บูพิวาเคน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
บูพิวาเคน
ข้อมูลทางคลินิก
การอ่านออกเสียง/bjuːˈpɪvəkeɪn/
ชื่อทางการค้าMarcaine, Sensorcaine, Posimir, ฯลฯ
AHFS/Drugs.comโมโนกราฟ
ข้อมูลทะเบียนยา
ระดับความเสี่ยงต่อทารกในครรภ์
ช่องทางการรับยาParenteral, topical, implant
รหัส ATC
กฏหมาย
สถานะตามกฏหมาย
  • AU: S4 (ต้องใช้ใบสั่งยา)
  • US: ℞-only [2][3]
  • EU: Rx-only
ข้อมูลเภสัชจลนศาสตร์
ชีวประสิทธิผลn/a
การจับกับโปรตีน95%
การเปลี่ยนแปลงยาตับ
ระยะเริ่มออกฤทธิ์ใน 15 นาที[4]
ครึ่งชีวิตทางชีวภาพ3.1 ช.ม. (ผู้ใหญ่)[4]
8.1 ช.ม. (เด็กแรกเกิด)[4]
ระยะเวลาออกฤทธิ์2 ถึง 8 ช.ม.[5]
การขับออกไต, 4–10%
ตัวบ่งชี้
  • (RS)-1-Butyl-N-(2,6-dimethylphenyl)piperidine-2-carboxamide
เลขทะเบียน CAS
PubChem CID
IUPHAR/BPS
DrugBank
ChemSpider
UNII
KEGG
ChEBI
ChEMBL
ECHA InfoCard100.048.993
ข้อมูลทางกายภาพและเคมี
สูตรC18H28N2O
มวลต่อโมล288.435 g·mol−1
แบบจำลอง 3D (JSmol)
จุดหลอมเหลว107 ถึง 108 องศาเซลเซียส (225 ถึง 226 องศาฟาเรนไฮต์)
  • O=C(C1N(CCCC1)CCCC)NC2=C(C)C=CC=C2C
  • InChI=1S/C18H28N2O/c1-4-5-12-20-13-7-6-11-16(20)18(21)19-17-14(2)9-8-10-15(17)3/h8-10,16H,4-7,11-13H2,1-3H3,(H,19,21) checkY
  • Key:LEBVLXFERQHONN-UHFFFAOYSA-N checkY
  7checkY (what is this?)  (verify)
สารานุกรมเภสัชกรรม

บูพิวาเคน[6] หรือ บิวพิวาเคน[7] (อักษรโรมัน: Bupivacaine) หรือชื่อการค้าเช่น มาร์เคน (Marcaine) เป็นยาระงับความรู้สึกเฉพาะที่[4] ในการใช้เพื่อบล็อกเส้นประสาท จะฉีดบูพิวาเคนเข้าไปยังเส้นประสาทที่เลี้ยงบริเวณนั้น หรือเข้าไปยังพื้นที่อีพิดูรอล ซึ่งเรียกว่าแารบล็อกอีพิดูรอล[4] บิวพิวาเคนมีผลิตในรูปผสมกับอีพิเนฟรินเล็กน้อยเพื่อเพิ่มระยะเวลาออกฤทธิ์[4] ระยะเวลาเริ่มออกฤทธิ์ของยาอยู่ที่ไม่เกิน 15 นาที และออกฤทธิ์ไอ้ยาวนาน 2 ถึง 8 ชั่วโมง[4][5]

ผลข้างเคียงที่มีได้ ได้แก่ความง่วงซึม, กล้ามเนื้อกระตุก, หูอื้อ, การมองเห็นเปลี่ยน, ความดันเลือดต่ำ และการเต้นหัวใจผิดจังหวะ[4] มีข้อกังวลอยู่ว่าการฉีดยานี้เข้าข้อต่อจะทำให้เกิดปัญหากับกระดูกอ่อน[4] บูพิวาเคนจัดเป็นยาชาเฉพาะที่กลุ่มอามัยด์[4]

บูพิวาเคนค้นพบครั้งแรกในปี 1957[8] และเป็นหนึ่งในรายชื่อรายการยาหลักขององค์การอนามัยโลก[9] รวมถึงยังมีใช้เป็นยาทั่วไป[4][10]

ในทางการแพทย์ บูพิวาเคนนั้นมีข้อบ่งใช้สำหรับฉีดระงับความรู้สึกเฉพาะที่, บล็อกเส้นประสาทเพอริเฟอรอล, บล็อกเส้นประสาทซิมพาเธติก และบล็อกแบบอีพิดูรอลกับคอดอล (caudal) บางครั้งอาจใช้ร่วมกันอีพิเนฟรีนเพื่อป้องกันการดูดซึมเข้าระบบร่างกาย และช่วยเพิ่มระยะเวลาออกฤทธิ์ได้ สูตรยาแบบ 0.75% (เข้มข้นสูงสุด) นั้นมีไว้ใช้ในการบล็อกแบบเรโทรบัลบาร์[11] บูพิวาเคนถือเป็นยาชาเฉพาะที่ที่ใช้มากที่สุดในการระงับความรู้สึกทางอีพิดูรอลขณะทำการคลอด เช่นเดียวกับการควมคุมความปวดหลังการผ่าตัด[12] บูพิวาเคนสูตรลิโพโซมอล (Liposomal formulations) หรือจำหน่ายในชื่อ EXPAREL มีรายงานว่ามีประสิทธิภาพมากกว่าในการบรรเทาปวดเมื่อเทียบกับสารละลายบูพิวาเคนเปล่า ๆ[13][14]

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ "Bupivacaine Use During Pregnancy". Drugs.com. 13 April 2020. สืบค้นเมื่อ 21 September 2020.
  2. ↑ "Marcaine- bupivacaine hydrochloride injection, solution Marcaine with epinephrine- bupivacaine hydrochloride and epinephrine bitartrate injection, solution". DailyMed. สืบค้นเมื่อ 13 February 2021.
  3. ↑ "Sensorcaine MPF- bupivacaine hydrochloride injection, solution". DailyMed. สืบค้นเมื่อ 13 February 2021.
  4. ↑ 4.00 4.01 4.02 4.03 4.04 4.05 4.06 4.07 4.08 4.09 4.10 "Bupivacaine Hydrochloride". The American Society of Health-System Pharmacists. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-06-30. สืบค้นเมื่อ August 1, 2015.
  5. ↑ 5.0 5.1 Whimster DS (1997). Cambridge textbook of accident and emergency medicine. Cambridge: Cambridge University Press. p. 194. ISBN 9780521433792. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-10-05.
  6. ↑ ปฐมพร, ปิ่นอ่อน; ปัญจสวัสดิ์วงศ์, ยอดยิ่ง; เชาวน์สุวรรณ, ศิริวรรณ (2014). "การศึกษาผลของการสกัดเส้นประสาทของหนังศีรษะด้วยยาชาบูพิวาเคนความเข้มข้นร้อยละ 0.5 ต่อผลลัพธ์ระหว่างและหลังผ่าตัดสมอง: การศึกษาแบบสุ่ม ไปข้างหน้า แบบมีกลุ่มควบคุมและบดบังวิธีการศึกษาต่อผู้ป่วยและผู้ประเมินผลการวิจัย". วิสัญญีสาร. 40 (3): 193–204. สืบค้นเมื่อ 2023-06-11.
  7. ↑ ชินะโชติ, ฐิติมา; เหลืองนทีเทพ, อังคณา; รักษาเกียรติศักดิ์, มานี (2012). "การฉีดบิวพิวาเคน 0.25% ในบริเวณ periarticular สามารถเพิ่มประสิทธิภาพของการระงับปวดภายหลังการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเข่าในผู้ป่วยที่ได้รับการฉีดยาขัดขวางการทำงานของเส้นประสาทฟีเมอรัลและการฉีดมอร์ฟีนเข้าในช่องไขสันหลัง". วารสารจดหมายเหตุทางการแพทย์. 95 (12): 1536–1542. สืบค้นเมื่อ 2023-06-11.
  8. ↑ Egan TD (2013). Pharmacology and physiology for anesthesia : foundations and clinical application. Philadelphia, PA: Elsevier/Saunders. p. 291. ISBN 9781437716795. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-05-12.
  9. ↑ World Health Organization (2021). World Health Organization model list of essential medicines: 22nd list (2021). Geneva: World Health Organization. hdl:10665/345533. WHO/MHP/HPS/EML/2021.02.
  10. ↑ Hamilton R (2015). Tarascon Pocket Pharmacopoeia 2015 Deluxe Lab-Coat Edition. Jones & Bartlett Learning. p. 22. ISBN 9781284057560.
  11. ↑ Lexicomp. "Bupivacaine (Lexi-Drugs)". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2014-04-10. สืบค้นเมื่อ 20 April 2014.
  12. ↑ Miller RD (November 2, 2006). Basics of Anesthesia. Churchill Livingstone.
  13. ↑ Ma TT, Wang YH, Jiang YF, Peng CB, Yan C, Liu ZG, Xu WX (June 2017). "Liposomal bupivacaine versus traditional bupivacaine for pain control after total hip arthroplasty: A meta-analysis". Medicine. 96 (25): e7190. doi:10.1097/MD.0000000000007190. PMC 5484209. PMID 28640101.
  14. ↑ Mont MA, Beaver WB, Dysart SH, Barrington JW, Del Gaizo DJ (January 2018). "Local Infiltration Analgesia With Liposomal Bupivacaine Improves Pain Scores and Reduces Opioid Use After Total Knee Arthroplasty: Results of a Randomized Controlled Trial". The Journal of Arthroplasty. 33 (1): 90–96. doi:10.1016/j.arth.2017.07.024. PMID 28802777.

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

  • "Bupivacaine". Drug Information Portal. U.S. National Library of Medicine.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=บูพิวาเคน&oldid=10801983"