พระยาอภัยภูเบศร (เชด)
พระยาอภัยภูเบศร (เชด) | |
|---|---|
| ผู้สำเร็จราชการเมืองพระตะบอง | |
| ดำรงตำแหน่ง พ.ศ. 2370–2377 | |
| กษัตริย์ | พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว |
| ก่อนหน้า | พระยาอภัยภูเบศร (รศ) |
| ถัดไป | นักองค์อิ่ม |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| เกิด | เชด |
| เสียชีวิต | พ.ศ. 2377 |
| บุตร | 4 |
พระยาอภัยภูเบศร (เชด) เป็นผู้ว่าราชการเมืองพระตะบอง คนที่ 4 ระหว่าง พ.ศ. 2370–2377
เดิมดำรงตำแหน่ง พระอุดมภักดี (เชด)[1] จนในสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงโปรดแต่งตั้งเป็นเจ้าเมืองพระตะบองคนที่ 4 เมื่อ พ.ศ. 2370 ในสงครามระหว่างไทยและญวนครั้งที่ 1 พ.ศ. 2376–2377 เจ้าพระยาบดินทรเดชา (สิงห์ สิงหเสนี) ยกทัพเข้าโจมตีเขมรผ่านทางเมืองพระตะบอง ซึ่งเป็นที่ประชุมพลใหญ่ เพราะไทยมีไพร่พลถึง 40,000 นาย จะยกตีเขมรและญวน[2]
พระยาอภัยภูเบศร (เชด) เจ้าเมืองพระตะบองคนที่ 4 รับภาระหน้าที่เกณฑ์ไพร่พล เสบียง อาหาร ไปเลี้ยงกองทัพ ยังรับคำสั่งจากเจ้าพระยาบดินทรเดชา (สิงห์ สิงหเสนี) ให้บัญชาการกองทัพนำกำลังไพร่พลเมืองพระตะบองทำการรบยึดพนมเปญ แล้วคุมกำลังอยู่รักษาเมืองพนมเปญกับนักองค์อิ่มและนักองค์ด้วง ขณะที่เจ้าพระยาบดินทรเดชาคุมกองทัพไปรบกับญวนที่ไซ่ง่อน เมื่อไทยพ่ายแพ้ญวนแล้วถูกเขมรตีซ้ำ พระยาอภัยภูเบศร (เชด) ได้รับคำรับสั่งจากเจ้าพระยาบดินทรเดชา ให้ทำการรื้อกำแพงพนมเปญเสีย เพื่อให้พนมเปญทรุดโทรมและอ่อนแอลง พระยาอภัยภูเบศร (เชด) ตรากตรำในสงครามครั้งนี้มาก จึงล้มป่วย ถึงอสัญกรรมเมื่อ พ.ศ. 2377[3]
บุตรธิดา
[แก้]- พระภักดีบริรักษ์
- พระพิทักษ์บดินทร์ (โสม)
- อำแดงแก้ว ภรรยาพระยาพิทักษ์บดินทร
- อำแดงกอง ภรรยาพระเสนาธิบดีเมืองพระตะบอง
อ้างอิง
[แก้]- ↑ ไกรฤกษ์ นานา. "สยามรัฐท่ามกลางจักวรรดินิยม". p. 62.
- ↑ ระยับศรี กาญจนะวงศ์. "บทบาทของเจ้าเมืองพระตะบองในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์พ.ศ. 2337-2449" (PDF). มหาวิทยาลัยศิลปากร. p. 114–115.
- ↑ "ประชุมพงศาวดาร, เล่มที่ 12". p. 143.