ข้ามไปเนื้อหา

พระราชาธิราช

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

พระราชาธิราช (สันสกฤต: ราชาธิราช; อังกฤษ: King of Kings) หมายถึง พระราชาผู้เป็นใหญ่กว่าพระราชาอื่น ๆ[1] จึงมีความหมายเทียบเท่า "จักรพรรดิ" ที่ใช้ในปัจจุบัน[2]

ประวัติ

[แก้]

พระอิสริยยศนี้พระเจ้าตุกุลติ-นินูรตะที่ 1 แห่งจักรวรรดิอัสซีเรียกลางทรงเริ่มใช้เป็นครั้งแรก[3] ต่อมาจึงแพร่หลายในสถาบันกษัตริย์ในตะวันออกกลาง โดยเฉพาะในประเทศอิหร่านสมัยจักรวรรดิอะคีเมนิดและจักรวรรดิซาเซเนียน ซึ่งพระประมุขมีพระอิสริยยศเป็นชาห์แห่งชาห์

ศาสนา

[แก้]

ศาสนาพุทธ

[แก้]

คัมภีร์สัทธัมมปัชโชติกา คุหัฏฐกสุตตนิทเทสวรรณนา ระบุว่าพระตถาคตทรงเป็น "ราชาธิราชา เทวานํ อติเทโว สกฺกานํ อติสกฺโก พฺรหฺมานํ อติพฺรหฺมา"[4] (พระราชาธิราช เทพยิ่งกว่าเทพทั้งหลาย สักกะยิ่งกว่าสักกะทั้งหลาย พรหมยิ่งกว่าพรหมทั้งหลาย)

ศาสนาคริสต์

[แก้]

ในจดหมายของนักบุญเปาโลถึงทิโมธี ฉบับที่ 1 และหนังสือวิวรณ์ ระบุว่าพระเยซูเป็นพระมหากษัตริย์เหนือกษัตริย์ทั้งปวง และองค์พระผู้เป็นเจ้าเหนือเจ้านายทั้งปวง[5]

อ้างอิง

[แก้]
เชิงอรรถ
  1. พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554, หน้า 997
  2. พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554, หน้า 309
  3. "Stone Foundation Tablet with a Historical Inscription of King Tukulti-Ninurta I in Assyrian". The Morgan Library & Museum. สืบค้นเมื่อ 12 ธันวาคม 2562. {{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |accessdate= (help)
  4. คุหฏฺฐกสุตฺตนิทฺเทสวณฺณนา
  5. 1 ทิโมธี 6:15
บรรณานุกรม