จังหวัดเบิงกูลู

เบงกูลู Bengkulu
จังหวัดในประเทศอินโดนีเซีย
ธง ตรา
ตำแหน่งของเบงกูลูในอินโดนีเซีย
พิกัด: 3°48′S 102°15′E
ประเทศ	อินโดนีเซีย
Capital	เบงกูลู
การปกครอง
• Governor	Plt. Ust. Junaidi Hamsyah, S.Ag., M.Pd
พื้นที่
• ทั้งหมด	19,919.33 ตร.กม. (7,690.90 ตร.ไมล์)
ประชากร  (2010)
• ทั้งหมด	1,813,393 คน
• ความหนาแน่น	91 คน/ตร.กม. (240 คน/ตร.ไมล์)
Demographics
• Ethnic groups	Rejang (60,4%), Javanese (22,3%), Serawai (17,9%), Lembak (4,9%), Pasemah (4,4%), Minangkabau (4,3%), Malay (3,6%), Sundanese (3%), Batak (2%)
• Religion	Islam
• Languages	Rejang, Bengkulu, Indonesian
เขตเวลา	WIB (UTC+7)
เว็บไซต์	bengkuluprov.go.id

จังหวัดเบงกูลู (Bengkulu) หรือเบนคูเลน เป็นเมืองท่าทางตอนใต้ของสุมาตราฝั่งตะวันตก เป็นที่ตั้งสถานีการค้าและป้อมปราการของบริษัทอินเดียตะวันออกแห่งอังกฤษ

ประวัติศาสตร์

ก่อนที่อังกฤษจะเข้ามานั้น เบงกูลูเป็นเมืองเล็กๆอยู่บนเส้นทางเดินเรือผ่านช่องแคบซุนดา ชนส่วนใหญ่เป็นชาวมินังกาเบา ชาวมลายูและชาวชวา เบงกูลูเคบเป็นส่วนหนึ่งของศรีวิชัย เมื่อศรีวิชัยเสื่อมลงก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรมินังกาเบาในสุมาตราตะวันตกต่อมาอยู่ภายใต้อิทธิพลของอาณาจักรมัชปาหิต และเมื่อศาสนาอิสลามแพร่มาถึงบริเวณนี้ ชาวเบงกูลูส่วนใหญ่ก็หันมานับถือศาสนาอิสลาม

จนถึง พ.ศ. 2225 เมื่อเนเธอร์แลนด์ได้ครองอำนาจในบันเตน และขับไล่ชาวอังกฤษออกมา บริษัทอินเดียตะวันออกแห่งอังกฤษได้เสาะหาทำเลใหม่ ก่อนจะเลือกเบงกูลูเป็นที่ตั้งสถานีการค้าแห่งใหม่ และได้แผ่ขยายอิทธิพลออกไปยังบริเวณใกล้เคียง เช่น นาตัล ตับปานูลี ปาดัง เนเธอร์แลนด์พยายามคัดค้านแต่ไม่มาสามารถต่อต้านอังกฤษได้ เบงกูลูได้กลายเป็นคู่แข่งของเมืองจาการ์ตาที่อยู่ภายใต้การควบคุมของเนเธอร์แลนด์ในที่สุด หลังจากสงครามในยุโรปสิ้นสุดลงใน พ.ศ. 2358 อังกฤษได้ประนีประนอมกับเนเธอร์แลนด์ และนำไปสู่การทำสนธิสัญญาใน พ.ศ. 2367 อังกฤษยกเบงกูลูให้เนเธอร์แลนด์ และเนเธอร์แลนด์จะยกดินแดนของเนเธอร์แลนด์ในคาบสมุทรมลายูให้อังกฤษ

หลังจากเบงกูลูมาอยู่ภายใต้การปกครองของเนเธอร์แลนด์แล้ว กลับหมดความสำคัญทางการค้า กลายเป็นสถานที่ใช้กักขังนักโทษ เมื่ออินโดนีเซียได้รับเอกราช เบงกูลูได้เป็นจังหวัดหนึ่งของอินโดนีเซีย

อ้างอิง

• สุพรรณี กาญจนัษฐิติ. เบงกูลู ใน สารานุกรมประวัติศาสตร์สากลสมัยใหม่: เอเชีย เล่ม 1 อักษร A-B ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กทม.ราชบัณฑิตยสถาน. 2539. หน้า 427 – 430