ข้ามไปเนื้อหา

มหากาล

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
พระมหากาล
เทพแห่งกาลเวลา, มายา, การสร้าง, ทำลายล้าง และอำนาจ
พระมหากาลในคติศาสนาพุทธแบบทิเบต
ชื่อในอักษรเทวนาครีमहाकाल
ชื่อในการทับศัพท์ภาษาสันสกฤตMahākāla
อาวุธดาบ
ตรีศูล
ค้อน (ในญี่ปุ่น)

พระมหากาล เป็นองค์เดียวกับพระกาล ซึ่งเป็นเทวดาในศาสนาฮินดู และศาสนาพุทธแบบตันตระ[1] โดยพระองค์คือยิดัมและธรรมบาลตามความเชื่อของชาวพุทธในทิเบต สังกัดรัตนโคตรของพระรัตนสัมภวะพุทธะ มีลักษณะคล้ายเหรุกะ ภาคดุร้ายมี 16 แขน มือถือหัวกะโหลกและกริช มีเปลวไฟพวยพุ่งรอบกาย สวมมงกุฏกระโหลก มีมาลัยร้อยด้วยศีรษะมนุษย์ มีงูพันรอบกาย

ในทิเบตนับถือในปางมหากาลขาว จึงถือเป็นเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งองค์หนึ่ง ในจีนเป็น 1 ใน 24 ธรรมบาล ผู้พิทักษ์พุทธศาสนา ส่วนในญี่ปุ่นถือเป็นหนึ่งใน 7 คณะเทพเจ้าแห่งโชคลาภนามว่า ไดโกกุเทน โดยมีลักษณะคล้าย โอคุนินุชิ เทพแห่งดินของญี่ปุ่น โดยรับเข้ามาจากศาสนาฮินดูนั่นคือ พระศิวะ

อ้างอิง

[แก้]
  • สุมาลี มหณรงค์ชัย. พระชินพุทธะห้าพระองค์. กทม. ศูนย์ไทยธิเบต.2547

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
  1. Bryson (2017), p. 42.