ผู้ใช้:KarnRedsun/ลองเขียน/จักรวรรดิเวียดนาม

จักรวรรดิเวียดนาม Đế quốc Việt Nam
1945–1945
ธงชาติ
สถานะ	รัฐหุ่นเชิดของญี่ปุ่น
เมืองหลวง	เว้
ภาษาทั่วไป	ภาษาเวียดนาม
การปกครอง	ราชาธิปไตย
จักรพรรดิ
นายกรัฐมนตรี
ยุคประวัติศาสตร์	สงครามโลกครั้งที่สอง
• สถาปนา	11 มีนาคม 1945
• ยุบทิ้ง	23 สิงหาคม 1945
ก่อนหน้า ถัดไป อินโดจีนของฝรั่งเศส เวียดนามเหนือ อินโดจีนของฝรั่งเศส

จักรวรรดิเวียดนาม (เวียดนาม: Đế quốc Việt Nam, หรือ (Việt Nam Đế quốc)) เป็นรัฐหุ่นเชิดช่วงสั้นๆของจักรวรรดิญี่ปุ่น ปกครองพื้นที่ทั้งหมดของเวียดนาม ระหว่างวันที่ 11 มีนาคม ถึง 23 สิงหาคม ปีค.ศ. 1945

ประวัติศาสตร์

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง หลังจากฝรั่งเศสแตก และการก่อตั้งของรัฐฝรั่งเศส ฝรั่งเศสสูญเสียการควบคุมอินโดจีนของฝรั่งเศสให้แก่ญี่ปุ่น แต่ญี่ปุ่นกลับพักอยู่เบื้องหลังระหว่างที่ยึดอำนาจการควบคุมพื้นที่เพียงในนามของฝรั่งเศสวีชี ซึ่งเกิดความเปลี่ยนแปลงดังกล่าวในวันที่9 มีนาคม 1945 เมื่อญี่ปุ่นเข้าควบคุมอย่างเป็นทางการ เพื่อเรียกความสนับสนุนจากชาวเวียดนาม จักรวรรดิญี่ปุ่นประกาศว่าจะคืนความเป็นเอกราชให้เวียดนาม จักรพรรดิบ๋าวได่จึงประกาศให้สนธิสัญญาที่ทำกับฝรั่งเศสในปี1884เป็นโมฆะ เตริ่นตร่องกิม, นักประวัติศาสตร์และบัณฑิตที่มีชื่อเสียง ถูกเลือกให้มานำรัฐบาลในฐานะ นายกรัฐมนตรี

การเมือง

การร่างรัฐธรรมนูญ

บ๋าวได่, จักรพรรดิเวียดนามตั้งแต่ 1945 ถึง 1949

คิมและคณะรัฐมนตรีของเขา ใช้เวลาไปกับการสรุปร่างเนื้อหาของรัฐธรรมนูญที่งานเลี้ยงของพวกเขาครั้งแรกในเมืองเว้ เมื่อวันที่ 4 พฤษภาคม 1945 หนึ่งในงานแรกๆก็คือการเปลี่ยนชื่อประเทศเป็น เวียดนาม ซึ่งมองว่าเป็นงานที่สำคัญและเร่งด่วน เพื่อความเป็นหนึ่งเดียวของดินแดน กล่าวคือ "เวียดนาม" นั้นมีจักรพรรดิยาลองเป็นตัวเลือกสำหรับชื่อประเทศตั้งแต่พระองค์ทรงรวบรวมดินแดนเวียดนามสมัยใหม่ในปี 1802 ยิ่งกว่านั้น นี่เป็นครั้งแรกที่คนเวียดนามในภาคเหนือ ภาคกลาง และภาคใต้ของประเทศใช้ชื่อนี้อย่างเป็นทางการ ในเดือนมีนาคม ผู้เชื่อในการดำเนินการด้วยความบริสุทธิ์ในภาคเหนือมักอ้างถิง ได่เวียด (เวียดอันยิ่งใหญ่) ชื่อที่ใช้ตั้งแต่ก่อนคริสต์ศตวรรษที่ 15 ใช้โดยราชวงศ์เล และผู้มีอำนาจก่อนหน้า ขณะเดียวกันนั้นในภาคใต้ใช้ชื่อเวียดนาม และเหล่าผู้นำในภาคกลางใช้ชื่อ อันนัม (ดินแดนทางใต้อันสงบสุข) หรือ ได่นัม (ดินแดนทางใต้อันยิ่งใหญ่ ถูกใช้โดยผู้นำแซ่เหงวียน) คิมเปลี่ยนชื่อดินแดนทั้งสามของประเทศโดยภาคเหนือ (ชื่อเดิม ทอนคิน หรือ บั๊กไค่) เปลี่ยนเป็น บั๊กโบ้ ภาคกลาง(ชื่อเดิม อันนัม หรือ ตรุงไค่) เปลี่ยนเป็น ตรุงโบ้ และดินแดนทางใต้ (ชื่อเดิม โคชินไชน่า หรือ นามไค่) เปลี่ยนเป็น นามโบ้ คิมทำสิ่งนี้อย่างเท่าเทียมแม้ในขณะที่พวกญี่ปุ่นมีแต่ให้ตามประสงค์ อำนาจเหนือภาคเหนือและกลางของเวียดนาม เมื่อฝรั่งเศสสิ้นสุดการเข้ายึดครองเวียดนามในปี 1885 มีเฉพาะเวียดนามทางใต้ที่ถูกทำให้เป็นอาณานิคมภายใต้ชื่อโคชินไชน่า ขณะที่ภาคเหนือและภาคกลางตั้งเป็นรัฐอารักขาทอนคินและอันนัม เมื่อประกาศจักรวรรดิเวียดนาม พวกญี่ปุ่นรักษาการควบคุมโคชินไชน่าในทางใดทางหนึ่งแบบเดียวกับฝรั่งเศสผู้มาก่อน

เธือนฮว้า ชื่อก่อนยุคอาณานิคมของเว้ถูกนำมาใช้ใหม่ คณะทำงานของคิมทำการค้นหาศัพท์ฝรั่งเศสที่ใช้แทนคำว่า "Annamite"ซึ่งใช้เรียกคนเวียดนามและลักษณะเฉพาะของพวกเขาตามที่ใช้บรรยายในเอกสารราชการและวรรณกรรมของฝรั่งเศส "Annamite" ถูกเห็นว่าเป็นคำที่สร้างความเสียหายและให้ใช้คำว่า “Vietnamien” (ชาวเวียดนาม) แทน นอกจากเธือนฮว้าแล้วเงื่อนไขเหล่านี้เป็นสิ่งที่นานาชาติยอมรับตั้งแต่คิมสั่งให้ปฏิรูป ให้นักล่าอาณานิคมฝรั่งศสแบ่งแยกสามดินแดนคือตังเกี๋ย อันนาม และโคชินไชน่าอย่างจริงจัง แสดงถึงความบกพร่องของวัฒนธรรมของชาติและการรวมตัวทางการเมือง ท่าทีของคิมในระยะแรกที่เห็นนั้นไม่เพียงแต่เป็นสัญลักษณ์เท่านั้นแต่เป็นจุดจบของระลอกใหม่ของการทำลายในกลุ่มชาวเวียดนามผู้มีความรู้และนักปฏิวัติ

เมื่อวันที่ 12 มิถุนายน 1945 คิมเลือกธงชาติใหม่ซึ่งเป็นธงสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีเหลืองพร้อมด้วยแถบสีแดงแนวนอนสามเส้น ทำขึ้นหลังจาก ลีควาย ใน หนังสือแห่งความเปลี่ยนแปลง และเพลงชาติใหม่คือเพลงสวดเก่า แดงแดนคุง (ราชายอบัลลังก์) คำตัดสินนี้สิ้นสุดในช่วงเวลาสามเดือนของการนึกฝันเกี่ยวกับธงใหม่ของเวียดนาม

Educational reform

Kim's government strongly emphasised educational reform, focusing on the development of technical training, particularly the use of romanised script (quoc ngu) as the primary language of instruction. After less than two months in power, Kim organized the first primary examinations in Vietnamese and intended to use Vietnamese in the advanced tests. Education minister Hoang Xuan Han strove hard to Vietnamise public secondary education. The planned sweeping reforms required more than four months to achieve their full results, but were regarded as having been a major stepping stone which prepared the groundwork for the successor Vietminh government to launch its compulsory mass education program. In July, when the Japanese decided to grant Vietnam full independence and territorial unification, Kim's government was on the verge of a new round of reform, beginning with the creation of a national committee responsible for the creation of a new national education system.

Judicial reform

The Justice minister Trinh Dinh Thao launched an attempt at judicial reform. In May 1945, he created the Committee for the Reform and Unification of Laws in Hue, which he headed. His ministry reevaluated the sentences of political prisoners, releasing a number of anti-French activists and restoring the civil rights of others. This led to the release of a number of Communist cadres who returned to their former cells, and actively participated in the destruction of Kim's government.

Encouragement of mass political participation

One of the most notable changes implemented by Kim’s government was the encouragement of mass political participation. In memorial ceremonies, Kim honoured all national heroes, ranging from the legendary national founders, the Hung kings to slain anti-French revolutionaries such as Nguyen Thai Hoc, the leader of the Vietnamese Nationalist Party (Viet Nam Quoc Dan Dang) who was executed with twelve comrades in 1930 in the aftermath of the Yen Bai mutiny.

A committee was organised to select a list of national heroes for induction into the Temple of Martyrs (Nghia Liet Tu). City streets were renamed. In Hue, Jules Ferry was replaced on the signboards of a main thoroughfare by Le Loi, the founder of the Le Dynasty who expelled the Chinese in 1427. General Tran Hung Dao, who twice repelled Mongol invasions in the 1200s, replaced Paul Bert. On August 1, the new mayor of Hanoi, Tran Van Lai, ordered the demolition of French built statues in the city parks in his campaign to Wipe Out Humiliating Remnants. Similar campaigns were enacted in southern Vietnam in late August. Meanwhile, the freedom of the press was instituted, resulting in the publication of the pieces of anti-French movements and critical essays on French collaborators. Heavy criticism was even extended to Nguyen Huu Do, the great grandfather of Bao Dai who was notable in assisting the French conquest of Dai Nam in the 1880s.

Kim put particular emphasis on the mobilisation of youth. Youth Minster Phan Anh, attempted to centralise and heavily regulate all youth organizations, which had proliferated immediately after the Japanese coup. On May 25, an imperial order decreed an inclusive, hierarchical structure for youth organizations. At the apex was the National Youth Council, a consultative body, which advised the minister. Similar councils were to be organised down to the district level. Meanwhile, young people were asked to join the local squads or groups, from provincial to communal levels. They were given physical training and were charged with maintaining security in their communes. Each provincial town had a training centre, where month-long paramilitary courses were on offer.

The government also established a national center for the Advanced Front Youth (Thanh nien tien tuyen) in Hue. It was inaugurated on June 2, with the intention of being the centrepiece for future officer training. In late July, regional social youth centers were established in Hanoi, Hue, and Saigon. In Hanoi, the General Association of Students and Youth (Tong Hoi Sinh vien va Thanh Nien) was animated by the fervor of independence. The City University in Hanoi became a focal point of political agitation. By May and June, there was evidence that communist Cadres of the Vietminh front, had infiltrated the university’s youth and famine relief associations. In the face of the rising Vietminh front, the Japanese attempted to contact its leaders, but their messengers were killed by the Vietminh. The Kempeitai retaliated, arresting hundreds of pro-communist Vietnamese youths in late June.

Territorial unification

The most notable achievement of Kim's Empire of Vietnam was the successful negotiation with Japan for the territorial unification of the nation. The French had subdivided Vietnam into three separate regions: Cochinchina (in 1862) and Annam and Tonkin (both in 1884). Cochinchina was placed under direct rule while the latter two were officially designated as protectorates. Immediately after the coup which terminated French rule, the Japanese authorities were not enthusiastic about the territorial unification of Vietnam. However, after the formation of Kim's cabinet in April, Japan quickly agreed to return what was then Tonkin and Annam to Kim's authority, although it retained control of the cities of Hanoi, Haiphong, and Da Nang. Meanwhile, southern Vietnam remained under direct Japanese control, just as Cochinchina had been under French rule.

Beginning in May 1945, Foreign Minister Tran Van Chuong entered into negotiations with the Japanese in Hanoi for the return of the three cities to Vietnamese rule, but the Japanese stalled because Hanoi and Haiphong were seen as strategic points in their war defense. It was only in June and July that the Japanese allow the process of national unification to be take place. On June 16, Bao Dai issued a decree proclaiming the impending reunification of Vietnam. On June 29, General Tsuchihashi signed a series of decrees transferring some of the duties of the government general-including customs, information, youth and sports- to the governments of Vietnam, Laos and Cambodia, effective July 1. This was followed by Bao Dai's issuing of four imperial orders: establishment of the National Consultative Committee (Hoi dong Tu van Quoc Gia); a committee of fifteen to work on the creation of a constitution; a fifteen-member committee to examine administrative reform, legislation, and finance; and a committee for educational reform. For the first time, leaders from southern regions were invited to join these committees.

Other developments in southern Vietnam in early July were seen as preparatory Japanese steps towards granting territorial reunification to Vietnam. In early July, when southern Vietnam was abuzz with the spirit of independence and mass political participation due to the creation of the Vanguard Youth organizations in Saigon and other regional centres, Governor Minoda announced the organisation of the Hoi Nghi Nam (Council of Nam Bo) to facilitate his governance. This council was charged with advising the Japanese based on questions submitted to it by the Japanese and for overseeing provincial affairs. Minoda underlined that its primary aim was to make the Vietnamese population believe that they had to closely collaborate with the Japanese, because "if the Japanese lose the war, the independence of Indochina would not become complete." At its inauguration of the Council of Nam Bo on July 21, Minoda implicitly referred to the unification of Vietnam. Tran Van An was appointed as the president of the Council, and Kha Vang Can, a leader of the Vanguard Youth, was appointed to be his deputy.

On July 13, Kim arrived in Hanoi to directly conduct negotiations with Governor-General Tsuchihashi. Tsuchihashi assented to return control of Hanoi, Haiphong, and Da Nang to Kim's government, taking effect on July 20. After protracted negotiation, it was also agreed that Nam Bo was to be reintegrated into Vietnam and that Kim would journey to Saigon to attend the reunification ceremonies on August 8.

Decline

Kim's historic achievement was immediately overshadowed by external pressure and domestic infighting. On July 26, the leaders of the Allies issued a declaration demanding the unconditional surrender of Japan. Japan was on the defensive and quickly losing ground, and its aim was no longer to win the war, but simply to find an honorable ceasefire. On the Vietnamese front, the possibility of future punishment by the Allied forces for collaboration with the Japanese discouraged many possible supporters of Kim. His ministers and public servant corps began to dwindle in number. The Imperial Commissioner of Bac Bo, Phan Ke Toai, accompanied by his son and other Vietminh sympathisers and secret communists such as Nguyen Manh Ha and Hoang Minh Giam submitted his resignation. Nguyen Xuan Chu, a leader of the Vietnamese Patriotic Party (Viet-Nam Ai Quoc Dang) and one of the five members of Cuong De's National Reconstruction Committee refused the offer of replacing Toai. Returning to Thuan Hoa, Kim arrived to find increasing conflict among his ministers. Chuong wanted credit for arranging the integration of the three ceded cities and southern Vietnam to Kim's government and was regarded as having Prime Ministerial designs himself. The government meetings of August 5 and 6 were headlined by personal disputes and the resignation of the ministers of interior, economy, and supplies. Ho Ta Khanh, the economy minister, went further and demanded the resignation of the government. Khanh proposed that the Vietminh be given a chance to govern because of its strength. The government resigned on August 7. Bao Dai asked Kim to form a new government, but the end of the war made this impossible.

On August 8, 1945, the Soviet Union declared war on Japan and invaded Manchuria. The following day, a second atomic bomb was dropped on Nagasaki, and Japan’s resistance to the Allies was quickly ended. Japan decided to give Kim and Vietnamese nationalists the full independence and territorial unification that they had sought for decades. Kim was urged many times to come to Saigon to officially accept control of Nam Bo. Multiple factors prevented Kim from leaving the capital. From August 8 onward, Pham Khac Hoe, Bao Dai's office director, was instructed by Ton Quang Phiet (the future chairman of the Vietminh’s Revolutionary Committee in Hue) to persuade the Emperor to abdicate voluntarily.

In order to carry out his mission, Hoe persistently disrupted Kim’s activities, particularly by citing Kim's failure to call the most influential figures to Thuan Hoa to form a new government. Meanwhile, Interior Minister Nam, cited the communist uprisings in Thanh Hoa and Quang Ngai in central Vietnam to discourage Kim from traveling to Saigon. The acceptance of the handover of Nam Bo was thus temporarily placed at the feet of the Council of Nam Bo.

On August 14, Bao Dai appointed Nguyen Van Sam, former president of the Journalists' Syndicate, to the post of Imperial Commissioner of Nam Bo. Sam left Thuan Hoa for Saigon. However, he was delayed ‘’en route’’ as the Vietminh had taken advantage of the military power vacuum caused by the Japanese surrender to launch a general insurrection with the aim of seizing control of the country.

Vietminh takeover

In August, Vietnam went through a period regarded as one of its most eventful phases, amidst the backdrop of rapid change in global politics. On the one hand, the Allies began to put into effect their postwar plans for Vietnam, which included the disarmament of Japanese troops and the division of Vietnam into spheres of influence. The Japanese military and civilian personnel in Vietnam were hamstrung by the unconditional surrender of their government and the possibility of Allied retribution. With respect to the Vietnamese, the Japanese were split psychologically and ideologically. Some Japanese favoured the Vietminh, releasing Communist political prisoners, arming the Vietminh front, and even volunteering their services. Others, including senior military officers, wanted to use their forces to support Kim's government and to crush the communists. Amid the political confusion and power vacuum engulfing the country, a race to power by diverse Vietnamese political groups took place.

On the eve of Japan's surrender, Kim and his supporters tried to take control of the situation. On August 12, Kim's outgoing government was retained as "Provisional Government" to oversee the day to day running of the country. Kim asked Bao Dai to issue an imperial order on August 14 repealing the treaties of 1862 and 1874, thus removing the last French claims to sovereign rights over Vietnam. Messengers were sent from the central capital to northern and southern Vietnam to reunify diverse groups under the central government in Thuan Hoa, but they were apprehended en route by the Vietminh.

Even though Bao Dai’s messengers were cut off, non-communist leaders in northern and southern Vietnam attempted to challenge the Vietminh. In Bac Bo, Nguyen Xuan Chu obtained Kim's approval to form the Committee for National Salvation, and he was appointed by Kim as chairman of the Political Directorate of Bac Bo. In Nam Bo, on August 17, it was announced that all non-Vietminh factions, including Trotskyites and the southern religious sects of Cao Dai and Hoa Hao, had joined forces to create the Mat Tran Quoc Gia Thong Nhut (National Unified Front). Tran Quang Vinh, the Cao Dai leader, and Huynh Phu So, the founder of the Hoa Hao, also issued a communique proclaiming an alliance. On August 19 in Saigon, the Vanguard Youth organised their second official oath-taking ceremony, vowing to defend Vietnamese independence at all costs. The next day, Ho Van Nga assumed the interim office of Imperial Commissioner and appointed Kha Vang Can, the Vanguard Youth leader, commander of Saigon and Cholon. Nguyen Van Sam's arrival in Saigon on August 22 provided the National Unified Front with the official declaration of national independence and territorial reunification.

Nevertheless, the Vietminh prevailed in the power struggle with their August Revolution. On August 17, Vietminh cadres in Hanoi took control of a mass demonstration organised by the General Association of Civil Servants. The rally was originally aimed at celebrating independence and territorial reunification and supporting Kim's government. Two days later, Nguyen Xuan Chu was forced to hand over authority to the Viet Minh. Combined with the official cease-fire of the Japanese army on August 21, this threw Kim's government into disarray and it collapsed. On August 23, the Vietminh seized power in Hue. Two days later, Bao Dai officially abdicated, and Nguyen Van Sam handed over power to the Vietminh in Saigon. The Empire of Viet-Nam had fallen along with Japan's Greater East Asia Co-Prosperity Sphere.

See also

• Annam
• Tonkin
• Cochinchina
• Proclamation of Independence of the Democratic Republic of Vietnam
• Vietnam during World War II
• Invasion of French Indochina

References

• Vu Ngu Chieu (February 1986). "The Other Side of the 1945 Vietnamese Revolution: The Empire of Viet-Nam". Journal of Asian Studies. 45 (2). {{cite journal}}: |access-date= ต้องการ |url= (help)