แอโรไวรอนเมนต์ อาร์คิว-11 เรฟเวน

อาร์คิว-11 เรฟเวน
	อากาศยานไร้คนขับอาร์คิว-11 ในเที่ยวบิน
หน้าที่	อากาศยานไร้คนขับที่ควบคุมจากระยะไกล
ผู้ผลิต	แอโรไวรอนเมนต์
เที่ยวบินแรก	ตุลาคม ค.ศ. 2001
เริ่มใช้	พฤษภาคม ค.ศ. 2003
สถานะ	ประจำการ
ผู้ใช้หลัก	กองทัพบกสหรัฐ; กองทัพอากาศสหรัฐ, เหล่านาวิกโยธินสหรัฐ, กองทัพบกสหรัฐ, กองกำลังทางบกทั่วโลก
การผลิต	ค.ศ. 2004–ปัจจุบัน
จำนวนที่ถูกผลิต	มากกว่า 19,000 ลำ
ค่าใช้จ่ายต่อลำ	173,000 ดอลลาร์ต่อระบบ (รวม 4 อากาศยานไร้คนขับ, 2 สถานีควบคุมภาคพื้นดิน และชิ้นส่วนอะไหล่)
พัฒนาจาก	เอฟคิวเอ็ม-151 พอยเตอร์

แอโรไวรอนเมนต์ อาร์คิว-11 เรฟเวน (อังกฤษ: AeroVironment RQ-11 Raven) เป็นอากาศยานไร้คนขับทางไกลที่ควบคุมด้วยมือ (หรืออากาศยานไร้คนขับขนาดเล็ก)^[3] ซึ่งพัฒนาขึ้นสำหรับกองทัพสหรัฐ แต่ปัจจุบันได้รับการนำมาใช้โดยกองกำลังทหารของประเทศอื่น ๆ อีกมาก

อาร์คิว-11 เรฟเวน ได้รับการนำมาใช้ครั้งแรกในฐานะเอฟคิวเอ็ม-151 ใน ค.ศ. 1999 แต่ใน ค.ศ. 2002 ได้รับการพัฒนาเป็นรูปแบบปัจจุบัน^[4] คล้ายกับเครื่องบินโมเดลฟรีไฟลต์ รุ่นเอฟ1ซี ของสหพันธ์กีฬาทางอากาศโลกที่มีขนาดใหญ่ขึ้น อากาศยานชนิดนี้ได้รับการปล่อยตัวด้วยมือและขับเคลื่อนด้วยมอเตอร์ไฟฟ้าในรูปแบบของการผลัก เครื่องบินสามารถบินได้สูงถึง 6.2 ไมล์ (10.0 กม.) ที่ระดับความสูงอย่างคร่าว ๆ 500 ฟุต (150 ม.) เหนือระดับพื้นดิน (AGL) และมากกว่า 15,000 ฟุต (4,600 เมตร) เหนือระดับน้ำทะเลปานกลาง (MSL) ที่ความเร็วการบินที่ 28–60 ไมล์ต่อชั่วโมง (45–97 กม./ชม.)^[5] ทั้งนี้ กองทัพบกสหรัฐใช้เรฟเวนในระดับกองร้อย^[6]

การออกแบบและพัฒนา[แก้]

เรฟเวนอาร์คิว-11บี ยูเอเอส ผลิตโดยแอโรไวรอนเมนต์ มันเป็นผู้ชนะโครงการอากาศยานไร้คนขับขนาดเล็กของกองทัพบกสหรัฐใน ค.ศ. 2005 และเข้าสู่การผลิตแบบเต็มอัตรา (FRP) ในปี ค.ศ. 2006 หลังจากนั้นไม่นาน มันก็ได้รับเป็นของตนโดยเหล่านาวิกโยธินสหรัฐ และกองทัพอากาศสหรัฐสำหรับโครงการเอฟแพสที่กำลังดำเนินอยู่ มันได้รับการรับรองโดยกองกำลังทหารของหลาย ๆ ประเทศ (ดูด้านล่าง) มีการส่งมอบเรฟเวนมากกว่า 19,000 ลำให้แก่ลูกค้าทั่วโลกจนถึงปัจจุบัน เรฟเวนเวอร์ชันที่เปิดใช้งานลิงก์ข้อมูลดิจิทัลใหม่ในขณะนี้อยู่ในระหว่างการผลิตสำหรับกองกำลังสหรัฐและพันธมิตร โดยได้ปรับปรุงความทนทาน ท่ามกลางการปรับปรุงอื่น ๆ อีกนานัปการ^{[ต้องการอ้างอิง]}

เรฟเวนสามารถควบคุมได้จากระยะไกลจากสถานีภาคพื้นดินหรือบินภารกิจอิสระอย่างสมบูรณ์โดยใช้การนำทางด้วยจีพีเอส ทั้งสามารถสั่งให้อากาศยานไร้คนขับนี้กลับสู่จุดเริ่มต้นได้ทันทีเพียงกดปุ่มคำสั่งเดียว^[1] ส่วนวัตถุของยวดยานภารกิจมาตรฐาน ได้แก่ กล้องถ่ายวิดีโอสีซีซีดี และกล้องส่องกลางคืน อินฟราเรด^{[ต้องการอ้างอิง]}

อาร์คิว-11บี เรฟเวน ยูเอ มีน้ำหนักประมาณ 1.9 กก. (4.2 ปอนด์) มีความทนทานต่อเที่ยวบิน 60–90 นาที และรัศมีการปฏิบัติงานที่มีประสิทธิภาพประมาณ 10 กม. (6.2 ไมล์)^[7]

อาร์คิว-11บี เรฟเวน ยูเอ ปล่อยตัวด้วยมือ โดยกว้างไปในอากาศเหมือนเครื่องบินจำลองเที่ยวบินฟรี เรฟเวนลงจอดด้วยตัวเองโดยการขับอัตโนมัติไปยังจุดลงจอดที่กำหนดไว้ล่วงหน้า จากนั้นทำการเอียง 45 องศา (ลง 1 ฟุตทุก ๆ 1 ฟุตไปข้างหน้า) ซึ่งควบคุมการเคลื่อนลงมาของระบบ "การลงจอดอัตโนมัติ" (Autoland) ระบบอากาศยานไร้คนขับนี้สามารถจัดหาข่าวกรอง, เฝ้าตรวจ, ค้นหาเป้าหมาย และลาดตระเวนทางอากาศ ทั้งกลางวันและกลางคืน^{[ต้องการอ้างอิง]}

ในช่วงกลาง ค.ศ. 2015 เหล่านาวิกโยธินสหรัฐได้ทดสอบลิงก์ข้อมูลปลอดภัยขนาดเล็กของแฮร์ริสคอร์ปอเรชัน ซึ่งเป็นอุปกรณ์วิทยุที่พอดีกับหัวเครื่องบินของเรฟเวนเพื่อให้การสื่อสารที่เหนือกว่าแนวสายตาสำหรับนาวิกโยธินจนถึงระดับหมู่ การทำหน้าที่เป็นสถานีเชื่อมโยงการสื่อสารสำหรับกองกำลังภาคพื้นดินได้กลายเป็นหน้าที่สำคัญสำหรับระบบอากาศยานไร้คนขับ แต่ถูกจำกัดให้ใช้กับแพลตฟอร์มขนาดใหญ่ เช่น อาร์คิว-4 โกลเบิลฮอว์ก หรืออาร์คิว-21 แบล็กแจ็ก มันได้รับการรับรองการจำแนกประเภท 'ความลับ' และมีขนาดเพียง 25 ลูกบาศก์นิ้ว (410 ลบ.ซม.) (3 นิ้ว× 5.3 นิ้ว× 1.6 นิ้ว) และน้ำหนัก 18 ออนซ์ (510 กรัม) ซึ่งลิงก์ข้อมูลปลอดภัยขนาดเล็กของแฮร์ริสคอร์ปอเรชันช่วยให้ระบบอากาศยานไร้คนขับเรฟเวนขนาดเล็กสามารถขยายการสื่อสารสำหรับทหารในสนามได้^[8]

ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 2015 หน่วยที่ได้รับเลือกได้เริ่มได้รับการอัปเกรดเซ็นเซอร์เรฟเวน เรฟเวนกิมบอลเป็นกล้องที่หมุนได้พร้อมกิมบอล 360 องศา ซึ่งแทนที่กล้องติดตายตัวที่ต้องใช้การหลบหลีกอากาศยานเพื่อสังเกตการณ์ กล้องใหม่สามารถสลับระหว่างการตั้งค่ากลางวันและกลางคืนได้โดยไม่ต้องลงจอดและเปลี่ยนเซ็นเซอร์^[9] ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 2017 ทางเบลเยียมได้ซื้อโดรนเรฟเวน 32 ระบบ ส่วนลักเซมเบิร์กซื้อ 16 ระบบ^{[ต้องการอ้างอิง]}

การออกแบบและพัฒนา[แก้]

รุ่น[แก้]

ประจำการ[แก้]

ประจำการปัจจุบัน[แก้]

ดูเพิ่ม[แก้]

อ้างอิง[แก้]

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]