โปรตอน (โครงการดาวเทียม)

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
โปรตอน 1, 2, 3  และ 4
Протон-1, 2, 3  и 4
ดาวเทียมโปรตอน
ประเภทภารกิจดาราศาสตร์
ผู้ดำเนินการสหภาพโซเวียต
COSPAR ID
  • 1965-054A (โปรตอน 1)
  • 1965-087A (โปรตอน 2)
  • 1966-060A (โปรตอน 3)
  • 1968-103A (โปรตอน 4)
ข้อมูลยานอวกาศ
ผู้ผลิตОКБ-52 [en]
มวลขณะส่งยาน
  • 12,200 กิโลกรัม (26,900 ปอนด์) (โปรตอน 1)
  • 12,200 กิโลกรัม (26,900 ปอนด์) (โปรตอน 2)
  • 12,200 กิโลกรัม (26,900 ปอนด์) (โปรตอน 3)
  • 17,000 กิโลกรัม (37,000 ปอนด์) (โปรตอน 4)
เริ่มต้นภารกิจ
วันที่ส่งขึ้น
  • โปรตอน 1: 16 กรกฎาคม 2508 (2508-07-16) 17:16 UTC+6
  • โปรตอน 2: 2 พฤศจิกายน 2508 (2508-11-02) 18:28 UTC+6
  • โปรตอน 3: 6 กรกฎาคม 2509 (2509-07-06) 18:57 UTC+6
  • โปรตอน 4: 16 พฤศจิกายน 2511 (2511-11-16) 17:40 UTC+6
จรวดนำส่งУР-500 (1–3), Протон-К (4)
ฐานส่งท่าอวกาศยานบัยโกเงอร์ ฐานส่ง 81/23 (1–3), ท่าอวกาศยานบัยโกเงอร์ ฐานส่ง 81/24 (4)
สิ้นสุดภารกิจ
การกำจัดปลดจากวงโคจร (De-orbited)
เข้าสู่ชั้นบรรยากาศ
  • โปรตอน 1: 11 ตุลาคม 2508
  • โปรตอน 2: 6 กุมภาพันธ์ 2509
  • โปรตอน 3: 6 กันยายน 2509
  • โปรตอน 4: 24 กรกฎาคม 2512
ลักษณะวงโคจร
ระบบอ้างอิงพ้องคาบโลก
ความเยื้อง.030 (1–3), .017 (4)
ระยะใกล้สุด
  • โปรตอน 1: 183 กิโลเมตร (114 ไมล์)
  • โปรตอน 2: 189 กิโลเมตร (117 ไมล์)
  • โปรตอน 3: 185 กิโลเมตร (115 ไมล์)
  • โปรตอน 4: 248 กิโลเมตร (154 ไมล์)
ระยะไกลสุด
  • โปรตอน 1: 589 กิโลเมตร (366 ไมล์)[1]
  • โปรตอน 2: 608 กิโลเมตร (378 ไมล์)[2]
  • โปรตอน 3: 585 กิโลเมตร (364 ไมล์)[3]
  • โปรตอน 4: 477 กิโลเมตร (296 ไมล์)
[4]
ความเอียง63.5° (1–3), 31.5° (4)
คาบการโคจร≈92 นาที (1–4)
 

โปรตอน (รัสเซีย: Протон, อักษรโรมัน: Proton ) เป็นดาวเทียมตรวจจับรังสีคอสมิกและอนุภาคมูลฐาน สี่ดวงของสหภาพโซเวียต เข้าสู่วงโคจรในปี พ.ศ. 2508–2511 โดยสามดวงแรกส่งโดยจรวดทดสอบ УР-500 (อักษรโรมัน: UR-500 ) ซึ่งเป็นขีปนาวุธข้ามทวีป (ICBM) และอีกหนึ่งดวงส่งโดยจรวด Протон-К (อักษรโรมัน: Proton-K ) ดาวเทียมทั้งสี่ดวงทำภารกิจสำเร็จ โดยดวงสุดท้ายกลับเข้าสู่ชั้นบรรยากาศของโลกในปี พ.ศ. 2512

ภูมิหลัง[แก้]

ดาวเทียมโปรตอนเป็นห้องปฏิบัติการอัตโนมัติขนาดใหญ่ที่ถูกส่งขึ้นสู่วงโคจรในปี พ.ศ. 2508–2511 เพื่อศึกษาอนุภาคพลังงานสูงและรังสีคอสมิก[5] ดาวเทียมเหล่านี้ใช้การทดสอบการส่งขีปนาวุธข้ามทวีป (ICBM) แบบ УР-500 ซึ่งเป็นจรวดแบบสองขั้นตอนที่มีน้ำหนักบรรทุกสูง ออกแบบโดยสำนักออกแบบพิเศษของสหภาพโซเวียตในการออกแบบเครื่องบินที่ไม่มีนักบิน (ОКБ-52) ซึ่งมี วลาดีมีร์ เชโลเมย์ (รัสเซีย: Влади́мир Челоме́й) เป็นผู้นำองค์กร ภารกิจหลักเพื่อบรรทุกหัวรบนิวเคลียร์ขนาด 100 เมกะตัน ดาวเทียมโปรตอนแต่ละดวงจะถูกบรรจุอยู่ในจรวดขั้นที่สามที่สร้างขึ้นโดยเฉพาะ ที่เพิ่มซ้อนเข้าไปบนจรวด УР-500[6]

การออกแบบดาวเทียม[แก้]

แผนผังของดาวเทียมโปรตอน

โปรตอน 1–3 มีขนาดเท่ากันโดยมีมวล 12,200 กิโลกรัม (26,900 ปอนด์) โดยมีบรรจุภัณฑ์ทางวิทยาศาสตร์ที่พัฒนาขึ้นภายใต้การดูแลของนักวิทยาศาสตร์ เซอร์เกย์ นิโคลาเยวิช เวียร์นอฟ (รัสเซีย: Серге́й Никола́евич Вернóв) จากสถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์-ฟิสิกส์นิวเคลียร์ของมหาวิทยาลัยมอสโก[6] การทดลองประกอบด้วยกล้องโทรทรรศน์รังสีแกมมา, กล้องโทรทรรศน์ตรวจจับการเปล่งแสงวับ (scintillator) และอุปกรณ์นับตามสัดส่วนสำหรับตรวจวัดอนุภาคจากการไอออไนเซชันของแก๊ส[7] ตัวนับสามารถระบุพลังงานทั้งหมดของอนุภาคคอสมิกพลังงานสูงพิเศษแต่ละอนุภาคได้ทีละอนุภาคซึ่งเป็นความสามารถที่ไม่เคยมีในดาวเทียมมาก่อน แม้ว่าอุปกรณ์ดังกล่าวจะได้รับการพัฒนาขึ้นก่อนหน้านั้นแปดปี โดยศาสตราจารย์ นาอูม เลโอนีโดวิช กริโกรอฟ (รัสเซีย: Нау́м Леони́дович Григо́ров) แต่ УР-500 เป็นจรวดบูสเตอร์รุ่นแรกที่มีประสิทธิภาพมากพอที่จะส่งดาวเทียมที่มีเครื่องวัดอนุภาคที่มีความอ่อนไหวเข้าสู่วงโคจรได้[8] ตัวนับสามารถวัดรังสีคอสมิกด้วยระดับพลังงานได้ถึง 100 ล้านอิเล็กตรอนโวลต์ (eV)[9]

โปรตอน 3 ยังติดตั้งกล้องโทรทรรศน์ ตรวจจับการเปล่งแสงวับจากการแผ่รังสีเชเรนคอฟของแก๊ส (gas-Cherenkov-scintillator)[10] เพื่อพยายามตรวจจับอนุภาคพื้นฐานที่ได้รับการตั้งสมมติฐานใหม่คือควาร์ก บรรจุภัณฑ์การทดลองทั้งหมดมีมวล 4,000 กก. (8,800 ปอนด์) และประกอบด้วยชิ้นส่วนโลหะ, พลาสติก และพาราฟิน[9]

โทรมาตรถ่ายทอดผ่านสัญญาณนำทาง (beacon) ที่ 19.910 เมกะเฮิร์ตซ แผงโซลาร์เซลล์สี่แผงจ่ายพลังงานให้กับดาวเทียมซึ่งระบายความร้อนแผงด้วยเครื่องแลกเปลี่ยนความร้อน ดาวเทียมมีความเสถียรในการหมุนโดยระบบควบคุมทิศทางถูกควบคุมโดยเครื่องยนต์เจ็ต มีระบบควบคุมความชื้น ระบบทั้งหมดถูกควบคุมโดยคอมพิวเตอร์ภายใน[7]

โปรตอน 4 มีมวลที่มากกว่าคือ 17,000 กิโลกรัม (37,000 ปอนด์) โดยมีเครื่องมือหลักคือแคลอรีมิเตอร์ไอออไนเซชันที่ประกอบด้วยแท่งเหล็กและตัวเปล่งแสงวับพลาสติก อุปกรณ์ตรวจวัดที่ประกอบด้วยคาร์บอนหนึ่งก้อนและโพลีเอทิลีนอีกชิ้นหนึ่ง[9] ซึ่งให้ข้อมูลเกี่ยวกับรังสีคอสมิกและสเปกตรัมของพลังงานจากการชนกันที่เป็นไปได้ของอนุภาครังสีคอสมิกกับนิวเคลียสของอนุภาคในชั้นบรรยากาศของไฮโดรเจน, คาร์บอน และเหล็ก ที่เกิดขึ้นในวงโคจร และยังคงดำเนินการค้นหาควาร์ก[4]

ภารกิจ[แก้]

โปรตอน 1[แก้]

โปรตอน 1 ถูกส่งเข้าสู่วงโคจรโลก ในวันที่ 16 กรกฎาคม พ.ศ. 2508 เวลา 11:16 UTC จากฐานส่ง 81/23 ที่ท่าอวกาศยานบัยโกเงอร์[11] แม้ว่าการปล่อยจะพบอุปสรรคจากการรั่วไหลในท่อส่งสารออกซิไดซ์ (oxidizer) ซึ่งส่งผลให้ไนโตรเจนเตตรอกไซด์ (NTO; N2O4) หกรดบนสายไฟฟ้า ในช่วงแรกของเที่ยวบินผู้เชี่ยวชาญในการส่งจรวดได้รับสัญญาณที่ระบุว่าดาวเทียมกำลังทำงานอยู่เท่านั้น อย่างไรก็ตามในที่สุดโปรตอน 1 ก็ทำงานได้ตามปกติโดยส่งกลับข้อมูลทางฟิสิกส์ของอนุภาคคอสมิกพลังงานสูงพิเศษ ภารกิจกินเวลา 45 วัน[5] และดาวเทียมกลับเข้าสู่ชั้นบรรยากาศของโลกในวันที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2508[12]

โปรตอน 2[แก้]

โปรตอน 2 ที่แทบจะเหมือนกับโปรตอน 1 ถูกส่งขึ้นสู่วงโคจรเมื่อวันที่ 2 พฤศจิกายน พ.ศ. 2508 เวลา 12:28 น. UTC จากฐานส่ง 81/23 ที่ท่าอวกาศยานบัยโกเงอร์[11] และกลับเข้าสู่ชั้นบรรยากาศของโลกในวันที่ 6 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2509[12] ในช่วงเวลาของการส่ง ผู้เชี่ยวชาญชาวอเมริกันเชื่อว่าโปรตอนรุ่นแรกเป็นส่วนประกอบของสถานีอวกาศทดลองเนื่องจากน้ำหนักของดาวเทียมและโซเวียตใช้คำว่า "สถานี" ในการระบุถึงดาวเทียมสังเกตการณ์[13][14]

โปรตอน 3[แก้]

หลังจากการทดสอบครั้งที่สามของการปล่อยจรวด УР-500 ในวันที่ 24 มีนาคม พ.ศ. 2509 เวลา 14:39 น. UTC ไม่ประสบความสำเร็จ โปรตอน 3 ก็ได้ถูกนำขึ้นสู่วงโคจรโลกในวันที่ 6 กรกฎาคม พ.ศ. 2509 เวลา 12:57 น.[11] ในการทดสอบจรวดครั้งที่สี่และเป็นครั้งสุดท้าย[5] โดยเป็นดาวเทียมดวงแรก ๆ ที่ติดตั้งอุปกรณ์ค้นหาควาร์ก และอนุภาคมูลฐานอื่น ๆ ซึ่งเป็นส่วนย่อยของอิเล็กตรอน[9] ดาวเทียมดังกล่าวกลับเข้าสู่ชั้นบรรยากาศของโลกในวันที่ 6 กันยายน พ.ศ. 2509[12]

โปรตอน 4[แก้]

หลังจากสิ้นสุดการทดสอบจรวด УР-500 (ปัจจุบันถูกกำหนดชื่อเป็น "โปรตอน") จรวดรุ่นนี้และรุ่นต่อมาส่วนใหญ่ถูกนำมาใช้ในการปล่อยยานอวกาศไปยังดวงจันทร์ในโครงการซอนด์ (รัสเซีย: Зонд) อย่างไรก็ตามในวันที่ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2511 เวลา 11:40 น. UTC ดาวเทียมโปรตอน 4 ซึ่งเป็นรุ่นสุดท้ายและมีขนาดใหญ่กว่ามากถูกปล่อยขึ้นสู่วงโคจรผ่านจรวดโปรตอน Протон-К จากฐานส่ง 81/24 ที่ท่าอวกาศยานบัยโกเงอร์ เพื่อดำเนินการค้นหาควาร์กต่อไป และเสริมการวัดรังสีคอสมิกของดาวเทียมโปรตอนรุ่นก่อนหน้า[9] ดาวเทียมโปรตอนดวงสุดท้ายนี้กลับเข้าสู่ชั้นบรรยากาศโลกในวันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2512[12]

สิ่งตกทอด[แก้]

ดาวเทียมโปรตอนได้รับการประกาศจากสื่อมวลชนของโซเวียตว่าเป็นจุดเริ่มต้นของขั้นตอนใหม่ในการสำรวจอวกาศของสหภาพโซเวียต[15] ความสำเร็จของโปรตอนทำให้ วลาดีมีร์ เชโลเมย์ มีสถานะในอุตสาหกรรมจรวดของโซเวียตเทียบเท่ากับ เซียร์เกย์ โคโรเลฟ (รัสเซีย: Серге́й Королёв) แห่ง ОКБ-1 (ผู้พัฒนา สปุตนิก, วอสตอก และวอสฮอด) และ มีฮาอิล ยันเกล (รัสเซีย: Михаил Янгель) จาก ОКБ-456 (ผู้ออกแบบขีปนาวุธทางทหารคนสำคัญ) จรวด УР-500 เดิมชื่อ (รัสเซีย: Геркулес, อักษรโรมัน: Gerkules ) หมายถึงเฮอร์คิวลิส ถูกเปลี่ยนชื่อเป็น "โปรตอน" เมื่อมีการรายงานข่าวที่สับสนทำให้ชื่อของจรวดนำส่งและวัสดุที่บรรทุกกลายเป็นชื่อเดียวกัน แม้ว่าโปรตอนจะไม่เคยใช้ในบทบาทขีปนาวุธข้ามทวีป แต่ก็กลายเป็นจรวดนำส่งที่ประสบความสำเร็จเป็นพิเศษสำหรับส่งดาวเทียมเชิงพาณิชย์ซึ่งให้บริการได้ดีจนถึงในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1990[15]

ดูเพิ่ม[แก้]

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ "Proton 1". NASA Space Science Data Coordinated Archive. สืบค้นเมื่อ 23 ตุลาคม 2020.
  2. ↑ "Proton 2". NASA Space Science Data Coordinated Archive. สืบค้นเมื่อ 23 ตุลาคม 2020.
  3. ↑ "Proton 3". NASA Space Science Data Coordinated Archive. สืบค้นเมื่อ 23 ตุลาคม 2020.
  4. ↑ 4.0 4.1 "Proton 4". NASA Space Science Data Coordinated Archive. สืบค้นเมื่อ 23 ตุลาคม 2020.
  5. ↑ 5.0 5.1 5.2 Wade, Mark. "UR-500". สืบค้นเมื่อ 23 ตุลาคม 2020.
  6. ↑ 6.0 6.1 Chertok, Boris (2011). Rockets and People. Volume IV, The Moon Race. Washington D.C.: NASA. p. 21. OCLC 775599532.
  7. ↑ 7.0 7.1 William R. Corliss (1967). Scientific Satellites. Washington D.C.: Science and Technical Information Division, Office of Technology Utilization, National Aeronautics and Space Administration. pp. 779–780.
  8. ↑ "Aeronautics and Astronautics, 1965" (PDF). NASA. p. 342. สืบค้นเมื่อ 24 เมษายน 2020.
  9. ↑ 9.0 9.1 9.2 9.3 9.4 hart, douglas m. (1987). The Encyclopedia of Soviet Spacecraft. New York: Exeter Books. pp. 82–83. OCLC 17249881.
  10. ↑ MEASUREMENTS OF THE COSMIC RAY SPECTRA IN THE 1010-1013 RANGE FROM THE PROTON-1, 2, 3 SATELLITES. Proceedings of the 11th International Conference on Cosmic Rays. Budapest. 25 สิงหาคม – 4 กันยายน 1969. p. 567.
  11. ↑ 11.0 11.1 11.2 McDowell, Jonathan. "Launch Log". Jonathon's Space Report. สืบค้นเมื่อ 30 ธันวาคม 2018.
  12. ↑ 12.0 12.1 12.2 12.3 McDowell, Jonathan. "Satellite Catalog". Jonathon's Space Report. สืบค้นเมื่อ 23 ตุลาคม 2020.
  13. ↑ "News Digest (Soviets launched)". Aviation Week and Space Technology. New York: McGraw Hill Publishing Company. 8 พฤศจิกายน 1965. สืบค้นเมื่อ 23 ตุลาคม 2020.
  14. ↑ "Aeronautics and Astronautics, 1965" (PDF). NASA. p. 333. สืบค้นเมื่อ 24 เมษายน 2020.
  15. ↑ 15.0 15.1 Asif A. Siddiqi. Challenge to Apollo: The Soviet Union and the Space Race, 1945–1974 (PDF). Washington D.C.: NASA. pp. 339–440, 967, 971. OCLC 1001823253.

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ โครงการดาวเทียมโปรตอน
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=โปรตอน_(โครงการดาวเทียม)&oldid=11154490"