ไท่ชานจฺวิ้น
ไท่ชานจฺวิ้น (จีน: 泰山郡) เป็นจฺวิ้นในอดีตของจีนในบริเวณมณฑลซานตงในปัจจุบัน ปรากฏตั้งแต่สมัยราชวงศ์ฮั่นถึงราชวงศ์สุย
ไท่ชานจฺวิ้นได้รับการสถาปนาเมื่อ 122 ปีก่อน ค.ศ. เมื่อกษัตริย์แห่งจี้เป่ย์ถวายดินแดนรอบเขาไท่แก่จักรพรรดิฮั่น ภูมิภาคนี้กับเทศมณฑลบางส่วนจากจี่หนานจฺวิ้น เป็นพื้นฐานไท่ชานจฺวิ้น ต่อมามีการยุบเลิกจี้เป่ย์ใน 88 ปีก่อน ค.ศ. และผนวกดินแดนเข้ากับไท่ชาน[1] ในสมัยราชวงศ์ฮั่นตะวันตกตอนปลาย จฺวิ้นนี้แบ่งออกเป็น 24 เทศมณฑล ได้แก่: เฟิ่งเกา (奉高), ปั๋ว (博), ฉา (茬), หลู (盧), เฝย์เฉิง (肥成), อี๋ชิว (蛇丘), กาง (剛), ไฉ (柴), ไก้ (蓋), เหลียงฟู่ (梁父), ตงผิงหยาง (東平陽), หนานอู่หยาง (南武陽), ไหลอู๋ (萊蕪), จู้ผิง (鉅平), อิ๋ง (嬴), มู่ (牟), เหมิงอิน (蒙陰), หฺวา (華), หนิงหยาง (寧陽), เฉิงชิว (乘丘), ฟู่หยาง (富陽), เถาชาน (桃山), เถาเซียง (桃鄉) และชื่อ (式). ปราชากรใน ค.ศ. 2 มี 726,604 คนใน 172,086 ครัวเรือน[2]
เทศมณฑลบางส่วนถูกยุบเลิกในสมัยราชวงศ์ฮั่นตะวันออกตอนต้น จากนั้นใน ค.ศ. 90 มีการสถาปนาอาณาจักรจี้เป่ย์อีกครั้ง และส่งผ่าน 3 เทศมณฑล (หลู, อี๋ชิว, กาง) เข้าไปยังอาณาจักรใหม่[3] ใน ค.ศ. 140 ไท่ชานมี 12 เทศมณฑล รวมถึงเฟิงเกา, ปั๋ว, เหลียงฟู่, จู้ผิง, ฉา, ไหลอู๋, ไก้, หนานอู่หยาง, หนานเฉิง (南城, อดีตเคยอยู่ในตงไห่จฺวิ้น), เฟ่ย์ (費, อดีตเคยอยู่ในตงไห่) และมู่ ทั้งหมดมีประชากร 437,317 คน[4]
หลังรวมชาติสมัยราชวงศ์จิ้น ไท่ชานจึงแบ่งออกเป็น 11 เทศมณฑลจากทั้งหมด 280 เทศมณฑล ได้แก่ เฟิ่งเกา, ปั๋ว, อิ๋ง, หนานเฉิง, เหลียงฟู่, ชานฉือ (山茌, อดีต ฉา), ซินไท่ (新泰, อดีต ผิงหยาง), หนานอู่หยาง, ไหลอู๋, มู่ และ จู้ผิง ซึ่งมีประชากรทั้งหมด 9,300 ครัวเรือน[5] หลังภัยพิบัติหย่งเจีย จฺวิ้นนี้จึงตกอยู่ถายใต้การปกครองของโฮ่วจ้าว, เฉียนเยียน, เฉียนฉิน และหนานเยียน จนกระทั่งถูกพิชิตโดยจักรพรรดิหลิวซ่งอู่แห่งราชวงศ์หลิวซ่ง[5] ราชวงศ์เว่ย์เหนือเข้าพิชิตภูมิภาคในรัชสมัยจักรพรรดิหลิวซ่งหมิง โดย 6 เทศมณฑล คือ จู้ผิง, เฟิ่งเกา, ปั๋วผิง, อิ๋ง, มู่ และเหลียงฟู่ อยู่ในจฺวิ้นนี้ ซึ่งมีประชากรทั้งหมด 91,673 คนใน 26,800 ครัวเรือน[6] จฺวิ้นนี้ถูกยุบเลิกในสมัยราชวงศ์ฉีเหนือ
อ้างอิง
[แก้]- ↑ Zhou, Zhenhe (1987). Xihan Zhengqu Dili 西汉政区地理. Beijing: People's Press. pp. 104–108.
- ↑ Book of Han, Chapter 28.
- ↑ Li, Xiaojie (1999). Donghan Zhengqu Dili 东汉政区地理. Jinan: Shandong Education Press. pp. 45–47.
- ↑ Book of Later Han, Chapter 111.
- ↑ 5.0 5.1 Book of Jin, Chapter 14.
- ↑ Book of Wei, Chapter 106.
 | บทความประเทศจีน ประวัติศาสตร์จีน หรือภาษาจีนนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |