วัดพังยาง
| วัดพังยาง | |
|---|---|
 | |
| ที่ตั้ง | ตำบลพังยาง อำเภอระโนด จังหวัดสงขลา |
| ประเภท | วัดราษฎร์ |
| นิกาย | มหานิกาย |
 ส่วนหนึ่งของสารานุกรมพระพุทธศาสนา | |
วัดพังยาง เป็นวัดราษฎร์สังกัดคณะสงฆ์ฝ่ายมหานิกาย ตั้งอยู่ในตำบลพังยาง อำเภอระโนด จังหวัดสงขลา
สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติระบุว่าวัดพังยางตั้งวัดเมื่อ พ.ศ. 1380 ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมาเมื่อ พ.ศ. 2501[1] และปรากฏชื่อในแผนที่ภาพกัลปนาวัดหัวเมืองพัทลุง ซึ่งเขียนขึ้นในรัชสมัยของสมเด็จพระนารายณ์มหาราช ปรากฏชื่อว่า วัดพังยางตีนท่า และ วัดพังยางขุนคลองพลสาร และเมื่อพิจารณาหลักฐานจากภาพในแผนที่แล้ว จะเห็นได้ว่าวัดพังยางในปัจจุบันน่าจะเป็นวัดพังยางขุนคลองพลสารมากกว่า เนื่องจากภาพเจดีย์ตรงกับภาพในพระกัลปนาวัด วัดพังยางเคยเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนโบราณคูน้ำคันดินที่เรียกว่า ชุมชนโบราณพังยาง จากรูปแบบศิลปกรรมยืนยันว่า ณ ที่นี้เคยเป็นวัดสำคัญในสมัยกรุงศรีอยุธยา[2]
โบราณสถานที่สำคัญ ได้แก่ เจดีย์ตั้งอยู่หน้าวิหาร 2 องค์ เป็นเจดีย์ก่อด้วยอิฐถือปูน ลักษณะเป็นเจดีย์ทรงระฆังตั้งอยู่บนฐานสี่เหลี่ยมฐานเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส กว้างยาวประมาณ 4 เมตร[3] ปัจจุบันปูนปั้นฉาบผิวหลุดกะเทาะจนเกือบหมด กรมศิลปากรบูรณะเมื่อ พ.ศ. 2556 ที่หน้าวัดยังมีต้นยางอายุราว 300 ปี ต้นใหญ่สุดประมาณ สองคนครึ่งโอบ คือ ประมาณ 500 เซนติเมตร[4]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "วัดพังยาง". สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.
- ↑ กรมศิลปากร. "วัดพังยาง" ระบบภูมิสารสนเทศ แหล่งมรดกทางศิลปวัฒนธรรม. (ออนไลน์). เข้าถึงเมื่อ 8 มกราคม 2567. เข้าถึงจาก http://gis.finearts.go.th/fineart/
- ↑ "วัดพังยาง". ฐานข้อมูลศิลปวัฒนธรรม CECS.
- ↑ "วัดพังยาง". แหล่งศิลปกรรมอันควรอนุรักษ์ - สิ่งแวดล้อมศิลปกรรม.