ข้ามไปเนื้อหา

รายพระนามผู้ปกครองมิลาน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

รรายพระนามผู้ปกครองมิลาน ตั้งแต่ศตวรรษที่ 13-1814, ก่อนถูกจัดตั้งเป็นราชอาณาจักรลอมบาร์ดี-เวเนเทียโดยการประชุมที่เวียนนา

ก่อนจัดตั้งเป็นดัชชี

[แก้]

กระทั่ง 1259 มิลานเป็นคอมมูนอิสระ ที่สามารถเลือกผู้นำ (podestà) ของตนเอง ตระกูลตอร์ริอานี ได้รับอำนาจที่แน่นอนในค.ศ. 1240, เมื่อพากาโน เดลลา ทอร์เรได้รับเลือกเป็น podestà.[1] หลังมรณกรรมของพากาโน, บาลโด กิริงเฮลลีได้รับเลือกเป็น podestà ต่อในค.ศ. 1259, แต่เมื่อสิ้นสุดยุคของเขา มาร์ติโน เดลลา ทอเร, หลานชายของพากาโน ก่อการยึดอำนาจของครอบครัวเหนือคอมมูน สถาปนาตนเป็นลอร์ดแห่งมิลาน (Signoria) [2]

ลอร์ด (ซินญอร์) ปกครอง สังกัด
มาร์ติโน เดลลา ทอเร 8 กันยายน 1259 20 พฤศจิกายน 1263 เกลฟ์
ฟิลิปโป เดลลา ทอเร 20 พฤศจิกายน 1263 24 ธันวาคม 1265 เกลฟ์
นาโปเลออเน เดลลา ทอเร 24 ธันวาคม 1265 21 มกราคม 1277 เกลฟ์

ยุคนี้ตระกูลทอริอานีมีความใกล้ชิดกับชาร์ลส์แห่งอองชู, เริ่มการแข่งขันที่แข็งแกร่งกับตระกูลวิสคอนติที่จงรักภักดีกับราชวงศ์โฮเฮินสเตาเฟน[3] ค.ศ. 1262, สมเด็จพระสันตะปาปาเออร์บันที่ 4 รับรองออตโตเน วิสคอนติเป็นอาร์ชบิชอปแห่งมิลาน, นำไปสู่ความผิดหวังของมาร์ติโน เดลลา ทอเร[4] ค.ศ. 1273, เกิดสงครามกลางเมืองระหว่าง 2 ตระกูล สงครามจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของตระกูลทอร์รานีในการศึกที่เดสิโอในค.ศ. 1277[5]

ลอร์ด (ซินญอร์) ปกครอง สังกัด
ออตโตเน วิสคอนติ 21 มกราคม 1277 8 สิงหาคม 1295 กิเบลลิเน
มัตเตโอที่ 1 วิสคอนติ 8 สิงหาคม 1295 มิถุนายน 1302 กิเบลลิเน

มิถุนายน 1302, กุยโด เดลลา ทอเร ขับไล่ตระกูลวิสคอนติ[6] อย่างไรก็ดี, ค.ศ. 1308 กุยโดเริ่มมีเรื่องวิวาทกับญาติ, อาร์ชบิชอป คัสโซเน เดลลา ทอเร ภายหลังการโจมตีที่มหาวิหารมิลาน, คัสโซเนหลบหนีไปยังโบโลญญาและเรียกร้องให้มีการแทรกแซงของจักรพรรดิ[7] เพื่อใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ที่วุ่นวายในภาคเหนือของอิตาลี, จักรพรรดิไฮน์ริกที่ 7 แห่งเยอรมนีกรีฑาทัพเข้าสู้อิตาลี ในฤดูใบไม้ร่วง ค.ศ. 1310 พระองค์ก็มาถึงมิลานและฟื้นฟูอำนาจทั้งคัสโซเนและตระกูลวิสคอนติ หลังจากการล่มสลายของมิลาน, พระองค์ก็ได้รับการสวมมงกุฎเป็นพระมหากษัตริย์อิตาลี[8]

ลอร์ด (ซินญอร์) ปกครอง สังกัด
กุยโด เดลลา ทอเร มิถุนายน 1302 6 January 1311 เกลฟ์
มัตเตโอที่ 1 วิสคอนติ 6 January 1311 24 June 1322 กิเบลลิเน
กาเลอัสโซที่ 1 วิสคอนติ 24 June 1322 6 August 1328 กิเบลลิเน
อัซโซเน วิสคอนติ 6 August 1328 16 August 1339 กิเบลลิเน
ลูชิโน วิสคอนติ 16 August 1339 24 January 1349 กิเบลลิเน
จิโอวานนี วิสคอนติ 5 October 1354
มัตเตโอที่ 2 วิสคอนติ 5 October 1354 29 September 1355 กิเบลลิเน
กาเลอัซโซที่ 2 วิสคอนติ 4 August 1378
เบอร์นาโบ วิสคอนติ 6 May 1385
เกียน กาเลอัซโซ วิสคอนติ 6 May 1385 5 September 1395 กิเบลลิเน

หลังจัดตั้งเป็นดัชชี

[แก้]

ราชวงศ์วิสคอนติ

[แก้]

ค.ศ. 1395, เกียน กาเลอัซโซ วิสคอนติได้รับตำแหน่ง ดยุกแห่งมิลานโดย พระเจ้าเวนเซสเลาส์ที่ 4 แห่งโบฮีเมีย,[9] ซึ่งขายตำแหน่งนี้ในราคาราว 100,000 ฟลอริน.[10] นับแต่นั้นมา ผู้ปกครองมิลานจึงมีสถานะเป็นดยุค

ดยุก ตรา สมัย สมรส
ทายาท 		สิทธิ
เกียน กาเลอัซโซ
1347–1402
(รวมพระชนม์ 50) 		5 กันยายน 1395
–
3 กันยายน 1402 		(1) อิซาเบลลาแห่งฝรั่งเศส
(m. 1360; d. 1372)
4 พระองค์
(2 พระองค์มีชีวิตรอยถึงวัยหนุ่มสาว)

(2) กาเทอรีนา วิสคอนติ
(m. 1380; w. 1402)
2 พระองค์
บุตรนอกกฎหมาย 2 พระองค์
จิโอวานนี มาเรีย
1388–1412
(รวมพระชนม์ 23) 		3 กันยายน 1402
–
16 พฤษภาคม 1412 		แอนโทเนีย มาลาเทสตาแห่งเคเซนา
(m. 1408; w. 1412)
ไม่มี 		พระโอรสในเกียน กาเลอัซโซ
ฟิลิปโป มาเรีย
1392–1447
(รวมพระชนม์ 54) 		16 พฤษภาคม 1412
–
13 สิงหาคม 1447 		(1) เบียทริซแห่งเทนดา
(m. 1412; ex. 1418)
ไม่มี

(2) แมรี่แห่งซาวอย
(m. 1428; w. 1447)
ไม่มี
บุตรนอกกฎหมาย 1 พระองค์ 		พระโอรสในเกียน กาเลอัซโซ

ราชวงศ์สฟอร์ซา (ครั้งแรก)

[แก้]

ฟิลิปโป มาเรียสิ้นพระชนม์ในค.ศ. 1447, ตระกูลวิสคอนติสายตรงจึงสิ้นสุดแต่เพียงเท่านี้ นำไปสู่ความวุ่นวายทางการเมือง, กลุ่มเศรษฐี, นักปราชญ์และนักบวชประกาศยุบเลิกดัชชีและจัดตั้งระบอบอภิชนาธิปไตยในนาม สาธารณรัฐโกลเดนอัมโบเซียน[11] สาธารณรัฐไม่เคยได้รับการรับรองและรัฐข้างเคียงทั้งเวนิสและซาวอย พยายามเข้ามาขยายอิทธิพลในนี้ เช่นเดียวกับฝรั่งเศส การใช้ประโยชน์จากความอ่อนแอของรัฐและการฟื้นคืนชีพความขัดแย้งระหว่างเกลฟ์และกิเบลลิเน, ผู้บัญชาการกองทัพมิลาน, ฟรานเซสโกที่ 1 สฟอร์ซา, แปรพักตร์จากมิลานไปอยู่กับเวนิสในค.ศ. 1448,[12] และ 2 ปีให้หลัง, หลังจากสับเปลี่ยนหลายฝ่ายและกลยุทธอันชาญฉลาด, สฟอร์ซาเดินทางเข้าเมืองระหว่างงานแม่พระรับสารเขาประกาศตนเป็นดยุกแห่งมิลาน,[13] และสมรสกับบิอันกา มาเรีย วิสคอนติ พระธิดานอกกฎหมายของฟิลิปโป มาเรีย

ดยุก ตรา สมัย สมรส
ทายาท 		สิทธิ
ฟรานเซสโกที่ 1
1401–1466
(aged 64) 		25 มีนาคม 1450
–
8 มีนาคม 1466 		(1) โปลิสเซนา รัฟโฟ
(m. 1418; d. 1420)
ไม่มี

(2) บุตรสาวของ ยาโกโป คาลโดรา
(m. 1424; ann. 142?)
ไม่มี

(3) บิอันกา มาเรีย วิสคอนติ
(m. 1441; w. 1466)
8 พระองค์
จิโอวันนา ดักกาปองดองต์
บุตรนอกกฎหมาย 7 พระองค์
(5 survived to adulthood)
กาเลอัซโซ มาเรีย
1444–1476
(aged 32) 		8 มีนาคม 1466
–
26 ธันวาคม 1476 		โบนาแห่งซาวอย
(m. 1468; w. 1503)
4 พระองค์
ลูเครเซีย ลันดริอานี
บุตรนอกกฎหมาย 4 พระองค์

ลูเซีย มาริอานี
บุตรนอกกฎหมาย 2 พระองค์ 		พระโอรสในฟรานเซสโกที่ 1 สฟอร์ซา
เกียน กาเลอัสโซ
1469–1494
(aged 25) 		26 ธันวาคม 1476
–
21 ตุลาคม 1494 		อิซาเบลลาแห่งอารากอน
(m. 1489; w. 1494)
3 พระองค์ 		พระโอรสในกาเลอัซโซ มาเรีย สฟอร์ซา
ลูโดวิโก
1452–1508
(aged 55) 		21 ตุลาคม 1494
–
17 กันยายน 1499 		เบียทริซแห่งเอสต์
(m. 1491; d. 1499)
2 พระองค์
Bernardina de Corradis
บุตรนอกกฎหมาย 2 พระองค์

Cecilia Gallerani
บุตรนอกกฎหมาย 1 พระองค์

Lucrezia Crivelli
บุตรนอกกฎหมาย 2 พระองค์ 		พระโอรสในฟรานเซสโกที่ 1 สฟอร์ซา

ราชวงศ์วาลัวส์ (ครั้งแรก)

[แก้]

ค.ศ. 1494, ลูโดวิโกขึ้นครองตำแหน่งดยุคแห่งมิลาน, หลังมีเสียงเล่าลือว่าทรงลอบวางยาพิษพระภาติยะ เกียน กาเลอัซโซ. หลังภัยคุกคามจากเวเนเทีย, ลูโดวิโกร้องขอให้กษัตริย์ฝรั่งเศส ชาร์ลส์ที่ 8 นำกองทัพลงอิตาลี,[14] เป็นการเริ่มต้นสงครามอิตาเลียนครั้งแรก.หลังลูโดวิโกทรยศไปเป็นพันธมิตรกับสันนิบาตแห่งเวนิสในค.ศ. 1495, ฝรั่งเศสก็พ่ายแพ้ในยุทธการที่ฟอร์โนโว และไม่สามารถขยายอิทธิพลเข้ามาในอิตาลีได้. สร้างความอับอายให้กับแม่ทัพฝรั่งเศสและพระญาติของชาร์ลส์ หลุยส์ที่ 2 ดยุคแห่งออร์เลออง (ต่อมาเป็นพระเจ้าหลุยส์ที่ 12),ประกอบกับการเกลียดลูโดวิโกเป็นการส่วนตัว,[15] หลุยส์จึงอ้างสิทธิเหนือดัชชีแห่งมิลาน, อ้างว่าสืบสายจากวาเลนตินา วิสคอนติและพินัยกรรมของเกียน เกลาซซิโอหลังพระเจ้าหลุยส์ที่ 12 ครองราชสมบัติฝรั่งเศสในค.ศ. 1499, พระองค์เริ่มต้นสงครามอิตาเลียนครั้งที่ 2 เพื่อพิชิตมิลานและเนเปิลส์พร้อมกับกองทัพฝรั่งเศสใกล้ปาเวีย, ลูโดวิโกและผู้ที่ยังภักดีกับเขาหนีออกจากมิลานในวันที่ 17 กันยายน 1499 และหลบหนีไปยังเยอรมนี[16] ทำให้พระเจ้าหลุยส์ที่ 12 กลายเป็นดยุคแห่งมิลาน, เข้าเมืองในวันที่ 6 ตุลาคม 1499.[17]

ดยุก ตรา สมัย สมรส
ทายาท 		สิทธิ
หลุยส์ที่ 1
(ลุยจิที่ 1)
1462–1515
(aged 52) 		6 ตุลาคม 1499
–
20 มิถุนายน 1512 		(1) ฌานแห่งฝรั่งเศส
(m. 1476; ann. 1498)
ไม่มี

(2) อานน์แห่งเบอร์ตาญ
(m. 1499; d. 1514)
2 พระองค์

(3) แมรี่แห่งอังกฤษ
(m. 1514; w. 1515)
ไม่มี

ราชวงศ์สฟอร์ซา (ครั้งที่ 2)

[แก้]

ลูโดวิโกถูกจับกุมในเดือนกุมภาพันธ์ 1500,[18] และสิ้นพระชนม์ในคุกในค.ศ. 1508 พระโอรสมัสซิมิเลียโนอ่างสิทธิในบัลลังก์มิลานต่อมา, ในที่สุดก็ได้บัลลังก์คืนในเดือนมกราคม 1513 6 เดือนหลังกองทัพสวิสเข้าเมือง

ดยุก ตรา สมัย สมรส
ทายาท 		สิทธิ
มัสซิมิเลียโน
1493–1530
(aged 37) 		9 มกราคม 1513
–
5 ตุลาคม 1515 		มิได้สมรส พระโอรสในลูโดวิโก

ราชวงศ์วาลัวส์ (ครั้งที่ 2)

[แก้]

หลังความพ่ายแพ้ในยุทธการมารียาโนในค.ศ. 1515, กองทัพสวิสออกไปจากมิลานและมัสซิมิเลียโน ถูกคุมขังโดยทหารฝรั่งเศส เขาสละสิทธิ์ในมิลานแลกกับเงิน 30,000 ดูกัต และพำนักอยู่ในฝรั่งเศสต่อไป[19]

ดยุก ตรา สมัย สมรส
ทายาท 		สิทธิ
ฟรานซิสที่ 2
(ฟรานเซสโกที่ 2)
1494–1547
(aged 52) 		11 ตุลาคม 1515
–
20 พฤศจิกายน 1521 		(1) โคลดแห่งฝรั่งเศส
(m. 1514; d. 1524)
7 พระองค์

(2) เอเลนอร์แห่งออสเตรีย
(m. 1530; w. 1547)
ไม่มี

ราชวงศ์สฟอร์ซา (ครั้งที่ 3)

[แก้]

เดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1521, สถานการณ์ที่ฝรั่งเศสอ่อนแอลงอย่างรวดเร็ว จักรพรรดิคาร์ลที่ 5, พระเจ้าเฮนรีที่ 8 แห่งอังกฤษ, และสมเด็จพระสันตะปาปาลีโอที่ 10ร่วมเป็นพันธมิตรต่อต้านฝรั่งเศสในวันที่ 28 พฤศจิกายน[20] โอเดต์ เดอ ฟัวซ์, วิสเคานต์แห่งโลเทรก, ผู้ว่าการฝรั่งเศสในมิลานได้รับมอบหมายให้ต่อต้านฝ่ายจักรวรรดิและศาสนจักร อย่างไรก็ดี เขาถูกขับไล่ออดจากมิลานในปลายพฤศจิกายน และล่าถอยไปยังบริเวณแม่น้ำแอดดา.[21] นำไปสู่การขึ้นครองอำนาจเป็นครั้งที่ 3 และครั้งสุดท้ายของราชวงศ์สฟอร์ซา

ดยุค ตรา สมัย สมรส
ทายาท 		สิทธิ
ฟรานเซสโกที่ 2
1495–1535
(aged 40) 		4 เมษายน 1522
–
24 ตุลาคม 1535 		คริสติน่าแห่งเดนมาร์ก
(m. 1534; w. 1535)
ไม่มี 		พระโอรสในลูโดวิโก สฟอร์ซา

ค.ศ. 1535, หลังฟราเซสโกที่ 2 สฟอร์ซาสิ้นพระชนม์โดยปราศจากรัชทายาท, จักรพรรดิคาร์ลที่ 5 ผนวกดัชชีในฐานะรัฐในจักรวรรดิเพื่อหลีกเลี่ยงการอ้างสิทธิ์โดยฝรั่งเศสหรือเครือญาติสาขาอื่นของราชวงศ์สฟอร์ซา

ราชวงศ์ฮับส์บูร์ก-สเปน

[แก้]

ค.ศ. 1540, ดัชชีถูกส่งต่อให้พระราชโอรสในจักพรรดิคาร์ล เฟลิเป เจ้าชายแห่งอัสตูเรียส ซึ่งมีการส่งมอบเป็นทางการหลังการสละราชสมบัติของจักรพรรดิคาร์ลในค.ศ. 1555 ค.ศ. 1556 เฟลิิเปครองราชย์เป็นพระเจ้าเฟลิเปที่ 2 แห่งสเปน มิลานจึงกลายเป็นรัฐร่วมประมุขกับสเปน

ดยุค ตรา สมัย สมรส
ทายาท 		สิทธิ
เฟลิเปที่ 1
(Filippo I)
1527–1598
(aged 71) 		11 ตุลาคม 1540
–
13 กันยายน 1598 		(1) มาเรีย มานูเอลาแห่งโปรตุเกส
(m. 1543; d. 1545)
1 พระองค์

(2) สมเด็จพระราชินีนาถแมรี่ที่ 1 แห่งอังกฤษ
(m. 1554; d. 1558)
ไม่มี

(3) เอลืซาเบธแห่งวาลัวส์
(m. 1559; d. 1568)
2 พระองค์

(4) อันนาแห่งออสเตรีย
(m. 1570; d. 1580)
5 พระองค์
(1 survived to adulthood) 		รับพระราชทานมาจากคาร์ลที่ 5
เฟลิเปที่ 2
(Filippo II)
1578–1621
(aged 42) 		13 กันยายน 1598
–
31 มีนาคม 1621 		มาร์กาเร็ตแห่งออสเตรีย
(m. 1599; d. 1611)
8 พระองค์
(5 survived to adulthood) 		พระโอรส
เฟลิเปที่ 3
(Filippo III)
1605–1665
(aged 60) 		31 มีนาคม 1621
–
17 กันยายน 1665 		(1) เอลิซาเบธแห่งฝรั่งเศส
(m. 1615; d. 1644)
8 พระองค์
(2 survived to adulthood)

(2) มาเรียนาแห่งออสเตรีย
(m. 1649; w. 1665)
5 พระองค์
(2 survived to adulthood)
มารีอา กาลเดรอน
นอกกฎหมาย 1 พระองค์ 		พระโอรส
คาร์ลอสที่ 1
(Carlo I)
1661–1700
(aged 38) 		17 กันยายน 1665
–
1 พฤศจิกายน 1700 		(1) มารี หลุยส์แห่งออร์เลอองส์
(m. 1679; d. 1689)
ไม่มี

(2) มาเรีย อันนา แห่งนอยบูร์ก
(m. 1690; w. 1700)
ไม่มี 		พระโอรส

ราชวงศ์บูร์บง

[แก้]

กันยายน 1700 พระเจ้าคาร์ลอสประชวรหนัก ปอร์โตการ์เรโรเกลี้ยกล่อมให้พระองค์แต่งตั้งพระราชนัดดาในพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 แห่งฝรั่งเศสคือเจ้าชายฟิลิป ดยุคแห่งอองชู.[22] เมื่อพระเจ้าคาร์ลอสสวรรคตในวันที่ 1 พฤศจิกายน 1700, พระราชบัลลังก์ถูกส่งต่อไปยังฟิลิป, ซึ่งได้รับการประกาศเป็นพระมหากษัตริย์สเปนในวันที่ 16 พฤศจิกายน 1700 โดยได้รับรองจากอังกฤษและดัตช์ ท่ามกลางการโต้แย้งในด้านดินแดนและเศรษฐกิจนำไปสู่สงครามสืบราชบัลลังก์สเปนในค.ศ. 1701[23]

ดยุค ตรา สมัย สมรส
ทายาท 		สิทธิ
เฟลิเปที่ 4
(Filippo IV)
1683–1746
(aged 62) 		1 พฤศจิกายน 1700
–
7 มีนาคม 1714 		(1) มาเรีย ลุยซาแห่งซาวอย
(m. 1701; d. 1714)
4 พระองค์
(2 survived to adulthood)

(2) เอลีซาเบตตา ฟาร์เนเซ
(m. 1714; w. 1746)
6 พระองค์
  • ทายาทโดยพินัยกรรมของคาร์ลอสที่ 1
  • มีศักดิ์เป็นพระราชนัดดาในคาร์ลอสที่ 1

ราชวงศ์ฮับส์บูร์ก-ออสเตรีย (และ ฮับส์บูร์ก-ลอแรน)

[แก้]

หลังสนธิสัญญาราสตัตท์ในค.ศ. 1714, จักรพรรดิคาร์ลที่ 6ได้รับดัชชีแห่งมิลานอย่างเป็นทางการนับเป็นการครอบครองที่ถือว่ามีความสำคัญต่อความมั่นคงของชายแดนทางใต้ของออสเตรีย[24] นับแต่นั้น มิลานจึงเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิฮับส์บูร์ก

ดยุค ตรา สมัย สมรส
ทายาท 		สิทธิ
คาร์ลที่ 2
(Carlo II)
1685–1740
(aged 55) 		7 มีนาคม 1714
–
20 ตุลาคม 1740 		เอลิซาเบธ คริสตีนแห่งบรันสวิก-โวลแฟงบูทเทล
(m. 1708; w. 1740)
4 พระองค์
(3 survived to adulthood)
มาเรีย เทเรซา
(Maria Teresa)
1717–1780
(aged 63) 		20 ตุลาคม 1740
–
29 พฤศจิกายน 1780 		ฟรานซ์ที่ 1 จักรพรรดิแห่งจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์
(m. 1736; d. 1765)
15 พระองค์
(10 survived to adulthood)
โจเซฟที่ 1
(Giuseppe I)
1741–1790
(aged 48) 		29 พฤศจิกายน 1780
–
20 กุมภาพันธ์ 1790 		(1) อิซาเบลลาแห่งปาร์มา
(m. 1760; d. 1763)
2 พระองค์
(Not survived to adulthood)

(2) มาเรีย โฌเซฟา แห่งบาวาเรีย
(m. 1765; d. 1767)
ไม่มี
เลโอโปลด์ที่ 1
(Leopoldo I)
1747–1792
(aged 44) 		20 กุมภาพันธ์ 1790
–
1 มีนาคม 1792 		ทาเรีย ลุยซาแห่งสเปน
(m. 1765; w. 1792)
16 พระองค์
(14 survived to adulthood)
ฟรานซ์ที่ 3
(Francesco III)
1768–1835
(aged 67) 		1 มีนาคม 1792
–
15 พฤษภาคม 1796 		(1) เอลีซาเบธแห่งเวือร์ทเทิมแบร์ค
(m. 1788; d. 1790)
1 พระองค์
(Not survived to adulthood)

(2) มาเรีย เทเรซา แห่งเนเปิลส์และซิซิลี
(m. 1790; d. 1807)
11 พระองค์
(7 survived to adulthood)

(3) Mมาเรีย ลูโดวิก้าแห่งออสเตรีย-เอสต์
(m. 1808; d. 1816)
ไม่มี

(4) แคโรไลน์ ออกัสตา แห่งบาวาเรีย
(m. 1816; w. 1835)
ไม่มี
ว่างกษัตริย์ (1796–1814):
สงครามปฏิวัติฝรั่งเศสและสงครามนโปเลียน
11 เมษายน 1814
–
7 เมษายน 1815
การประชุมที่เวียนนา → ดู กษัตริย์แห่งลอมบาร์ดีและเวเนเทีย

เชิงอรรถ

[แก้]
  1. ↑ Motta, Antonio (1931). Treccani (บ.ก.). Della Torre. Enciclopedia Italiana (ภาษาอิตาลี).
  2. ↑ Fantoni, Giuliana L. (1989). Treccani (บ.ก.). Della Torre, Martino. Dizionario Biografico degli Italiani (ภาษาอิตาลี). Vol. 37.
  3. ↑ Gallavresi, Giuseppe (1906). La riscossa dei guelfi in Lombardia dopo il 1260 e la politica di Filippo della Torre (ภาษาอิตาลี). Vol. 6. Arch. stor. lombardo, 4th section.
  4. ↑ Richard, Charles-Louis; Giraud, Jean-Joseph (1822). Méquignon Fils Ainé (บ.ก.). Bibliothèque sacrée, ou, Dictionnaire universel [...] des sciences ecclésiastiques (ภาษาฝรั่งเศส). Vol. 13. p. 301.
  5. ↑ Pugliese, Michela (2017). Youcanprint (บ.ก.). All'ombra del castello (ภาษาอิตาลี). p. 76. ISBN 9788892664630.
  6. ↑ Treccani (บ.ก.). "Della Tórre, Guido" (ภาษาอิตาลี).
  7. ↑ Fantoni, Giuliana L. (1989). Treccani (บ.ก.). Della Torre, Cassone. Dizionario Biografico degli Italiani (ภาษาอิตาลี). Vol. 37.
  8. ↑ Jones, Michael (2000). Cambridge University Press (บ.ก.). The New Cambridge Medieval History. Vol. 6. p. 533.
  9. ↑ Bartoš, František M. (1937). Treccani (บ.ก.). Venceslao IV re di Boemia e di Germania. Enciclopedia Italiana (ภาษาอิตาลี).
  10. ↑ Symonds, John A. (1888). Henry Holt and Co. (บ.ก.). Renaissance in Italy: the Age of the Despots (ภาษาอิตาลี).
  11. ↑ Lucas, Henry S. (1960). Harper Bros (บ.ก.). The Renaissance and the Reformation. p. 268.
  12. ↑ Ady & Armstrong 1907, p. 47
  13. ↑ Ady & Armstrong 1907, p. 60
  14. ↑ Baumgartner 1996, p. 40
  15. ↑ Baumgartner 1996, p. 105
  16. ↑ Baumgartner 1996, p. 114
  17. ↑ Baumgartner 1996, p. 117
  18. ↑ Durant, Will (1953). Simon and Schuster (บ.ก.). The Renaissance. The Story of Civilization. Vol. 5. p. 191.
  19. ↑ Frieda, Leonie (2012). Weidenfeld & Nicolson (บ.ก.). The Deadly Sisterhood: A Story of Women, Power and Intrigue in the Italian Renaissance. p. 333.
  20. ↑ Konstam, Angus (1996). Osprey Publishing (บ.ก.). Pavia 1525: The Climax of the Italian Wars. p. 88.
  21. ↑ Blocksman, Wim (2002). Oxford University Press (บ.ก.). Emperor Charles V, 1500–1558. p. 52.
  22. ↑ Hargreaves- Mawdsley, HN (1979). Eighteenth-Century Spain 1700-1788: A Political, Diplomatic and Institutional History. Macmillan. pp. 15–16. ISBN 0333146123.
  23. ↑ Falkner, James (2015). The War of the Spanish Succession 1701-1714 (Kindle ed.). 96: Pen and Sword. ISBN 9781473872905.{{cite book}}: CS1 maint: location (ลิงก์)
  24. ↑ Ward, William, Leathes, Stanley (1912). The Cambridge Modern History (2010 ed.). Nabu. p. 384. ISBN 1174382058.


อ้างอิง

[แก้]
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=รายพระนามผู้ปกครองมิลาน&oldid=11233636"