สถาปัตยกรรมฟื้นฟูกรีก
สถาปัตยกรรมฟื้นฟูกรีก (อังกฤษ: Greek Revival architecture) คือขบวนการทางสถาปัตยกรรมของปลายคริสต์ศตวรรษที่ 18 จนถึงต้นคริสต์ศตวรรษ 19 ที่เกิดขึ้นทางตอนเหนือของยุโรปและสหรัฐอเมริกา สถาปัตยกรรมฟื้นฟูกรีกเป็นผลมาจากขบวนการกรีกนิยม (Hellenism) ที่อาจจะเห็นได้ว่าเป็นขั้นตอนสุดท้ายของการพัฒนามาสู่สถาปัตยกรรมฟื้นฟูคลาสสิกก็ได้ คำว่าสถาปัตยกรรมฟื้นฟูกรีกใช้เป็นครั้งแรกโดยชาร์ลส์ โรเบิร์ต คอคเคอเรลล์ในบทปาฐกถาที่ให้เมื่อเป็นศาสตราจารย์ทางสถาปัตยกรรมที่ราชสถาบันศิลปะเมื่อปี ค.ศ. 1842[1]
การมีโอกาสได้เห็นและได้ศึกษาสิ่งต่าง ๆ เกี่ยวกับกรีซทำให้นักสถาปัตย์-โบราณคดีของสมัยนั้นได้มีโอกาสศึกษาขบวนการของลักษณะดอริค และ ลักษณะไอโอนิค เช่นตัวอย่างที่พบในรัสเซีย, โปแลนด์, ลิทัวเนีย, และ ฟินแลนด์ การใช้สถาปัตยกรรมฟื้นฟูกรีกของแต่ละประเทศเป็นการแสดงออกซึ่งความเป็นชาตินิยมของแต่ละท้องถิ่นและคุณธรรมของสังคม โดยเฉพาะในเยอรมนีและสหรัฐอเมริกา ที่ถือว่าเป็นการแสดงถึงความเป็นอิสระจากความเกี่ยวข้องกับสถาบันศาสนาและสถาบันเจ้าขุนมูลนาย
รสนิยมของทุกอย่างที่เกี่ยวกับกรีก ที่รวมทั้งเฟอร์นิเจอร์และการตกแต่งภายในมาถึงจุดสูงสุดเมื่อต้นคริสต์ศตวรรษ 19 เมื่องานออกแบบของทอมัส โฮพที่มีอิทธิพลต่อลักษณะการตกแต่งหลายแบบที่มีชื่อต่าง ๆ กันที่รวมทั้งแบบฟื้นฟูคลาสสิก, แบบเอ็มไพร์, จักรวรรดิรัสเซีย และรีเจนซี การพัฒนาของสถาปัตยกรรมฟื้นฟูกรีกของแต่ละประเทศก็แตกต่างกันออกไป และดำเนินต่อมาจนถึงสงครามกลางเมืองอเมริกา (คริสต์ทศวรรษ 1860) หรือบางที่ก็เป็นนานหลังจากนั้นเช่นในสกอตแลนด์เป็นต้น
ที่มา[แก้]
แม้ว่าบรรดาผู้มีการศึกษาระดับสูงในสังคมของยุโรปจะมีความนิยมสรรเสริญวัฒนธรรมกรีกแต่ก็ไม่ได้มีความรู้โดยตรงเกี่ยวกับวัฒนธรรมดังว่ามาจนกระทั่งมาถึงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 18 ความรู้เกี่ยวกับสิ่งก่อสร้างของกรีกโบราณส่วนใหญ่ก็มาจากงานเขียนของนักภูมิศาสตร์พอซาเนียสและงานเขียนอื่น ๆ เพราะการเข้าไปในกรีซที่เป็นของจักรวรรดิออตโตมันเมื่อเริ่มมหาสงครามตุรกีไม่ใช่เป็นสิ่งทำได้ง่าย และเป็นการกระทำที่เสี่ยงต่ออันตราย นักท่องเที่ยวแกรนด์ทัวร์ (Grand Tour) เพียงไม่กี่คนที่มีโอกาสไปถึงเอเธนส์ระหว่างครึ่งแรกของคริสต์ศตวรรษที่ 18 และที่ไปถึงก็ไม่มีผู้ใดที่ได้ทำการศึกษาซากสถาปัตยกรรมอย่างจริงจัง[2] จนกระทั่งเมื่อมาถึงโครงการเดินทางสำรวจของสมาคมดิเลอทานทิ (Society of Dilettanti) ของปี ค.ศ. 1751 ที่นำโดยนักโบราณคดีและสถาปนิกชาวอังกฤษเจมส์ สจวต และ นิโคลัส เรเวทท์ จึงได้เริ่มมีการศึกษาซากโบราณคดีของกรีซกันอย่างเป็นเรื่องเป็นราว งานโบราณคดีเล่มแรกที่สจวตและเรเวทท์รวบรวมได้รับการตีพิมพ์ในปี ค.ศ. 1762 ภายใต้ชื่อว่า “The Antiquities of Athens” (ไทย: ของโบราณของเอเธนส์) งานเขียนชิ้นนี้พร้อมกันกับงานเขียนของนักโบราณคดีและสถาปนิกชาวฝรั่งเศสฌูเลียง-ดาวิด เลอ รอย (Julien-David Le Roy) ชื่อ “Ruines des plus beaux monuments de la Grèce” (ไทย: ซากและสิ่งก่อสร้างอันงดงามของกรีซ) ที่ตีพิมพ์ในปี ค.ศ. 1758 เป็นงานสำรวจอย่างเที่ยงตรงเล่มแรกของงานสถาปัตยกรรมกรีกโบราณ) [3]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ J. Turner (ed.), Encyclopedia of American art before 1914, New York, p. "Cockerell+used+the+term+'Greek+revival'+at+least+as+early+as+1842"&dq="Cockerell+used+the+term+'Greek+revival'+at+least+as+early+as+1842"&ei=vY3pSfnNIIKEygT31a3FAQ&hl=nl&pgis=1 198.
- ↑ Crook 1972, p. 1-6
- ↑ Crook 1972, p. 13-18
ดูเพิ่ม[แก้]
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ สถาปัตยกรรมฟื้นฟูกรีก
 | บทความอาคาร หรือ สถานที่สำคัญนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |