ภาษาวิบัติ

ภาษาวิบัติ เป็นคำเรียกของการใช้ภาษาไทยที่เปลี่ยนแปลงไป และไม่ตรงกับหลักภาษาในด้านการสะกดคำ^{[ต้องการอ้างอิง]} คำว่า 'ภาษาวิบัติ' ใช้เรียกรวมถึงการเขียนที่สะกดผิดบ่อย^{[ต้องการอ้างอิง]} รวมถึงการใช้คำศัพท์ใหม่หรือคำศัพท์ที่สะกดแปลกไปจากเดิม^{[ต้องการอ้างอิง]} คำว่า "วิบัติ" มาจากภาษาบาลี หมายถึง พินาศฉิบหาย หรือความเคลื่อนทำให้เสียหาย^{[ต้องการอ้างอิง]}

ในประเทศไทย มีการวิพากษ์วิจารณ์ถึงปัญหาเด็กไทยขาดการศึกษารวมถึงปัญหาภาษาวิบัติทำให้เด็กไทย ไม่สามารถใช้ภาษาไทยได้มีประสิทธิภาพเท่าที่ควร ในขณะเดียวกันได้มีการใช้คำว่าภาษาอุบัติแทนที่ภาษาวิบัติที่มีความหมายในเชิงลบ โดยภาษาอุบัติหมายถึงภาษาที่เกิดขึ้นมาใหม่ ตอบสนองวัฒนธรรมย่อย เช่นเดียวกับภาษาเฉพาะวงการที่เป็นศัพท์สแลง

ทั้งนี้ การเปิดใช้พจนานุกรมเพื่อค้นหาคำที่ควรใช้ให้ถูกต้องอาจเป็นทางเลือกที่ดี^{[ต้องการอ้างอิง]} ทางบัณฑิตยสถานได้กำหนดคำที่ใช้อย่างเป็นทางการหรืออยู่ในรูปแบบมาตรฐาน หากใช้ผิดอาจกลายเป็นคำวิบัติได้^{[ต้องการอ้างอิง]} เป็นเพียงการใช้ภาษาให้แตกต่างจากปกติในช่วงระยะเวลาหนึ่ง หรืออาจใช้จากรุ่นสู่รุ่นไปจนกว่าคำวิบัตินั้นจะหายไปจากสังคมนั้น ๆ^{[ต้องการอ้างอิง]}

นิธิ เอียวศรีวงศ์ ว่า ภาษาวิบัติเป็นการเปลี่ยนแปลงของภาษาที่ผู้ใหญ่ในสังคมไม่ชอบ แม้ภาษาจะมีการเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ แต่ผู้ใหญ่ไม่ชอบให้ภาษาเปลี่ยน การให้เหตุผลว่าภาษาไทยไม่ควรเปลี่ยนแปลง เพราะเป็นภาษาของชาติที่มีความศักดิ์สิทธิ์ นิธิเห็นว่าเป็นเหตุผลแบบไสยศาสตร์ ไม่ค่อยน่าฟัง นิธิยังเห็นว่า ปัญหาของภาษาไทยในปัจจุบันคือ การใช้ภาษาไม่มีประสิทธิภาพ เช่น ไวยากรณ์ การใช้ศัพท์หรือการเรียบเรียง เป็นต้น และการไม่ศึกษาภาษาที่เปลี่ยนแปลงไปนี้เองที่จะเป็นเหตุให้เกิด "ภาษาวิบัติ"

เดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2553 ช่วงที่มีผู้สร้างภาพยนตร์ไปตั้งเป็นชื่อ หอแต๋วแตกแหวกชิมิ กาญจนา นาคสกุล ราชบัณฑิตประเภทวรรณศิลป์ สาขาวิชาภาษาไทย ระบุ คำว่า "ชิมิ" หากเป็นการใช้ภายในกลุ่มก็ไม่มีปัญหาอะไร เพราะเป็นการล้อกันเล่นซึ่งเป็นปกติของภาษา และจะเลือนหายไปตามกาลเวลา แต่การนำไม่ใช้เชิงสาธารณะดังที่ไปตั้งเป็นชื่อภาพยนตร์ ถือว่าไม่เหมาะสมนัก เมื่อเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2554 กนกวลี ชูชัยยะ เลขาธิการราชบัณฑิตยสถาน กล่าวว่า สถานการณ์ภาษาไทยในปัจจุบันยังไม่ถึงขั้นวิกฤต และวัยรุ่นใช้ภาษาแช็ตเฉพาะบนอินเทอร์เน็ต และสื่อสารภายในวัยรุ่นเท่านั้น ยังไม่พบนำมาใช้ในการเขียนหรือการทำงาน

ลักษณะและตัวอย่าง

ผันอักษรและเสียงไม่ตรงกับรูปวรรณยุกต์^{[ต้องการอ้างอิง]}

• สนุ๊กเกอร์ (สนุกเกอร์)
• โน๊ต (โน้ต)

สะกดผิดเพราะขี้เกียจพิมพ์ หรือเร่งรีบ^{[ต้องการอ้างอิง]}

• โทสับ (โทรศัพท์)
• พุ่งนี้ (พรุ่งนี้)

ให้ดูแปลกตา^{[ต้องการอ้างอิง]}

• ชะมะ, ชิมิ, ชะ, ช่ายมะ (ใช่ไหม)
• ป่าว , ป่ะ, ปล่าว (เปล่า)
• คัย, ไค, ครัย, คราย (ใคร)
• เตง, ตะเอง (ตัวเอง)
• รึ, เหรอ, หรา, หรอ, อ่อ (หรือ)
• ชั้น, ชั้ล, ช้าน (ฉัน)
• เทอ, เทอร์, เทอว์ (เธอ)
• แกร (แก)
• ป๋ม (ผม)
• บ่องตง (บอกตรงๆ)
• ถ่ามตง (ถามตรงๆ)
• ต่อมตง (ตอบตรงๆ)

คำที่สะกดผิดเพื่อแสดงอารมณ์^{[ต้องการอ้างอิง]}

• เป็นอะไร → เปงราย, เปนรัย, เปงรัย, เป็นอัลไล
• ทำไม → ทามมาย, ทามมัย
• จังเลย → จังรุย, จังเยย, จุงเบย
• ไม่รู้ → มะรุ
• เฮ้ย → เห้ย, เฮ่ย
• น่ารักอะ → น่าร็อคอ่ะ, น่าร๊ากอ้ะ, ตั้ลล๊ากอ่ะ

คำที่สะกดผิดเพื่อลดความหยาบของคำ หรืออาจใช้หลีกเลี่ยงการกรองคำหยาบของซอฟต์แวร์^{[ต้องการอ้างอิง]}

• กู → กรู, กุ, กรุ, ตู, ตรู
• มึง → มรึง, เมิง, มืง, มุง
• สัตว์ → สาด, สัส, สัก, แสรด
• โคตร → โคโตะ, โคด , โครต ,โคตะระ

คำเลียนเสียง โดยส่วนใหญ่จะเพิ่มทัณฑฆาต หรือซ้ำตัวอักษร^{[ต้องการอ้างอิง]}

• อ๊าย → แอร๊ยย, อร๊ายยย
• มัน → มันส์
• วู้ → วู๊วววววววว์

ดูเพิ่ม

• ทิงลิช
• ลีท
• ภาษาแชต
• การเปลี่ยนแปลงของภาษา