การประชุมสมัชชาพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยรัสเซียครั้งที่ 2
).jpg)
การประชุมสมัชชาพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยรัสเซียครั้งที่ 2 จัดขึ้นระหว่างวันที่ 30 กรกฎาคม – 23 สิงหาคม (17 กรกฎาคม – 10 สิงหาคม ตามปฏิทินเก่า) ค.ศ. 1903 โดยเริ่มที่กรุงบรัสเซลส์ ประเทศเบลเยียม (ถึงวันที่ 6 สิงหาคม) และสิ้นสุดที่กรุงลอนดอน โดยเป็นผลมาจากแรงกดดันทางการทูตจากสถานทูตรัสเซีย ตำรวจเบลเยียมจึงบังคับให้คณะผู้แทนเดินทางออกนอกประเทศ[1] การประชุมดังกล่าวได้สรุปการจัดตั้งพรรคลัทธิมากซ์ในรัสเซียตามประกาศในการประชุมสมัชชาพรรคครั้งที่ 1
คณะกรรมการจัดงานสำหรับการประชุมสมัชชาพรรคครั้งที่ 2 เดิมได้รับเลือกในการประชุมที่เบียวึสตอก ซึ่งจัดขึ้นในเดือนมีนาคม (เมษายน) ค.ศ. 1902 แต่ไม่นานหลังจากการประชุม สมาชิกคณะกรรมการเกือบทั้งหมดถูกจับกุม ตามคำแนะนำของวลาดีมีร์ เลนิน มีการจัดตั้งคณะกรรมการจัดงานชุดใหม่ขึ้นในการประชุมคณะกรรมการสังคมประชาธิปไตยซึ่งจัดขึ้นในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1902 ในเมืองปัสคอฟ ในคณะกรรมการชุดนี้ กลุ่ม อีสครา มีเสียงข้างมากอย่างท่วมท้น
ภายใต้การแนะนำของเลนิน[ต้องการอ้างอิง] คณะกรรมการจัดงานได้ดำเนินงานเตรียมการอย่างกว้างขวางสำหรับการประชุมสมัชชาพรรคครั้งที่ 2 ร่างข้อบังคับสำหรับการประชุมสมัชชาพรรคได้รับการรับรองในการประชุมใหญ่ที่จัดขึ้นที่เมืองโอริออล ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1903 หลังจากการประชุมสมัชชาพรรค สมาชิกของคณะกรรมการจัดงานได้เยี่ยมชมองค์กรพรรคท้องถิ่นสองครั้งเพื่อให้ความช่วยเหลือในการทำงาน ด้วยการมีส่วนร่วม คณะกรรมการท้องถิ่นได้หารือเกี่ยวกับร่างข้อบังคับ หลังจากนั้นในที่สุดคณะกรรมการจัดงานก็ได้ให้การรับรองกฎระเบียบดังกล่าวและอนุมัติรายชื่อองค์กรท้องถิ่นที่มีสิทธิ์ภายใต้พวกเขาเพื่อเป็นตัวแทนในการประชุมสมัชชาพรรค คณะกรรมการจัดงานได้จัดทำรายงานที่เป็นลายลักษณ์อักษรโดยละเอียดเกี่ยวกับกิจกรรมต่าง ๆ ให้กับการประชุมสมัชชาพรรค[2]
มีการประชุม 37 ครั้ง และมีผู้เข้าร่วมประชุม 51 คน ในจำนวนนี้ 33 คนสนับสนุน อีสครา หนังสือพิมพ์ของพรรค 5 คนสนับสนุนกลุ่มแรงงานสามัญยิวและมีนักเศรษฐศาสตร์ 2 คน (นักลัทธิมากซ์ที่เชื่อว่าแรงงานควรมุ่งเน้นไปที่ความต้องการทางเศรษฐกิจมากกว่าประเด็นทางการเมือง) ผู้แทน 6 คนลงมติเป็นกลาง
ในระหว่างการประชุมครั้งที่ 15 ผู้แทนได้ลงมติเห็นชอบให้สนับสนุนระบอบเผด็จการโดยชนชั้นกรรมาชีพตามที่ได้อนุมัติเข้าสู่ระเบียบวาระพรรคในย่อหน้า “เงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับการปฏิวัติสังคมครั้งนี้คือการปกครองแบบเผด็จการโดยชนชั้นกรรมาชีพ กล่าวคือ การพิชิตโดยชนชั้นกรรมาชีพซึ่งมีอำนาจทางการเมืองดังกล่าว ซึ่งจะทำให้สามารถปราบปรามการต่อต้านใด ๆ ของผู้แสวงหาประโยชน์ได้”[3]
การประชุมสมัชชาเห็นว่า พรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยรัสเซียแบ่งออกเป็นบอลเชวิคและเมนเชวิคอันเป็นผลมาจากข้อพิพาทระหว่างเลนินและยูลิอุส มาร์ตอฟเกี่ยวกับประเด็นสำคัญของระเบียบวาระพรรค ในการประชุมครั้งที่ 22 เลนินและมาร์ตอฟไม่เห็นด้วยกับถ้อยคำของกฎพรรคที่หนึ่งซึ่งกำหนดความเป็นสมาชิก เลนินเสนอให้สมาชิกพรรคควรเป็นคนที่ "ตระหนักถึงระเบียบวาระของพรรคและสนับสนุนระเบียบวาระดังกล่าวด้วยวิธีการทางวัตถุและโดยการมีส่วนร่วมส่วนตัวในองค์กรพรรคใดองค์กรหนึ่ง" คำพูดของมาร์ตอฟแตกต่างออกไปเล็กน้อย "สมาคมส่วนบุคคลปกติภายใต้การดูแลขององค์กรพรรคใดองค์กรหนึ่ง" ข้อพิพาทเกี่ยวกับว่าพรรคควรมีสมาชิกภาพหลวมหรือควรเป็นพรรคนักปฏิวัติมืออาชีพหรือไม่ เกออร์กี เพลคานอฟ ผู้ก่อตั้งลัทธิมากซ์รัสเซีย สนับสนุนเลนิน เลออน ทรอตสกี ผู้ซึ่งต่อมาจะได้เป็นผู้นำของสภาโซเวียตเปโตรกราด สนับสนุนมาร์ตอฟ การประชุมสมัชชาลงมติเห็นชอบในข้อเสนอของมาร์ตอฟที่ 28–23 แต่การสนับสนุนของเขารวมถึงกลุ่มแรงงานสามัญยิวและนักเศรษฐศาสตร์ 7 คนเดินออกที่ประชุมในภายหลัง สิ่งนี้ทำให้ฝ่ายของเลนินกลายเป็นคนส่วนใหญ่ ดังนั้นเลนินจึงเรียกฝ่ายของเขาว่าบอลเชวิคหรือกลุ่มส่วนใหญ่ มาร์ตอฟยอมรับสิ่งนี้โดยเรียกฝ่ายของเขาว่าเมนเชวิคหรือกลุ่มส่วนน้อย
ในการประชุมครั้งที่ 27 กลุ่มแรงงานสามัญยิว หนึ่งในกลุ่มที่เป็นส่วนประกอบของพรรคได้ถามว่ากลุ่มนี้จะได้รับการยอมรับว่าเป็นตัวแทนของชนชั้นแรงงานชาวยิวในรัสเซียแต่เพียงฝ่ายเดียว ผู้แทนกลุ่มแรงงานสามัญเสนอญัตติว่าพลเมืองรัสเซียทุกคนควรมีสิทธิใช้ภาษาของตนเอง เลนินและกลุ่มอีสคราไม่เห็นด้วยกับการเคลื่อนไหวดังกล่าว และพ่ายแพ้ด้วยการเสมอกันที่ 23 ต่อ 23 เสียง อย่างไรก็ตาม ญัตติที่คล้ายกันที่เสนอโดยโน โจร์ดาเนีย (ผู้นำพรรคสังคมประชาธิปไตยทรานส์คอเคเซีย) ได้รับการผ่านญัตติ[4]
ยิ่งไปกว่านั้น กลุ่มแรงงานสามัญยิวยังเสนอว่า พรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยควรมีโครงสร้างของรัฐบาลกลาง โดยมีกลุ่มแรงงานสามัญเป็นพรรคที่มีองค์ประกอบ ญัตติถูกตีตกด้วยคะแนนเสียง 41 ต่อ 5 เสียง (งดออกเสียง 5 เสียง) บอลเชวิคและเมนเชวิครวมกันเป็นหนึ่งในการต่อต้านข้อเสนอของกลุ่มแรงงานสามัญโดยเรียกข้อเสนอนี้ว่าเป็นลัทธิแบ่งแยกดินแดน ชาตินิยม และลัทธิฉวยโอกาส หลังจากที่ญัตติถูกตีตก กลุ่มแรงงานสามัญยิวก็ถอนตัวออกจากพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตยรัสเซีย[4] นักเศรษฐศาสตร์ทั้งสองคนก็เดินออกที่ประชุมเช่นกันเมื่อการประชุมสมัชชาตัดสินใจว่ากลุ่มอีสคราควรเป็นตัวแทนของพรรคในต่างประเทศ
มีการเลือกตั้งคณะกรรมการกลางชุดที่ 2 คณะบรรณาธิการของหนังสือพิมพ์ อีสครา กลายเป็นองค์กรกลางของพรรค และถูกตัดออกจากสมาชิกหกคนเหลือสามคน (เลนิน เพลคานอฟ และมาร์ตอฟ)[5]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Krupskaya, Reminiscences of Lenin
- ↑ "Lenin: Account of the Second Congress of the R.S.D.L.P." www.marxists.org. สืบค้นเมื่อ May 23, 2019.
- ↑ "1903: Russian Social-Democratic Labour Party Second Congress". www.marxists.org. สืบค้นเมื่อ 2023-08-02.
- ↑ 4.0 4.1 Johnpoll, Bernard K. The Politics of Futility; The General Jewish Workers Bund of Poland, 1917–1943. Ithaca, N.Y.: Cornell University Press, 1967. pp. 30–31
- ↑ Tony Cliff, Building the Party 1893–1914, pages 103–12
- (ในภาษารัสเซีย) Article in the Great Soviet Encyclopedia;
- (ในภาษารัสเซีย) Ленин В. И., II съезд РСДРП. 17 (30) июля — 10 (23) августа 1903 г., Полн. собр. соч., 5 изд., т. 7;
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
 | บทความเกี่ยวกับการเมือง การปกครองนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |