ข้ามไปเนื้อหา

สมัยวิกตอเรีย

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก Victorian era)
สมัยวิกตอเรีย
1837 – 1901
พระมหากษัตริย์วิกตอเรีย
ผู้นำ
← ก่อนหน้า
สมัยรีเจนซี
ถัดไป →
สมัยเอ็ดเวิร์ด

ตามประวัติศาสตร์ของสหราชอาณาจักรและจักรวรรดิบริติช สมัยวิกตอเรีย หรือ ยุควิกตอเรีย (อังกฤษ: Victorian era) ของสหราชอาณาจักรเป็นจุดสูงสุดของการปฏิวัติอุตสาหกรรมและเป็นยุคสูงสุดของจักรวรรดิอังกฤษซึ่งตรงกับสมัยการปกครองของสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรียตั้งแต่วันที่ 20 มิถุนายน ค.ศ. 1837 จนถึงวันที่พระองค์สวรรคตเมื่อวันที่ 22 มกราคม 1901 บางครั้งก็มีการนิยามขอบเขตของสมัยนี้ไว้ต่างกันเล็กน้อย ยุคนี้สืบต่อจาก สมัยจอร์เจียน (Georgian era) และ สมัยรีเจนซี (Regency era) และนำไปสู่ สมัยเอ็ดเวิร์ด ระยะหลังของสมัย สมัยวิกตอเรีย ตรงกับช่วงต้นของยุค ยุคสวยงาม (Belle Époque) บนผืนแผ่นดินใหญ่ยุโรปและของประเทศที่ไม่ใช้ภาษาอังกฤษ

ในช่วงยุควิคตอเรีย สหราชอาณาจักรเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองครั้งสำคัญหลายประการ ประการแรก สิทธิเลือกตั้ง (electoral franchise) ได้รับการขยายออกไปอย่างค่อยเป็นค่อยไป ส่งผลให้ประชาชนทั่วไปมีส่วนร่วมในการปกครองมากขึ้น เหตุการณ์สำคัญประการที่สอง คือ เหตุการณ์อดอยากครั้งใหญ่ (Great Famine) ในไอร์แลนด์ช่วงต้นศตวรรษที่ 19 ส่งผลให้ผู้คนเสียชีวิตจำนวนมหาศาล แม้จะมีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างสงบสุขกับประเทศมหาอำนาจอื่น ๆ แต่จักรวรรดิบริติชยังคงมีส่วนร่วมในความขัดแย้งทางทหารต่าง ๆ ส่วนใหญ่เป็นการสู้รบกับประเทศเล็กน้อย ซึ่งส่วนใหญ่เป็นการสู้รบกับประเทศเล็กน้อย จักรวรรดิบริติชมีการขยายดินแดนตลอดช่วงเวลานี้ และกลายเป็นชาติที่มีอำนาจเหนือกว่าในโลก

สังคมยุควิกตอเรียให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับคุณธรรมที่สูงส่ง โดยค่านิยมนี้ถูกปลูกฝังในทุกชนชั้นของสังคม การเน้นย้ำเรื่องศีลธรรมนี้ส่งเสริมให้เกิดการปฏิรูปสังคม (social reform) ในหลายด้าน แต่ในขณะเดียวกันก็ส่งผลให้เกิดข้อจำกัดต่อเสรีภาพของบางกลุ่มคน แม้ว่าความมั่งคั่งโดยรวมของประเทศจะเพิ่มขึ้นอย่างมากในช่วงเวลานี้ แต่ปัญหาความยากจนและภาวะขาดสารอาหาร (undernutrition) ยังคงเป็นปัญหาเรื้อรัง โดยเฉพาะในกลุ่มคนงานและผู้ด้อยโอกาส อย่างไรก็ตาม ความก้าวหน้าด้านการศึกษาเกิดขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ การรู้หนังสือและการศึกษาภาคบังคับในวัยเด็กกลายเป็นเรื่องที่ใกล้เคียงกับความแพร่หลายทั่วไปในบริเตนใหญ่ (Great Britain) เป็นครั้งแรก แม้จะมีความพยายามในการปรับปรุงสภาพความเป็นอยู่ของชนชั้นล่าง แต่ปัญหาชุมชนแออัดและโรคภัยไข้เจ็บก็ยังคงเป็นปัญหาที่รุนแรง โดยเฉพาะในเขตเมืองใหญ่

ยุคนี้เป็นช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วในหลายด้าน วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีมีการพัฒนาอย่างก้าวกระโดด โดยเฉพาะในบริเตน ซึ่งมีความก้าวหน้าโดดเด่นในด้านอุตสาหกรรมและวิศวกรรม การปฏิวัติอุตสาหกรรมส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในโครงสร้างทางสังคม เศรษฐกิจ และวัฒนธรรม อย่างไรก็ตาม ความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีไม่ได้กระจายอย่างเท่าเทียมกัน บริเตนมีความก้าวหน้าในด้านอุตสาหกรรมและวิศวกรรม แต่ยังด้อยพัฒนาบ้างในด้านศิลปะ การศึกษา และวิทยาศาสตร์พื้นฐาน ในขณะที่ประชากรของไอร์แลนด์ลดลงอย่างรุนแรง

การกำหนดช่วงเวลาและการแบ่งยุคสมัย

[แก้]

ตามความหมายที่เคร่งครัดที่สุด สมัยวิกตอเรีย ครอบคลุมระยะเวลาการครองราชย์ของสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย ในฐานะพระราชินีแห่งสหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์ เริ่มตั้งแต่พระองค์ทรงขึ้นครองราชย์เมื่อวันที่ 20 มิถุนายน 1837 (หลังจากการสวรรคตของพระเจ้าวิลเลียมที่ 4 พระอัยกา) จนกระทั่งพระองค์สวรรคตเมื่อวันที่ 22 มกราคม 1901 โดยมีพระราชโอรสเจ้าชายเอ็ดเวิร์ด ขึ้นสืบราชบัลลังก์ต่อ รัชสมัยของพระองค์ยาวนานถึง 63 ปี 7 เดือน ซึ่งยาวนานกว่ากษัตริย์องค์ใดที่เคยครองราชย์มาก่อน คำว่า "วิกตอเรีย" ถูกใช้ในยุคนั้นเพื่อเรียกยุคสมัยนี้[1] นอกจากนี้ ยังมีความเข้าใจเกี่ยวกับยุคสมัยนี้ในความหมายที่กว้างขึ้น ว่าเป็นช่วงเวลาที่มีความรู้สึกนึกคิดและลักษณะเฉพาะที่แตกต่างจากยุคสมัยก่อนหน้าและหลัง ในกรณีนี้ บางครั้งมีการกำหนดให้เริ่มต้นยุคสมัยนี้ก่อนการขึ้นครองราชย์ของสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย (โดยทั่วไปมักเริ่มตั้งแต่ช่วงการออกพระราชบัญญัติปฏิรูป ค.ศ. 1832 (Reform Act 1832) หรือช่วงที่มีการเรียกร้องให้มีการปฏิรูป (ในช่วงทศวรรษที่ 1830) ซึ่งเป็นการเปลี่ยนแปลงระบบการเลือกตั้ง (electoral system) ของอังกฤษและเวลส์อย่างกว้างขวาง[a] การกำหนดช่วงเวลาของยุคสมัยนี้โดยอิงจากความรู้สึกนึกคิดหรือแนวคิดทางการเมืองที่แตกต่างกัน ยังก่อให้เกิดความสงสัย เกี่ยวกับความเหมาะสมของคำว่า "วิกตอเรีย" ถึงกระนั้นก็ยังมีการป้องกันสำหรับการใช้คำนี้ด้วย[2]

ไมเคิล แซดเลอร์ (Michael Sadleir) ยืนยันว่า "แท้จริงแล้ว ยุควิกตอเรียแบ่งเป็นสามช่วง ไม่ใช่ช่วงเดียว"[3] เขาแยกแยะระหว่าง ยุควิกตอเรียตอนต้น (early Victorianism) ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่สังคมและการเมืองไม่สงบตั้งแต่ปี 1837 ถึง 1850[4] และ ยุควิกตอเรียตอนปลาย (late Victorianism) ตั้งแต่ปี 1880 เป็นต้นไป ซึ่งมีกระแสแนวคิดใหม่ ๆ อย่างแนวคิดสุนทรียนิยม (aestheticism) และ จักรวรรดินิยม (imperialism)[5] ส่วนยุควิกตอเรียตอนกลาง (mid-Victorianism) ซึ่งเป็นช่วงรุ่งเรือง ราวปี 1851 ถึง 1879 แซดเลอร์มองว่าเป็นยุคที่โดดเด่นด้วยการผสมผสานระหว่างความมั่งคั่ง, ความเคร่งครัดในศีลธรรมแบบโบราณในครอบครัว (domestic prudery) และความพอใจในตัวเอง (complacency)[6] ซึ่ง จี. เอ็ม. เทรเวลยาน (G. M. Trevelyan) เรียกว่า "ช่วงกลางยุควิกตอเรียที่การเมืองสงบเงียบและมีความรุ่งเรืองเฟื่องฟู"[7]

การเมือง การทูต และ การสงคราม

[แก้]
ข้อความนี้เป็นเอกสารเผยแพร่โดยทีมหาเสียงของ ลูวิส พิว (Lewis Pugh) ผู้สมัครรับเลือกตั้งทั่วไปปี 1880 ใน คาร์ดิแกนเชียร์ (ปัจจุบันเรียกว่า เซเรดิเจียน) เอกสารชิ้นนี้มีเนื้อหาอธิบายวิธีการลงคะแนนให้กับผู้สนับสนุน

พระราชบัญญัติปฏิรูป (Reform Act)[a] ซึ่งมีการเปลี่ยนแปลงระบบการเลือกตั้งหลายประการ รวมถึงการขยายสิทธิเลือกตั้ง (franchise) ได้ผ่านความเห็นชอบในปี 1832[8] สิทธิเลือกตั้งได้รับการขยายอีกครั้งโดย พระราชบัญญัติปฏิรูปครั้งที่สอง (Second Reform Act)[b] ในปี 1867[9] พระราชบัญญัติปฏิรูปครั้งที่สาม (Third Reform Act) ในปี 1884 ได้นำหลักการหนึ่งเสียงต่อหนึ่งครัวเรือนมาใช้ พระราชบัญญัติเหล่านี้ทั้งหมด รวมถึงพระราชบัญญัติอื่นๆ ได้ช่วยให้ระบบการเลือกตั้งง่ายขึ้นและลดการทุจริต นักประวัติศาสตร์ บรูซ แอล คินเซอร์ (Bruce L Kinzer) บรรยายการปฏิรูปเหล่านี้ว่าเป็นการวางรากฐานให้สหราชอาณาจักรก้าวไปสู่การเป็นประชาธิปไตย ชนชั้นปกครองที่เป็นชนชั้นขุนนางดั้งเดิม พยายามรักษาอิทธิพลให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขณะเดียวกันก็อนุญาตให้ชนชั้นกลางและชนชั้นแรงงานมีบทบาททางการเมืองทีละน้อย อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงทั้งหมดและผู้ชายอีกจำนวนมากยังคงอยู่นอกระบบการเลือกตั้งนี้จนถึงช่วงต้นศตวรรษที่ 20[10]

เมืองต่างๆ ได้รับการปกครองตนเอง (political autonomy) มากขึ้น และ ขบวนการแรงงาน (labour movement) ได้รับการรับรองตามกฎหมาย[11] ระหว่างปี 1845 ถึง 1852 เหตุการณ์อดอยากครั้งใหญ่ส่งผลให้เกิดภาวะอดอยาก โรคภัย และการเสียชีวิตจำนวนมากในไอร์แลนด์ ส่งผลให้เกิดการอพยพครั้งใหญ่[12] พระราชบัญญัติข้าวโพด (Corn Laws) ได้ถูกยกเลิกไป[13] การปฏิรูปในจักรวรรดิบริติชรวมถึงการขยายอาณาเขตอย่างรวดเร็ว การยกเลิกทาสทั้งหมดในอาณานิคมของแอฟริกา และการยุติ การเนรเทศนักโทษ (transportation of convicts) ไปยังออสเตรเลีย ข้อจำกัดด้านการค้ากับอาณานิคมได้รับการผ่อนคลาย และมีการนำระบบการปกครองตนเองที่มีความรับผิดชอบ (กล่าวคือ กึ่งอัตโนมัติ) มาใช้ในบางดินแดน[14][15]

ภาพวาดเหตุการณ์ ยุทธการที่รอกส์ดริฟต์ ระหว่างสงครามอังกฤษ–ซูลู ปี 1879 โดย อัลฟงส์ เดอ นอยวิลล์ (1880)

ตลอดช่วงศตวรรษที่ 19 เกือทั้งหมด บริเตนเป็นประเทศที่มีอำนาจมากที่สุดในโลก[16] ปากส์บริตันนิกา (Pax Britannica) เป็นชื่อที่เรียกช่วงเวลาระหว่างปี 1815 ถึง 1914 ซึ่งเป็นยุคสมัยที่สัมพันธภาพระหว่างประเทศมหาอำนาจของโลกค่อนข้างสงบสุข โดยเฉพาะอย่างยิ่งความสัมพันธ์ระหว่างบริเตนกับประเทศอื่น ๆ[17] สงครามไครเมีย (Crimean War) ระหว่างปี 1853 ถึง 1856 เป็นเพียงสงครามเดียวที่จักรวรรดิบริติชต่อสู้กับอีกมหาอำนาจ[18][14] ภายในจักรวรรดิบริติชเองก็มีการก่อกบฏและความขัดแย้งรุนแรงหลายครั้ง[14][15] นอกจากนี้ บริเตนยังเข้าร่วมสงครามกับประเทศเล็กน้อยอีกด้วย[19][14][15] บริเตนยังมีส่วนร่วมใน การต่อสู้ทางการทูต (diplomatic struggles) ใน เดอะเกรตเกม (Great Game)[19] และ การแย่งชิงดินแดนแอฟริกา (Scramble for Africa) [14][15]

ราชินีวิกตอเรียทรงเข้าพิธีวิวาห์กับเจ้าชายอัลเบิร์ตแห่งแซ็กซ์-โคบูร์กและโกทา ซึ่งเป็นพระญาติชาวเยอรมัน ในปี 1840 ทั้งสองพระองค์มีพระโอรสธิดา 9 พระองค์ ซึ่งต่อมาได้เข้าพิธีวิวาห์กับราชวงศ์ต่างๆ ทั่วทวีปยุโรป ส่งผลให้พระองค์ได้รับการขนานนามว่า "ยายของยุโรป"[20][11] เจ้าชายอัลเบิร์ตสิ้นพระชนม์ในปี 1861[19] ราชินีวิกตอเรียทรงไว้ทุกข์และทรงงดออกงานสาธารณะนานถึงสิบปี[11] ในปี 1871 เมื่อกระแสความคิดแบบสาธารณรัฐ (republican) เริ่มก่อตัวขึ้นในบริเตน พระองค์ทรงเริ่มกลับมารับภารกิจสาธารณะอีกครั้ง ในช่วงปลายรัชสมัย พระบารมีของพระองค์ทรงทวีขึ้น เนื่องจากทรงเป็นสัญลักษณ์ของจักรวรรดิบริติช ราชินีวิกตอเรียสวรรคตเมื่อวันที่ 22 มกราคม 1901[20]

สังคมและวัฒนธรรม

[แก้]

สังคมครอบครัว

[แก้]

สมัยวิกตอเรียมีชนชั้นกลางที่เติบโตอย่างรวดเร็ว พวกเขากลายเป็นผู้มีอิทธิพลทางวัฒนธรรมที่สำคัญ แทนที่ชนชั้นขุนนางกลายเป็นชนชั้นนำของสังคมอังกฤษ[21][22] รูปแบบชีวิตชนชั้นกลางที่โดดเด่นได้พัฒนาขึ้น ส่งผลต่อค่านิยมของสังคมโดยรวม[21][23] ยุคนี้ให้ความสำคัญกับสถาบันครอบครัวมากขึ้น และความคิดที่ว่าการแต่งงานควรยึดหลักความรักโรแมนติกได้รับความนิยม[24][25] เกิดการแบ่งแยกที่ชัดเจนระหว่างบ้านกับที่ทำงาน ซึ่งก่อนหน้านี้มักจะไม่เป็นเช่นนั้น[23] บ้านถูกมองว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัว[23] ภรรยาทำหน้าที่เป็นฝ่ายดูแลบ้าน ให้สามีได้พักผ่อนจากปัญหานอกบ้าน[24] ภายในอุดมคตินี้ ผู้หญิงคาดว่าจะมุ่งเน้นไปที่งานบ้าน และพึ่งพาผู้ชายเป็นผู้นำรายได้หลักของครอบครัว[26][27] ผู้หญิงมีสิทธิ์ทางกฎหมายจำกัดในหลายด้านของชีวิต นำไปสู่การก่อตั้งขบวนการเรียกร้องสิทธิสตรี[27][28] อำนาจของผู้ปกครองถือเป็นสิ่งสำคัญ แต่มีการออกกฎหมายคุ้มครองเด็กจากการทารุณกรรม และการละเลยเป็นครั้งแรกในช่วงปลายยุค[29] โอกาสทางการศึกษาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในศตวรรษที่ 19 โรงเรียนที่ได้รับทุนจากรัฐบาลก่อตั้งขึ้นในอังกฤษและเวลส์เป็นครั้งแรก การศึกษาภาคบังคับสำหรับเด็กก่อนวัยรุ่นในอังกฤษ สกอตแลนด์ และเวลส์ อัตราการรู้หนังสือเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และเกือบจะทุกคนสามารถอ่านออกเขียนได้ภายในปลายศตวรรษ[30][31] การศึกษาเอกชนสำหรับเด็กที่ร่ำรวย ทั้งชายและหญิง (ค่อยๆ ขยายไปถึงหญิง) มีการจัดระบบที่เป็นทางการมากขึ้นตลอดศตวรรษ[30]

ศาสนาและประเด็นปัญหาทางสังคม

[แก้]

ชนชั้นกลางที่ขยายตัวและขบวนการฟื้นฟูศาสนา (evangelical movement) ให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับการประพฤติตนอย่างมีเกียรติและยึดมั่นในศีลธรรม สิ่งเหล่านี้รวมถึง การทำบุญ การรับผิดชอบต่อตนเอง การควบคุมพฤติกรรม[c] การอบรมสั่งสอนเด็ก และการวิจารณ์ตนเอง[22][32] นอกเหนือจากการพัฒนาตนเองแล้ว การปฏิรูปสังคมก็ได้รับความสำคัญเช่นกัน[33] ลัทธิประโยชน์นิยม (Utilitarianism) เป็นอีกปรัชญาที่เน้นย้ำความก้าวหน้าทางสังคม โดยอ้างอิงหลักฐานทางวิทยาศาสตร์มากกว่าศีลธรรม[34][35] แนวคิดทั้งสองนี้ได้ผสมผสานเข้าด้วยกัน[36] นักปฏิรูปมุ่งเน้นประเด็นต่าง ๆ เช่น การปรับปรุงสภาพความเป็นอยู่ของสตรีและเด็ก การมอบความสำคัญกับการปฏิรูปตำรวจมากกว่าการลงโทษรุนแรงเพื่อป้องกันอาชญากรรม ความเท่าเทียมทางศาสนา และการปฏิรูปทางการเมืองเพื่อสร้างประชาธิปไตย[37] มรดทางการเมืองของขบวนการปฏิรูปคือ การเชื่อมโยงระหว่างกลุ่มนอกรีต (ส่วนหนึ่งของขบวนการฟื้นฟูศาสนา) ในอังกฤษและเวลส์ เข้ากับพรรคเสรีนิยม (Liberal Party)[38] ความสัมพันธ์นี้คงอยู่จนถึงสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง[39] นิกายเพรสไบทีเรียน (Presbyterians) มีบทบาทคล้ายคลึงกันในฐานะเสียงทางศาสนาเพื่อการปฏิรูปในสกอตแลนด์[40]

ศาสนาเป็นประเด็นที่ก่อให้เกิดความขัดแย้งทางการเมืองในช่วงเวลานี้ โดยกลุ่มนอกรีต (Nonconformists) ผลักดันให้มีการแยกศาสนจักรออกจากอำนาจของรัฐ (disestablishment) ในกรณีของคริสตจักรแห่งอังกฤษ[41] ในปี 1851 กลุ่มนอกรีตมีสัดส่วนประมาณครึ่งหนึ่งของผู้เข้าร่วมโบสถ์ในอังกฤษ[d][42] และการเลือกปฏิบัติทางกฎหมายที่เคยมีต่อพวกเขานอกเหนือจากสกอตแลนด์ ค่อยๆ ถูกยกเลิกไป[43][44][45][46] ข้อจำกัดทางกฎหมายที่มีต่อชาวโรมันคาทอลิก ก็ถูกยกเลิกเช่นกัน จำนวนชาวคาทอลิกในบริเตนใหญ่เพิ่มขึ้นเนื่องจากการเปลี่ยนมานับถือศาสนาและการอพยพมาจากไอร์แลนด์[41]

ในกลุ่มผู้มีการศึกษาระดับสูง มีแนวคิดโลกิยนิยม (Secularism) และความสงสัยในความแม่นยำของพันธสัญญาเดิม (Old Testament) เพิ่มมากขึ้น[47] นักวิชาการทางภาคเหนือของอังกฤษและสกอตแลนด์ มีแนวโน้มเคร่งศาสนามากกว่า ในขณะที่อไญยนิยม และอเทวนิยม (แม้การเผยแพร่แนวคิดนี้จะเป็นสิ่งผิดกฎหมาย)[48] กลับได้รับความนิยมในหมู่นักวิชาการทางภาคใต้[49] นักประวัติศาสตร์เรียกปรากฏการณ์นี้ว่า “วิกฤติศรัทธาของชาววิกตอเรีย” (Victorian Crisis of Faith) ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่มุมมองทางศาสนาต้องปรับตัวเพื่อรองรับความรู้ทางวิทยาศาสตร์ใหม่ๆ และการวิพากษ์วิจารณ์คัมภีร์ไบเบิล[50]

วัฒนธรรมประชาชน

[แก้]

การอ่าน

[แก้]

ในช่วงเวลานี้ สื่อสิ่งพิมพ์ต่างๆ ได้รับความนิยมมากขึ้น เช่น นิยาย[51] นิตยสารสตรี[52] วรรณกรรมสำหรับเด็ก[53] และหนังสือพิมพ์[54] วรรณกรรมจำนวนมาก รวมถึงหนังสือราคาถูก (chapbooks) มีจำหน่ายตามท้องถนน[55][56]

ดนตรี

[แก้]

ดนตรีก็ได้รับความนิยมอย่างมาก โดยมีแนวเพลงที่ดึงดูดผู้คนทั่วไป เช่น ดนตรีโฟล์ก ดนตรีโบรดไซด์ (broadsides) โรงละครดนตรี (music halls) วงดนตรีเครื่องทองเหลือง (brass bands) เพลงละคร และเพลงประสานเสียง ดนตรีคลาสสิกในยุคปัจจุบันยังไม่ค่อยพัฒนาเมื่อเทียบกับบางส่วนของยุโรป แต่ก็ได้รับการสนับสนุนอย่างมาก[57]

กีฬา

[แก้]

กีฬาหลายชนิดได้รับการแนะนำหรือได้รับความนิยมในยุควิคตอเรีย[58] กีฬาเหล่านี้กลายเป็นสิ่งสำคัญต่ออัตลักษณ์ความเป็นชาย[59] ตัวอย่างเช่น คริกเกต[60] ฟุตบอล[61] รักบี้[62] เทนนิส [63] และการปั่นจักรยาน[64] แนวคิดเรื่องผู้หญิงเข้าร่วมเล่นกีฬา ยังไม่ค่อยเข้ากับมุมมองความเป็นหญิงในยุควิคตอเรีย แต่การมีส่วนร่วมของผู้หญิงก็เพิ่มมากขึ้นตามกาลเวลา[65]

กิจกรรมสันทนาการ

[แก้]

ชนชั้นกลางมีกิจกรรมสันทนาการมากมายที่ทำได้ภายในบ้าน เช่น เกมกระดานโต๊ะ (table games) ในขณะที่การพักผ่อนหย่อนใจภายในประเทศตามสถานที่ชนบท เช่น เลกดิสตริกต์ (Lake District) และไฮแลนด์ของสกอตแลนด์ (Scottish Highlands) เริ่มเป็นที่นิยมมากขึ้น[66] ชนชั้นแรงงานมีวัฒนธรรมของตนเองที่แยกจากชนชั้นที่ร่ำรวยกว่า การกุศลช่วยให้พวกเขาเข้าถึงความบันเทิงและกิจกรรมสันทนาการราคาถูกได้หลากหลาย การเดินทางไปยังรีสอร์ทต่างๆ เช่น แบล็กพูล (Blackpool) ได้รับความนิยมมากขึ้นในช่วงปลายยุค[67] ในเบื้องต้น การปฏิวัติอุตสาหกรรมทำให้ชั่วโมงการทำงานเพิ่มขึ้น แต่ตลอดศตวรรษที่ 19 การเปลี่ยนแปลงทางการเมืองและเศรษฐกิจหลายอย่างส่งผลให้ชั่วโมงการทำงานลดลง และในบางกรณีต่ำกว่าระดับก่อนยุคอุตสาหกรรม ส่งผลให้มีเวลามากขึ้นสำหรับการพักผ่อนหย่อนใจ[68]

เศรษฐกิจ อุตสาหกรรม และการค้า

[แก้]
ภาควาดโรงงานรอยัลสมอลอาร์ม, เอนฟิลด์ ใน ดิ อิลลัสสเตรเต็ด ลอนดอน นิวส์ (1861)

ก่อนการปฏิวัติอุตสาหกรรม วิถีชีวิตประจำวันแทบจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลยตลอดหลายร้อยปี ศตวรรษที่ 19 เกิดการพัฒนาทางเทคโนโลยีอย่างรวดเร็ว มีสิ่งประดิษฐ์คิดค้นใหม่ๆ มากมาย สิ่งเหล่านี้ทำให้บริเตนใหญ่กลายเป็นประเทศอุตสาหกรรมและการค้าชั้นนำในยุคนั้น[69] นักประวัติศาสตร์เรียกช่วงกลางของยุควิคตอเรีย (ค.ศ. 1850–1870) ว่าเป็น ยุคทองของบริเตน [70][71] โดยรายได้ประชาชาติต่อคนเพิ่มขึ้นถึงหนึ่งเท่าตัว ความมั่งคั่งนี้เกิดขึ้นจากการเพิ่มขึ้นของภาคอุตสาหกรรม โดยเฉพาะในด้านสิ่งทอและเครื่องจักร รวมถึงการส่งออกไปยังอาณานิคมและดินแดนอื่น ๆ[72] สภาพการณ์เศรษฐกิจที่สดใส ประกอบกับแฟชั่นของนายจ้างที่มอบสวัสดิการให้แก่ลูกจ้าง นำไปสู่เสถียรภาพทางสังคมที่สัมพันธ์[72][73] ขบวนการชาร์ติสต์ (Chartism movement) ที่เรียกร้องสิทธิ์ให้กรรมกรชายมีสิทธิ์ออกเสียง ซึ่งเคยมีความเคลื่อนไหวเด่นชัดในช่วงต้นยุควิคตอเรีย ได้ลดความรุนแรงลง[72] รัฐบาลแทรกแซงกิจกรรมทางเศรษฐกิจน้อยมาก[73] เพียงแค่ช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สอง ประมาณหนึ่งศตวรรษต่อมา ประเทศจึงได้ประสบกับการเติบโตทางเศรษฐกิจที่สำคัญอีกครั้ง[71] ถึงแม้ว่าภาคอุตสาหกรรมจะพัฒนาอย่างดี แต่การศึกษาและศิลปกรรมยังอยู่ในระดับปานกลาง[73] ค่าแรงยังคงปรับตัวดีขึ้นในช่วงปลายศตวรรษที่ 19: ค่าแรงจริง (หลังหักเงินเฟ้อ) สูงขึ้น 65% ในปี 1901 เมื่อเทียบกับปี 1871 เงินส่วนใหญ่ถูกเก็บเป็นเงินออม โดยจำนวนผู้ฝากเงินในธนาคารออมสินเพิ่มขึ้นจาก 430,000 คนในปี 1831 เป็น 5.2 ล้านคนในปี 1887 และเงินฝากเพิ่มขึ้นจาก 14 ล้านปอนด์เป็นกว่า 90 ล้านปอนด์[74]

การใช้แรงงานเด็ก

[แก้]
ภาพนี้แสดงให้เห็นเด็กคนหนึ่งกำลังลากรถลากถ่านหิน ตีพิมพ์ครั้งแรกในรายงานของคณะกรรมการว่าจ้างเด็ก (เหมืองแร่) ในปี ค.ศ. 1842

การใช้แรงงานเด็กเป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิตทางเศรษฐกิจมาช้านานแล้ว แต่การเอารัดเอาเปรียบแรงงานเด็กทวีความรุนแรงขึ้นเป็นพิเศษในสมัยวิกตอเรีย เด็กๆ ถูกนำไปทำงานในหลากหลายอาชีพ แต่ที่มักนึกถึงควบคู่กับยุคนี้คือ โรงงาน การใช้แรงงานเด็กมีข้อได้เปรียบ พวกเขาค่าแรงถูก อำนาจต่อรองน้อยในการต่อต้านสภาพแวดล้อมการทำงานที่เลวร้าย และสามารถเข้าไปทำงานในพื้นที่ที่แคบเกินกว่าผู้ใหญ่จะเข้าไปได้ แม้จะมีบางบันทึกเล่าถึงประสบการณ์การเติบโตที่ดีที่เกี่ยวข้องกับการใช้แรงงานเด็ก แต่โดยทั่วไปแล้ว สภาพแวดล้อมการทำงานย่ำแย่ ค่าแรงต่ำ การลงโทษรุนแรง งานอันตราย และส่งผลกระทบต่อพัฒนาการของเด็ก (มักทำให้เด็กเหนื่อยเกินกว่าจะเล่นแม้ในยามว่าง) การทำงานตั้งแต่เด็กส่งผลเสียต่อชีวิต พบว่าผู้สูงอายุในเมืองอุตสาหกรรมช่วงทศวรรษ 1960 และ 1970 มักมีรูปร่างเตี้ยผิดปกติ สรีระผิดรูป และโรคภัยที่เกี่ยวข้องกับสภาพแวดล้อมการทำงานที่ไม่ปลอดภัย[75]

นักปฏิรูป (Reformers) ต้องการให้เด็กๆ เข้าโรงเรียน ในปี 1840 มีเพียงประมาณ 20% ของเด็กในลอนดอนที่ได้เรียนหนังสือ[76] แต่ในช่วงทศวรรษ 1850 เด็กประมาณครึ่งหนึ่งในอังกฤษและเวลส์ เข้าเรียนหนังสือ (ไม่รวมโรงเรียนสอนศาสนาวันอาทิตย์)[77] ตั้งแต่ พระราชบัญญัติโรงงาน (Factory Act) ปี 1833 เป็นต้นไป มีความพยายามที่จะให้แรงงานเด็กเข้ารับการศึกษาภาคพิเศษ แม้ว่าจะทำได้ยากลำบาก[78] จนกระทั่งช่วงทศวรรษ 1870 และ 1880 เด็ก ๆ จึงเริ่มถูกบังคับให้เข้าโรงเรียน[77] การทำงานยังคงเป็นอุปสรรคต่อการเรียนของเด็ก ๆ ไปจนถึงช่วงต้นศตวรรษที่ 20[75]

ที่อยู่อาศัยและสาธารณสุข

[แก้]

ศตวรรษที่ 19 ของบริเตนเผชิญกับการเพิ่มขึ้นของประชากรอย่างมหาศาล ควบคู่ไปกับการขยายตัวของเมืองอย่างรวดเร็ว ซึ่งได้รับแรงผลักดันจากการปฏิวัติอุตสาหกรรม[79] จากการสำรวจสำมโนประชากรปี 1901 พบว่ามากกว่า 3 ใน 4 ของประชากรอาศัยอยู่ในเขตเมือง ซึ่งเพิ่มขึ้นจาก 1 ใน 5 เมื่อเทียบกับศตวรรษก่อนหน้า[80] นักประวัติศาสตร์ ริชาร์ด เอ. โซโลเวย์ เขียนว่า "บริเตนใหญ่กลายเป็นประเทศที่มีความเป็นเมืองมากที่สุดในตะวันตก"[81] การเติบโตอย่างรวดเร็วของประชากรเมือง รวมถึงเมืองอุตสาหกรรมและเมืองการผลิตแห่งใหม่ ตลอดจนศูนย์กลางบริการต่างๆ เช่น เอดินบะระและลอนดอน[80][82] การเช่าบ้านส่วนบุคคลจากเจ้าของบ้านเป็นรูปแบบที่อยู่อาศัยที่สำคัญ พี. เคมป์ กล่าวว่าโดยทั่วไปแล้ว วิธีนี้เป็นผลดีต่อผู้เช่า[83]

ปัญหาความแออัด (overcrowding) เป็นปัญหาใหญ่ โดยมีผู้คน 7-8 คน อาศัยอยู่รวมกันในห้องเดียวเป็นเรื่องปกติ จนกระทั่งอย่างน้อยถึงช่วงทศวรรษ 1880 ระบบสุขาภิบาลยังไม่เพียงพอ เช่น ระบบประปาและการกำจัดน้ำเสีย สภาพแวดล้อมเหล่านี้ส่งผลกระทบต่อสุขภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสุขภาพของเด็กยากจน ยกตัวอย่างเช่น ทารกที่เกิดในเมืองลิเวอร์พูลในปี 1851 มีเพียง 45% เท่านั้นที่รอดชีวิตจนถึงอายุ 20 ปี[84] สภาพแวดล้อมเลวร้ายเป็นพิเศษในลอนดอน ซึ่งประชากรเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และบ้านพักที่ไม่ได้รับการดูแลรักษาอย่างเหมาะสมและแออัดกลายเป็นสลัม เคลโลว์ เชสนีย์ บรรยายสถานการณ์ดังกล่าวไว้ว่า[85]

สลัมที่น่ารังเกียจ บางแห่งกว้างใหญ่ไพศาล บางแห่งแคบจนน่าอึดอัด เป็นส่วนประกอบสำคัญของมหานคร... ในบ้านเก่าแก่ที่เคยสง่างาม มีผู้คนมากถึงสามสิบคนหรือมากกว่า อาศัยอยู่ในห้องเดียวกัน

ความหิวโหยและอาหารที่เลวร้าย เป็นสภาพความเป็นอยู่ทั่วไปในสหราชอาณาจักรช่วงยุควิคตอเรีย โดยเฉพาะในช่วงทศวรรษ 1840 ถึงแม้จะมีความอดอยากรุนแรงอย่างที่เกิดขึ้นในเหตุการณ์อดอยากครั้งใหญ่ของไอร์แลนด์ แต่ก็ถือเป็นกรณีพิเศษ[86][84] ระดับความยากจนลดลงอย่างมีนัยสำคัญตลอดศตวรรษที่ 19 จากเกือบสองในสามของประชากรในปี 1800 เหลือต่ำกว่าหนึ่งในสามในปี 1901 อย่างไรก็ตาม บทวิเคราะห์ในช่วงทศวรรษ 1890 ชี้ให้เห็นว่าเกือบ 10% ของประชากรเมืองอาศัยอยู่ในสภาพสิ้นหวัง ขาดแคลนอาหารที่จำเป็นต่อการทำงานของร่างกาย ทัศนคติที่มีต่อคนยากจนมักจะไม่เห็นใจ และมักถูกกล่าวโทษว่าเป็นต้นเหตุของความยากจนของตนเอง ด้วยเหตุนี้ พระราชบัญญัติแก้ไขกฎหมายคนยากจน (Poor Law Amendment Act) ปี 1834 จึงถูกออกแบบมาเพื่อลงโทษพวกเขาโดยเจตนา และยังคงเป็นพื้นฐานของระบบสวัสดิการจนถึงศตวรรษที่ 20 ในขณะที่ผู้คนจำนวนมากมีแนวโน้มติดอบายมุข โดยเฉพาะสุรา แต่เบอร์นาร์ด เอ. คุก นักประวัติศาสตร์ ยืนยันว่าสาเหตุหลักของความยากจนในศตวรรษที่ 19 คือ ค่าแรงโดยทั่วไปของประชาชนส่วนใหญ่ต่ำเกินไป พอประทังชีวิตได้ในยามปกติ แต่ไม่สามารถเก็บออมไว้ใช้ยามขัดสน[84]

แม้จะมีความแออัดในเมืองเป็นอุปสรรค แต่ระบบที่อยู่อาศัย การจัดการน้ำเสียและน้ำประปาได้รับการปรับปรุงอย่างต่อเนื่อง จนในที่สุด สหราชอาณาจักรก็มีระบบคุ้มครองสุขภาพประชาชนที่ก้าวหน้าที่สุดแห่งหนึ่งในโลก[87] คุณภาพและความปลอดภัยของแสงสว่างภายในบ้านเรือนดีขึ้นตามลำดับ โดยในช่วงต้นทศวรรษ 1860 ตะเกียงน้ำมันกลายเป็นสิ่งที่นิยมใช้ ต่อมาในช่วงทศวรรษ 1890 มีการใช้ตะเกียงแก๊ส และปลายยุคเริ่มมีไฟฟ้าเข้ามาใช้ในบ้านของคนร่ำรวย[88] วงการแพทย์พัฒนาอย่างรวดเร็วตลอดศตวรรษที่ 19 มีการค้นพบทฤษฎีเชื้อโรคเป็นครั้งแรก แพทย์มีความเชี่ยวชาญเฉพาะทางมากขึ้น จำนวนโรงพยาบาลเพิ่มขึ้น[87] อัตราการเสียชีวิตโดยรวมลดลงประมาณ 20% อายุขัยของผู้หญิงเพิ่มขึ้นจากประมาณ 42 เป็น 55 ปี และผู้ชายจาก 40 เป็น 56 ปี[e][81] ถึงกระนั้น อัตราการเสียชีวิตลดลงเพียงเล็กน้อย จาก 20.8 ต่อพันคนในปี 1850 เหลือ 18.2 ต่อพันคนในปลายศตวรรษ การขยายตัวของเมืองส่งเสริมการแพร่ระบาดของโรค และสภาพแวดล้อมที่สกปรกในหลายพื้นที่ยิ่งทำให้ปัญหารุนแรงขึ้น[87] ประชากรของอังกฤษ สกอตแลนด์ และเวลส์ เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วตลอดศตวรรษที่ 19[89] ปัจจัยหลายอย่างส่งผลต่อการเพิ่มขึ้นนี้ เช่น อัตราการเกิดที่เพิ่มขึ้น (แม้จะลดลงในช่วงปลายศตวรรษ)[81] การไม่มีโรคระบาดร้ายแรงหรือความอดอยากเกิดขึ้นบนเกาะบริเตนใหญ่เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์[90] ภาวะโภชนาการที่ดีขึ้น[90] และอัตราการตายโดยรวมที่ลดลง[90] อย่างไรก็ตาม ประชากรของไอร์แลนด์ลดลงอย่างมาก ส่วนใหญ่เกิดจากการอพยพและความอดอยากครั้งใหญ่[91]

ความรู้

[แก้]

วิทยาศาสตร์

[แก้]
ไมเคิล ฟาราเดย์ กำลังบรรยายคริสต์มาสเลคเชอร์ที่สถาบันรอยัล (ราวปี 1855)

การศึกษาทางวิทยาศาสตร์อย่างเป็นวิชาชีพ เริ่มต้นขึ้นในบางส่วนของยุโรปหลังการปฏิวัติฝรั่งเศส แต่เข้าสู่บริเตนช้า การเรียกผู้ศึกษาปรัชญาธรรมชาติ (natural philosophy) ว่า "นักวิทยาศาสตร์" (scientist) ถูกบัญญัติศัพท์โดยวิลเลียม เวเวลล์ (William Whewell) ในปี 1833 แต่กว่าจะได้รับการยอมรับก็ใช้เวลานาน ราชสมาคม (Royal Society) เคยเปิดรับเฉพาะสมาชิกกิตติมศักดิ์มาก่อน แต่ตั้งแต่ปี 1847 เป็นต้นไป[94] อนุญาตให้เฉพาะผู้เชี่ยวชาญด้านวิทยาศาสตร์เข้าร่วมเท่านั้น โธมัส เฮนรี ฮักซ์ลีย์ (Thomas Henry Huxley) นักชีววิทยาชาวอังกฤษ ระบุในปี 1852 ว่า การหาเลี้ยงชีพด้วยการเป็นนักวิทยาศาสตร์เพียงอย่างเดียวเป็นเรื่องยาก[49]

ความรู้และการโต้เถียงทางวิทยาศาสตร์ เช่น ทฤษฎีวิวัฒนาการทางชีวภาพด้วยการคัดเลือกตามธรรมชาติของชาลส์ ดาร์วินในหนังสือ กำเนิดของสรรพชีวิต (On the Origin of Species) ปี 1859 ได้รับความสนใจจากสาธารณชนอย่างมาก วารสารวิทยาศาสตร์สำหรับประชาชน ถึงแม้จะเรียบง่าย (และบางครั้งก็ไม่ถูกต้อง) ได้รับการเผยแพร่มากขึ้น ซึ่งก่อให้เกิดความตึงเครียดระหว่างนักวิทยาศาสตร์มืออาชีพ[94]

มีการพัฒนาอย่างมากในสาขาการวิจัยต่างๆ รวมถึง สถิติศาสตร์[95] ความยืดหยุ่น[96] การทำความเย็น[97] ธรรมชาติวิทยา[49] ทฤษฎีแม่เหล็กไฟฟ้า[98] และ ตรรกศาสตร์[99]

อุตสาหกรรม

[แก้]
เจ้าหน้าที่รถไฟ ค.ศ. 1873

ช่วงกลางศตวรรษที่ 19 บริเตนได้รับการขนานนามว่า "โรงงานของโลก" เนื่องจากมีความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีที่โดดเด่น[100] วิศวกรรมศาสตร์ ซึ่งพัฒนาเป็นวิชาชีพในศตวรรษที่ 18 ได้รับความสำคัญและมีชื่อเสียงมากขึ้นในยุคนี้[101] ยุควิคตอเรียเป็นยุคที่วิธีการสื่อสารและการขนส่งพัฒนาอย่างมาก ในปี 1837 วิลเลียม โฟเธอร์กิลล์ คุก (William Fothergill Cooke) และ ชาลส์ วีตสตัน (Charles Wheatstone) ได้ประดิษฐ์ระบบโทรเลขเป็นเครื่องแรก ระบบนี้ใช้กระแสไฟฟ้าในการส่งสัญญาณรหัส ขยายเครือข่ายไปทั่วบริเตนอย่างรวดเร็ว ปรากฏอยู่ในเมืองและไปรษณีย์ทุกแห่ง ต่อมาปลายศตวรรษ เครือข่ายโทรเลขขยายไปทั่วโลก ในปี 1876 ชาวอเมริกันคนหนึ่งได้จดสิทธิบัตรโทรศัพท์ ภายในเวลาเพียงสิบปีเศษ โทรศัพท์กว่า 26,000 เครื่องถูกใช้งานในบริเตน แผงสวิตช์บอร์ดหลายตัวถูกติดตั้งในทุกเมืองใหญ่[69] กูลเยลโม มาร์โกนี (Guglielmo Marconi) ได้พัฒนาการออกอากาศวิทยุในช่วงปลายยุค[102] รถไฟมีความสำคัญทางเศรษฐกิจในยุควิคตอเรีย ช่วยให้สามารถขนส่งสินค้า วัตถุดิบ และผู้คนไปมาได้สะดวก ส่งเสริมการค้าและอุตสาหกรรม นอกจากนี้ รถไฟยังเป็นนายจ้างรายใหญ่และเป็นอุตสาหกรรมที่สำคัญในตัวเองอีกด้วย[103]

มาตรฐานทางศีลธรรม

[แก้]
ถ้าเราแหวกกระโปรง พวกเขาก็จะยกแว่นดูข้อเท้าเรา (1854) การ์ตูนเสียดสีนี้สื่อถึงแนวคิดที่ว่าผู้ชายมองผู้หญิงที่ยกกระโปรงขึ้นเป็นโอกาสยั่วยวนใจที่จะเห็นรูปร่างของร่างกาย

มาตรฐานที่คาดหวังเกี่ยวกับการประพฤติตนของบุคคล เปลี่ยนแปลงไปในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 19 โดย มารยาทที่ดี และ การควบคุมตัวเอง กลายเป็นเรื่องปกติมากขึ้น[104] นักประวัติศาสตร์เสนอปัจจัยสนับสนุนที่หลากหลาย เช่น ความขัดแย้งครั้งใหญ่ระหว่างบริเตนกับฝรั่งเศสในช่วงต้นศตวรรษที่ 19 ซึ่งหมายความว่า ต้องหลีกเลี่ยงการกระทำชั่วร้ายที่เป็นสิ่งดึงดูดใจรบกวน เพื่อให้สามารถโฟกัสกับภารกิจสงคราม และผลักดันให้เกิดการพัฒนาทางศีลธรรมตามแนวคิดของกลุ่มฟื้นฟูศาสนา[105] มีหลักฐานบ่งชี้ว่า มาตรฐานที่คาดหวังเกี่ยวกับพฤติกรรมทางศีลธรรมนั้น สะท้อนออกมาทั้งในการกระทำ และ คำพูด ในทุกชนชั้นของสังคม[106][107] ตัวอย่างเช่น จากการวิเคราะห์พบว่า คู่รักชนชั้นแรงงาน น้อยกว่า 5% ที่อยู่ด้วยกันก่อนแต่งงาน[107]

นักประวัติศาสตร์ ฮาโรลด์ เพอร์กิน (Harold Perkin) ให้ความเห็นว่า การเปลี่ยนแปลงมาตรฐานทางศีลธรรมในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 นำไปสู่การ "ลดความโหดร้ายต่อสัตว์ อาชญากร คนวิกลจริต และเด็ก (ตามลำดับ)"[104] มีการออกข้อกฎหมายเพื่อจำกัดการทารุณกรรมสัตว์[108][109][110] ช่วงทศวรรษ 1830 และ 1840 มีการจำกัดชั่วโมงการทำงานของแรงงานเด็ก[111][112] และมีการแทรกแซงเพิ่มเติมตลอดศตวรรษที่ 19 เพื่อยกระดับการคุ้มครองเด็ก[113] นอกจากนี้ การใช้โทษประหารชีวิตยังลดลง[104] อัตราการเกิดอาชญากรรมลดลงอย่างมากในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 19 นักสังคมวิทยา Christie Davies เชื่อมโยงการเปลี่ยนแปลงนี้กับความพยายามปลูกฝังศีลธรรมให้กับประชาชน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในโรงเรียนสอนศาสนาวันอาทิตย์[114]

พฤติกรรมทางเพศ

[แก้]

สังคมในสมัยวิกตอเรียเข้าใจว่าทั้งชายและหญิงสนุกกับการมีเพศสัมพันธ์ ตรงกันข้ามกับความเชื่อที่นิยม[115] ความบริสุทธิ์ทางเพศเป็นสิ่งที่ผู้หญิงคาดหวัง ในขณะที่ทัศนคติต่อพฤติกรรมทางเพศของผู้ชายก็ผ่อนคลายมากขึ้น[116] การพัฒนากองกำลังตำรวจนำไปสู่การดำเนินคดีในข้อหาร่วมรักร่วมเพศอย่างผิดกฎหมายเพิ่มมากขึ้นในช่วงกลางศตวรรษที่ 19[117] เรื่องเพศของผู้ชายกลายเป็นเรื่องโปรดของการศึกษาของนักวิจัยทางการแพทย์[118] นับเป็นครั้งแรกที่การกระทำรักร่วมเพศของผู้ชายทั้งหมดเป็นสิ่งผิดกฎหมาย[119] ความกังวลเกี่ยวกับการแสวงหาประโยชน์ทางเพศของเด็กสาววัยรุ่นเพิ่มขึ้นในช่วงเวลาดังกล่าว โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายหลังเรื่องอื้อฉาวเรื่องทาสผิวขาว ซึ่งส่งผลให้อายุที่ยินยอมเพิ่มขึ้นจาก 13 ปีเป็น 16 ปี[120]

ในยุคที่โอกาสทางการทำงานของผู้หญิงมีน้อยและมักมีค่าตอบแทนต่ำ ผู้หญิงบางกลุ่ม โดยเฉพาะผู้ที่ขาดการสนับสนุนจากครอบครัว หันไปค้าประเวณีเพื่อเลี้ยงชีพ. ทัศนคติต่อการค้าประเวณีในสังคมแตกต่างกันไป ข้อมูลเกี่ยวกับสภาพชีวิตของโสเภณีก็มีความหลากหลายเช่นกัน. งานวิจัยร่วมสมัยชิ้นหนึ่งระบุว่า การค้าประเวณีเป็นเพียงทางผ่านสั้นๆ สู่วิถีชีวิตใหม่สำหรับผู้หญิงหลายคน ในขณะที่งานวิจัยชิ้นล่าสุดชี้ว่า พวกเธอถูกทำร้ายร่างกาย, ถูกแสวงหาผลประโยชน์ทางการเงิน, ถูกกดขี่โดยรัฐ และเผชิญสภาพการทำงานที่ยากลำบาก. เนื่องจากความกังวลเกี่ยวกับโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ โดยเฉพาะในทหาร ระหว่างปี 1860 ถึง 1880 ผู้หญิงที่ถูกสงสัยว่าค้าประเวณีต้องเข้ารับการตรวจโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์แบบสุ่ม และถูกกักตัวหากพบว่าติดเชื้อ. สิ่งนี้สร้างความไม่พอใจเป็นอย่างมากในกลุ่มผู้หญิงโดยทั่วไป เนื่องจากหลักการเบื้องหลังการตรวจ–คือการควบคุมผู้หญิงเพื่อความปลอดภัยสำหรับการใช้บริการทางเพศโดยผู้ชาย–และการตรวจเหล่านี้ถูกต่อต้านโดยกลุ่มรณรงค์สิทธิสตรีในยุคแรก ๆ[120]

หมายเหตุ

[แก้]
  1. 1.0 1.1 การผ่านพระราชบัญญัติปฏิรูปของ สกอตแลนด์ และ ไอร์แลนด์ ไม่เกี่ยวกัน
  2. ดู พระราชบัญญัติว่าด้วยการเป็นตัวแทนของประชาชน (ไอร์แลนด์) ค.ศ. 1868 และ พระราชบัญญัติว่าด้วยการเป็นตัวแทนของประชาชน (สกอตแลนด์) ค.ศ. 1868 เพื่อศึกษาเกี่ยวกับการปฏิรูปที่คล้ายคลึงกันในพื้นที่เหล่านั้น
  3. หลีกเลี่ยงการเสพติด เช่น โรคพิษสุรา และ การพนันมากเกินไป
  4. ส่วนใหญ่เป็นคนในเวลส์ สกอตแลนด์และไอร์แลนด์มีวัฒนธรรมทางศาสนาที่แยกจากกัน
  5. These life expectancy figures are rounded to the nearest whole.

อ้างอิง

[แก้]
  1. Plunkett 2012, p. 2.
  2. Hewitt, Martin (Spring 2006). "Why the Notion of Victorian Britain Does Make Sense". Victorian Studies. 48 (3): 395–438. doi:10.2979/VIC.2006.48.3.395. S2CID 143482564. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 October 2017. สืบค้นเมื่อ 23 May 2017.
  3. Sadleir, Michael (1945). Trollope. p. 17.
  4. Sadleir, Michael (1945). Trollope. pp. 18–19.
  5. Sadleir, Michael (1945). Trollope. pp. 13 and 32.
  6. Michael, Sadleir (1945). Trollope. pp. 25–30.
  7. Trevelyan, George Macaulay (1926). History of England. Longmans, Green and Co. p. 650. OCLC 433219629.
  8. Swisher, Clarice (2000). Victorian England. San Diego: Greenhaven Press. pp. 248–250. ISBN 9780737702217.
  9. Anstey, Thomas Chisholm (1867). Notes Upon "the Representation of the People Act, '1867.'" (30 & 31 Vict. C. 102.): With Appendices Concerning the Antient Rights, the Rights Conferred by the 2 & 3 Will. IV C. 45, Population, Rental, Rating, and the Operation of the Repealed Enactments as to Compound Householders (ภาษาอังกฤษ). W. Ridgway. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 May 2023. สืบค้นเมื่อ 11 May 2023.
  10. Kinzer, Bruce L (2011). "Elections and the Franchise". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 253–255. ISBN 9780415669726.
  11. 11.0 11.1 11.2 National Geographic (2007). Essential Visual History of the World. National Geographic Society. pp. 290–292. ISBN 978-1-4262-0091-5.
  12. Kinealy, Christine (1994). This Great Calamity. Gill & Macmillan. p. xv. ISBN 9781570981401.
  13. Lusztig, Michael (July 1995). "Solving Peel's Puzzle: Repeal of the Corn Laws and Institutional Preservation". Comparative Politics. 27 (4): 393–408. doi:10.2307/422226. JSTOR 422226.
  14. 14.0 14.1 14.2 14.3 14.4 Livingston Schuyler, Robert (September 1941). "The Cambridge History of the British Empire. Volume II: The Growth of the New Empire, 1783-1870". Political Science Quarterly. 56 (3): 449. doi:10.2307/2143685. ISSN 0032-3195. JSTOR 2143685.
  15. 15.0 15.1 15.2 15.3 Benians, E. A. (1959). The Cambridge History of the British Empire Vol. iii: The Empire–Commonwealth 1870–1919. Cambridge University Press. pp. 1–16. ISBN 978-0521045124.
  16. Sandiford, Keith A. (2011). "Foreign relations". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 307–309. ISBN 9780415669726.
  17. Holland, Rose, John (1940). The Cambridge history of the British empire: volume II: the growth of the new empire, 1783-1870. pp. x–vi. OCLC 81942369.
  18. Taylor, A. J. P. (1954). The Struggle for Mastery in Europe: 1848–1918. Mumbai: Oxford University Press. pp. 60–61.
  19. 19.0 19.1 19.2 Swisher, Clarice (2000). Victorian England. Greenhaven Press. pp. 248–250. ISBN 9780737702217.
  20. 20.0 20.1 "Queen Victoria: The woman who redefined Britain's monarchy". BBC Teach. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 November 2020. สืบค้นเมื่อ 12 October 2020.
  21. 21.0 21.1 Houghton, Walter E. (2008). The Victorian Frame of Mind. New Haven: Yale University Press. doi:10.12987/9780300194289. ISBN 9780300194289. S2CID 246119772.
  22. 22.0 22.1 Halévy, Élie (1924). A history of the English people ... T. F. Unwin. pp. 585–595. OCLC 1295721374.
  23. 23.0 23.1 23.2 Wohl, Anthony S. (1978). The Victorian family: structure and stresses. London: Croom Helm. ISBN 9780856644382.

    : Cited in: Summerscale, Kate (2008). The suspicions of Mr. Whicher or the murder at Road Hill House. London: Bloomsbury. pp. 109–110. ISBN 9780747596486. (novel)
  24. 24.0 24.1 Theodore., Hoppen, K. (30 June 2000). The Mid-Victorian Generation 1846-1886. Oxford University Press. p. 316. ISBN 978-0-19-254397-4. OCLC 1016061494.
  25. Boston, Michelle (12 February 2019). "Five Victorian paintings that break tradition in their celebration of love". USC Dornsife. University of Southern California. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 February 2021. สืบค้นเมื่อ 18 December 2020.
  26. Robyn Ryle (2012). Questioning gender: a sociological exploration. Thousand Oaks, Calif.: SAGE/Pine Forge Press. pp. 342–343. ISBN 978-1-4129-6594-1.
  27. 27.0 27.1 Rubinow., Gorsky, Susan (1992). Femininity to feminism: women and literature in the Nineteenth century. Twayne Publishers. ISBN 0-8057-8978-2. OCLC 802891481.
  28. Gray, F. Elizabeth (2004). ""Angel of the House" in Adams, ed". Encyclopedia of the Victorian Era. 1: 40–41.
  29. Bilston, Barbara (4 July 2010). "A history of child protection". Open University (ภาษาอังกฤษ). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 June 2021. สืบค้นเมื่อ 2022-06-12.
  30. 30.0 30.1 Lloyd, Amy (2007). "Education, Literacy and the Reading Public" (PDF). University of Cambridge. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 20 May 2021. สืบค้นเมื่อ 27 January 2022.
  31. "The 1870 Education Act". UK Parliament.
  32. Young, G. M. (1936). Victorian England: Portrait of an Age. pp. 1–6.
  33. Briggs, Asa (1957). The Age of Improvement 1783–1867. pp. 236–285.
  34. Roach, John (1957). "Liberalism and the Victorian Intelligentsia". The Cambridge Historical Journal. 13 (1): 58–81. doi:10.1017/S1474691300000056. ISSN 1474-6913. JSTOR 3020631. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 September 2020. สืบค้นเมื่อ 2 September 2020.
  35. Young, G. M. Victorian England: Portrait of an Age. pp. 10–12.
  36. Halevy, Elie (1924). A History Of The English People In 1815. pp. 585–95.
  37. Woodward, Llewellyn (1962). The Age of Reform, 1815–1870 (2nd ed.). Oxford University Press. pp. 28, 78–90, 446, 456, 464–465.
  38. Bebbington, D. W. (1982). The Nonconformist Conscience: Chapel and Politics, 1870–1914. George Allen & Unwin, 1982.
  39. Glaser, John F. (1958). "English Nonconformity and the Decline of Liberalism". The American Historical Review. 63 (2): 352–363. doi:10.2307/1849549. JSTOR 1849549.
  40. Wykes, David L. (2005). "Introduction: Parliament and Dissent from the Restoration to the Twentieth Century". Parliamentary History. 24 (1): 1–26. doi:10.1111/j.1750-0206.2005.tb00399.x.
  41. 41.0 41.1 Chadwick, Owen (1966). The Victorian church. Vol. 1. A. & C. Black. pp. 7–9, 47–48. ISBN 978-0334024095.
  42. Johnson, Dale A. (2011). "Nonconformism". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 546–547. ISBN 9780415669726.
  43. Machin, G. I. T. (1979). "Resistance to Repeal of the Test and Corporation Acts, 1828". The Historical Journal. 22 (1): 115–139. doi:10.1017/s0018246x00016708. ISSN 0018-246X. S2CID 154680968.
  44. Davis, R. W. (1966). "The Strategy of "Dissent" in the Repeal Campaign, 1820–1828". The Journal of Modern History. 38 (4): 374–393. doi:10.1086/239951. JSTOR 1876681. S2CID 154716174.
  45. Anderson, Olive (1974). "Gladstone's Abolition of Compulsory Church Rates: a Minor Political Myth and its Historiographical Career". The Journal of Ecclesiastical History. 25 (2): 185–198. doi:10.1017/s0022046900045735. ISSN 0022-0469. S2CID 159668040.
  46. Bowen, Desmond (1979). "Conscience of the Victorian State, edited by Peter Marsh". Canadian Journal of History. 14 (2): 318–320. doi:10.3138/cjh.14.2.318. ISSN 0008-4107.
  47. "Coleridge's Religion". victorianweb.org. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 March 2023. สืบค้นเมื่อ 2022-08-10.
  48. Chadwick, Owen (1966). The Victorian Church. Vol. 1: 1829–1859. pp. 487–489.
  49. 49.0 49.1 49.2 Lewis, Christopher (2007). "Chapter 5: Energy and Entropy: The Birth of Thermodynamics". Heat and Thermodynamics: A Historical Perspective. United States of America: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-33332-3.
  50. Eisen, Sydney (1990). "The Victorian Crisis of Faith and the Faith That was Lost". ใน Helmstadter, Richard J.; Lightman, Bernard (บ.ก.). Victorian Faith in Crisis: Essays on Continuity and Change in Nineteenth-Century Religious Belief. Palgrave Macmillan UK. pp. 2–9. doi:10.1007/978-1-349-10974-6_2. ISBN 9781349109746. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 October 2022. สืบค้นเมื่อ 18 October 2022.
  51. "Aspects of the Victorian book: the novel". British Library. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 May 2018. สืบค้นเมื่อ October 23, 2020.
  52. "Aspects of the Victorian book: Magazines for Women". British Library. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 February 2020. สืบค้นเมื่อ 23 October 2020.
  53. McGillis, Roderick (6 May 2016). "Children's Literature - Victorian Literature". Oxford Bibliographies. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 October 2020. สืบค้นเมื่อ 28 October 2020.
  54. Weiner, Joel H. (2011). "Press, Popular". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 628–630. ISBN 9780415669726.
  55. Richardson, Ruth (15 May 2014). "Street literature". British Library. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 April 2022. สืบค้นเมื่อ 2022-04-22.
  56. Richardson, Ruth (15 May 2014). "Chapbooks". British Library. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 April 2022. สืบค้นเมื่อ 2022-04-22.
  57. Mitchell, Sally (2011). "Music". Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 518–520. ISBN 9780415669726.
  58. Baker, William J. (1983). The state of British sport history. Vol. 10. Journal of Sport History. pp. 53–66.
  59. Maguire, Joe (1986). "Images of manliness and competing ways of living in late Victorian and Edwardian Britain". International Journal of the History of Sport. 3 (3): 265–287. doi:10.1080/02649378608713604.
  60. Sandiford, Keith A. P. (2011). "Cricket". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 199–200. ISBN 9780415669726.
  61. Seiler, Robert M. (2011). "Soccer". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 728–729. ISBN 9780415669726.
  62. Sandiford, Keith A. P. (2011). "Rugby football". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. p. 685. ISBN 9780415669726.
  63. Blouet, Olwyn M. (2011). "Tennis". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. p. 791. ISBN 9780415669726.
  64. Richard, Maxwell (2011). "Bicycle". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 74–75. ISBN 9780415669726.
  65. Kathleen E., McGrone (2011). "Sport and Games, Women". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 750–752. ISBN 9780415669726.
  66. Scheuerle H., William (2011). "Amusements and Recreation: Middle class". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 17–19. ISBN 9780415669726.
  67. Waters, Chris (2011). "Amusements and Recreation: Working class". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 19–20. ISBN 9780415669726.
  68. Cook, Bernard A. (2011). "Working hours". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 878–879. ISBN 9780415669726.
  69. 69.0 69.1 Atterbury, Paul (17 February 2011). "Victorian Technology". BBC History. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 November 2020. สืบค้นเมื่อ 13 October 2020.
  70. Porter, Bernard (1994). "Chapter 3". Britannia's Burden: The Political Evolution of Modern Britain 1851–1890.
  71. 71.0 71.1 Hobsbawn, Eric (1995). "Chapter Nine: The Golden Years". The Age of Extremes: The Short Twentieth Century 1914-1991. Abacus. ISBN 9780349106717.
  72. 72.0 72.1 72.2 Thompson, F. M. L. (1988). Rise of Respectable Society: A Social History of Victorian Britain, 1830–1900. pp. 211–214.
  73. 73.0 73.1 73.2 Porter, K; Hoppen, Theodore. "Chapters 1 to 3". The Mid-Victorian Generation: 1846–1886. pp. 9–11.
  74. Marriott, J. A. R. (1948). Modern England: 1885–1945 (4th ed.). p. 166.
  75. 75.0 75.1 Smith, W. John (2011). "Child Labor". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 136–137. ISBN 9780415669726.
  76. "Child Labor". victorianweb.org. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 January 2023. สืบค้นเมื่อ 2023-04-28.
  77. 77.0 77.1 Lloyd, Amy (2007). "Education, Literacy and the Reading Public" (PDF). University of Cambridge. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 20 May 2021. สืบค้นเมื่อ 27 January 2022.
  78. May, Trevor (1994). The Victorian Schoolroom (ภาษาอังกฤษ). Great Britain: Shire Publications. pp. 3, 29.
  79. Marriott, J. A. R. (1948). Modern England: 1885–1945 (4th ed.). p. 166.
  80. 80.0 80.1 Chapman Sharpe, William (2011). "Cities". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 162–164. ISBN 9780415669726.
  81. 81.0 81.1 81.2 Soloway, Richard A. (2011). "Population and demographics". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 617–618. ISBN 9780415669726.
  82. Theerman, Paul (2011). "Edinburgh". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. 9780415669726. pp. 237–238. ISBN 9780415669726.
  83. Kemp, P. (1982). "Housing landlordism in late nineteenth-century Britain". Environment and Planning A. 14 (11): 1437–1447. Bibcode:1982EnPlA..14.1437K. doi:10.1068/a141437. S2CID 154957991.
  84. 84.0 84.1 84.2 Cook, Bernard A. (2011). "Poverty". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 622–625. ISBN 9780415669726.
  85. "Poverty and Families in the Victorian Era". www.hiddenlives.org.uk (ภาษาอังกฤษ). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 December 2008. สืบค้นเมื่อ 2023-04-28.
  86. Goodman, Ruth (2013). "Chapter 6: Breakfast: Hunger". How to be a Victorian. Penguin. ISBN 978-0-241-95834-6.
  87. 87.0 87.1 87.2 Robinson, Bruce (17 February 2011). "Victorian Medicine – From Fluke to Theory". BBC History. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 November 2020. สืบค้นเมื่อ 13 October 2020.
  88. Loomis, Abigail A. (2011). "Lighting". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 452–453. ISBN 9780415669726.
  89. Jefferies, Julie (2005). "The UK population: past, present and future" (PDF). webarchive.nationalarchives.gov.uk. pp. 3 to 4. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 29 April 2023. สืบค้นเมื่อ 2023-04-29.
  90. 90.0 90.1 90.2 Szreter, Simon (1988). "The importance of social intervention in Britain's mortality decline c.1850–1914: A re-interpretation of the role of public health". Social History of Medicine. 1: 1–37. doi:10.1093/shm/1.1.1. S2CID 34704101. (ต้องรับบริการ)
  91. "Ireland – Population Summary". Homepage.tinet.ie. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 July 2011. สืบค้นเมื่อ 10 August 2010.
  92. "Llanfyllin, Montgomeryshire". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 May 2023. สืบค้นเมื่อ 30 May 2023.
  93. "Llanfyllin and district – The Union Workhouse – A Victorian prison for the poor". Victorian Powys. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 April 2023. สืบค้นเมื่อ 30 May 2023.
  94. 94.0 94.1 Yeo, Richard R. (2011). "Science". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 694–696. ISBN 9780415669726.
  95. Katz, Victor (2009). "Chapter 23: Probability and Statistics in the Nineteenth Century". A History of Mathematics: An Introduction. Addison-Wesley. pp. 824–830. ISBN 978-0-321-38700-4.
  96. Kline, Morris (1972). "28.7: Systems of Partial Differential Equations". Mathematical Thought from Ancient to Modern Times. United States of America: Oxford University Press. pp. 696–7. ISBN 0-19-506136-5.
  97. Lewis, Christoper (2007). "Chapter 7: Black Bodies, Free Energy, and Absolute Zero". Heat and Thermodynamics: A Historical Perspective. United States of America: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-33332-3.
  98. Baigrie, Brian (2007). "Chapter 8: Forces and Fields". Electricity and Magnetism: A Historical Perspective. United States of America: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-33358-3.
  99. Katz, Victor (2009). "21.3: Symbolic Algebra". A History of Mathematics: An Introduction. Addison-Wesley. pp. 738–9. ISBN 978-0-321-38700-4.
  100. Buchanan, R. A. (2011). "Technology and invention". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 784–787. ISBN 9780415669726.
  101. Buchanan, R. A. (2011). "Engineering". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 265–267. ISBN 9780415669726.
  102. Baigrie, Brian (2007). "Chapter 10: Electromagnetic Waves". Electricity and Magnetism: A Historical Perspective. United States of America: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-33358-3.
  103. Ranlett, John (2011). "Railways". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 663–665. ISBN 9780415669726.
  104. 104.0 104.1 104.2 Perkin, Harold (1969). The Origins of Modern English Society. Routledge & Kegan Paul. p. 280. ISBN 9780710045676.
  105. Briggs, Asa (1959). The Age of Improvement: 1783–1867. Longman. pp. 66–74, 286–87, 436. ISBN 9780582482043.
  106. Bradley, Ian C. (2006). The Call to Seriousness: The Evangelical Impact on the Victorians. Lion Hudson Limited. pp. 106–109. ISBN 9780224011624.
  107. 107.0 107.1 Probert, Rebecca (September 2012). "Living in Sin". BBC History Magazine.
  108. "London Police Act 1839, Great Britain Parliament. Section XXXI, XXXIV, XXXV, XLII". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 เมษายน 2011. สืบค้นเมื่อ 23 มกราคม 2011.
  109. McMullan, M. B. (1998-05-01). "The Day the Dogs Died in London". The London Journal. 23 (1): 32–40. doi:10.1179/ldn.1998.23.1.32. ISSN 0305-8034. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 June 2021. สืบค้นเมื่อ 31 March 2023.
  110. Rothfels, Nigel, บ.ก. (2002), Representing Animals, Indiana University Press, p. 12, ISBN 978-0-253-34154-9. Chapter: 'A Left-handed Blow: Writing the History of Animals' by Erica Fudge
  111. "Cooper, Anthony Ashley, seventh Earl of Shaftesbury (1801–1885)". Oxford Dictionary of National Biography (ภาษาอังกฤษ). 2018. doi:10.1093/odnb/9780192683120.013.6210.
  112. Kelly, David; และคณะ (2014). Business Law. Routledge. p. 548. ISBN 9781317935124.
  113. Litzenberger, C. J.; Eileen Groth Lyon (2006). The Human Tradition in Modern Britain. Rowman & Littlefield. pp. 142–143. ISBN 978-0-7425-3735-4.
  114. Davies, Christie (1992). "Moralization and Demoralization: A Moral Explanation for Changes in Crime". ใน Anderson, Digby (บ.ก.). The Loss of Virtue: Moral Confusion and Social Disorder in Britain and America. Social Affairs Unit. pp. 5, 10. ISBN 978-0907631507.
  115. Draznin, Yaffa Claire (2001). Victorian London's Middle-Class Housewife: What She Did All Day (#179). Contributions in Women's Studies. Westport, Connecticut: Greenwood Press. pp. 95–96. ISBN 978-0-313-31399-8.
  116. Goodman, Ruth (2013). "Chapter 15: Behind the bedroom door". How to be a Victorian. Penguin. ISBN 978-0-241-95834-6.
  117. Sean Brady, Masculinity and Male Homosexuality in Britain, 1861–1913 (2005).
  118. Crozier, I. (2007-08-05). "Nineteenth-Century British Psychiatric Writing about Homosexuality before Havelock Ellis: The Missing Story". Journal of the History of Medicine and Allied Sciences. 63 (1): 65–102. doi:10.1093/jhmas/jrm046. ISSN 0022-5045. PMID 18184695.
  119. Smith, F. B. (1976). "Labouchere's amendment to the Criminal Law Amendment bill". Historical Studies. 17 (67): 165–173. doi:10.1080/10314617608595545. ISSN 0018-2559.
  120. 120.0 120.1 Clark, Anna (2011). "Prostitution". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 642–645. ISBN 9780415669726.

อ่านเพิ่ม

[แก้]
  • Adams, James Eli et al. eds. Encyclopedia of the Victorian era (4 vol, Groiler 2003); online vol 1-2-3-4; comprehensive coverage in 500 articles by 200 experts
  • Corey, Melinda, and George Ochoa, eds. The encyclopedia of the Victorian world: a reader's companion to the people, places, events, and everyday life of the Victorian era (Henry Holt, 1996) online
  • Mitchell, Sally.. Victorian Britain: An Encyclopedia (Garland, 1990), not online
  • Plunkett, John, บ.ก. (2012). Victorian Literature: A Sourcebook. Houndmills, Basingstoke: Palgrave Macmillan. ISBN 9780230551756.

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]