ข้ามไปเนื้อหา

เฟนิโทอิน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เฟนิโทอิน
Structural formula of phenytoin
Ball-and-stick model of the phenytoin molecule
ข้อมูลทางคลินิก
การอ่านออกเสียง/fəˈnɪtɪn/; /ˈfɛnɪtɔɪn/
ชื่อทางการค้าOriginally Dilantin, many names worldwide[1]
AHFS/Drugs.comโมโนกราฟ
MedlinePlusa682022
ระดับความเสี่ยงต่อทารกในครรภ์
  • AU: D
  • US: D (มีความเสี่ยง)
ช่องทางการรับยาทางปาก, ฉีดเข้าหลอดเลือดดำ
รหัส ATC
กฏหมาย
สถานะตามกฏหมาย
ข้อมูลเภสัชจลนศาสตร์
ชีวประสิทธิผล70–100% oral, 24.4% for rectal administration
การจับกับโปรตีน95%[2]
การเปลี่ยนแปลงยาตับ
ระยะเริ่มออกฤทธิ์10 to 30 min (IV)[3]
ครึ่งชีวิตทางชีวภาพ10–22 ชั่วโมง[2]
ระยะเวลาออกฤทธิ์24 ชั่วโมง
การขับออกผ่านท่อน้ำดี, กระเพาะปัสสาวะ
ตัวบ่งชี้
  • 5,5-diphenylimidazolidine-2,4-dione
เลขทะเบียน CAS
PubChem CID
IUPHAR/BPS
DrugBank
ChemSpider
UNII
KEGG
ChEBI
ChEMBL
ECHA InfoCard100.000.298
ข้อมูลทางกายภาพและเคมี
สูตรC15H12N2O2
มวลต่อโมล252.268 g/mol g·mol−1
แบบจำลอง 3D (JSmol)
  • O=C2NC(=O)NC2(c1ccccc1)c3ccccc3
  • InChI=1S/C15H12N2O2/c18-13-15(17-14(19)16-13,11-7-3-1-4-8-11)12-9-5-2-6-10-12/h1-10H,(H2,16,17,18,19) ☒N
  • Key:CXOFVDLJLONNDW-UHFFFAOYSA-N ☒N
  7checkY (what is this?)  (verify)
สารานุกรมเภสัชกรรม

เฟนิโทอิน (Phenytoin) หรือชื่อทางการค้าคือ ไดแลนติน (Dilantin)[1] เป็นยากันชัก ใช้สำหรับป้องกันอาการโคลนัสและการเป็นลมชักอย่างปัจจุบันทันด่วน มีแบบรับประทานสำหรับผู้ป่วยทั่วไป[2] แต่สำหรับผู้ป่วยที่มีภาวะชักต่อเนื่อง แพทย์อาจจ่ายยากลุ่มเบ็นโซไดอาเซพีนเพื่อบรรเทาอาการชัก หากยังไม่ดีขึ้นจึงจะใช้ยาเฟนิโทอินโดยการฉีด ซึ่งจะออกฤทธิภายใน 30 นาทีและจะคงฤทธิได้นานถึง 24 ชั่วโมง[3] นอกจากนี้ เฟนิโทอินยังถูกใช้เพื่อรักษาอารหัวใจเต้นผิดจังหวะและความเจ็บปวดทางประสาทอีกด้วย ทั้งนี้ แพทย์อาจวัดความดันเพื่อกำหนดปริมาณยาที่เหมาะสม[2]

ผลข้างเคียงของการใช้เฟนิโทอิน ได้แก่ อาการคลื่นไส้, ปวดท้อง, ไม่อยากอาหาร, มองไม่ชัด, ขนขึ้นเร็ว และเหงือกบวม ผลข้างเคียงแบบรุนแรงได้แก่ ง่วงนอน, ทำร้ายตนเอง, โรคตับ, ไขกระดูกผลิตเม็ดเลือดได้น้อย, ความดันโลหิตต่ำ และผิวลอก ยาประเภทนี้ห้ามใช้ระหว่างตั้งครรภ์เนื่องจากอาจทำให้เกิดความผิดปกติในทารก แต่ปลอดภัยหากจะใช้ระหว่างภาวะให้นมบุตร

เฟนิโทอินถูกสร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1908 โดยแพทย์ชาวเยอรมัน ไฮน์ริช บลิทซ์ แต่มาค้นพบว่าสามารถใช้รักษาลมชักได้ในปี ค.ศ. 1936[4][5] ยานี้ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นยาหลักขององค์การอนามัยโลก เป็นยาสำคัญที่ใช้ในงานสาธารณสุขทั่วไป[6] เป็นยาที่มีราคาค่อนข้างถูก

อ้างอิง

[แก้]
  1. 1.0 1.1 Drugs.com International trade names for phenytoin Page accessed Feb 27, 2016
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 "Phenytoin". The American Society of Health-System Pharmacists. สืบค้นเมื่อ Aug 22, 2015.
  3. 3.0 3.1 Marx, John A. (2010). Rosen's emergency medicine : concepts and clinical practice (7 ed.). Philadelphia: Mosby/Elsevier. p. 1352. ISBN 9780323054720.
  4. Aicardi, Jean (2008). Epilepsy : a comprehensive textbook (2nd ed.). Philadelphia: Wolters Kluwer Health/Lippincott Williams & Wilkins. p. 1431. ISBN 9780781757775.
  5. Wolfson, Allan B. (2010). Harwood-Nuss' clinical practice of emergency medicine (5th ed.). Philadelphia, PA: Lippincott Williams & Wilkins. p. 1415. ISBN 9780781789431. สืบค้นเมื่อ 9 June 2016.
  6. "WHO Model List of Essential Medicines" (PDF). World Health Organization. October 2013. สืบค้นเมื่อ 22 April 2014.