นิโฮเนียม
หน้าตา
| นิโฮเนียม | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| การอ่านออกเสียง | /nɪˈhoʊniəm/ | |||||
| Alternative name | เอกา-แทลเลียม | |||||
| รูปลักษณ์ | ไม่ทราบ | |||||
| เลขมวล | [286] | |||||
| นิโฮเนียมในตารางธาตุ | ||||||
| ||||||
| เลขอะตอม (Z) | 113 | |||||
| หมู่ | group 13 (boron group) | |||||
| คาบ | คาบที่ 7 | |||||
| บล็อก | บล็อก-p | |||||
| การจัดเรียงอิเล็กตรอน | [Rn] 5f14 6d10 7s2 7p1 (predicted)[1] | |||||
| จำนวนอิเล็กตรอนต่อชั้น | 2, 8, 18, 32, 32, 18, 3 (คาดว่า) | |||||
| สมบัติทางกายภาพ | ||||||
| วัฏภาค ณ STP | ของแข็ง (คาดว่า)[1][2][3] | |||||
| จุดหลอมเหลว | 700 K (430 °C, 810 (คาดว่า)[1] °F) | |||||
| จุดเดือด | 1430 K (1130 °C, 2070 (คาดว่า)[1][2] °F) | |||||
| ความหนาแน่น (ใกล้ r.t.) | 16 (คาดว่า)[1] g/cm3 | |||||
| ความร้อนแฝงของการหลอมเหลว | 7.61 (extrapolated)[3] kJ/mol | |||||
| ความร้อนแฝงของการกลายเป็นไอ | 130 (คาดว่า)[2] kJ/mol | |||||
| สมบัติเชิงอะตอม | ||||||
| เลขออกซิเดชัน | (−1), (+1), (+3), (+5) (predicted)[1][4][5] | |||||
| พลังงานไอออไนเซชัน |
| |||||
| รัศมีอะตอม | empirical: 170 (คาดว่า)[1] pm | |||||
| รัศมีโคเวเลนต์ | 172–180 (extrapolated)[3] pm | |||||
| สมบัติอื่น | ||||||
| เลขทะเบียน CAS | 54084-70-7 | |||||
| ประวัติศาสตร์ | ||||||
| การค้นพบ | สถาบันร่วมเพื่อการวิจัยนิวเคลียร์ ห้องปฏิบัติการแห่งชาติ ลอว์เรนซ์ ลิเวอร์มอร์ (2003) | |||||
| ไอโซโทปของนิโฮเนียม | ||||||
| ไม่มีหน้า แม่แบบ:กล่องข้อมูลไอโซโทปของนิโฮเนียม | ||||||
นิโฮเนียม (อังกฤษ: Nihonium; สัญลักษณ์ Nh) คือธาตุที่มีหมายเลขอะตอม 113 นิโฮเนียมเป็นธาตุหนักที่ถูกสังเคราะห์ขึ้นใหม่ยังไม่รายละเอียดมากนัก มีอีกชื่อหนึ่งว่าเอกา-แทลเลียม (eka-thallium) ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 2016 IUPAC เสนอชื่อ นิโฮเนียม (nihonium; สัญลักษณ์ธาตุ Nh) เป็นชื่อทางการของธาตุนี้ ชื่อ "นิโฮเนียม" มาจาก "นิฮง" (Nihon) อันเป็นชื่อเรียกประเทศญี่ปุ่นในภาษาญี่ปุ่น[7]
รายการอ้างอิง
[แก้]- 1 2 3 4 5 6 7 Hoffman, Darleane C.; Lee, Diana M.; Pershina, Valeria (2006). "Transactinides and the future elements". ใน Morss; Edelstein, Norman M.; Fuger, Jean (บ.ก.). The Chemistry of the Actinide and Transactinide Elements (3rd ed.). Dordrecht, The Netherlands: Springer Science+Business Media. ISBN 978-1-4020-3555-5.
- 1 2 3 Seaborg, Glenn T. (c. 2006). "transuranium element (chemical element)". Encyclopædia Britannica. สืบค้นเมื่อ 16 มีนาคม 2010.
- 1 2 3 Bonchev, Danail; Kamenska, Verginia (1981). "Predicting the Properties of the 113–120 Transactinide Elements". J. Phys. Chem. 85: 1177–1186.
- ↑ Fricke, Burkhard (1975). "Superheavy elements: a prediction of their chemical and physical properties". Recent Impact of Physics on Inorganic Chemistry. Structure and Bonding. 21: 89–144. doi:10.1007/BFb0116498. ISBN 978-3-540-07109-9. สืบค้นเมื่อ 4 October 2013.
- ↑ Thayer, John S. (2010). "Relativistic Effects and the Chemistry of the Heavier Main Group Elements". ใน Barysz, Maria; Ishikawa, Yasuyuki (บ.ก.). Relativistic Methods for Chemists. Challenges and Advances in Computational Chemistry and Physics. Vol. 10. Springer. pp. 63–67. doi:10.1007/978-1-4020-9975-5_2. ISBN 978-1-4020-9974-8.
- ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อBFricke - ↑ "IUPAC Is Naming The Four New Elements Nihonium, Moscovium, Tennessine, And Oganesson". IUPAC. 2016-06-08. สืบค้นเมื่อ 2016-06-08.