ลัทธิเชมันแบบเกาหลี
ลัทธิมู (เกาหลี: 무교 Mugyo "ลัทธิเชมัน")[1] หรือ ลัทธิชิน (신교) Singyo "ลัทธิแห่งเทพเจ้า")[2] เป็นศาสนาพื้นเมืองของชาวเกาหลี[3] แม้ชื่อเรียกต่างกันแต่คือลัทธิเดียวกัน[3] อี จุง-ย็อง (Jung Young Lee) ให้นิยามว่าลัทธิมูเป็นรูปแบบหนึ่งของลัทธิชิน – ซึ่งเป็นศาสนาที่มีประเพณีแบบเชมัน[4] บ้างเรียก พุงว็อลโด (풍월도 Pungwoldo "วิสุทธิมรรค")[5] ปัจจุบันมีศาสนิกชนราว 5-15 ล้านคน
ภาษาเกาหลีในปัจจุบันจะเรียกคนทรงเพศหญิงว่า "มู" (ฮันกึล: 무; ฮันจา: 巫) หรือ "มูดัง" (ฮันกึล: 무당; ฮันจา: 巫堂) หากเป็นคนทรงเพศชายจะเรียกว่า "พักซู" หรือจะเรียกชื่ออื่นก็ได้ เช่น "ดันก็อล" (ฮันกึล: 당골)[3] โดยคนทรงในภาษาเกาหลีหรือเรียกว่า "มู" นั้น ตรงกับคำจีนว่า "วู" (จีน: 巫; พินอิน: wū) ใช้เรียกคนทรงได้ไม่จำแนกเพศ[4] โดยมูดังทำหน้าที่เป็นตัวกลางระหว่างวิญญาณ, เทพเจ้า และมนุษย์ ผ่านพิธีกรรมที่เรียกว่า "กุต" (ฮันกึล: 굿) เพื่อแก้ไขปัญหาหรือพัฒนาคุณภาพชีวิตของมนุษย์[6]
หนึ่งในความเชื่อหลักคือต้องนับถือ ฮานึลลิม หรือ ฮวันอิน ว่าเป็น "ผู้สร้างทุกสรรพสิ่ง"[7] และ "ของเทพเจ้าทั้งหมดในธรรมชาติ"[4] มีตำนานมาว่าเหล่ามูดังคือสืบสันดานลงมาจากราชาสวรรค์ พระโอรสของพระชนนี [แห่งราชาสวรรค์] การสืบทอดการเป็นคนทรงจะส่งผ่านทางสายผู้หญิง[8] ส่วนตำนานอื่น ๆ มักเชื่อมโยงความเชื่อดั้งเดิมเข้ากับเรื่องทันกุน พระโอรสของราชาสวรรค์ซึ่งเป็นผู้ก่อตั้งชาติเกาหลี[9]
ลัทธิมูของเกาหลีจะมีลักษณะใกล้เคียงกับลัทธิวูของจีน,[10] ลัทธิชินโตของญี่ปุ่น, ศาสนาพื้นเมืองชาวไอนุ รวมทั้งศาสนาพื้นเมืองของชาวไซบีเรียและแมนจู บางแห่งในเกาหลียังเรียกหมอผีเหล่านี้ว่า "ทันกุลทันกุล-อารี" (dangul dangul-ari) ส่วนคนทรงหรือ "มูดัง" นั้นก็ใกล้เคียงกับมิโกะของญี่ปุ่น และยุตะของรีวกีว นอกจากนี้ลัทธิมูยังส่งอิทธิพลต่อลัทธิเกิดใหม่ในเกาหลี เช่น ลัทธิช็อนโดและชึงซันโด (Jeung San Do) จากการศึกษาด้านสังคมวิทยาพบว่าชาวคริสต์ในหลาย ๆ คริสตจักรยังคงปฏิบัติศาสนกิจด้วยพื้นฐานอย่างลัทธิมูซึ่งฝังรากลึกมาช้านาน[11]
อ้างอิง[แก้]
- เชิงอรรถ
- ↑ Used in: Chang Soo-kyung, Kim Tae-gon. Korean Shamanism – Muism. Jimoondang, 1998.
- ↑ Used in: Margaret Stutley. Shamanism: A Concise Introduction. Routledge, 2003.
- ↑ 3.0 3.1 3.2 Jung Young Lee, 1981. p. 4
- ↑ 4.0 4.1 4.2 Jung Young Lee, 1981. p. 5
- ↑ Lee Chi-ran, p. 14[ลิงก์เสีย]
- ↑ Joon-sik Choi, 2006. p. 21
- ↑ Jung Young Lee, 1981. p. 18
- ↑ Jung Young Lee, 1981. pp. 5-12
- ↑ Jung Young Lee, 1981. p. 13
- ↑ Jung Young Lee, 1981. p. 21
- ↑ Andrew E. Kim. Korean Religious Culture and Its Affinity to Christianity. Korea University, Sociology of Religion, 2000.
- บรรณานุกรม
- Kim, Tae-kon (1998). Korean Shamanism—Muism. Jimoondang Publishing Company. ISBN 89-88095-09-X. Translated by Chang Soo-kyung.
- Joon-sik Choi. Folk-Religion: The Customs in Korea. Ewha Womans University Press, 2006. ISBN 8973006282
- Jung Young Lee. Korean Shamanistic Rituals. Mouton De Gruyter, 1981. ISBN 9027933782
- Laurel Kendall. Shamans, Nostalgias, and the IMF: South Korean Popular Religion in Motion. University of Hawaii Press, 2010. ISBN 0824833988
- Sorensen, Clark W. University of Washington. The Political Message of Folklore in South Korea's Student Demonstrations of the Eighties: An Approach to the Analysis of Political Theater. Paper presented at the conference "Fifty Years of Korean Independence", sponsored by the Korean Political Science Association, Seoul, Korea, July 1995.
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ ลัทธิเชมันในเกาหลี- ศาสนาพื้นเมืองเกาหลี - english.visitkorea.or.kr
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ 
บทความเกี่ยวกับศาสนานี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยเพิ่มข้อมูล ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:ศาสนา