สตรีทไฟเตอร์: เดอะมูฟวี (วิดีโอเกมคอนโซล)
| สตรีทไฟเตอร์: เดอะมูฟวี | |
|---|---|
 ปกเซกา แซตเทิร์น เวอร์ชันอเมริกาเหนือ | |
| ผู้พัฒนา | แคปคอม |
| ผู้จัดจำหน่าย |
|
| เครื่องเล่น | เซกา แซตเทิร์น, เพลย์สเตชัน |
| วางจำหน่าย | เซกา แซตเทิร์น
|
| แนว | ต่อสู้ |
| รูปแบบ | ผู้เล่นสูงสุด 2 คนพร้อมกัน |
สตรีทไฟเตอร์: เดอะมูฟวี (อังกฤษ: Street Fighter: The Movie)[a] เป็นเกมต่อสู้ตัวต่อตัว ที่วางจำหน่ายสำหรับเพลย์สเตชัน และเซกา แซตเทิร์น ใน ค.ศ. 1995 ซึ่งมีฐานรากมาจากภาพยนตร์ ค.ศ. 1994
รูปแบบการเล่น[แก้]
แม้ว่ากราฟิกจะประกอบด้วยภาพดิจิทัลแบบเดียวกันกับนักแสดงในภาพยนตร์ที่ใช้สำหรับเวอร์ชันอาร์เคด แต่สไปรต์ได้รับการประมวลผลต่างกัน ฉากหลังต่างกันทั้งหมด และระบบการต่อสู้ใกล้เคียงกับซูเปอร์สตรีทไฟเตอร์ II X: แกรนด์มาสเตอร์ชาลเลนจ์ มาก นอกเหนือจากท่าพิเศษแบบปกติและซูเปอร์คอมโบแล้ว ผู้เล่นยังสามารถปฏิบัติการท่าพิเศษของตัวละครในเวอร์ชันที่ทรงพลังยิ่งขึ้น ซึ่งรู้จักกันในชื่อ "ซูเปอร์สเปเชียลมูฟ" เหมือนกับ "อีเอส มูฟ" ที่มีในเกมไนต์วอร์ริเออส์ และ "อีเอกซ์ สเปเชียล" ที่ในภายหลังเปิดตัวในสตรีทไฟเตอร์ III: เซคันด์อิมแพกต์ โดยท่าซูเปอร์สเปเชียลต้องการให้เกจซูเปอร์คอมโบเต็มอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง (หลังจากที่ส่วนที่เติมของเกจเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน) และสามารถทำได้โดยดำเนินการคำสั่งเดียวกันกับท่าพิเศษแบบปกติ แต่กดปุ่มโจมตีสองปุ่มแทนปุ่มเดียว
มีโหมดเกมสี่โหมดให้เลือก โหมดผู้เล่นเดี่ยวหลักอย่าง "มูฟวีแบตเทิล" เป็นโหมดเนื้อเรื่องซึ่งเป็นไปตามเนื้อเรื่องของภาพยนตร์ ผู้เล่นเข้าควบคุมไกล์ซึ่งกำลังปฏิบัติภารกิจแทรกซึมที่หลบซ่อนของไบสัน (ในเกมเวอร์ชันภาษาญี่ปุ่นคือเวก้า) ในเมืองชาโดลู ผู้เล่นสามารถเลือกระหว่างจุดแตกแยกที่แตกต่างกันหลังจากการแข่งบางแมตช์ ซึ่งกำหนดจำนวนคู่ต่อสู้ที่จะเผชิญหน้าก่อนจุดแยกถัดไป จนกระทั่งถึงแมตช์สุดท้ายกับสกัด, ไบสัน และไฟนอลไบสัน หลังจากเสร็จสิ้นโหมดมูฟวีแบตเทิล มิวสิกวิดีโอของเพลงประกอบภาพยนตร์ที่ชื่อ "ซัมติงแดร์" โดยเชจแอนด์อัสกะจะเริ่มบรรเลง
โหมดอื่น ๆ รวมถึงโหมดสไตล์อาร์เคดที่เรียกว่า "สตรีทแบตเทิล" ซึ่งผู้เล่นสามารถเลือกตัวละครแล้วเผชิญหน้ากับตัวละครที่ควบคุมด้วยคอมพิวเตอร์สิบสองตัว ปิดท้ายด้วยแซนกีฟ, ดี เจย์, สกัด และไบสัน ส่วน "เวอร์ซัสโหมด" ซึ่งเป็นโหมดมาตรฐานสำหรับผู้เล่นสองคน เป็นเช่นเดียวกับในเวอร์ชันคอนโซลก่อนหน้าของสตรีทไฟเตอร์ และ "ไทรเอิลโหมด" ที่ผู้เล่นต่อสู้กับบัญชีรายชื่อทั้งหมดเพื่อทำไฮสกอร์ หรือสถิติเวลาที่รวดเร็ว นอกจากนั้น ในระหว่างการต่อสู้ ตัวละครได้มีธีมดนตรีใหม่สำหรับเกมภาคนี้
ตัวละคร[แก้]
เวอร์ชันประจำบ้านของสตรีทไฟเตอร์: เดอะมูฟวี มีตัวละครหลายตัวที่เหมือนกันจากเกมอาร์เคด โดยมีความแตกต่างที่สำคัญเล็กน้อยในบัญชีรายชื่อ ตัวละครในภาพยนตร์ต้นฉบับอย่างกัปตันซาวาดะมีอยู่ในทั้งสองเวอร์ชัน อย่างไรก็ตาม ท่าพิเศษของเขานั้นแตกต่างจากที่มีในเวอร์ชันอาร์เคด ส่วนตัวละครดั้งเดิมอย่างเบลดจากเกมอาร์เคดพร้อมกับทหารม้าของไบสันที่สลับสีชุดอื่น ๆ นั้นไม่มีอยู่ในเวอร์ชันประจำบ้าน สำหรับอากูมะ (รับบทโดยเออร์นี เรเยส ซีเนียร์ ซึ่งในเกมเวอร์ชันภาษาญี่ปุ่นดั้งเดิมคือโกกิ) ผู้เป็นตัวละครปกติในเกมอาร์เคด ได้กลับมาเป็นตัวละครที่ซ่อนอยู่อีกครั้ง ซึ่งสามารถเลือกได้โดยใช้สูตรลับเท่านั้น และสามารถต่อสู้ได้ในฐานะคู่ต่อสู้คนสุดท้ายในไทรเอิลโหมดเท่านั้น ขณะที่ตัวละครสองตัวจากภาพยนตร์สตรีท ไฟท์เตอร์ ยอดคนประจัญบาน ที่ไม่ได้อยู่ในเวอร์ชันอาร์เคดก็รวมอยู่ในภาคนี้ด้วย อันได้แก่ ดี เจย์ (รับบทโดยมิเกล อา. นูเญซ จูเนียร์) และบลังก้า (รับบทโดยคิม เรเปีย)
ด้านราอูล จูเลีย ได้เตรียมกลับมารับบทเอ็ม. ไบสัน ในเวอร์ชันวิดีโอเกม แม้ว่าเขาจะได้พบกับทีมงานของเกม แต่เขาก็ป่วยหนัก และท้ายที่สุดก็ไม่สามารถเข้าร่วมในโครงการนี้ได้ เนื่องจากเขาเสียชีวิตในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1994 ดาร์โก ทัสแกน สตันต์ของจูเลียจากภาพยนตร์เรื่องนี้ จึงเข้ามาเติมเต็มบทบาทแทน ส่วนนักแสดงเพียงคนเดียวที่จะไม่แสดงบทบาทของเขาจากภาพยนตร์เรื่องนี้คือโรเบิร์ต แมมโมเน ผู้แสดงเป็นบลังก้า ซึ่งคิม เรเปีย ได้มาสวมบทบาทเพื่อเซตการเคลื่อนไหวที่ซับซ้อนของบลังก้า
ความแตกต่างระดับภูมิภาค[แก้]
เวอร์ชันคอนโซลได้รับการเปิดตัวในชื่อสตรีทไฟเตอร์: เรัยลแบตเทิลออนฟิล์ม ณ ประเทศญี่ปุ่น เพื่อแยกความแตกต่างจากเกมสตรีทไฟเตอร์ II มูฟวี ที่ไม่เกี่ยวข้อง ซึ่งสร้างจากภาพยนตร์อนิเมะในชื่อเดียวกัน นอกเหนือจากการแปลข้อความแล้ว ตัวอย่างเสียงของตัวละครในเวอร์ชันภาษาญี่ปุ่นและภาษาอังกฤษจะแตกต่างกัน เช่นเดียวกับในพากย์ญี่ปุ่นของภาพยนตร์ หัวหน้าสามคนจากสตรีทไฟเตอร์ II ที่มีการเปลี่ยนชื่อระหว่างเวอร์ชันญี่ปุ่นและอเมริกา (บัลร็อก, เวก้า และเอ็ม. ไบสัน) ได้ถูกเรียกโดยชื่อโลกฝั่งตะวันตก ในทางตรงกันข้าม อากูมะถูกเรียกว่าโกกิในเวอร์ชันภาษาญี่ปุ่น
การตอบรับ[แก้]
| การตอบรับ | ||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||||||||||||||||||
เวอร์ชันเพลย์สเตชันประสบความสำเร็จในเชิงพาณิชย์เมื่อเปิดตัว โดยขายหมดในร้านค้าปลีกภายในหนึ่งเดือนหลังจากวางจำหน่าย ณ ทวีปอเมริกาเหนือในเดือนกันยายน ค.ศ. 1995[12]
เกมดังกล่าวได้รับการวิจารณ์เชิงลบเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งการวิจารณ์เวอร์ชันแซตเทิร์นนั้น เรเดียน ออโตเมติก จากนิตยสารเซกา แซตเทิร์น แมกกาซีน ได้บ่นว่าเกมช้าลงมากเกิน และความจริงที่ว่าเกมนี้ไม่ใช่การแปลงเกมอาร์เคดที่มีชื่อเดียวกัน แต่เป็นอีกพอร์ตหนึ่งของซูเปอร์สตรีทไฟเตอร์ II X: แกรนด์มาสเตอร์ชาลเลนจ์ ที่มีการแปลงเป็นดิจิทัลกราฟิก[11] ส่วนนักวิจารณ์ทั้งสี่รายของนิตยสารอิเล็กทรอนิกส์เกมมิงมันทลีได้ติเตียนการควบคุม แต่ยกย่องภาพยนตร์ฟูลโมชันวิดีโอ และกลไกรูปแบบการเล่น ซึ่งไม่ใช่นักวิจารณ์ทุกคนที่ตระหนักว่าเกมนี้ไม่ใช่การแปลงเกมอาร์เคดที่มีชื่อเดียวกัน จึงทำให้เกิดความสับสน[2] ด้านนิตยสารเกมโปรให้ความเห็นเชิงลบอย่างหนักแน่นในเวอร์ชันของแซตเทิร์น ซึ่งหาได้ยากสำหรับสิ่งพิมพ์ในเวลานั้น นักวิจารณ์ติเตียนแอนิเมชันที่ช้า และขาด ๆ หาย ๆ, เสียงการต่อสู้ที่อ่อนแอ, การวาดเฟรมที่คาดเดาไม่ได้ และเวลาคืนสภาพอย่างรวดเร็วของเหล่านักสู้ โดยกล่าวว่าผลลัพธ์นี้เป็น "เกมป้องกันที่รอและโจมตี มากกว่าการแข่งสตรีทไฟเตอร์ที่แท้จริง"[13] รวมถึงนักวิจารณ์จากแมกซิมัมได้ติเตียนโดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อคุณภาพที่ไม่ดีของการแปลงเป็นดิจิทัลและอัตราเฟรม เขายังให้ความเห็นด้วยว่าในขณะที่รูปแบบการเล่นนั้นเป็นพอร์ตของซูเปอร์สตรีทไฟเตอร์ II X: แกรนด์มาสเตอร์ชาลเลนจ์ ซึ่งก็ถูกทำให้หมดอำนาจจากการลดความเร็ว "การตอบสนองที่ลื่นไหล ตามสัญชาตญาณของเกมที่มีในสตรีทไฟเตอร์ก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะหายไป และด้วยเหตุนี้ จึงเป็นการบีบบังคับให้เล่นเกมนี้อย่างแท้จริง"[10] ส่วนนักวิจารณ์ของนิตยสารเนกซ์เจเนอเรชันได้ให้บทวิจารณ์ต่อเกมดังกล่าวเป็นบวกอย่างสมบูรณ์ เขายกย่องการเลือกตัวละครที่ครอบคลุม และมีโหมดต่าง ๆ จำนวนมากให้เล่น รวมทั้งสรุปว่าเกมนี้ "ดูและเล่นได้ดีมาก"[5]
ในขณะที่นักวิจารณ์ของนิตยสารเกมโปรคนอื่น ๆ ได้กล่าวถึงเวอร์ชันเพลย์สเตชัน เขาก็วิจารณ์เกมในแง่ลบอย่างมากเช่นกัน โดยกล่าวว่าเกมใช้เวลาโหลดนาน, มีข้อบกพร่องที่เด่นชัด, ความล่าช้าในการควบคุม, การแสดงเสียงไม่ดี และสไปรต์แบบคลุมเครือที่ไม่เหมือนกับนักแสดงในภาพยนตร์[14] แม้ว่าพวกเขาจะวิจารณ์เวอร์ชันแซตเทิร์นในเชิงบวก แต่บทวิเคราะห์สั้น ๆ ต่อเวอร์ชันเพลย์สเตชันโดยนิตยสารเนกซ์เจเนอเรชันได้กล่าวถึงเกมนี้ว่าเป็น "ความผิดพลาดครั้งใหญ่รอบด้าน"[6]
บ็อบ แมกกี จากยูเอสเกมเมอร์ระบุว่าสตรีทไฟเตอร์: เดอะมูฟวี เป็นหนึ่งในเกมเปิดตัวที่แย่ที่สุดสำหรับเพลย์สเตชัน โดยสังเกตว่าเกมนี้ "ส่วนใหญ่จำได้ว่าเป็นความอับอายที่น่าสังเวช"[15] และจากการระลึกถึงความหลัง มาริสซา แมลี จากยูจีโอ.คอม ได้ให้เกมนี้อยู่อันดับที่ 102 ใน 102 เกมที่แย่ที่สุดตลอดกาลของเธอ[16]
การสืบทอด[แก้]
ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 2018 สิทธิ์ในการเผยแพร่เกมของเวสเทิร์นได้ถูกซื้อกิจการโดยลิควิดมีเดียกรุป ซึ่งเป็นบริษัทผู้ผลิตของแคนาดา พร้อมกับเกมอื่น ๆ ที่บริษัทอะเคลมเอนเตอร์เทนเมนต์เป็นเจ้าของแต่เดิม[17]
หมายเหตุ[แก้]
- ↑ วางจำหน่ายในประเทศญี่ปุ่นในชื่อสตรีทไฟเตอร์: เรัยลแบตเทิลออนฟิล์ม (ญี่ปุ่น: ストリートファイター リアルバトル オン フィルム; อังกฤษ: Street Fighter: Real Battle on Film) เพื่อหลีกเลี่ยงความสับสนกับเกมสตรีทไฟเตอร์ II มูฟวี ซึ่งอิงจากสตรีทไฟเตอร์ II: ดิแอนิเมเต็ดมูฟวี
- ↑ การวิจารณ์เวอร์ชันเซกา แซตเทิร์น ของนิตยสารเกมแฟนนั้นมาจากนักวิจารณ์สามคนที่มอบคะแนนต่างกัน ได้แก่ 84, 85 และ 82[3]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Williamson, Colin. "Street Fighter: The Movie". AllGame. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2014-11-16. สืบค้นเมื่อ October 22, 2020.
- ↑ 2.0 2.1 "Review Crew: Street Fighter: The Movie". Electronic Gaming Monthly. No. 76. Sendai Publishing. November 1995. p. 48.
- ↑ S. Quan; Nick Rox; K. Lee (October 1995). "SF the Movie". GameFan. Vol. 3 no. 10. p. 16.
- ↑ Bolton, Roger (November 1995). "Streetfighter: The Movie". Hyper. No. 24. pp. 46–47.
- ↑ 5.0 5.1 "Street Fighter: The Movie". Next Generation. No. 11. Imagine Media. November 1995. pp. 170, 174.
- ↑ 6.0 6.1 "Every PlayStation Game Played, Reviewed, and Rated". Next Generation. No. 25. Imagine Media. January 1997. p. 60.
- ↑ "Street Fighter: The Movie". Official UK PlayStation Magazine. No. 1. November 1995. p. 86.
- ↑ "Street Fighter: The Movie". Play. No. 1. November 1995. pp. 48–49.
- ↑ "Video Game Reviews, Articles, Trailers and more - Metacritic". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-08-27. สืบค้นเมื่อ 2021-12-26.
- ↑ 10.0 10.1 "Maximum Reviews: Streetfighter: The Movie". Maximum: The Video Game Magazine. No. 2. Emap International Limited. 1995. p. 146.
- ↑ 11.0 11.1 Automatic, Radion (November 1995). "Review: Streetfighter the Movie [sic]". Sega Saturn Magazine. No. 1. Emap International Limited. pp. 66–67.
- ↑ Derdak, Thomas; Pederson, Jay P. (1998). International Directory of Company Histories. St. James Press. p. 6. ISBN 978-1-55862-365-1.
In September, Acclaim's first PlayStation titles, NBA Jam: Tournament Edition (successor to the original game that sold more than three million cartridges) and Street Fighter: The Movie, sold out in retail stores in about a month.
- ↑ Scary Larry (November 1995). "ProReview: Street Fighter: The Movie". GamePro. No. 86. IDG. p. 62.
- ↑ Videohead (January 1996). "ProReview: Street Fighter: The Movie". GamePro. No. 88. IDG. p. 80.
- ↑ Mackey, Bob (2015-09-09). "Debut Duds: The Worst PlayStation Launch Games". USgamer. Gamer Network. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-10-06. สืบค้นเมื่อ 2015-10-06.
- ↑ Meli, Marissa (2010-07-05). "Worst Video Games of All Time". UGO.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ September 1, 2010. สืบค้นเมื่อ 2013-10-13.
- ↑ Orselli, Brandon (2018-10-02). "Liquid Media Acquires Rights to 65 Classic Acclaim Entertainment IPs". nichegamer.com. สืบค้นเมื่อ 2019-02-04.
- Studio Bent Stuff (Sep 2000). All About Capcom Head-to-Head Fighting Game. A.A. Game History Series (Vol. 1) (ภาษาญี่ปุ่น). Dempa Publications, Inc. ISBN 4-88554-676-1.
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
| วิดีโอเกม | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ภาพยนตร์และโทรทัศน์ |
| ||||||
| ตัวละคร |
| ||||||
| สื่อ | |||||||
| ไม่เป็นทางการ | |||||||
| เกี่ยวข้อง | |||||||
