเดือนที่น่าเศร้าสำหรับลิเวอร์พูล มันเริ่มต้นด้วยการแพ้ในบ้าน 0–1 ต่อคอเวนทรีซิตี ต่อด้วยการแพ้ควีนส์พาร์กเรนเจอส์ 2–3 ที่สนามลอฟตัสโรด ชนะมิลวอลล์และชนะอาร์เซนอลในบ้านตามมา ก่อนเกมเยือนเชฟฟีลด์เวนส์เดย์ นี่เป็นนัดแรกของลิเวอร์พูลที่ฮิลส์โบโรหลังจากโศกนาฏกรรมเมื่อ 7 เดือนก่อน และจบลงด้วยความพ่ายแพ้ 0–2 อย่างไรก็ตามพวกเขาจบเดือนด้วยการเป็นจ่าฝูงของลีกโดยมี 27 คะแนน – เท่ากับอาร์เซนอลแต่ผลต่างประตูได้เสียดีกว่าอาร์เซนอล แอสตันวิลลา และเชลซี เซาแทมป์ตันและคอเวนทรีต่างตามหลังจ่าฝูงเพียง 4 แต้ม ส่วนความหวังแชมป์ลีกของเอฟเวอร์ตันกำลังเลือนหายไปอย่างรวดเร็วเนื่องจากพวกเขาร่วงจากจ่าฝูงของลีกมาอยู่ที่อันดับ 12 ภายในเวลาไม่กี่สัปดาห์ ผลงานของแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ดีขึ้นอย่างต่อเนื่องเนื่องจากพวกเขาลดช่องว่างระหว่างตัวเองกับลิเวอร์พูลให้แคบลง – ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่อันดับ 9 แต่ตามหลังลิเวอร์พูลเพียง 6 คะแนน[4]
ธันวาคม[แก้]
เดือนธันวาคมเป็นเดือนที่ดีสำหรับลิเวอร์พูล ซึ่งเริ่มต้นด้วยชัยชนะ 4–1 ที่น่าประทับใจที่แมนเชสเตอร์ซิตี (คุมทีมโดยอดีตผู้จัดการทีมเอฟเวอร์ตัน ฮาวเวิร์ด เคนดัลล์) ตามด้วยการเปิดบ้านเสมอกับแอสตันวิลลา 1–1 ก่อนจะเอาชนะเชลซีคู่แข่งร่วมลีก 5–2 ในวันที่ 16 ธันวาคม การเสมอกันแบบไร้สกอร์กับแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดเกิดขึ้นที่แอนฟิลด์ในวันที่ 23 ธันวาคม โดยตอนนี้คู่แข่งตัวฉกาจของลิเวอร์พูลต้องเผชิญกับฟอร์มอันย่ำแย่และหมดลุ้นในการลุ้นแชมป์ลีก 2 นัดถัดมา - กับเชฟฟีลด์เวนส์เดย์และชาร์ลตันแอทเลติก - ชนะทั้ง 2 นัด ดังนั้นลิเวอร์พูลจึงจบทศวรรษที่ 1980 ในฐานะจ่าฝูงดิวิชั่น 1
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "On this day 30 years ago Liverpool secured their 18th and last league title". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-11-04. สืบค้นเมื่อ 2023-02-20.
- ↑ "Liverpool News - LFC Online".แม่แบบ:Nonspecific
- ↑ "Liverpool News - LFC Online".
- ↑ "Liverpool News - LFC Online".