ลิ่นจีน
| ลิ่นจีน | |
|---|---|
| |
| สถานะการอนุรักษ์ | |
| การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์ | |
| อาณาจักร: | Animalia |
| ไฟลัม: | Chordata |
| ชั้น: | Mammalia |
| อันดับ: | Pholidota |
| วงศ์: | Manidae |
| สกุล: | Manis |
| สปีชีส์: | M. pentadactyla |
| ชื่อทวินาม | |
| Manis pentadactyla (Linnaeus, 1758) | |
| ชนิดย่อย | |
| |
| แผนที่แสดงการกระจายพันธุ์ | |
ลิ่นจีน (อังกฤษ: Chinese pangolin; จีน: 中華穿山甲; ชื่อวิทยาศาสตร์: Manis pentadactyla) เป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิดหนึ่ง จำพวกลิ่น
รูปร่างลักษณะ
[แก้]มีรูปร่างคล้ายสัตว์เลื้อยคลานจำพวกเหี้ยหรือจระเข้ ผิวหนังปกคลุมด้วยเกล็ดแข็งคล้ายสวมชุดเกราะ เล็บยาว เท้ามีรอยย่น ใต้ฝ่าเท้าไม่มีอุ้งเท้าหนา มีรูปร่างคล้ายลิ่นซุนดา (M. javanicus) แต่ว่าลิ่นจีนมีลำตัวบางและเล็กกว่าลิ่นซุนดา โดยหางของลิ่นจีนมีเกล็ดปกคลุมเพียง 14-17 เกล็ดเท่านั้น ในขณะที่ลิ่นซุนดามีเกล็ดปกคลุมมากถึง 30 เกล็ด และลิ่นจีนมีสีลำตัวที่เข้มกว่า
ขนาดเมื่อโตเต็มที่ มีความยาวลำตัวและหางประมาณ 44.0-48.0 เซนติเมตร ความยาวหาง 16.0-33.0 เซนติเมตร มีด้วยกัน 3 ชนิดย่อย (ดูในตาราง)[1]
การกระจายพันธุ์
[แก้]มีการกระจายพันธุ์ในเกาะไต้หวัน, ฮ่องกง, ตอนใต้ของจีน, เกาะไหหลำ, รัฐอัสสัม, รัฐสิกขิม, เนปาล, ภูฐาน, บังกลาเทศ, พม่า, เวียดนาม, ลาว และในประเทศไทยเคยมีรายงานพบที่อุทยานแห่งชาติดอยอินทนนท์ เมื่อปี พ.ศ. 2483 โดย Allen และ Coolidge แม้แต่ในปัจจุบัน ก็ถือเป็นสัตว์ที่หายากมากชนิดหนึ่งในประเทศไทย[2]
นิเวศวิทยาและพฤติกรรม
[แก้]หากินตามลำพัง มีสายตาไม่ดี กินบนพื้นดินเป็นหลัก เนื่องจากหางไม่แข็งแรงพอที่จะเกาะเกี่ยวบนต้นไม้ได้เหมือนลิ่นชนิดอื่น กินปลวกและมดเป็นอาหารหลัก โดยใช้เล็บที่แหลมคมตะกุยรังมดหรือปลวกตกใจหนีออกมาจากรัง จากนั้นจึงใช้ลิ้นที่ยาวและมีน้ำลายที่เหนียวเนอะตวัดเข้าปากกินเป็นอาหาร ออกมากินในเวลากลางคืน กลางวันจะนอนหลับพักผ่อน โดยจะขุดหลุมลึกประมาณ 3-4 เมตร เพื่อสร้างที่หลับนอน ออกลูกในช่วงฤดูหนาวหรือฤดูร้อน ลูกลิ่นจีนจะลืมตาเมื่ออายุได้ 9-10 วัน เมื่อแรกเกิดเกล็ดตามลำตัวจะมีลักษณะอ่อนนุ่ม มีน้ำหนักตัวประมาณ 200 กรัม และจะเพิ่มขึ้นเป็น 2 กิโลกรัม ในเวลา 150 วัน
มีสถานภาพเป็นสัตว์ป่าคุ้มครองตามพระราชบัญญัติสงวนและคุ้มครองสัตว์ป่า พุทธศักราช 2535[3]
อ้างอิง
[แก้]- หนังสือสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในประเทศไทยและภูมิภาคอินโดจีน (กรุงเทพมหานคร พ.ศ. 2543) โดย กองทุนสัตว์ป่าโลก ISBN 974-87081-5-2
- ↑ "ITIS.gov (อังกฤษ)". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-04-01. สืบค้นเมื่อ 2021-10-15.
- ↑ "Manis pentadactyla". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-04-28. สืบค้นเมื่อ 2010-10-17.
- ↑ พรบ.สงวนและคุ้มครองสัตว์ป่าฯ(ลิ่นหรือนิ่ม)
