การโทรศัพท์ภาพ

คนหูหนวกกำลังโทรศัพท์ภาพในที่ทำงานเพื่อสื่อสารกับผู้ฟังในลอนดอน

การโทรศัพท์ภาพ (อังกฤษ: Videotelephony หรือ Video Calling) เป็นเทคโนโลยีโทรคมนาคมสำหรับการรับและส่งสัญญาณเสียงวิดีโอโดยผู้ใช้ที่อยู่ในสถานที่ที่แตกต่างกันสำหรับการสื่อสารระหว่างผู้คนในแบบเรียลไทม์

ปัจจุบัน การโทรศัพท์ภาพเริ่มมีบทบาทมากในรัฐบาลของหลายประเทศ, การแพทย์, การศึกษา, ธุรกิจ และการข่าว และยังเป็นประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับผู้พิการทางเสียง ที่จะสามารถใช้ภาษามือ ในการสื่อสาร

โดยในปัจจุบันก็ได้มีซอฟต์แวร์ในลักษณะเช่นนี้อยู่มากมายสำหรับผู้คนทั่วไปได้ใช้งาน ไม่ว่าจะในคอมพิวเตอร์ อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ หรือโทรศัพท์มือถือ อาทิ วินโดวส์ไลฟ์ เมสเซนเจอร์, สไกป์ หรือการเฟสไทม์ ในอุปกรณ์ไอโอเอส ซึ่งส่วนมากจะเป็นการส่งสัญญาณผ่านอินเทอร์เน็ต

ความเป็นมา

แนวคิดของศิลปิน: การโทรศัพท์ภาพยังคงเป็นเพียงจินตนาการในปี พ.ศ. 2453

แนวคิดของเทคโนโลยีเริ่มเป็นที่นิยมในราว พ.ศ. 2430 ทั้งในสหรัฐอเมริกาและทวีปยุโรป แม้ว่าวิทยาศาสตร์ต้องใช้เวลาอีกนับครึ่งศตวรรษ สิ่งเหล่านี้วิวัฒนาการมาจากการศึกษาและทดลองทางโทรเลข, วิทยุ, โทรศัพท์ และโทรทัศน์

การพัฒนาของวิดีโอและโทรทัศน์เทคโนโลยีการส่งในสหรัฐอเมริกาและสหราชอาณาจักรเริ่มตั้งแต่ครึ่งหลังของ พ.ศ. 2463 เทคโนโลยีนี้ได้รับการผลักดันโดย AT&T เพื่อที่จะให้บริการเป็นส่วนเสริมจากการใช้โทรศัพท์ โดยมีหลายองค์การที่เชื่อว่าเทคโนโลยีนี้จะดีกว่าการสื่อสารด้วยเสียงแบบธรรมดา อย่างไรก็ตามเทคโนโลยีคล้ายกันนี้ถูกนำไปใช้กระจายเสียงโทรทัศน์สัญญาณแอนะล็อกมานานแล้ว

ความรุดหน้าในอเมริกา

เกิดการปรับปรุงสำคัญของคุณภาพการโทรศัพท์ภาพในการให้บริการสำหรับคนหูหนวกในสหรัฐอเมริกาใน พ.ศ. 2546 เมื่อ Sorenson Media Inc. (ภายหลังคือ formerly Sorenson Vision Inc.) โดยบริษัทซอฟต์แวร์เข้ารหัสและบีบอัดวิดีโอได้พัฒนา VP-100 รุ่นใช้งานคนเดียวสำหรับชุมชนคนหูหนวกโดยเฉพาะ มันถูกออกแบบมาเพื่อส่งออกวิดีโอผ่านโทรทัศน์ของผู้ใช้เพื่อลดค่าใช้จ่ายจากการซื้อกิจการ ซึ่งกลายเป็นที่นิยมอย่างรวดเร็ว จากการอำนวยความสะดวกทางการศึกษาสำหรับคนหูหนวก