ซ่งกวังจง (จีน : 宋光宗 ; พินอิน : Sòng Guāngzōng จ้าว ตุน (จีนตัวย่อ : 赵惇 ; จีนตัวเต็ม : 趙惇 ; พินอิน : Zhào Dūn จักรพรรดิ องค์ที่ 12 ของราชวงศ์ซ่ง (宋朝) แห่งจักรวรรดิจีน และเมื่อแบ่งราชวงศ์ซ่งออกเป็นสมัยเหนือกับสมัยใต้ นับเป็นจักรพรรดิองค์ที่ 3 ของราชวงศ์ซ่งใต้ (南宋朝) เสวยราชย์ตั้งแต่ ค.ศ. 1189 จนสละราชบัลลังก์ใน ค.ศ. 1194
จ้าว ตุน เป็นโอรสองค์ที่ 3 ของจ้าว เชิ่น (趙昚) ซึ่งเสวยราชย์เป็นจักรพรรดิซ่งเซี่ยวจง (宋孝宗) กับนางกัว (郭氏) ชายาคนแรกของจ้าว เชิ่น ผู้ซึ่งเมื่อเสียชีวิตแล้วได้รับการสถาปนาขึ้นเป็นพระมเหสี ฐานันดรศักดิ์ว่า "เฉิงมู่หฺวังโฮ่ว" (成穆皇后)
ในวัยเด็ก จ้าว ตุน เป็นโรคอารมณ์สองขั้ว หรือโรคประสาท ขั้นรุนแรง[1]
ค.ศ. 1189 จ้าว ตุน อายุได้ 42 ปี จ้าว เชิ่น บิดาของเขา สละราชสมบัติให้แก่เขา แต่เมื่อครองราชย์ไปได้สักพัก จ้าว ตุน กลับติดสุรายาเมาจนจิตฟั่นเฟือน[1] หลี่ เฟิ่งเหนียง (李鳳娘) มเหสีของเขา ยุยง ดังนั้น อู๋ไท่โฮ่ว (吳太后) ย่าบุญธรรมของเขา จึงบีบให้เขาสละราชสมบัติให้จ้าว โค่ว (趙擴) บุตรชาย ขึ้นสืบราชสมบัติต่อเป็นจักรพรรดิซ่งหนิงจง (宋寧宗) หลังจากนั้น จ้าว ตุน ประสบภาวะทางจิตจนล้มป่วยหนัก เชื่อกันว่า เป็นสาเหตุให้เขาถึงแก่ชนมชีพใน ค.ศ. 1200 ณ เช่าซิง (绍兴) ในเจ้อเจียง (浙江)[1]
ครอบครัว [ แก้ ] บิดามารดา บิดา: จ้าว เชิ่น (趙昚; ค.ศ. 1127–1194) ซึ่งเสวยราชย์เป็นจักรพรรดิซ่งเซี่ยวจง (宋孝宗)
มารดา: นางกัว (郭氏; ค.ศ. 1126–1156) ชายาคนแรกของจ้าว เชิ่น ผู้ซึ่งเมื่อเสียชีวิตแล้วได้รับการสถาปนาขึ้นเป็นพระมเหสี ฐานันดรศักดิ์ว่า "เฉิงมู่หฺวังโฮ่ว" (成穆皇后) คู่ครองและบุตร หลี่ เฟิ่งเหนียง (李鳳娘; ค.ศ. 1144–1200), ได้เป็นพระมเหสี ฐานันดรศักดิ์ว่า "ฉืออี้หฺวังโฮ่ว" (慈懿皇后)
หญิงไม่ทราบนาม
มีบุตรหญิง 3 คน ได้เป็นเจ้าหญิง ฐานันดรศักดิ์ว่า "เหวินอันกงจู่" (文安公主), "เหอเจิ้งกงจู่" (和政公主), และ "ฉีอันกงจู่" (齊安公主) อ้างอิง [ แก้ ] 
