ตระกูลภาษาเกาหลี
| เกาหลี | |
|---|---|
| ภูมิภาค: | คาบสมุทรเกาหลี, แมนจูเรีย |
| การจําแนก ทางภาษาศาสตร์: | หนึ่งในตระกูลภาษาหลักของโลก |
| ภาษาดั้งเดิม: | เกาหลีดั้งเดิม |
| กลุ่มย่อย: | |
| กลอตโตลอก: | kore1284[1] |
 ขอบเขตของตระกูลภาษาเกาหลีในฐานะภาษาส่วนใหญ่และภาษาส่วนน้อย (ลายแถบ) ในเอเชียตะวันออก | |
ตระกูลภาษาเกาหลี คือตระกูลภาษาหนึ่งที่ประกอบด้วยภาษาเกาหลีสมัยใหม่และภาษาเครือญาติที่มีความใกล้เคียงอื่น ๆ ที่ปัจจุบันจัดเป็นภาษาสูญแล้ว นักภาษาศาสตร์ส่วนใหญ่จัดให้ภาษาเกาหลีที่ใช้อยู่ในปัจจุบันเป็นภาษาโดดเดี่ยว (Language isolate) ขณะที่นักภาษาศาสตร์จำนวนไม่น้อยจัดให้อยู่ในตระกูลภาษาอัลไต (Altaic languages) บ้างก็จัดอยู่ในตระกูลภาษาอินโด-แปซิฟิก (Indo-Pacific language family)[2] นอกจากนี้ยังภาษาศาสตร์บางส่วนสันนิษฐานว่าภาษาเกาหลีนี้อาจมีความเชื่อมโยงกับตระกูลภาษาออสโตรนีเซียน (Austronesian languages) ก็เป็นได้[2]
ส่วนภาษาเชจูที่ใช้บนเกาะเชจูนั้นจัดเป็นภาษาถิ่นหนึ่งของภาษาเกาหลีสมัยใหม่ แต่มีลักษณะที่ต่างออกไปจากภาษาเกาหลีมาตรฐาน เพียงพอที่จะแยกเป็นภาษาอีกภาษาหนึ่งต่างหาก[3] ซึ่งบางครั้งตระกูลภาษาเกาหลีอาจถูกพิจารณาว่าเป็นภาษาโดดเดี่ยว ตระกูลภาษาเกาหลีจึงเป็นตระกูลภาษาขนาดเล็กเพราะมีเพียงภาษาเกาหลีและภาษาเชจูเท่านั้น
การจำแนก
[แก้]มีการแบ่งยุคสมัยทางประวัติศาสตร์เกาหลี ดังนี้
- เกาหลีดั้งเดิม (ก่อนคริสต์ศตวรรษที่ 1)
- เกาหลียุคเก่า (คริสต์ศตวรรษที่ 1 – 10)
- เกาหลียุคกลาง (คริสต์ศตวรรษที่ 10 – 16)
- เกาหลียุคใหม่ (คริสต์ศตวรรษที่ 17 – ปัจจุบัน)
ตระกูลภาษาเกาหลีเก่า
[แก้]กลุ่มภาษาโบราณที่เคยใช้บนคาบสมุทรเกาหลี ได้แก่ ภาษาชิลลา ภาษาพูยอ ภาษาโคกูรยอ ภาษาดงเย ภาษาอกจอ ภาษาแพ็กเจ ภาษาโคโจซ็อน และภาษาเยแม็ก ซึ่งภาษาเหล่านี้อาจเป็นบรรพบุรุษ, เกี่ยวข้อง หรือเป็นส่วนหนึ่งของภาษาเกาหลีเก่า บางครั้งอาจแบ่งภาษาเหล่านี้ออกเป็นสองกลุ่มใหญ่ ๆ คือ กลุ่มภาษาพูยอ และกลุ่มภาษาฮัน ดังนี้[4]
- กลุ่มภาษาพูยอ [สูญแล้ว] ได้แก่ ภาษาพูยอ ภาษาโคกูรยอ และภาษาแพ็กเจ
- กลุ่มภาษาฮัน คือ ภาษาชิลลา ต่อมาพัฒนาเป็นภาษาเกาหลี และภาษาเชจู
ตระกูลภาษาเกาหลีใหม่
[แก้]ตระกูลภาษาเกาหลีใหม่มีภาษาอยู่เพียงภาษาเดียวคือภาษาเกาหลี แต่บางครั้งภาษาเชจูก็ถูกจำแนกออกเป็นภาษาหนึ่งต่างหากโดยยูเนสโก จึงอาจถือว่าตระกูลภาษาเกาหลีสมัยใหม่ดำรงอยู่สองภาษาในยุคปัจจุบันคือภาษาเกาหลีและเชจู[5]
ภาษาในตระกูล
[แก้]- ตระกูลภาษาเกาหลี (한국어족)
- ภาษาเยแม็ก (예맥어)
- กลุ่มภาษาพูยอ (부여어족)
- ภาษาโคกูรยอ (고구려어)
- ภาษาพูยอ (부여어)
- ภาษาแพ็กเจ (백제어)
- ภาษาโคกูรยอ (고구려어)
- กลุ่มภาษาชิลลา (신라어족)
- ภาษาเกาหลี (한국어, 조선말)
- สำเนียงฮัมกย็อง (สำเนียงตะวันออกเฉียงเหนือ; 함경 방언, 동북 방언)
- ภาษาโครยอ-มาร์ (고려말)
- สำเนียงตะวันตกเฉียงเหนือ (서북 방언)
- สำเนียงพย็องอัน (평안 방언)
- สำเนียงฮวังแฮ (황해 방언)
- สำเนียงยุกจิน (육진 방언)
- สำเนียงกลาง[6] (중부 방언)
- สำเนียงคย็องกี (สำเนียงโซล; 경기 방언, 서울말)
- ภาษามาตรฐานเกาหลีใต้ (표준어)
- ภาษามาตรฐานเกาหลีเหนือ (문화어)
- สำเนียงย็องซอ (영서 방언)
- สำเนียงชุงช็อง (충청 방언)
- สำเนียงคย็องกี (สำเนียงโซล; 경기 방언, 서울말)
- สำเนียงย็องดง[6] (영동 방언)
- สำเนียงคย็องซัง (สำเนียงตะวันออกเฉียงใต้; 경상 방언, 동남 방언)
- สำเนียงคย็องซังเหนือ (북부 동남 방언)
- สำเนียงคย็องซังใต้ (남부 동남 방언)
- สำเนียงช็อลลา (สำเนียงตะวันตกเฉียงใต้; 전라 방언, 서남 방언)
- สำเนียงช็อลลาเหนือ (북부 서남 방언)
- สำเนียงช็อลลาใต้ (남부 서남 방언)
- สำเนียงอื่น ๆ
- ภาษาเกาหลีไซนิชิ (재일 한국어)
- ภาษาเกาหลีในประเทศจีน (중국조선말)
- สำเนียงฮัมกย็อง (สำเนียงตะวันออกเฉียงเหนือ; 함경 방언, 동북 방언)
- ภาษาเชจู (제주어)
- ภาษาเกาหลี (한국어, 조선말)
ดูเพิ่ม
[แก้]อ้างอิง
[แก้]- ↑ Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, บ.ก. (2013). "เกาหลี". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
- ↑ 2.0 2.1 Kim, Chin-Wu (1974). The Making of the Korean Language. Center for Korean Studies, University of Hawai'i.
- ↑ Janhunen, Juha (1996). Manchuria: An Ethnic History. Finno-Ugrian Society. ISBN 978-951-9403-84-7.
- ↑ Young Kyun Oh, 2005. Old Chinese and Old Sino-Korean
- ↑ Janhunen, Juha, 1996. Manchuria: an ethnic history
- ↑ 6.0 6.1 Lee & Ramsey, 2000. The Korean language