อ๋อง
อ๋อง (จีน: 王; พินอิน: wáng หวัง หรือ หวาง)[1] เป็นพระราชอิสริยยศสูงสุดของจีนตั้งแต่สมัยราชวงศ์เซี่ยจนถึงราชวงศ์โจว ซึ่งสมัยนั้นจีนยังไม่รวมเป็นจักรวรรดิที่เป็นปึกแผ่น แต่ละแคว้นจะมีอ๋องเป็นเจ้าผู้ครองแคว้น ต่อมาฉินอ๋องเจิ้งแห่งแคว้นฉินทรงรวมแผ่นดินจีนเป็นปึกแผ่น พระองค์ถือว่าพระองค์มีคุณงามความดีเหนืออ๋องในอดีตทั้งมวล ทรงพระดำริเห็นว่าพระราชอิสริยยศ "อ๋อง" ไม่ยิ่งใหญ่เพียงพอสำหรับพระองค์ จึงทรงสถาปนาพระราชอิสริยยศขึ้นใหม่คือ หฺวังตี้ (จีน: 皇帝; พินอิน: Huángdì ; ฮกเกี้ยน:ฮ่องเต้; แต้จิ๋ว:อ้วงตี่) แล้วเฉลิมพระปรมาภิไธยพระองค์เป็น ฉินฉื่อหฺวังตี้ หรือ จิ๋นซีฮ่องเต้ (แปลว่า ปฐมจักรพรรดิฉิน) นับเป็นปฐมจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิจีน
ในยุคชุนชิวและจ้านกว๋อ (770 ปีก่อนคริสต์ศักราช – 453 ปีก่อนคริสต์ศักราช) มีอ๋องอยู่เพียง 5 พระองค์เท่านั้นที่ได้รับการสรรเสริญเป็น ป้าอ๋อง หรือ ป้าจู๋ (霸, Bà) แปลว่า "อ๋องผู้ยิ่งใหญ่" ได้แก่
และอาจมี 2 พระองค์ที่ได้รับการยกย่องเช่นกัน คือ
ต่อมาอ๋องกลายเป็นพระราชอิสริยยศลำดับสูงในราชสำนักจีนทุกราชวงศ์รองลงมาจากฮ่องเต้ ผู้ที่จะได้รับการสถาปนาเป็นอ๋องส่วนใหญ่จะเป็นพระบรมวงศ์ เช่น พระโอรส พระเชษฐา หรือพระอนุชา ถือว่าเป็นยศฐาบรรดาศักดิ์ชั้นพิเศษ และมีสิทธิ์สืบราชสมบัติได้
อ้างอิง[แก้]
- ↑ พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๕๔ แปลว่า "เจ้านายชั้นสูงของจีน"
- ↑ Ebrey, Patricia Buckley (1999). The Cambridge Illustrated History of China. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-66991-X (paperback). p.34-35