กะเหรี่ยงแดงตะวันตก
กะเหรี่ยงแดงตะวันตก | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| พ.ศ. 2418–พ.ศ. 2502 | |||||||||
 แผนที่กลุ่มรัฐกะเหรี่ยงแดง พ.ศ. 2460 | |||||||||
| ภาษาทั่วไป | ภาษากะยา | ||||||||
| การปกครอง | ราชวงศ์ | ||||||||
| ประวัติศาสตร์ | |||||||||
• ภายใต้การอารักขาของอังกฤษ | 21 มิถุนายน พ.ศ. 2418 | ||||||||
• การสละตำแหน่งของเจ้าฟ้า | พ.ศ. 2502 | ||||||||
| พื้นที่ | |||||||||
| 1901 | 1,631 ตารางกิโลเมตร (630 ตารางไมล์) | ||||||||
| ประชากร | |||||||||
• 1901 | 19964 | ||||||||
| |||||||||
กะเหรี่ยงแดงตะวันตก (อังกฤษ: Western Karenni) เป็นการรวมเรียกกลุ่มรัฐกะเหรี่ยงแดง 4 รัฐที่อยู่ทางฝั่งตะวันตกของแม่น้ำสาละวิน ได้แก่ บอละแค นามเมกอน นองปาเล และเจโบจี ในวันที่ 21 มิถุนายน พ.ศ. 2418 รัฐบาลของบริติชอินเดียและพระเจ้ามินดงแห่งราชวงศ์อลองพญา ได้ลงนามในสนธิสัญญารับรองเอกราชของกะเหรี่ยงแดงตะวันตก ในวันที่ 23 มกราคม พ.ศ. 2434 กะเหรี่ยงแดงตะวันตกเข้าเป็นรัฐในอารักขาของบริติชอินเดีย[1]
ใน พ.ศ. 2407 เจ้าฟ้ากะเหรี่ยงแดงได้ร้องขอให้อังกฤษเข้ามาอารักขา แต่อังกฤษไม่ได้แสดงความสนใจ หลังจากเจ้าฟ้าพระองค์นั้นสิ้นพระชนม์ใน พ.ศ. 2412 โอรสทั้งสององค์หวั่นเกรงการรุกรานของพม่าจึงร้องขอการคุ้มครองจากอังกฤษ แต่อังกฤษปฏิเสธ เมื่อพม่าต้องการรวมเขตของกะเหรี่ยงแดงเข้ามาในการปกครอง อังกฤษได้รับรองความเป็นเอกราชของรัฐทั้งสี่ ซึ่งต่อมา รัฐเหล่านี้ถือเป็นรัฐในอารักขาของอังกฤษตั้งแต่ 21 มิถุนายน พ.ศ. 2418[2]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Khu Oo Reh (October 2006). "Highlights in Karenni History to 1948". สืบค้นเมื่อ 19 December 2010.
- ↑ Imperial Gazetteer of India, v. 15, p. 36.
